Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* rĕ-calcĭtro, āre, v. n., to kick back (of horses); transf.

    1. 1. (Poet.) To deny access, Hor. S. 2, 1, 20.
    2. 2. (Late Lat.) To be petulant, disobedient: incrassatus est dilectus, et recalcitravit, Vulg. Deut. 32, 15; cf.: majestati Augustae recalcitrans, Amm. 14, 7, 14; 15, 7, 9; 22, 11, 5.

rĕ-calco, āre, v. a.,

  1. I. to tread again, retrace (post-Aug.): humum, Col. 2, 2, 19: limen, Prud. Cath. 9, 75: priora vestigia, App. M. 6, p. 181, 16.
  2. II. Trop., to repeat, renew: mysteria, Cod. Th. 16, 6, 4.

rĕcălĕfăcio, v. recalfacio.

rĕ-călĕo, ēre, v. n.,

  1. I. to grow warm again, to remain warm, be warm (poet. and in post-Aug. prose): recalent nostro Tiberina fluenta Sanguine adhuc, still run warm, * Verg. A. 12, 35: exstinctae recalent vestigia flammae, Paul. Nol. Carm. 8, 397.
  2. II. Trop.: recalebant in auribus ejus parentis effata, Amm. 28, 1, 7; Aus. Prof. 7, 15.

rĕ-călesco, lŭi, 3,

  1. I. v. inch. n., to become warm (again), to grow warm (rare but class.): cum motu atque exercitatione recalescunt (corpora), * Cic. N. D. 2, 10, 26; id. Flor. 4, 2, 53; Prud. Psych. 59.
  2. II. Trop.: mens recalescit, Ov. R. Am. 629: recalescere ex integro (in scribendo) et resumere impetum fractum omissumque, Plin. Ep. 7, 9, 6.

rĕ-calfacĭo (rĕcălĕfacĭo), fēci, 3, v. a.,

  1. I. to make warm (again), to warm (poet. and in post-class. prose): calidumque priori Caede recalfecit consorti sanguine telum, Ov. M. 8, 443; id. F. 4, 698; id. A. A. 2, 214.
    Pass.: rursus recalfiunt, Scrib. Comp. 271; Cael. Aur. Acut. 2, 10, 63.
    Full form: statim recalefacto corpore, Cael. Aur. Acut. 2, 10.
  2. II. Trop.: tepidam recalface mentem, Ov. A. A. 2, 445.

rĕcalvaster, tri, m. [recalvus], that has a bald forehead, bald in front (late Lat.), Vulg. Lev. 13, 41 (in Sen. Ep. 66, 25, the words quam recalvastrum are a gloss).

rĕcalvātĭo, ōnis, f. [recalvus], baldness in front, a bald forehead (late Lat.), Vulg. Lev. 13, 42.

rĕ-calvus, a, um, adj. (ante- and postclass.), bald in front: frons, Sen. ap. Hier. adv. Jovin. 1, 38.
Transf., of persons, with a bald forehead: senex, Plaut. Rud. 2, 2, 12.

rĕ-candesco, dŭi, 3, v. inch. n. (Ovidian).

  1. * I. To grow white (again): percussa recanduit unda, grew white with foam, Ov. M. 4, 529.
  2. II. To grow hot (again), to glow: ubi tellus Solibus aetheriisrecanduit, Ov. M. 1, 435: et rubuere genae, totoque recanduit ore (Medea), id. ib. 7, 78.
      1. 2. Trop.: recanduit ira, Ov. M. 3, 707.

rĕ-căno, ĕre, v. a. (Plinian).

  1. I. To sing back, i. e. call back by singing: ut illa (perdix) recanat revocetque (marem), Plin. 10, 33, 51, § 102: Phoebus … recanente lyrā fautor, Verg. Cul. 13.
  2. * II. To charm back again, to undo a charm: pauci etiam credunt serpentes ipsas recanere, Plin. 28, 2, 4, § 19 (perh. also id. 29, 4, 21, § 69, where Jan. reads praecanere. The form recĭno has another signif., v. recino).

rĕ-canto, no perf., ātum, 1, v. freq. n. and a. (poet.).

  1. * I. Neutr., to sound back, re-echo: nusquam Graecula quod recantat Echo, Mart. 2, 86, 3.
  2. II. Act.
      1. 1. To repeat in singing, sing again: saepius iste versiculus recantandus est, Ambros. Virg. 2, 6, 42.
      2. 2. To recall, revoke, recant: recantatis opprobriis, Hor. C. 1, 16, 27.
      3. 3. To charm back, charm away: nulla recantatas deponent pectora curas, Ov. R. Am. 259.

rĕcăpĭtŭlātio, ōnis, f. [recapitulo], a summing up, restatement by heads, recapitulation (late Lat. for repetitio, collectio): facta ex Adam, Aug. Civ. Dei, 15, 21 fin.

rĕ-căpĭtŭlo, āre, v. n. [capitulum], to go over the main points of a thing again, to recapitulate; a transl. of the Gr. ἀνακεφαλαιόω (late Lat.), Tert. adv. Marc. 5, 17; Aug. Civ. Dei, 20, 21 al.

rĕ-căvĕo, cāvi, cautum, 2, v. a., to give counter-security (jurid. Lat.), Cod. Just. 9, 3, 2.
Hence, rĕcauta, ōrum, n., a quittance, release, Novell. 130, 1.

rĕ-căvus, a, um, adj., hollow or arched inward, concave (late Lat.): speculum, Prud. στεφ, 11, 186: palatum, id. Psych. 421: laquearia, Paul. Nol. Carm. 28, 408.

rĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n.,

  1. I. to go back, fall back, give ground, retire, withdraw, recede.
    1. A. Lit. (class.; cf.: decedo, abscedo): pone nos recede, Plaut. Poen. 3, 2, 34: ego abs te procul recedam, id. Mil. 2, 4, 4: hinc, id. Bacch. 4, 1, 7: illuc, id. Rud. 3, 5, 7: recedere loco, id. Am. 1, 1, 84; cf.: centuriones ex eo quo stabant loco recesserunt, Caes. B. G. 5, 43: non modo illum e Galliā non discessisse, sed ne a Mutinā quidem recessisse, Cic. Phil. 8, 7, 21: procul a telo veniente, Ov. M. 12, 359: de medio, Cic. Rosc. Am. 38, 112: ab hoste, Ov. P. 3, 1, 151: longius, Verg. G. 4, 191: tristis recedo, Hor. Ep. 1, 16, 35; id. C. 2, 19, 31: ab Illiturgi, Liv. 24, 41: in castra Corneliana, Caes. B. C. 2, 30 fin.
      1. 2. In partic., to retire to one’s bedchamber, go to rest, Petr. 85, 5; Ov. Ib. 239.
    2. B. Transf.
      1. 1. Of inanimate and abstract things: ut illae undae ad alios accedant, ab aliis autem recedant, Cic. Planc. 6, 15: verba movere loco, quamvis invita recedant, yield, Hor. Ep. 2, 2, 113: multa ferunt anni venientes commoda secum, Multa recedentes adimunt, the departing years, id. A. P. 176: abeant ac recedant voces illae, Plin. Pan. 2, 2.
      2. 2. Of places, things, etc., to stand back, recede (i. e. to be distant or retired; freq., esp. after the Aug. per.): secreta parentis Anchisae domus arboribusque obtecta recessit, Verg. A. 2, 300; cf. Cat. 64, 43; and: etsi lata recessit Urbe domus, Stat. Th. 5, 242; Plin. Ep. 2, 17, 21: Palaestina vocabatur, quā contingit Arabaset quā recedit intus, Damascena, Plin. 5, 12, 13, § 66: Magna Graecia in tres sinus recedens Ausonii maris, id. 3, 10, 15, § 95; 4, 10, 17, § 33; Sen. Cons. ad Marc. 18.
        Of nations: gens Cappadocum longissime Ponticarum omnium introrsus recedens, Plin. 6, 8, 8, § 24.
        In a painting, etc.: pictor vi artis suae efficit, ut quaedam eminere in opere, quaedam recessisse credamus, Quint. 2, 17, 21; cf.: venter recessit, Plin. Ep. 3, 6, 2.
        Poet., of places, which appear to recede by our departure from them: provehimur portu, terraeque urbesque recedunt, Verg. A. 3, 72: mea terra recedit, Ov. M. 8, 139; 11, 466; Sil. 3, 157; Stat. Th. 1, 549 al.
  2. II. In gen., to go away, withdraw, retire, depart from a place, to abandon a thing, = discedere.
    1. A. Lit. (in good prose very rare), = discedere, haec effatupater, germana, repente recessit, vanished, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 48 Vahl.): nec vero a stabulis pluviā impendente recedunt Longius (apes), Verg. G. 4, 191; Plin. Ep. 1, 13, 2.
      1. 2. Transf., of things, to separate from any thing (with which it was previously connected): in aliis ossibus ex toto saepe fragmentum a fragmento recedit, Cels. 8, 7, 1: carnes ab ossibus, Plin. 22, 8, 9, § 22; 19, 5, 23, § 67: caput e cervice, Ov. P. 2, 8, 65; for which also: caput cervice, id. H. 16, 153; cf. id. F. 6, 708; Luc. 8, 674.
    2. B. Trop., to withdraw, depart, desist (class.; esp. freq. in Cic. and Quint.): si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedet, Cato ap. Gell. 16, 1, 4: avius a verā longe ratione recedit, Lucr. 2, 229: senes, ut in otia tuta recedant, aiunt, etc., Hor. S. 1, 1, 31: ab officio recedere, Cic. Off. 3, 4, 19; Auct. Her. 3, 3, 5; Cic. Caecin. 20, 58: ab armis, i. e. to lay them down, id. Rosc. Am. 6, 16: penitus a naturā, id. Fin. 4, 16, 43: ab eodem exemplo, Quint. 1, 6, 6; 2, 8, 13; 7, 3, 21: a sententiis ejus, ab omni voluntate, consiliisque, Cic. Att. 12, 4, 2: a vitā, i. e. to kill one’s self, id. Tusc. 4, 17, 40 (but Plin. 29, 1, 5, § 6, to die, in gen., a doubtful conjecture; Jahn, procedente vitā): a veritatis viā longe, Lact. 2, 8, 1: ab oppugnatione, Hirt. B. G. 8, 40.
      Very freq. of inanimate and abstract subjects: postquam recessit vita patrio corpore, Plaut. Merc. prol. 73: (nomen hostis) a peregrino recessit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit, has lost the signification of foreigner, Cic. Off. 1, 12, 37; so, res a consuetudine, id. Quint. 21, 67; Quint. 2, 13, 11: figurae sententiarum ab illo simplici modo indicandi recedunt, id. 9, 2, 1: ab usu cotidiano, id. 10, 1, 44 et saep.
      Poet., with simple abl.: sic nunquam corde recedit Nata tuo, departs, Stat. S. 3, 5, 55.
      Absol., to vanish, pass away, disappear: et pariter Phoebes, pariter maris ira recessit, Ov. M. 12, 36: spes, Luc. 7, 688: quonam nostri tibi cura recessit? Verg. A. 2, 595: fortuna recessit, id. ib. 3, 53.
      With in: in ventos vita recessit, passed away into the winds, Verg. A. 4, 705.
      Hence, * rĕcessus, a, um, P. a. (acc. to I. B.), drawn back, receding: scaena recessior, standing farther back, Vitr. 5, 8.

rĕ-cello, ĕre, v. n. and a.

  1. I. Neutr., to spring back, fly back, bend back: recellere reclinare, Fest. p. 274 Müll. (very rare; perh. only in the foll. examples): (terra) inclinatur retroque recellit, Lucr. 6, 573: cum (ferrea manus) gravi libramento plumbi recelleret ad solum, Liv. 24, 34, 10, v. Weissenb. ad h. l.
  2. II. Act., to throw or bend back (Appul.): totum corporis pondus in postremos poplites recello, App. M. 6, p. 198, 27: nates, id. ib. 10, p. 249, 19.

