Lewis & Short

prōdĭgĭōsē, adv., v. prodigiosus fin.

prōdĭgĭōsus, a, um, adj. [prodigium], unnatural, strange, wonderful, marvellous, prodigious (poet. and in post-Aug. prose): atria Circes, Ov. M. 13, 968: cura Veneris, id. ib. 9, 727: mendacia, id. Am. 3, 6, 17: corpora, Quint. 1, 1, 2; cf. id. 2, 5, 11: astra, Stat. Th. 3, 523: ostentatio (virium), Plin. 7, 20, 19, § 83: fides, Juv. 13, 62: prodigiosum dictu! Tac. H. 3, 56: ora prodigiosa Tartarei canis, mart. 5, 36, 2.
Comp.: quo nihil prodigiosius passa est respublica, Trebell. XXX. Tyr. 31; Salv. Gub. Dei, 7, p. 281.
Adv.: prōdĭgĭōsē, in an unnatural, strange, or wonderful manner: lien cum jecinore locum aliquando permutat, sed prodigiose, Plin. 11, 37, 80, § 204; 30, 11, 29, § 95.