Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prae-fīnĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a., to determine, fix, or appoint beforehand, to prescribe (class.; a favorite word with Cic.; syn.: praestituo, praescribo): praefinire non est meum, Cic. Tusc. 5, 8, 21: aliquid restricte, id. Leg. 2, 18, 45: praefinit successori diem, id. Prov. Cons. 15, 37: ad certum praefinitumque tempus, Suet. Galb. 14 fin.; and: dies certus praefinitus, Gell. 1, 25, 16: sumptum funerum, Cic. Leg. 2, 27, 68: neque de illo quicquam tibi praefinio, quo minus, etc., id. Verr. 2, 5, 68, § 174: praefinisti, quo ne, etc., id. Fam. 7, 2, 1.
Absol.: nec res praefiniet ipsa, limit, set bounds, * Lucr. 1, 618.
Hence, * praefīnītō, adv., in the prescribed manner: praefinito loqui, Ter. Hec. 1, 2, 19.

prae-fīnītĭo, ōnis, f. [praefinio], a determining or fixing beforehand, appointment, prescription (post-class.), Gai. Inst. 4, 51; Dig. 36, 2, 19; 20: saeculorum, Vulg. Eph. 3, 11; Tert. Monag. 2.

praefīnītō, adv., v. praefinio fin.