Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

quaerĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [quaero], to seek, search, or look for earnestly (ante-class.).

  1. I. In gen.: hominem inter vivos quaeritamus mortuum, Plaut. Men. 2, 1, 15: defessus sum quaeritando, id. Am. 4, 1, 4; id. Cist. 4, 2, 19: aliquem mari terrāque, id. Poen. prol. 105: te ipsum, Ter. Ad. 2, 4, 2: hospitium ab aliquo, Plaut. Poen. 3, 3, 77: lanā ac telā victum, to earn, Ter. And. 1, 1, 48: multis languoribus peresus essem te quaeritando, Cat. 58, 15.
    Prov.: hujus sermo haud cinerem quaeritat, needs no ashes, i. e. no polishing, Plaut. Mil. 4, 2, 10.
  2. II. In partic., to ask, inquire, or demand earnestly, to wish to know exactly: quid tu id quaeritas? Plaut. Rud. 1, 2, 22; id. Cist. 4, 2, 57; Ter. Eun. 3, 3, 17.

quaero (old orthogr. QVAIRO, Epitaphs of the Scipios, 6; for the original form and etym. quaeso, ĕre, v. quaeso), sīvi or sĭi, sītum, 3, v. a., to seek.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: aliquem, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 43 Vahl.); Plaut. Mil. 2, 3, 3: te ipsum quaerebam, Ter. Heaut. 4, 8, 3: escam in sterquilinio, Phaedr. 3, 12 init.
    2. B. In partic.
      1. 1. To seek to get or procure, to seek or search for a thing, Ter. Heaut. 3, 1, 38: rem mercaturis faciendis, Cic. Par. 6, 2, 46.
        Absol.: contrivi in quaerendo vitam atque aetatem meam, Ter. Ad. 5, 4, 15; 5, 3, 27; Hor. Ep. 1, 7, 57; id. A. P. 170.
        1. b. Transf., to get, procure, obtain, acquire a thing: uxores liberorum quaerendorum causā ducere, Suet. Caes. 52: liberorum quaerundorum causā ei uxor data est, Plaut. Capt. 4, 2, 109; cf.: quaerunt litterae hae sibi liberos, id. Ps. 1, 1, 21.
      2. 2. To seek for something missing, to miss: Siciliam in uberrimā Siciliae parte, Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47: optatos Tyndaridas, Prop. 1, 17, 18: Phoebi comam, Tib. 2, 3, 20: amnes, Stat. Th. 4, 703.
      3. 3. To ask, desire, with ut and subj.: quaeris ut suscipiam cogitationem quidnam istis agendum putem, Cic. Att. 14, 20, 4.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to seek, i. e. to think over, meditate, aim at, plan a thing: dum id quaero, tibi qui filium restituerem, Ter. Heaut. 3, 1, 83: quonam modo maxime ulti sanguinem nostrum pereamus, Sall. C. 33,5: fugam, Cic. Att. 7, 17, 1; id. Mur. 37, 80: sibi remedium ad rem aliquam, id. Clu. 9, 27: de gratiā quid significares, mecum ipse quaerebam, id. Att. 9, 11, A, 1.
      With inf.: tristitiae causam si quis cognoscere quaerit, seeks, strives, endeavors, Ov. Tr. 5, 4, 7; id. Am. 1, 8, 51; Hor. C. 3, 4, 39; id. Ep. 1, 1, 2 al.
    2. B. In partic.
      1. 1. To look for, seek to gain any thing; to get, acquire, obtain, procure: laudem sibi, Ter. Heaut. 2, 3, 74: salutem alicui malo, id. Ad. 3, 2, 2: negabant ullā aliā in re nisi in naturā quaerendum esse illud summum bonum, Cic. Ac. 1, 5, 19: pudentem exitum suae impudentiae, id. Verr. 2, 1, 1, § 2: invidiam in aliquem, id. Rab. Post. 17, 46.
      2. 2. Of inanim. and abstr. subjects, to demand, need, require, = requirere: quod cujusquam oratoris eloquentiam quaereret, Cic. Verr. 2, 1, 10, § 29: lites ex limitibus judicem quaerant, Varr. R. R. 1, 15, 1: bellum dictatoriam majestatem quaesivisset, Liv. 8, 30: quaerit Boeotia Dircen, Ov. M. 2, 239.
      3. 3. To seek to learn from any one; to ask, inquire, interrogate (cf.: interrogo, percontor).
