Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prīvātīcĭus, a, um, adj. [privatus], privative, negative: privaticia, στερητικά, Gloss. Lat. Gr.

prīvātim, adv. [privatus].

  1. I. In gen., apart from State affairs, for one’s self, as an individual, in private, privately, in a private capacity (opp. publice; class.): eloquentiā et privatim et publice homines perverse abutuntur, Cic. Inv. 1, 4, 5: aut privatim gerere aliquid malunt, aut capessunt rem publicam, id. Fin. 5, 20, 57: privatim mandare rem alicui, id. Rosc. Am. 39, 114: in peregrino quaeritur, privatimne an publice venerit, id. Off. 1, 41, 149: nec societatem tibi quippiam debere nec privatim Quintium debuisse, id. Quint. 4, 15: privatim degeneres, in publicum exitiosi, Tac. A. 11, 17: privatim et publice rapere vasa caelata, Sall. C. 11, 6: publice privatimque gratiam petere, Caes. B. G. 5, 53: fidem sanctam habuit tam privatim, quam publice, towards individuals, Gell. 20, 1, 39; opp. publicitus, Plaut. Bacch. 2, 3, 80: qui privatim plus possint quam ipsi magistratus, Caes. B. G. 1, 17: nulla me ipsum privatim pepulit insignis injuria, Cic. Fam. 4, 13, 2; Liv. 5, 30: Fabius infestus privatim Papirio erat, personally, id. 9, 38.
  2. II. In partic.
    1. A. Apart, separately, especially, particularly (post-Aug.): de iis privatim condidit volumen Amometus, Plin. 6, 17, 20, § 55: oleum cicinum privatim dicitur purgare praecordia, id. 23, 4, 41, § 83: appellatione privatim sibi assignatā, Quint. 8, 2, 5.
    2. B. At home: nec privatim se tenuit, in foro inambulavit, Liv. 23, 7, 10.

prīvātĭo, ōnis, f. [privo], a taking away, privation of a thing (class.): doloris, Cic. Fin. 1, 11, 37 and 38; 2, 9, 28: culpae, Gell. 2, 6, 10.

prīvātīvus, a, um, adj. [privo], denoting privation; in gram., privative, negative (post-class. for privans): ne particula privativa est, Gell. 13, 22; cf.: pars, quam Graeci κατὰ στέρησιν dicunt, id. 5, 12, 10.
Hence, adv.: prīvātīvē, negatively, Boëth. Analyt. Prior. 1, p. 483.