rĕcens, entis

    (
  1. I. abl. sing., regularly, recenti; but in the poets sometimes recente, e. g. Cat. 63, 7; Ov. F. 4, 346 al.
    Gen. plur., regularly, recentium: recentum, Hor. C. 1, 10, 2; Sil. 15, 601), adj. [re and cand-; cf.: candeo, candor; Gr. καινός, καίω], that has not long existed, fresh, young, recent (opp. vetus, and differing from novus; v. antiquus init. (freq. and class.): quod si veteris contumeliae oblivisci vellet: num etiam recentium injuriarum memoriam deponere posse? Caes. B. G. 1, 14; 5, 54: (Verres) cum e provinciā recens esset invidiāque et infamiā non recenti sed vetere ac diuturnā flagraret, Cic. Verr. 1, 2, 5: Regini quidam eo venerunt, Romā sane recentes, directly from Rome, id. Att. 16, 7, 1: omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur, id. Sen. 20, 72; cf. id. Tusc. 4, 17, 39: sed hanc ipsam recentem novam devoravit, id. Fam. 11, 21, 2; cf. Quint. 8, 3, 34: viri, Cic. Mur. 8, 17: (piscis) nequam est, nisi recens, Plaut. As. 1, 3, 26; cf. id. Ps. 4, 7, 25: catuli, just whelped, young, Varr. R. R. 3, 12, 4: tonsae (oves), newly shorn, id. ib. 2, 11, 7: caespites, Caes. B. C. 3, 96; cf. flores, Hor. C. 3, 27, 43; Ov. F. 4, 346: herbae, id. ib. 5, 123: serta, Verg. A. 1, 417: prata, fresh, green, id. ib. 6, 674 Serv.: sanguis, newly shed, Cat. 63, 7: sol, poet. for the rising sun, the east, Pers. 5, 54: proelium, Caes. B. G. 4, 13 fin.: victoria, id. ib. 1, 31 fin.; 5, 47: clades, Liv. 2, 22, 4 Drak. N. cr.: pollicitatio, Caes. B. C. 1, 57 fin.: arma, fresh, newly whetted, Ov. M. 8, 370: umbrae, of those newly deceased, id. ib. 4, 434: animae, id. ib. 8, 488; anima, id. ib. 15, 846 et saep.; cf.: non erit in te Deus recens, newly devised, and hence false, Vulg. Psa. 80, 9.
    Comp.: epistula recentior, Cic. Fam. 3, 11, 1: recentiore memoriā, id. N. D. 2, 2, 6: unus ex amicis recentioribus, Quint. 6, 3, 92.
    Sup.: recentissima tua est epistula Kal. data, Cic. Att. 8, 15, 3: recentissima quaeque sunt correcta et emendata maxime, id. Ac. 1. 4, 13: Senones recentissimi advenarum, Liv. 5, 35.
          1. (β) With ab, immediately after, fresh from, shortly after, etc.: pullum asininum a partu recentem subiciunt equae, newly foaled, Varr. R. R. 2, 8, 2: Homerus, qui recens ab illorum aetate fuit, Cic. N. D. 3, 5: recens a vulnere Dido, i. e. with her wound still fresh, Verg. A. 6, 450: Poenum recentem ab excidio opulentissimae urbis Iberum transire, Liv. 21, 16 fin.: alti spiritus viros, ut ita dicam, a diis recentes, Sen. Ep. 90, 44: haec vox, a quā recens sum: sonat adhuc et vibrat in auribus meis, id. Prov. 3, 3.
          2. (γ) With in and abl., or (more freq.) with simple abl.: alius alio recentior sit in dolore, Auct. Her. 2, 7, 10: quod comitatum Agrippinae longo maerore fessum obvii et recentes in dolore anteibant, yet fresh in grief, whose grief was still fresh, Tac. A. 3, 1 fin.: quaedam (verba) in usu perquam recentia, Quint. 8, 3, 34: ut erat recens dolore et irā, Tac. A. 1, 41 fin.; so, recens praeturā, id. ib. 4, 52: stipendiis, ib. ib. 15, 59: caede, id. H. 3, 19: victoriā, id. ib. 3, 77.
          3. (δ) With ad and acc.: recentes sumus ad id quod incipimus, Quint. 1, 12, 5.
        1. b. Recenti re, while the matter is fresh, forthwith, immediately: quid si recenti re aedes pultem, Plaut. Poen. 3, 4, 18: re recenti, id. Trin. 4, 3, 8; Cic. Verr. 2, 1, 53, § 139; for which also, recenti negotio, id. ib. 2, 1, 39, § 101; and, in recenti, Dig. 48, 19, 25.
        2. c. Recentiores (subst. and adj.), the moderns (said of authors): attulisti aliud humanius horum recentiorum, modern writers, Cic. Fin. 2, 26, 82; Plin. 12, 17, 37, § 74; also, Graeci recentiores, modern, id. 4, 16, 30, § 103.
  2. II. Trop., fresh in strength, not exhausted by fatigue, vigorous: ut integri et recentes defatigatis succederent, Caes. B. G. 5, 16 fin.; so, integer et recens (opp.: fusus et saucius), Flor. 3, 1, 13; and in the order: recentes atque integri (opp. defatigati), Caes. B. G. 7, 48 fin.; and, opp. defessi, id. B. C. 3, 94; id. B. G. 7, 25: equitatus, id. ib. 7, 9: recens animus (consulis), Liv. 21, 52: equi, id. 29, 34 (along with integrae vires); 38, 25 (opp. fessi); Ov. M. 2, 63: clamor, Plin. Pan. 23, 5.
    Comp.: sauciis ac defatigatis integros recentioribusque viribus subministrare, Auct. B. Afr. 78, 6.
    Hence, advv.: recens and recenter, lately, freshly, newly, just, recently, etc.
          1. (α) Form rĕcens (not in Cic. or Cæs.): puerum recens natum, Plaut. Cist. 1, 2, 17: captum hominem, id. Capt. 3, 5, 60: scaena perfusa croco, Lucr. 2, 416: exstinctum lumen, id. 6, 792: coria recens detracta, Sall. H. 4, 2 Dietsch: inter recens domitos, id. ib. 3, 53: portentum conflatum est recens, Bass. ap. Gell. 15, 4, 3: beluae recens captae, Liv. 38, 17, 15; 2, 22, 4: acceptum vulnus, Tac. A. 2, 21: perdomita Hispania, id. ib. 4, 5: cognita, id. ib. 4, 69 et saep.: condita Roma, Suet. Tib. 1.
          2. (β) Form rĕcen-ter (post-class.): capti turdi, Pall. 1, 26, 2: lecta poma, id. 5, 4 fin.
        1. b. Sup.: quam recentissime stercorato solo, Plin. 18, 23, 53, § 192; so, res gestae, Just. 30, 4, 8.

rĕ-censĕo, sŭi, sum, and sītum (recensus, Tert. adv. Marc. 4, 5 med.; and Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9, acc. to the better read., recensitus; Claud. in Eutr. 2, 60; Prud. Apoth. 1069), 2, v. a.

