No entries found. Showing closest matches:
prŏpĭtĭābĭlis, e, adj. [propitio], that is easy to be appeased, propitiable (anteand post-class.): animus, Enn. ap. Non. 155, 31 (Com. v. 6 Vahl.); Prud. στεφ. 14, 130.
prŏpĭtĭātĭo, ōnis, f. [propitio], an appeasing, atonement, propitiation (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 7: propitiatio placatio est, Isid. Orig. 15, 4; Ambros. Cant. 2, 14; Vulg. Lev. 23, 28 et saep.
Transf.: ipse est propitiatio pro peccatis nostris, Vulg. 1 Joh. 2, 2.
prŏpĭtĭātor, ōris, m. [propitio], a propitiator (eccl. Lat.): habentes propitiatorem dominum nostrum Jesum Christum, Hier. Ep. 21, n. 2; Ambros. in Luc. prol. 7.
prŏpĭtĭātōrĭus, a, um, adj. [propitiator], atoning, reconciling (eccl. Lat.): bonitas Dei, Ambros. Fug. Sec. 3, 14.
Hence, subst.: ‡ prŏpĭtĭātōrĭum, ĭi, n.
- I. A means of reconciliation, an atonement, propitiation: propitiatorium, quasi propitiationis oratorium, Isid. Orig. 15, 4; Ambros. Ep. 4, 4.
- II. A place of atonement, Vulg. Exod. 25, 17; id. Heb. 9, 5.
prŏpĭtĭātrix, īcis, f. [propitiator], a propitiatress (eccl. Lat.): delictorum, Ambros. Laps. Virg. 4, n. 16.
‡ prŏpĭtĭĕtas, ātis, f. [propitius], a state of propitiation, reconciliation, Not. Tir. p. 92.
prŏpĭtĭo, āvi, ātum, 1 (prōpĭtĭo, Ven. Fort. S. M. 4, 163; Prud. στεφ. 3, 211), v. a. [propitius],
- I. to render favorable, to appease, propitiate (ante-class. and post-Aug.; cf. placo), Pac. ap. Non. 111, 20: Venerem, Plaut. Poen. 1, 2, 120: manes Galbae, Suet. Oth. 7: Jovem, Curt. 4, 13, 15; 4, 7, 24; Sen. Ep. 95, 50; Val. Max. 1, 1, 1: propitiata Juno per matronas, Tac. A. 15, 44: numina, Plin. 15, 30, 40, § 135: suum genium, Tac. Or. 9.
Pass., to be propitious: propitietur vobis Dominus, Vulg. Lev. 23, 28.
- II. Transf., to atone for: de propitiato peccato, Vulg. Ecclus. 5, 5.
prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), adj. [prope], favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).
- I. Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi, Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto, id. Curc. 4, 4, 1: ita deos mihi velim propitios, ut, etc., Cic. Div. in Caecil. 13, 41: parentes, Ter. Ad. 1, 1, 6: hunc propitium sperant, illum iratum putant, Cic. Att. 8, 16, 2: uti volens propitius suam sospitet progeniem, Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.
- II. Of things: propitiis auribus accipitur, Sen. Suas. 1: propitius et tranquillus Oceanus, Flor. 3, 10: pax, Plaut. Trin. 4, 1, 18: voluntas, Nep. Dion, 9, 6.