          1. (α) With ab: cum ab iis saepius quaereret, made inquiries, Caes. B. G. 1, 32: quaero abs te nunc, Hortensi, cum, etc., Cic. Verr. 2, 3, 83, § 191: quaesivit a medicis, quemadmodum se haberet, Nep. Dion, 2, 4: a quo cum quaesisset, quo se deduci vellet, id. Epam. 4, 5; cf. Cic. N. D. 1, 22, 60.
          2. (β) With de: quaerebat paulo ante de me, quid, etc., Cic. Pis. 9, 18: de te ipso quaero, Vatini, utrum, etc., id. Vatin. 4, 10: quaero de te, arbitrerisne, etc., Liv. 4, 40: cura tibi de quo quaerere nulla fuit, Ov. P. 4, 3, 18.
          3. (γ) With ex: quaesivi ex Phaniā, quam in partem provinciae putaret, etc., Cic. Fam. 3, 6, 1: quaerit ex solo ea, quae, etc., Caes. B. G. 1, 18.
          4. (δ) With a rel.-clause: ille baro te putabat quaesiturum, unum caelum esset an innumerabilia, Cic. Fam. 9, 26, 3: natura fieret laudabile carmen, an arte, Quaesitum est, Hor. A. P. 409: quaeritur inter medicos, cujus generis aquae sint utilissimae, Plin. 31, 3, 21, § 31.
      4. 4. To desire,
        1. a. With inf. (post-Aug.): e monte aliquo in alium transilire quaerens, Plin. 8, 53, 79, § 214: qui mutare sedes quaerebant, Tac. G. 2.
        2. b. Transf., of animals, plants, etc., to desire, prefer, seek: salictum et harundinetumumidum locum quaerunt, Varr. R. R. 1, 23, 5: glires aridum locum quaerunt, id. ib. 3, 15, 2; Col. 1, praef. § 26: lupinum quaerit maxime sabulosa, Plin. 18, 14, 36, § 134; so of the soil: ager aquosus plus stercoris quaerit, demands, Pall. 1, 6, 15.
      5. 5. To examine or inquire into judicially, to investigate, institute an investigation; with acc. (rare): hunc abduce, vinci, rem quaere, Ter. Ad. 3 (4), 36: non dubitabat Minucius, quin iste (Verres) illo die rem illam quaesiturus non esset, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 72.
        With de and abl. (class.; cf. Krebs, Autibarb. p. 962 sq.): de pecuniis repetundis, Cic. Verr. 1, 9, 27: de morte alicujus, id. Rosc. Am. 41, 119: de servo in dominum, to question by torture, put to the rack, id. Mil. 22, 59: aliquid per tormenta, Suet. Tib. 58: legibus, to investigate according to the laws, impartially, Plin. Ep. 5, 21, 3.
        1. b. Transf.: si quaeris, si quaerimus (prop., if we, or you, look well into the matter; if we, or you, would know the truth), to say the truth, in fact, to speak honestly: omnino, si quaeris, ludi apparatissimi, Cic. Fam. 7, 1, 2: at sunt morosi, et anxii, et difficiles senes: si quaerimus, etiam avari, id. Sen. 18, 65: si quaeritis, id. de Or. 2, 62, 254; so, too, si verum quaeris, id. Fam. 12, 8, 1: si verum quaeritis, id. de Or. 2, 34, 146: si verum quaerimus, id. Tusc. 2, 23, 55: noli quaerere or quid quaeris? in short, in one word: noli quaerere: ita mihi pulcher hic dies visus est, id. Fam. 4, 4, 3: quid quaeris? biduo factus est mihi familiaris, id. ib. 3, 1, 2.
          Hence, quaesītus, a, um, P. a., sought out.
    1. A. In a good sense, select, special, extraordinary (mostly post-Aug.): epulae quaesitissumae, Sall. ap. Macr. S. 2, 9, 9 (Sall. H. 2, 23, 4 Dietsch); comp.: leges quaesitiores (opp. simplices), Tac. A. 3, 26: quaesitior adulatio, id. ib. 3, 57.
      Sup.: quaesitissimi honores, Tac. A. 2, 53.
    2. B. In a bad sense (opp. to what is natural), far-fetched, studied, affected, assumed (class.): vitabit etiam quaesita nec ex tempore ficta, sed domo allata, quae plerumque sunt frigida, Cic. Or. 26, 89: ut numerus non quaesitus, sed ipse secutus esse videatur, id. ib. 65, 219: comitas, Tac. A. 6, 50: asperitas, id. ib. 5, 3.
    3. C. Subst.: quaesītum, i, n.
      1. 1. A question (poet.): accipe quaesiti causam, Ov. M. 4, 793; id. F. 1, 278; Hor. S. 2, 6, 82.
      2. 2. A question as a rhetorical figure, = πύσμα, Mart. Cap. 5, § 524.