  1. I. Lit., to count, enumerate, number, reckon, survey (syn.: numero; class., but not in Cic.; see, however, recensio): haec in Aeduorum finibus recensebantur numerusque inibatur, * Caes. B. G. 7, 76; cf.: recensuit captivos, quot cujusque populi essent, Liv. 26, 49: omnem suorum numerum, Verg. A. 6, 682: captivos ordine pisces, Ov. M. 13, 932: biduo acceptam cladem, Liv. 10, 36, 15: pecus et familiam, Col. 1, 8 fin.: et recensuit Saul populum, Vulg. 1 Reg. 13, 15.
  2. II. Transf., to examine, review, muster, survey (mostly post-Aug.): vestem servitiorum et ferramenta, bis singulis mensibus (along with recognitio), Col. 11, 1, 21: loca ab initio, Quint. 11, 2, 20 et saep.: vellera ad numerum pecoris, Col. 12, 3, 9: qui recensi (recensiti) non essent, who had not been received or considered (in the distribution of the public corn), Suet. Caes. 41 fin.
    Esp., of troops, etc., to review: exercitum, Liv. 1, 16: in recensendo exercitu, Suet. Calig. 44: legiones, Liv. 2, 39: equites, id. 40, 46; 43, 16.
    Poet.: signa recensuerat bis sol sua, had gone through, run through, Ov. F. 3, 575.
  3. III. Trop., to go over in thought, in narration, or in critical treatment, to reckon up, recount, review, revise (poet. and in post-Aug. prose), Stat. S. 5, 3, 20; cf.: fata fortunasque virūm moresque manusque, Verg. A. 6, 683: fortia facta, Ov. H. 9, 105; so, deploratos Priamidas, id. M. 13, 481: parva exempla, Stat. S. 4, 1, 29: haec recensente pictore, App. M. 9, p. 229, 2: ut post recenserentur (poemata), Gell. 17, 10, 6.
    Absol.: quod magnificum referente alio fuisset, ipso qui gesserat recensente vanescit, Plin. Ep. 1, 8, 15.

rĕcensĭo, ōnis, f. [recenseo], an enumeration, reviewing, recension (very rare): qui aedem Nympharum incendit, ut memoriam publicam recensionis tabulis publicis impressam exstingueret, i. e. the censor’s register, * Cic. Mil. 27, 73 (for which: census populi Romani, id. Cael. 32, 78): ne qui novi coetus recensionis causā moveri quandoque possent, on account of the new enumeration (for the distribution of the public corn), * Suet. Caes. 41 fin.

* rĕcensītĭo, ōnis, f. [recenseo], a mustering, enumeration: servorum, Dig. 10, 4, 3, § 7.

rĕcensītus, a, um, v. recenseo.

1. rĕcensus, a, um, v. recenseo.

2. rĕcensus, ūs, m. [recenseo], an enumeration, a review (post-Aug.): populi (for the distribution of the public corn), Suet. Caes. 41; id. Aug. 40; cf. Liv. Epit. 115.
Trop.: vitae, Tert. Anim. 58.

rĕcentārĭus, ii, m. [recens], a vender of wine which has been cooled, made fresh, Inscr. ap. Labus. Monum. Epigr. Ambros. p. 35, n. 8.
In fem.: rĕcentā-rĭa, νεαροφόρος, Gloss. Philox.

rĕcenter, adv., v. recens fin.

* rĕcentor, āri, v. dep. [recens], to renew itself, a word formed by Cn. Matius: recentatur Commune lumen hominibus, ap. Gell. 15, 25, 1, and ap. Non. 167, 18.

Recentoricus ăger, the Roman public lands in Sicily, Cic. Agr. 1, 4, 10; 2, 21, 57 (Zumpt, censorius).

rĕceptābĭlis, e, adj. [recepto], susceptible of, capable of any thing: passionis, Ambros. Ep. 44, 1.

rĕceptācŭlum, i, n. [recepto], a place to receive or keep things in, a reservoir, magazine, receptacle.

  1. I. In gen.: corpus quasi vas est aut aliquod animi receptaculum, Cic. Tusc. 1, 22, 52: cibi et potionis (alvus), id. N. D. 2, 54, 136: frugibus, Tac. G. 16: cibi receptaculum ventriculus, Lact. Opif. Dei, 11: avium, Col. 8, 15, 4: aquatilium animalium, id. 8, 1, 3: praedarum, Plin. Pan. 36, 1: olei, Pall. 1, 20, 2: cloaca maxima, receptaculum omnium purgamentorum urbis, Liv. 1, 56, 2: aquae, a reservoir, Vitr. 8, 7; cf. Nili, Tac. A. 2, 61: ignium, Vulg. Exod. 27, 3.
  2. II. In partic., a place of refuge, a lurking-place, shelter, retreat, = locus ad receptum aptus (so usually): castra sunt victori receptaculum, victo perfugium, Liv. 44, 39: (Sicilia) illud receptaculum classibus nostris, Cic. Verr. 2, 2, 1, § 3: pro castello ac receptaculo turrim facere, Caes. B. C. 2, 8; cf. Cic. Pis. 5, 11; and: castella diruit, ne receptaculo hostibus essent, Liv. 9, 41, 6: Capua receptaculum aratorum, Cic. Agr. 2, 23, 89; Caes. B. G. 7, 14: servitiis ex Achaiā fugientibus receptacula Macedonia erat, a rendezvous, Liv. 41, 23; cf. id. 8, 11.
    With gen.: illud tibi oppidum receptaculum praedae fuit, a hiding-place for booty, Cic. Verr. 2, 5, 23, § 59: receptaculum adversae pugnae, a place of refuge, Liv. 6, 33: hostium, id. 1, 33: receptaculum fugae, id. 8, 9; with which cf. exsulum, Curt. 8, 2, 12: perfugarum, Tac. A. 14, 29: receptaculum habuere castra sociorum, Just. 2, 4, 30; 9, 1, 2: perdices spinā et frutice sic muniunt receptaculum, their nest, Plin. 10, 33, 51, § 160: (mors) aeternum nihil sentiendi receptaculum, Cic. Tusc. 5, 40, 117.

* rĕceptātĭo, ōnis, f. [recepto], a receiving or taking again: spiritus, Amm. 20, 11, 28.

rĕceptātor, ōris, m. [recepto], a receiver, shelterer; in a bad sense, a hider, harborer, concealer (post-class.): (Rhenus) receptator hostium atque defensor, Flor. 3, 10, 9: de receptatoribus, Dig. 47, 16; 1, 15, 3; cf. receptor.

rĕceptĭbĭlis, e, adj. [recipio], that may be acquired again, recoverable: nostra scientia amissibilis est et receptibilis, Aug. Trin. 15, 13 fin.; Vulg. Ecclus. 2, 5.

rĕceptīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [recipio, I. A. 2.], kept back, retained, reserved: servus, one whom the wife, at the delivery of the dos, retains as her own exclusive property, Cato ap. Gell. 17, 6, 5 sqq.: dos, quam quis in mortem mulieris a marito stipulatur, Dig. 39, 6, 31, § 2; cf. Ulp. Fragm. 6, 5: actio, a complaint to secure the payment of a debt from a surety, Cod. Just. 4, 18, 2.

rĕceptĭo, ōnis, f. [recipio].

