Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prae-sāgĭo, īvi, 4 (in the deponent form: animus plus praesagitur mali, presages, Plaut. Bacch. 4, 4, 28), v. a.

  1. I. Lit., to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of a thing (class.): sagire, sentire acute est. Is igitur, qui ante sagit quam oblata res est, dicitur praesagire, id est futura ante sentire, Cic. Div. 1, 31, 65; cf.: praesagire est praedivinare, praesipere: sagax enim est acutus et sollers, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.: praesagibat mihi animus, frustra me ire, Plaut. Aul. 2, 2, 1: hoc ipsum praesagiens animo, Liv. 30, 20; Prop. 3, 11 (4, 10), 5: aliquid in futurum, Cels. 2, 2: equi praesagiunt pugnam, Plin. 8, 42, 64, § 157.
  2. II. Transf., to forebode, foreshow, predict, presage (syn.: vaticinor, divino): exiguitas copiarum recessum praesagiebat, foretold to me, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1: galli canendo Boeotiis praesagivere victoriam, Plin. 10, 21, 24, § 49: luna tempestatem praesagiet, Varr. ap. Plin. 18, 35, 79, § 348.

praesāgītĭo, ōnis, f. [praesagio], a presentiment, foreboding, the faculty of divining or presaging (class.; cf.: praedictio, divinatio, praesagium, praesensio): inest in animis praesagitio extrinsecus injecta, atque inclusa divinitus, Cic. Div. 1, 31, 66: divina, id. ib. 1, 54, 123: praesagitio dicta, quod praesagire est acute sentire. Unde sagae dictae anus, quae multa sciunt, et sagaces canes, qui ferarum cubilia praesentiunt, Paul. ex Fest. p. 255 Müll.

praesāgĭum, ii, n. [praesagio], a presentiment, foreboding, prognostic, presage (poet. and in post-Aug. prose; cf. praesagitio): vatum praesagia, Ov. M. 15, 879: mentis, id. ib. 6, 510: puella praesagio malorum jam vitae exempta, Tac. A. 14, 64: tempestatis futurae, Col. 11, 1: praesagium atque indicia futuri periculi, indications, Vell. 2, 57, 1.