quaesītĭo, ōnis, f. [quaero], a seeking or searching after (post-Aug.).

  1. I. In gen.: Psyche quaesitioni Cupidinis intenta, populos circuibat, App. M. 5, p. 171, 8.
  2. II. In partic., a questioning by torture, the question, inquisition: cum postero ad quaesitionem retraheretur, proripuit se custodibus, Tac. A. 4, 45; Inscr. Bertol. Antiq. Aquilei. p. 300, n. 419.

quaesītor, ōris, m. [quaero], a seeker, searcher (post-class.).

  1. I. In gen., as for gold, connected with scrutator, Pacat. Pan. Th. 28.
  2. II. In partic., an investigator.
    1. A. In judicial (esp. in criminal) matters, an examiner, inquisitor: quid mihi opus est sapiente judice? quid aequo quaesitore? Cic. Font. 6, 11; id. Sull. 28, 78; id. Verr. 1, 10, 29: quaesitorem edere, id. Planc. 17, 43: quaesitor Minos, Verg. A. 6, 432: tres, Sall. J. 40, 4.
      Of Cicero, as the investigator of the Catilinarian conspiracy, Cic. Cat. 4, 5, 10: judex desiit esse, quaesitor est, Sen. Brev. Vit. 17, 3.
      Esp. of the prætor who presided in criminal trials, Cic. Verr. 1, 10.
    2. B. In a scientific point of view, an inquirer, examiner, considerer, as a transl. of the Gr. σκεπτικός, a sceptic (post-class.), Gell. 11, 5, 2: quaesitor ille solus animaeque corporisque, Prud. Hymn. ante Somn. 89.

quaesītum, i, v. quaero, P. a. C.

(quaesītūra, ae, a false read. for quaestura, Tac. A. 3, 29.)

1. quaesītus, a, um, Part. and P. a., from quaero.

2. quaesītus, ūs (only in abl. sing.), m. [quaero].

  1. I. A seeking, searching (postAug.), Plin. 5, 9, 10, § 51 (al. quae situs).
  2. II. Investigation: (rem) semper quaesitu dignam putavi, Macr. S. 7, 8, 9.

quaeso, īvi or ĭi, 3, v. a. [old form of quaero; root kis-; Sanscr. cish-, to hunt out].