  1. I. A receiving, reception: quid tibi huc receptio ad te est meum virum? Plaut. As. 5, 2, 70 (cf., for the construction, accessio, aditio, curatio, tactio, etc.).
    Esp.,
    1. B. A secret reception, Cod. Just. 12, 51, 17; David, Ambros. in Luc. 5, 38.
  2. II. A holding back, relaining; esp. jurid. t. t., reservation: quidquid venditor recipere vult, nominatim recipi oportet: nam illa generalis receptio nihil prospicit, etc., Dig. 8, 4, 10.

rĕcepto, āvi, 1, v. freq. a. [recipio], to take again, receive back; to recover, retake (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.): quae cava corpore caeruleo cortina receptat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 48 Müll. (Ann. v. 9 Vahl.); cf. Lucr. 2, 1001: placido natura receptat Cuncta sinu, Luc. 7, 810: corpus omnes Paulatim redit in sensus animamque receptat, and takes or receives back again, Lucr. 3, 505.
To receive habitually or often, admit, harbor, protect, etc.: meum receptas filium ad te Pamphilum, i. e. you receive my son’s visits, Ter. Hec. 5, 1, 17: mercatores, to receive, admit, Liv. 5, 8; Tac. A. 3, 60: hastam receptat Ossibus haerentem, tugs back the spear, Verg. A. 10, 383.
With se, to betake one’s self anywhere, to withdraw, retire, recede: quo in tectum te receptes, Ter. Heaut. 5, 2, 15: Saturni sese quo stella receptet, Verg. G. 1, 336: mare, quā multā litus se valle receptat, Pers. 6, 8.

rĕceptor, ōris, m. [recipio].

  1. I. A receiver, shelterer: civium, who releases from servitude, Prud. Cath. 12, 144.
  2. II. In a bad sense, a hider, harborer, concealer: non tantum qui rapiunt, verum is quoque, qui recipit ex causis supra scriptis tenetur, quia receptores non minus delinquunt quam aggressores, Dig. 47, 9, 3, § 3; cf. furum, ib. 1, 18, 13: ipse ille latronum occultator et receptor locus, * Cic. Mil. 19, 50: praedarum receptor et socius populandi, Tac. A. 4, 23: abigeorum, Dig. 47, 14, 3.
          1. (β) In a good sense: hospitii, Ambros. in Luc. 6, 66 fin.
  3. III. A reconqueror: Orientis, Vop. Aurel. 26: Orientis occidentisque, Eutr. 9, 9.

rĕceptōrĭus, a, um, adj. [recipio], fit for receiving (eccl. Lat.): locus, Tert. Res. Carn. 27.
Hence, subst.: rĕceptōrĭum, ii, n., a place of shelter, Sid. Ep. 5, 17 fin.

rĕceptrix, īcis, f. [receptor].

  1. I. She that receives, App. Mund. p. 66, 17; id. Asclep. p. 77, 30; p. 287 Bip.; Ambros. in Luc. 8, 52.
  2. II. In a bad sense, she that harbors or conceals: Messana, praedarum ac furtorum, Cic. Verr. 2, 4, 8, § 17; 2, 5, 62, § 160.

rĕceptum, i, n., v. recipio fin.

1. rĕceptus, a, um, Part. and P. a., v. recipio.

2. rĕceptus, ūs, m. [recipio].

  1. I. A drawing back (very rare).
    1. A. Lit.: spiritus … in receptu difficilis, hard to recover, Quint. 11, 3, 32, § 53.
    2. B. Trop., a retraction, recantation: receptus nimis pertinacis sententiae, Liv. 4, 57, 4.
  2. II. Milit. t. t., a drawing or falling back, a retiring, retreat (very freq. in prose and poetry): ut expeditum ad suos receptum habeant, Caes. B. G. 4, 33; so, habere receptum ad aliquem, id. ib. 6, 9; and simply receptus habere, id. B. C. 1, 59; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 2; Liv. 27, 27; 44, 39 al.: cum receptus primis non esset, id. 28, 23; 40, 32: dare receptum alicui, Caes. B. C. 1, 46; 1, 82 fin.; and simply receptus dare, id. ib. 2, 30 fin.: Caesar receptui cani jussit, id. B. G. 7, 47; cf.: receptui signum audire, Cic. Phil. 13, 7, 15: signum dare receptui, Liv. 4, 31, 3: Caesar receptui suorum timens, Caes. B. C. 3, 46; 3, 69: receptui sibi consulebant, id. ib. 3, 11, § 4: haud facili inde receptu, Liv. 29, 7: ne receptum amittam, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 2 et saep.: canere receptui a miseriis contemplandis, to give the signal for leaving off, etc., Cic. Tusc. 3, 15, 33.
    In plur.: (bucina) cecinit jussos inflata receptus, Ov. M. 1, 340: cane, Musa, receptus, leave off, id. Tr. 4, 9, 31; and in the signif., place of retreat, refuge: tuti recessus, Verg. A. 11, 527: perdices surculis receptus suos vestiunt, nests, Sol. 7 fin. (cf. receptaculum, II. fin.).
      1. 2. Transf., a going back, retreating: receptus et recursus maris, i. e. the ebb and flow, Eum. Paneg. Const. 6 fin.
    1. B. Trop., a retiring, falling back, retreat: receptui canente receptu, Cic. Phil. 12, 3, 8; cf. Quint. 12, 11, 4: receptus ad Caesaris gratiam atque amicitiam, Caes. B. C. 1, 1: receptum ad poenitendum habere, Liv. 42, 13: ad expertam clementiam, id. 3, 2: a malis consiliis receptum, id. 28, 25; Col. 6. 23, 2.

rĕcessim, adv. [recedo], backwards: cedam, imitabor nepam, Plaut. Cas. 2, 8, 7: cunas recessim rursum vorsum trahere et ducere, id. Am. 5, 1, 60.

* rĕcessĭo, ōnis, f. [recedo], a going back, receding, recession, Vitr. 1, 6.

1. rĕcessus, a, um, Part. and P. a., v. recedo.

