No entries found. Showing closest matches:
‡ prīvātārĭus, a, um, adj. [privatus], private (post-class.), Edict. Dioclet. p. 22.
‡ prīvātīcĭus, a, um, adj. [privatus], privative, negative: privaticia, στερητικά, Gloss. Lat. Gr.
prīvātim, adv. [privatus].
- I. In gen., apart from State affairs, for one’s self, as an individual, in private, privately, in a private capacity (opp. publice; class.): eloquentiā et privatim et publice homines perverse abutuntur, Cic. Inv. 1, 4, 5: aut privatim gerere aliquid malunt, aut capessunt rem publicam, id. Fin. 5, 20, 57: privatim mandare rem alicui, id. Rosc. Am. 39, 114: in peregrino quaeritur, privatimne an publice venerit, id. Off. 1, 41, 149: nec societatem tibi quippiam debere nec privatim Quintium debuisse, id. Quint. 4, 15: privatim degeneres, in publicum exitiosi, Tac. A. 11, 17: privatim et publice rapere vasa caelata, Sall. C. 11, 6: publice privatimque gratiam petere, Caes. B. G. 5, 53: fidem sanctam habuit tam privatim, quam publice, towards individuals, Gell. 20, 1, 39; opp. publicitus, Plaut. Bacch. 2, 3, 80: qui privatim plus possint quam ipsi magistratus, Caes. B. G. 1, 17: nulla me ipsum privatim pepulit insignis injuria, Cic. Fam. 4, 13, 2; Liv. 5, 30: Fabius infestus privatim Papirio erat, personally, id. 9, 38.
- II. In partic.
- A. Apart, separately, especially, particularly (post-Aug.): de iis privatim condidit volumen Amometus, Plin. 6, 17, 20, § 55: oleum cicinum privatim dicitur purgare praecordia, id. 23, 4, 41, § 83: appellatione privatim sibi assignatā, Quint. 8, 2, 5.
- B. At home: nec privatim se tenuit, in foro inambulavit, Liv. 23, 7, 10.
prīvātĭo, ōnis, f. [privo], a taking away, privation of a thing (class.): doloris, Cic. Fin. 1, 11, 37 and 38; 2, 9, 28: culpae, Gell. 2, 6, 10.
prīvātīvus, a, um, adj. [privo], denoting privation; in gram., privative, negative (post-class. for privans): ne particula privativa est, Gell. 13, 22; cf.: pars, quam Graeci κατὰ στέρησιν dicunt, id. 5, 12, 10.
Hence, adv.: prīvātīvē, negatively, Boëth. Analyt. Prior. 1, p. 483.
prīvātō, adv., v. privo, P. a. fin.
prīvātus, a, um, Part. and P. a., from privo.
prīvo, āvi, ātum, 1, v. a. [privus].
- I. To bereave, deprive, rob, strip of any thing (class.; cf.: orbo, viduo).
- (α) With abl.: haec meretrix meum erum … privavit bonis, luce, honore, Plaut. Truc. 2, 7, 20: donis privatus sum, id. ib. 2, 7, 56: aliquem approbatione, Cic. Ac. 2, 19, 61: praepositio in privat verbum eā vi, quam haberet, si in praepositum non fuisset, id. Top. 11, 48: aliquem somno, id. Att. 9, 10, 1: se oculis, id. Fin. 5, 29, 87: aliquem vitā, id. Phil. 9, 4, 8: aliquem communi luce, id. Quint. 23, 74: patriam aspectu suo, id. Fam. 4, 9, 3: cibo, Lucr. 1, 1038: lumine, Ov. P. 1, 1, 53: fide, Stat. Th. 2, 695.
- (β) With gen. (anteclass.): me cum privares tui, Afran. ap. Non. 498, 17 (Com. Rel. p. 156 Rib.).
- (γ) With acc. (ante-class.): quod res vis hunc privari pulcras quas uti solet? Nov. ap. Non. 500, 16 (l. l. p. 224 Rib.).
- II. To free, release, deliver from any thing; with abl.: aliquem injuriā, Cic. Agr. 1, 4, 13: exsilio, id. Att. 1, 16, 9: molestiā, id. ib. 12, 26, 2: dolore, id. Fin. 1, 11, 37: dolore, Lucr. 1, 60: dominis superbis, id. 2, 1091: formidine, Hor. S. 2, 7, 77.
Hence,
- A. prīvantĭa, ĭum, n., privatives, a transl. of the Gr. στερητικά: sunt enim alia contraria, quae privantia licet appellemus Latine, Graece appellantur στερητικά, Cic. Top. 11, 48.
- B. prīvātus, a, um, P. a.
- I. Apart from the State, peculiar to one’s self, of or belonging to an individual, private (opp. publicus or communis; cf. domesticus; class.): nihil privati ac separati agri, Caes. B. G. 4, 1: utatur privatis ut suis, Cic. Off. 1, 7, 20: privatus illis census erat brevis, Commune magnum, Hor. C. 2, 15, 13: vestem mutare privato consensu, opp. publico consilio, Cic. Sest. 12, 27: de communi quicquid poterat, ad se in privatam domum sevocabat, id. Quint. 3, 13: res quae ipsius erant privatae, private property, id. ib. 4, 15: privatae feriae vocantur sacrorum propriorum, velut dies natales, Fest. p. 242 Müll.
- B. Esp., of persons, not in public or official life, private, deprived of office: cum projectis fascibus et deposito imperio, privatus et captus ipse in alienam venisset potestatem, Caes. B. C. 2, 32; Liv. 3, 41: vir privatus, a private individual, one who is not a magistrate, or in any public office: privato viro imperium extra ordinem dare, Cic. Phil. 11, 10, 25: Bibulus ex iis, qui privati sunt, id. Fam. 1, 1, 3: privatus an cum potestate, id. Inv. 1, 25, 35: privati, opp. reges, id. Div. 1, 40, 89.
- C. Of things: aedificia, isolated, apart from the villages, Caes. B. G. 1, 5: vita privata et quieta, a private life, withdrawn from State affairs, Cic. Sen. 7, 22.
- D. Neutr. absol. in the phrases in privato, in private, opp. in publico, in public, Liv. 39, 18: in privatum, for private use: tabernas vendidit in privatum, id. 40, 51: ex privato, from one’s private property: tributum ex privato conferre, id. 30, 44.
- E. Subst.: prīvātus, i, m. (sc. homo), a man in private life, citizen (opp. magistratus): hic qualis imperator nunc privatus est, Plaut. Capt. 1, 2, 63: an vero P. Scipio pontifex maximus Ti. Gracchum privatus interfecit; Catilinam nos consules perferemus? Cic. Cat. 1, 1, 3.
Plur., Cic. Leg. 3, 19, 43: consilium dedimus Sullae, privatus ut altum Dormiret, Juv. 1, 16.
- II. In the time of the emperors, private, i. e. not imperial, not belonging to the emperor or to the imperial family: id sibi (Domitiano) maxime formidolosum, privati hominis (i. e. Agricolae) nomen supra principis attolli, Tac. Agr. 39: ut summum fastigium privati hominis impleret, cum principis noluisset, Plin. Ep. 2, 1, 2: spectacula, not given by the emperor, Suet. Ner. 21.
Adv.: prīvā-tō, at home (very rare for the class. privatim, q. v.): privato nos tenuissemus, Liv. Fragm. ap. Prisc. p. 1009 P.