  1. I. To seek, to seek to obtain any thing (ante-class.): quaeso, ut significat idem, quod rogo, ita quaesere ponitur ab antiquis pro quaerere, Fest. p. 258 Müll.: nautisque mari quaesentibus vitam, Enn. ap. Fest. l. l: quaese adveniente morbo nunc medicum tibi, Plaut. ap. Non. 44, 30.
  2. II. To beg, pray, beseech, entreat (class.; mostly in first pers. sing.; syn.: rogo, oro, obsecro, peto, precor).
          1. (α) With ut: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens propitius mihi, etc., an ancient formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: aliquem ut redeat, Plaut. Bacch. 2, 2, 1: te, Juppiter, quaeso, Amphitruoni ut semper iratus sies, id. Am. 3, 2, 52; id. Rud. 4, 7, 30; id. Trin. 1, 2, 52: deos, ut, Ter. Ad. 2, 4, 11; Naev. ap. Donat. ad Ter. Ad. 4, 1, 5: peto quaesoque, ut, etc., Cic. Fam. 5, 4, 2: quaeso, ut eum diem memoriae mandetis, id. Quint. 6, 24: a te quaeso et peto, ut, etc., id. Fam. 3, 2, 1: quaeso a vobis, ut, in hac causā, etc., id. Arch. 2, 3: quaeso, hercle, ut liceat, Ter. Eun. 3, 2, 13; Caecil. ap. Non. 154, 13; 515, 1: quaeso obtestorque, ne, Cic. Red. in Sen. 1, 1; Liv. 10, 13: id uti permittatis, quaesumus, id. 28, 39: precor quaesoque, ne, etc., id. 23, 9, 2.
          2. (β) With simple subj.: P. Decium quaeso mecum consulem faciatis, Liv. 10, 13.
          3. (γ) Absol. (thrown parenthetically into the sentence): quaeso, quaesumus, I (or we) pray, beg, beseech; freq. as a mere intensive expression, prithee: quaeso, quotiens dicendumst tibi? Plaut. Most. 4, 2, 33: ubinam est, quaeso? Ter. Heaut. 3, 1, 21: bona verba, quaeso, id. And. 1, 2, 33: tu, quaeso, crebro ad me scribe, Cic. Att. 7, 10, 10: nunc eadem illa, quaeso, audite, id. Verr. 2, 4, 46, § 102: ipsum decretum, quaeso, cognoscite, id. Rosc. Am. 9, 25; id. Att. 7, 1, 2; 12, 29, 1; 12, 30, 2; 12, 35, 2; 12, 44, 3: hoc, quaeso, judices, diligenter attendite, id. Quint. 9, 2, 56; id. Mil. 9, 23; id. Att. 15, 8, 2: quid, quaeso, interest inter unum et plures, si, etc., id. Rep. 1, 39, 61: quamobrem aggredere, quaesumus, etc., id. Leg. 1, 2, 6: quaeso, etiamne tu has ineptias, I beseech you, for Heaven’s sake, id. Fam. 3, 7, 5.
          4. (δ) With acc. of object sought: non divom pacem votis adit ac prece quaesit, Lucr. 5, 1229.

quaestĭcŭlus, i, m. dim. [quaestus], a small profit, slight gain (class.), Cic. Div. 2, 15, 34; id. Fam. 9, 16, 7; App. M. 11, p. 272, 1.

quaestĭo, ōnis, f. [quaero], a seeking.