2. rĕcessus, ūs, m. [recedo],

  1. I. a going back, receding, retiring, retreat, departure; opp. accessus (class.; cf. receptus): accessus ad res salutares, a pestiferis recessus, Cic. N. D. 2, 12, 34: ut luna accessu et recessu suo lumen accipiat, id. de Or. 3, 45, 178.
    Of the ebb of the tide: quid de fretis aut de marinis aestibus plura dicam? quorum accessus et recessus lunae motu gubernantur, Cic. Div. 2, 14, 34; so Col. 8, 17, 9: recessum primis ultimi non dabant, i. e. means of retreat, * Caes. B. G. 5, 43; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1: gemmae, its removal from the eye, Plin. 37, 6, 23, § 88: cum processui et recessui cani juberet, i. e. in going home, Treb. Gall. 17, 3; Amm. 20, 11, 8.
    1. B. Meton. (abstr. pro concreto), a distant, retired, or secret spot, a nook, corner, retreat, recess (acc. to recedo, I. B. 2.; syn.: secessus, secretum): mihi solitudo et recessus provincia est, Cic. Att. 12, 26, 2; cf.: nos terrarum ac libertatis extremos recessus ipse ac sinus famae in hunc diem defendit, our remote position itself and our distant renown, Tac. Agr. 30: nec, sicut aestivas aves, statim auctumno tecta ac recessum circumspicere, Liv. 5, 6, 2: cum vox quasi in recessu oris auditur, Quint. 1, 5, 32: hic spelunca fuit, vasto submota recessu, in a deep recess, Verg. A. 8, 193; cf. Ov. M. 3, 157; 10, 691; 11, 592: ubi marmoreo Superi sedere recessu, in the marble hall, id. ib. 1, 177: oculi in recessu cavo, Plin. 8, 33, 51, § 121.
      In plur., Verg. A. 11, 527; Liv. 38, 45 (along with anguli); Vell. 2, 32, 4; Plin. 3, 1, 1, § 5; Quint. 11, 2, 18; Ov. M. 7, 670; 13, 902; id. F. 1, 555; Curt. 7, 2, 22.
  2. II. Trop.: tum accessus a te ad causam facti, tum recessus, advances and retreats, Cic. Fam. 9, 14, 7: habeat illa in dicendo admiratio ac summa laus umbram aliquam et recessum, quo magis id, quod erit illuminatum, extare atque eminere videatur, somewhat of shade and background, Cic. de Or. 3, 26, 101; cf.: haec professio plus habet in recessu quam fronte promittit, Quint. 1, 4, 2.
    In plur.: vita hominum altos recessus magnasque latebras habet, Plin. Ep. 3, 3, 6: in animis hominum tantae latebrae sunt et tanti recessus, Cic. Marc. 7, 22: strenua ingenia, quo plus recessus sumunt, leisure, Val. Max. 3, 6, 1.

* rechamus, i, m. In mechanics, like trochlea, a block or case containing a set of pulleys, Vitr. 10, 2, 1, and 2.

rĕcharmĭdo, āre, v. n. [re and Charmides, a character in Plautus; cf. re, II. 2.], to cease to be Charmides, qs. to decharmidize one’s self, a burlesquely formed word: proin tu te itidem, ut Charmidatus es, rursum te recharmida, as you have been Charmidized, recharmidize yourself, i. e. as you have put on the character of Charmides, lay it aside again, Plaut. Trin. 4, 2, 135 (Ritschl, decharmida).

rĕcĭdīvātus, ūs, m. [recidivus], a restoration, renewal (Tertullian): carnis, Tert. Res. 18; id. Anim. 28.

rĕcĭdīvus, a, um, adj. [1. recido], falling back, i. e. trop., returning, recurring (rare, and not ante-Aug.; cf. redivivus): febris, Cels. 3, 4; Plin. 30, 11, 30, § 104: semina, Mel. 3, 6, 2: nummus, Juv. 6, 363: mala, Aus. Grat. Act. 33: vita, Tert. adv. Marc. 4, 25 fin.
Poet.: Pergama, restored, rebuilt, Verg. A. 4, 344; 7, 322; 10, 58; imitated in gens Phrygum, i. e. the Romans, Sil. 1, 106; cf. bella, id. 10, 257 (al. rediviva).

1. rĕcĭdo, reccidi (better than recidi; cf. Cic. Rep. 2, 8, 14), cāsum (recasurus, Cic. Att. 4, 16, 12; Suet. Aug. 96; Gai. Inst. 1, 127), 3 (with

  1. I. e long, Lucr. 1, 857; 1063; 5, 280; Prop. 4 (5), 8, 44; Ov. M. 6, 212; 10, 18; 180; id. R. Am. 611; Juv. 12, 54; Phaedr. 3, 18, 15 al.; prob., also, Plaut. Men. 3, 2, 54, and Ter. Hec. prol. alt. 39; v. the art. re), v. n., to fall back (class., and very freq., esp. in the trop. signif.; but not found in Virg. or Hor.).
    1. A. Lit.: neque posse e terris in loca caeli Recidere inferiora, Lucr. 1, 1063: quia et recidant omnia in terras et oriantur e terris, Cic. N. D. 2, 26, 66: ramulum adductum, ut remissus esset, in oculum suum reccidisse, had sprung back, recoiled, id. Div. 1, 54, 123: quem (discum) libratum in auras MisitRecidit in solidam longo post tempore terram Pondus, Ov. M. 10, 180: etiam si recta recciderat (navis), Liv. 24, 34; Prop. 4 (5), 8, 44 et saep.: in collum Benjamin, Vulg. Gen. 45, 14.
      Absol.: amictum recidentem, Quint. 11, 3, 162.
    2. B. Trop., to fall back, return: in graviorem morbum recidere, to relapse, Liv. 24, 29; so alone: ab his me remediis noli in istam turbam vocare, ne recidam, Cic. Att. 12, 21, 5; cf.: (quartanae) ne recidant, Plin. 28, 16, 66, § 228: post interitum Tatii cum ad eum (sc. Romulum) potentatus omnis reccidisset, Cic. Rep. 2, 8, 14: praestat in eandem illam recidere fortunam, id. Sest. 69, 146; cf.: Syracusae in antiquam servitutem recciderunt, Liv. 24, 32 fin.: quippe celebratam Macedonum fortitudinem ad ludibrium reccidisse verebatur, Curt. 9, 7, 23: in invidiam, Nep. Alcib. 7, 1.
      So freq. of an evil, to fall back, recoil upon any one, esp. upon the author of it: omnes in te istaec recident contumeliae, * Plaut. Men. 3, 2, 54: ut hujus amentiae poena in ipsum familiamque ejus recidat, Cic. Phil. 4, 4, 10: suspicionem in vosmet ipsos recidere, id. Rosc. Am. 29, 79: hunc casum ad ipsos recidere posse demonstrant, * Caes. B. G. 7, 1: quae in adversarios recidunt, Quint. 9, 2, 49: quod in ipsam recidat, Ov. M. 6, 212: consilia in ipsorum caput recidentia, Liv. 36, 29; cf. Curt. 9, 5, 25: periculosa et adversa cuncta in illos recasura, Suet. Aug. 96: in me haec omnia mala recciderunt, Vulg. Gen. 42, 36.
  2. II. (With the idea of cadere predominating.) To fall somewhere, to light upon, happen, occur, = redigi; constr. with ad, in, or an adv. of direction.
          1. (α) With ad: ex laetitiā et voluptate ad ludum et lacrimas, Cic. Sull. 32, 91: ex liberatore patriae ad Aquilios se Vitelliosque reccidisse, had sunk to a level with the Aquilii and Vitellii, i. e. had come to be regarded as a traitor, Liv. 2, 7: sinere artem musicam Recidere ad paucos, to fall into the possession of a few, Ter. Hec. prol. alt. 39: tantum apparatum ad nihilum recidere, to come to naught, Cic. Phil. 7, 9, 27: ad nilum, Lucr. 1, 857; Cic. Or. 70, 233: ad nihil, id. Att. 4, 16, 12.
          2. (β) With in, Lucr. 5, 280: quae (tela), si viginti quiessem dies, in aliorum vigiliam consulum reccidissent, Cic. Planc. 37, 90; cf. id. Att. 1, 1, 2; id. Phil. 13, 9, 19: rex ut in eam fortunam recideret, Liv. 44, 31 fin.: omnis impensa in cassum recidat, Col. 4, 3, 5: mundi, In quem reccidimus, quidquid mortale creamur, Ov. M. 10, 18.
          3. (γ) With an adv. of direction: huccine tandem omnia recciderunt, ut civis Romanus … in foro virgis caederetur, Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163: eo regiae majestatis imperium, Liv. 4, 2: eo res, Quint. 2, 10, 3: illuc, ut, etc., Juv. 12, 54: ex quantis opibus quo reccidissent Carthaginiensium res, Liv. 30, 42: pleraque, quo debuerint, reccidisse, id. 25, 31; cf. id. 4, 2: quorsum responsum recidat, Cic. Rosc. Com. 15, 43.

