Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

prōlātĭo, ōnis, f. [profero].

  1. I. A bringing forward, putting forth, adducing, pronouncing, etc.: vocis, utterance, Lact. 4, 8, 12: verbi intellegibilis, Cael. Aur. Tard. 2, 1, 6; cf.: Latinorum nominum prolatione, v. l. for pronuntiatione, Liv. 22, 13, 7.
  2. II. A setting forth, mentioning: exemplorum, Cic. Or. 34, 120.
  3. III. A putting forward, advancing.
    1. A. Lit.: finium, extension, enlargement, Liv. 31, 5 fin.; id. 42, 20, 4; Suet. Aug. 30; Hilar. Trin. 4, 3.
    2. B. A putting off as to time, a deferring, delaying, delay, postponement: judicii, Cic. Rab. Perd. 3, 8: rerum, id. Att. 7, 12, 2: diei, Caes. B. C. 3, 32.
      Absol.: omnem prolationem suspectabant, Tac. H. 3, 82; so in plur., Plaut. Mil. 2, 2, 98; Tac. A. 4, 3.

prōlātīvus, a, um, adj., uttered (late Lat.): si quis insitum et prolativum verbum Dei filium dicat, anathema sit, Hilar. Synod. 45.

prōlāto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [profero].

  1. I. To lengthen, extend, enlarge (not in Cic.; syn.: distendo, extendo; profero, differo): agros, Tac. H. 2, 78: villam, Col. 1, 5: rem rusticam, id. 1, praef. § 19: effugium, Lucr. 1, 983: vitam, to prolong, Tac. A. 11, 37.
  2. II. Of time, to put off, defer, delay, postpone (class.; cf.: profero, differo), id (malum) opprimi sustentando ac prolatando nullo pacto potest, Cic. Cat. 4, 3, 6: dubitando et dies prolatando, Sall. C. 43, 3: diem ex die, Tac. A. 6, 42: bellum, id. ib. 13, 34: bellum indies, Sall. H. 4, 61, 12 Dietsch; cf. Sil. 3, 142: consultationes, Sall. J. 27, 2: seditiones, id. H. 1, 48, 16 Dietsch: nihil prolatandum ratus, Liv. 21, 5: prolatando aliquantum extraxerant temporis, Curt. 10, 2, 10.

1. prōlātus, a, um, Part., from profero.

2. prōlātus, ūs, m. [profero], a bringing forward (post-class.), Tert. adv. Valent. 33.