  1. I. In gen. (Plautin.): cave, fuas mi in quaestione, lest you suffer yourself to be to seek, lest I have to look after you, Plaut. Pers. 1, 1, 52: tibi ne in quaestione essemus, id. Capt. 2, 2, 3; id. Ps. 2, 2, 68.
  2. II. In partic., an inquiry, investigation, a questioning, question, subject of inquiry: quaestio est appetitio cognitionis, quaestionisque finis inventio, Cic. Ac. 2, 8, 26; 2, 36, 115: quae veri simillima (sententia sit), magna quaestio est, id. Tusc. 1, 11, 23; id. Fin. 2, 11, 34: rem in disceptationem quaestionemque vocare, to investigate, id. de Or. 3, 32, 129: res in quaestione versatur, is under investigation, id. Clu. 58, 159: de moribus ultima fiet quaestio, Juv. 3, 141: res in quaestionem venit, comes under investigation, Quint. 5, 14, 16: modo aliquam quaestionem poëticam ei proponeret, Nep. Att. 20, 2; cf. Cic. Att. 7, 19 fin.; Sen. Ben. 5, 8, 6; id. Ep. 48, 1; Suet. Tib. 56: quaestionem instituere, to institute an investigation, Quint. 7, 1, 6: quaestionem solvere, Sen. Ep. 48, 11; Quint. 5, 10, 26.
      1. 2. A public judicial investigation, examination by torture, a criminal inquiry, inquisition; the crime is usu. constr. with de: cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, instituted a trial for assassination, Cic. Fin. 2, 16, 54: verberibus ac tormentis quaestionem habuit pecuniae publicae, id. Phil. 11, 2, 5: quaestionem mortis paternae de servis paternis habere, id. Rosc. Am. 28, 78: quaestionem fugitare, id. ib. 28, 78: servos in quaestionem polliceri, id. ib. 28, 77: quaestionem ferre in aliquem, to appoint, institute, make a motion for, id. de Or. 1, 53, 227: habere ex aliquo, Liv. 33, 28: facere alicui, against any one, Dig. 34, 3, 20: quaestionem de furto constituere, Cic. Clu. 64, 181: quaestionem instituere de morte alicujus, id. ib. 64, 181: quaestionem de morte viri habere, id. ib. 65, 182; 63, 176: quaestionem habere de servis in caput filii, id. ib. 63, 176: ad quaestionem abripi, to examination by torture, id. ib. 33, 89: alicui servum in quaestionem ferre, id. ib. 64, 181: postulare servum in quaestionem, id. ib. 64, 181: quaestiones severius exercere, Liv. 9, 34: quaestioni praeesse, to conduct a trial as judge, Cic. Rosc. Am. 4, 11: quaestiones perpetuae, the inquisitions concerning certain crimes (repetundarum, majestatis, de falso, de sicariis, de injuriis, etc.), conducted annually, after 605 A. U. C., by a standing commission, and presided over by the prætor, Cic. Brut. 27, 106: judex quaestionis, the director of the criminal court under the presidency of the prætor, id. Clu. 54, 148; 33, 89; id. Brut. 76, 264: quaestiones extraordinariae, trials out of the common course, held under a special commission, Liv. 39, 14; so, quaestio nova, Cic. Mil. 5, 13: A QVAESTIONIBVS, an attendant in examinations, a torturer, inquisitor, Inscr. Grut. 545, 6; 560, 1.
    1. B. Transf.
      1. 1. The court, the judges: dimittere eo tempore quaestionem, Cic. Verr. 2, 2, 30, § 74: totam quaestionem a severitate ad clementiam transtulit, Val. Max. 8, 1, 6.
      2. 2. The subject of investigation, the matter, case, question: perdifficilis et perobscura quaestio est de naturā deorum, Cic. N. D. 1, 1, 1: dividere totam de dis immortalibus quaestionem in partis quattuor, id. ib. 2, 1, 3: quaestio proposita, Quint. 9, 2, 39.
        1. b. In partic., in rhet.
          1. (α) The rhetorical subject of debate: quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod ὑπόθεσιν Graeci, nos causam: infinitum, quod θέσιν illi appellant, nos propositum possumus nominare, Cic. Top. 21, 79.
          2. (β) The main point in a disputed matter, the issue in a cause: quaestio est quae ex conflictione causarum gignitur controversia, hoc modo: Non jure fecisti: jure feci. Causarum autem haec est conflictio, in quā constitutio constat; ex igitur nascitur controversia, quam quaestionem dicimus, hoc modo: jurene fecerit, Cic. Inv. 1, 13, 18; cf. id. ib. 1, 6, 8.
          3. (γ) A question, a disputed point, quaestio est, it is doubtful, may be disputed: sapientia efficit sapientis sola per se: beatos efficiat necne sola per se quaestio est, Cic. Top. 15, 60; id. Tusc. 4, 13, 29; id. Inv. 2, 20, 60: quaestio est, an, etc., Quint. 7, 3, 22; cf.: nulla quaestio est, Aug. Retract. 1, 19, 6; cf. also: in quaestione est, Plin. 11, 17, 18, § 57; 10, 22, 27, § 52: quaestionis est immensae, id. 7, 28, 29, § 101; 28, 2, 3, § 10.

quaestĭōnālĭter, adv. [quaestio], by way of question, in the form of a question (post-class.): propositio quaestionaliter posita, Fulg. Prisc. Serm. 16.