2. rĕ-cīdo, di, sum, 3, v. a. [caedo], to cut away, cut down, cut off (mostly poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: vepres, Cato, R. R. 2, 4; cf.: malleolos ad imum articulum, Plin. 17, 21, 35, § 160: sceptrum imo de stirpe, Verg. A. 12, 208; for which: laurum imā stirpe, Claud. Rapt. Pros. 3, 76 (cf. II.): ceras inanes, empty cells, Verg. G. 4, 241: hirsutam barbam falce, Ov. M. 13, 766: caput, id. ib. 9, 71: immedicabile vulnus Ense recidendum est, id. ib. 1, 191: pollicem alicui, Quint. 8, 5, 12: comas, Mart. 1, 32, 4; cf. capillos, Plin. Ep. 7, 27 fin.: ungues, Plin. 10, 35, 52, § 106: columnas, to hew out, Hor. C. 2, 18, 4: fustes, id. ib. 3, 6, 40: ancile ab omni parte recisum, Ov. F. 3, 377: mella, i. e. to take out, Pall. Jun. 7, 2.
    Of persons: cuncti simul ense recisi, cut down, Luc. 2, 194.
    Poet.: fulgorem sideribus, to rob the stars of their brightness, Stat. Th. 12, 310: gramina morsu, to devour, Calp. Ecl. 2, 45.
  2. II. Trop. (borrowed from agriculture), to lop off, cut short, retrench, abridge, diminish: perquam multa recidam ex orationibus Ciceronis, Quint. 12, 10, 52; cf. id. 12, 10, 55: inanem loquacitatem, id. 10, 5, 22: ambitiosa ornamenta, Hor. A. P. 447: omne quod ultra Perfectum traheretur, id. S. 1, 10, 69: nationes partim recisas, partim repressas, * Cic. Prov. Cons. 12, 31: mercedes scaenicorum, Suet. Tib. 34 init.: armaturas mirmillonum, to lessen, id. Calig. 55: ornandi potestatem, Quint. 2, 16, 4: facultatem aliter acquirendi, id. 12, 7, 10: impedimenta, to diminish, obviate, Front. Strat. 4, 1, 7; cf. occupationes, Sen. Q. N. 3 praef.: culpam supplicio, Hor. C. 3, 24, 34; cf.: cum magnis parva mineris Falce recisurum simili te, id. S. 1, 3, 123: vitia a stirpe, Claud. ap. Ruf. 1, 56; and: aliquid priscum ad morem, i. e. to reduce within the limits of ancient manners, Tac. A. 3, 53.
    Hence, rĕcīsus, a, um, P.a., shortened, abridged; short, brief: opus, Vell. 2, 89, 1: ea recisa in unum librum coartasse, Plin. Ep. 1, 20, 8.
    Comp.: tempus recisius (opp. longius), Dig. 47, 21, 2.
    Sup. and adv. do not occur.

rĕcinctus, a, um, Part., from recingo.

rĕ-cingo, no

  1. I. perf., ctum, 3, v. a., to ungird, loose that which was girded (a poet. word of the Aug. period; esp. freq. in Ov.): tunicas, Ov. M. 1, 398; id. Am. 1, 5, 9; 3, 1, 51: vestes, id. M. 7, 182; * Verg. A. 4, 518: cum veste recinctā, Val. Fl. 8, 115: zonam, Ov. H. 2, 116.
    Mid.: neque eo contenta recingor, I ungird myself, Ov. M. 5, 593; and, in poet. construction, with acc.: sumptum recingitur anguem, divests herself of the snake which she had girt around her, Ov. M. 4, 510; cf.: ferrum recingi, Stat. S. 1, 4, 75.
    Of persons: mulier recincta, Plin. 17, 28, 47, § 266.
  2. II. To gird again: Serenianus recinctus est ut Pannonius, Amm. 26, 5, 3.

rēcīnium, v. ricinium.

rĕ-cĭno, ĕre, v. n. and a. [cano].

  1. I. To sing again, resound, re-echo, echo forth (rare): quod in vocibus nostrorum oratorum recinit quiddam et resonat urbanius, * Cic. Brut. 46, 171; cf. act.: cujus recinet jocosa Nomen imago, Hor. C. 1, 12, 3.
    1. B. In gen., to cause to resound: parrae recinentis omen, noisy, screeching, Hor. C. 3, 27, 1.
      Act.: haec recinunt juvenes dictata senesque, Hor. Ep. 1, 1, 55: tu curvā recines lyrā Latonam, id. C. 3, 28, 11.
  2. * II. To recall, recant, App. de Deo Socr. 2, p. 52, 30.

rĕcĭpĕrātĭo (rĕcŭp-), ōnis, f. [recipero].

  1. I. A getting back, regaining, recovery: libertatis, * Cic. Phil. 10, 10, 20; so, urbium, quas amiserat, Just. 30, 1, 7: marcidus egens reciperatione, restoration of health, Vulg. Ecclus. 13, 26.
  2. II. Jurid. t. t., a judicial decision of the recuperatores; v. reciperator, II.

* rĕcĭpĕrātīvus (rĕcŭp-), a, um, adj. [recipero], that can be regained, recoverable, Aggen. p. 63 Goes.

rĕcĭpĕrātor (rĕcŭp-), ōris, m. [recipero], a regainer, recoverer.