quaestĭōnārĭus, ii, m. [quaestio], a torturer, executioner (post-class.), Cod. Th. 16, 12, 3; Hier. in Joel. 2, 21; Schol. Juv. 6, 480; Inscr. Grut. 545, 6.

quaestĭōno, āvi, 1, v. a. [quaestio], put to the question, i. e. put to the torture, put to the rack (eccl. Lat. and rare): omnes quaestionari, Fragm. Jur. Civ. Ante-Just. p. 109 Mai: tot confessores quaestionati et torti, Cypr. Ep. 69, n. 6.

quaestĭuncŭla, ae, f. dim. [quaestio], a little or trifling question (class.): quaestiunculam alicui ponere, Cic. de Or. 1, 22, 102; Sen. Ep. 117, 1: multae, Cic. Leg. 2, 20, 51; Quint. 1, 3, 11; Suet. Gram. 24 fin.

quaestor (old orthogr., QVAISTOR, Epit. of the Scipios, et saep.), ōris, m. [contr. from quaesitor, from quaero],

  1. I. a quætor, the title of a class of Roman magistrates, some of whom had charge of the pecuniary affairs of the State, while others conducted certain criminal trials (but only, it would seem, as delegates or commissioners of the people): quaestores a quaerendo, qui conquirerent publicas pecunias et maleficia, quae triumviri capitales nunc conquirunt: ab his postea, qui quaestionum judicia exercent, quaestores dicti, Varr. L. L. 5, § 81 Müll.: et quia de capite civis Romani injussu populi non erat lege permissum consulibus jus dicere, propterea quaestores constituebantur a populo, qui capitalibus rebus praeessent: hique appellabantur quaestores parricidii, quorum etiam meminit lex duodecim tabularum, Dig. 1, 2, 2, § 23; cf.: parricidii quaestores appellabantur, qui solebant creari causā rerum capitalium quaerendarum, Paul. ex Fest. p. 221 Müll. (cf. Fest. p. 258, 31). But they were commonly called simply quaestores, Liv. 2, 41, 11; 3, 24, 3; Cic. Rep. 2, 35, 60.
    As a standing magistracy, the quæstors were treasurers of State, treasurers. They distributed their duties among themselves by lot, Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; id. Mur. 8, 18. Of these the quaestor urbanus or aerarii, who remained at Rome, took charge of the treasury, of the public revenues and expenditures, of the standards deposited in the aerarium, etc., Plaut. Capt. 1, 2, 2; Cic. Har. Resp. 20, 43; id. Verr. 1, 4, 11; Liv. 7, 23; 26, 47; Val. Max. 5, 1, 1; Tac. A. 13, 28. The quæstors appointed as assistants to the consuls or prætors for the provinces, called quaestores provinciales or militares, provided for the payment and provisioning of the troops, collected the imposts, and, in the absence of the governor, acted in his stead, Cic. Div. in Caecil. 19, 61; id. Planc. 11, 28; id. Sen. 10, 32; Liv. 26, 47. Service in the higher offices of State began with the quæstorship, the lowest of them which conferred a seat in the Senate, to which no one was legally eligible before the age of twenty-five, Tac. A. 11, 22. Augustus instituted a new sort of quæstors, quaestores candidati or principis (Caesaris), who conveyed the imperial messages to the Senate, Plin. Ep. 7, 16, 2; Lampr. Alex. Sev. 43, 3: oratio principis per quaestorem ejus audita est, Tac. A. 16, 27; Dig. 1, 13, 1; cf. candidatus, 2. The emperor Constantine appointed quaestores palatii or chancellors, Cod. Th. 1, 8; 6, 9; 7, 62, 32; Cassiod. Var. 6, 5; called QVAESTOR INTRA PALATIVM, Inscr. Orell. 1188.
  2. II. Trop.: quaestor non imperii, sed doloris mei, Cic. Red. in Sen. 14, 35 (bracketed as dub. by B. and K.).

quaestōrīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [quaestor], of or belonging to a quæstor, quæstorian: QVAESTORICII, who had been quæstors, Tab. Canusin. ap. Inscr. Orell. 3721.

quaestōrĭus, a, um, adj. [quaestor],

  1. I. of or belonging to a quæstor, quæstorian (quite class.): officium quaestorium, the duty of a quæstor, Cic. Fam. 2, 17, 6: scelus, perpetrated in the quæstorship or by a quæstor, id. Verr. 1, 1, 4: aetas, the age requisite for the quæstorship, Quint. 12, 6, 1; cf.: adulescentes jam aetate quaestorios, Cic. Rep. 1, 12, 18: scribae, of the quæstor, Suet. Dom. 10: scriptum quaestorium comparavit, acted as secretary to a quæstor, id. Vit. Hor.: munera, i. e. gladiatorial combats, which the quæstors were obliged to furnish at their own expense, Cic. Dom. 4: comitia, id. Fam. 7, 30, 1; Liv. 4, 54 fin.: porta, a gate in the camp near the quæstor’s tent, Liv. 34, 47: forum, id. 41, 2: agri, taken from the enemy and sold by the quæstor, Auct. Rei Agr. Sicul. Fl. p. 2: dignitas, Cod. Th. 1, 1, 6, § 2: legatus, Cic. Verr. 2, 1, 21, § 56: ornamenta, Suet. Claud. 28.
  2. II. Subst.
    1. A. quaestōrĭus, ii, m., one who had been quæstor, an ex-quæstor, Cic. Brut. 76, 263; id. Phil. 13, 14, 30; Suet. Oth. 3; Dig. 1, 2, 2, § 45; Inscr. Orell. 3990.
    2. B. quaestō-rĭum, ii, n.
      1. 1. (Sc. tentorium.) The quæstor’s tent in the camp, Liv. 10, 32, 8.
      2. 2. (Sc. aedificium.) The residence of the quæstor in a province: Thessalonicam me in quaestoriumque perduxit, Cic. Planc. 41, 99.

quaestŭārĭus, a, um, adj. [quaestus],

  1. I. of or belonging to gain, money-making, mercenary (post-Aug.): quaestuaria mancipia, Dig. 3, 2, 4, § 2: mulier, a prostitute for hire, ib. 23, 2, 43, § 7: majestas, Tert. Apol. 13.
  2. II. Subst.: quaestuaria, ae, f., a prostitute: ex adulterā in quaestuariam versa, Sen. Ben. 6, 32, 1.

quaestŭōsē, adv., v. quaestuosus fin.

quaestŭōsus, a, um, adj. [quaestus].

  1. I. Gainful, profitable, advantageous, lucrative, productive (class.; syn. lucrosus): ager, productive, fruitful, Cato, R. R. 1, 6: mercatura, Cic. Tusc. 5, 31, 86; id. Fin. 5, 30, 91: quaestuosissima officina, id. Phil. 2, 14, 35: res Verri, id. Verr. 2, 2, 19, § 46: uberrimus et quaestuosissimus annus, id. ib. 1, 14, 40: hoc multo est quaestuosius, quam, etc., id. Agr. 2, 25, 67: benignitas quaestuosior, id. ib. 1, 4, 10: edictum quaestuosissimum, id. Verr. 2, 3, 14, § 36: insula quaestuosa margaritis, rich in, Plin. 6, 25, 28, § 110: emporium, Liv. 39, 15.
  2. II. That looks to one’s own gain, advantage, or profit, eager for gain: quaestuosus homo, Cic. Par. 6, 3, 49: gens, Curt. 4, 7, 19: nec satis in arte quaestuosus, Plin. 26, 3, 7, § 12: dummodo eam (mulierem) des, quae sit quaestuosa, i. e. a prostitute, Plaut. Mil. 3, 1, 190.
  3. III. That has great gain or profit, wealthy, rich: gens Syrtica navigiorum spoliis quaestuosa, Curt. 4, 7, 19: Graeci, Plin. 28, 4, 13, § 50: milites, Tac. A. 13, 35: quaestuosi et opulenti, id. ib. 12, 63.
    Adv.: quaestŭōsē, gainfully, advantageously, profitably (post-Aug.).
    Comp.: quaestuosius, Plin. 19, 4, 19, § 56.
    Sup.: quaestuosissime, Sen. Ben. 4, 3, 3.

quaestūra, ae, f. [quaestor],

  1. I. the office of quæstor, the quæstorship (class.): quaestura primus gradus honoris, Cic. Verr. 1, 4, 11: quaesturam petere, id. Mur. 8, 18; Tac. A. 3, 29: ex quaesturā consulatum petere, Liv. 32, 7: gerere, Suet. Calig. 1.
  2. II. Transf., the quæstor’s chest: translator quaesturae, an embezzler of the public chest, Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152.

quaestus, ūs (archaic gen. quaesti, Plaut. Aul. 1, 2, 5; id. Poen. prol. 95; Ter. Hec. 5, 3, 38; Titin., Nov., Turp., and Caecil. ap. Non. 483, 19 sq.; Varr. ib. 492, 20.
Gen. quaestuis, Varr. ap. Non. 483, 32), m. [quaero], a gaining, acquiring; gain, acquisition, profit, advantage (quite class.; syn.: lucrum, emolimentum).

  1. I. Lit.: quaestus pecuniae, Caes. B. G. 6, 17, 1: emendi aut vendendi quaestu et lucro duci, Cic. Tusc. 5, 3, 9: pauperes homines, quibus nec quaestus est, nec, etc., Plaut. Rud. 2, 1, 2: ad suom quemque hominem quaestum esse aequomst callidum, id. As. 1, 3, 34: quaestus ac lucrum unius agri, et unius anni, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106: cum quaestu compendioque dimittere, id. ib. 2, 2, 3, § 6: quibus fides, decus, pietas, postremo honesta atque inhonesta omnia quaestui sunt, are venal, are turned to gain, Sall. J. 31, 12: quaestui deditum esse, id. C. 13, 5: quaestui servire, Cels. 3, 4: ad suom quaestum callere, Plaut. Truc. 2, 5, 40: in quaestu esse, to bring gain, be turned to profit, Quint. 1, prooem. § 13: quaestui habere rem publicam, to derive advantage, enrich one’s self, by the administration of public affairs, Cic. Off. 2, 22, 77: pecuniam in quaestu relinquere, to let out money at interest, on usury, id. Pis. 35, 86.
    Prov.: non potest quaestus consistere, si eum sumptus superat, Plaut. Poen. 1, 2, 74; cf.: is (sumptibus suis) vel Herculi conterere quaestum possiet, i. e. he could spend all the tithes offered to Hercules, id. Most. 4, 2, 68: omnes homines ad suom quaestum callent et fastidiunt, every one looks to his own interest, id. Truc. 2, 5, 40; cf. id. ib. 2, 4, 62.
    1. B. Transf., a way of making money, a business, occupation, employment, trade: meretricius, Cic. Phil. 2, 18, 44.
      Plur.: meretricii quaestus, Sen. Contr. 1, 2, 4: de quaestibus, qui liberales habendi, Cic. Off. 1, 42, 150; Plaut. Rud. 4, 3, 50: malus, id. Most. 3, 2, 92.
      Of a prostitute (freq. and class.): corpore indignum quaestum facere, Plaut. Poen. 5, 3, 21; Liv. 26, 33, 8; Tac. A. 2, 85; Val. Max. 6, 1, 6: quaestum corpore factitare, id. 6, 1, 10; so without corpore: uti quaestum faceret, Ter. Heaut. 4, 1, 27: quaestum occipit, id. And. 1, 1, 52; id. Ad. 2, 1, 52; Plaut. Capt. 1, 1, 30.
      Of a parasite: antiquom quaestum meum alimoniae servo, Plaut. Pers. 1, 2, 1.
  2. II. Trop., gain, profit, advantage: qui sui quaestus causā fictas suscitant sententias, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.): ut quaestui habeant male loqui melioribus, Plaut. Poen. 3, 3, 12: nullum in eo facio quaestum, Cic. Fam. 15, 14, 1: est autem quaestus magnus pietas, Vulg. 1 Tim. 6, 6.