  1. I. In gen.: urbis, a recapturer, Tac. A. 2, 52: diviti decepto multi recuperatores, helpers, Vulg. Ecclus. 13, 26.
  2. II. In partic., jurid. t. t., recuperatores, a board consisting of three or five members, originally only for processes between Romans and peregrini, but afterwards for summary trial in other causes, esp. concerning property and de statu (cf.: arbiter, judex; freq. and class.), Fest. p. 228 Müll.; cf. Gai. Inst. 4, 46; 109; 185: postquam praetor reciperatores dedit, Plaut. Bacch. 2, 3, 36; id. Rud. 5, 1, 2; Cic. Caecin. 1 sq.; id. Tull. 1 sq.; id. Verr. 2, 3, 11, § 28 sq.; 2, 3, 58, § 135 sqq.; id. Fl. 20, 47; 21, 49; Liv. 26, 48; 43, 2; Suet. Ner. 17; id. Dom. 8; Gell. 20, 1, 13 al.; Tac. A. 2, 52; id. H. 1, 74.

rĕcĭpĕrātōrĭus (rĕcŭp-), a, um, adj. [reciperator, II.], of or belonging to the reciperatores: judicium, Cic. Inv. 2, 20, 60; id. Verr. 2, 3, 11, § 27; Plin. Ep. 8, 20, 9; Gai. Inst. 4, 105.

rĕ-cĭpĕro (rĕcŭp-), āvi, ātum, 1, v. a. [capio], to get or obtain again; to regain, recover, etc. (good prose; cf.: reparo, redimo).

  1. I. Lit.: qui erepta recuperare vellet, Cic. Mur. 25, 50: amissa, Caes. B. G. 7, 15, 2; Nep. Tim. 3, 2: rem suam, Cic. Rep. 3, 32 fin.; cf.: suum, pecuniam, id. Fl. 23, 56: fortunas patrias, id. Phil. 13, 5, 12: paternas opes, Suet. Ner. 6: arma, ordinem militandi, locum, Liv. 25, 6: rem publicam, Cic. Phil. 14, 13, 35; id. Att. 8, 3, 2; id. Rosc. Am. 49, 141; cf. civitates, Caes. B. G. 7, 89 fin.: provinciam, Tac. Agr. 5: Albanum, Formianum a Dolabellā, Cic. Phil. 13, 5, 11; cf.: pecuniam depositam ab illo, id. Agr. 2, 16, 41: obsides, Caes. B. G. 7, 43: Pelopidam, Nep. Pelop. 5, 2: captivos nostros a Carthaginiensibus, to retake, recover, Cic. de Or. 3, 28, 109.
    With an abstr. object: veterem belli gloriam libertatemque, Caes. B. G. 7, 1 fin.; so, pristinam belli laudem, id. ib. 7, 76: libertatem, id. ib. 5, 27; id. B. C. 3, 91: vim suam, Cic. Verr. 2, 5, 67, § 173; id. Att. 15, 13, 4: voluntatem ejus, id. ib. 1, 11, 1; cf. gratiam, Tac. A. 14, 5; Suet. Oth. 1: pacem, Sall. J. 29, 3: dignitatem, Quint. 11, 1, 79: gloriam, Tac. H. 2, 24: vires cibo somnoque, id. ib. 3, 22: judicia (equites), id. A. 11, 22 fin.: usum togae, to resume, Suet. Galb. 11.
  2. II. Trop.
    1. A. To obtain again, regain, recover: si et vos et me ipsum reciperaro, Cic. Fam. 14, 1, 3; cf.: illum per te, id. Q. Fr. 1, 2, 4 fin.: adulescentulos, to gain over again, regain, Nep. Ages. 6 fin.: se quiete reciperare, to recruit, recover themselves, Varr. R. R. 1, 13; so mid.: radices arborum reciperantur, Vitr. 2, 9.
    2. B. To revive, restore (late Lat.): crede Deo et reciperabit te, Vulg. Ecclus. 2, 6: templum, id. 2 Macc. 2, 23.

rĕcĭpĭe, v. recipio init.

rĕ-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3 (fut. apoc. recipie, for recipiam, Cato ap. Fest. p. 138 and 236 Müll.; v. dico init.: recepso, for recepero, Cat. 44, 19), v. a. [capio].

  1. I. To take back, get back, bring back; to retake, regain, recover.
    1. A. Lit. (very freq. and class.): dandis recipiendisque meritis, Cic. Lael. 8, 26: tu me sequere ad trapezitam . . . recipe actutum, Plaut. Curc. 5, 3, 49 (just before, ni argentum refers); cf.: centum talenta et credidisse eos constat, et non recepisse, Quint. 5, 10, 111; and (opp. mutuum dare) Mart. 3, 40, 4: si velit suos recipere, obsides sibi remittat, Caes. B. G. 3, 8 fin.: obsides, Suet. Aug. 21: reges, Liv. 2, 15: recepto amico, Hor. C. 2, 7, 27; 4, 2, 47.
      Freq. of places, etc., once captured and lost, to retake: cum Tarento amissoaliquot post annos Maximus id oppidum recepissetnunquam ego (Tarentum) recepissem, nisi tu perdidisses, Cic. de Or. 2, 67, 273; cf. id. Sen. 4, 11: Lavinium, Liv. 2, 39; so of other things: recipere suas res amissas, Liv. 3, 63: praeda omnis recepta est, id. 3, 3: signa, quae ademerant Parthi, Suet. Tib. 9: arma, Liv. 9, 11; Curt. 4, 12, 17: pectore in adverso totum cui comminus ensem Condidit assurgenti, et multā morte recepit, drew out again, = retraxit, Verg. A. 9, 348; so, sagittam ab alterā parte, Cels. 7, 5, 2: suos omnes incolumes receperunt (sc. ex oppido in castra), drew off, withdrew, = reduxerunt, Caes. B. G. 7, 12 fin.; so, milites defessos, id. B. C. 1, 45 fin.: exercitum, Liv. 10, 42: equitatum navibus ad se intra munitiones, Caes. B. C. 3, 58: illum egomedio ex hoste recepi, bore away, rescued, Verg. A. 6, 111.
        1. b. With se, to draw back, withdraw from or to any place, to betake one’s self anywhere; in milit. lang., to retire, retreat: se ex eo loco, Plaut. Aul. 4, 8, 10; cf.: se e fano, id. Poen. 4, 1, 5: se ex opere, id. Men. 5, 3, 7: se ex hisce locis, Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21: se e Siciliā, id. Brut. 92, 318: se ex fugā, Caes. B. G. 7, 20 fin.; id. B. C. 3, 102: se inde, id. B. G. 5, 15: se hinc, id. B. C. 1, 45 et saep.: recipe te, Plaut. Trin. 4, 3, 8: se, Cic. Off. 3, 10, 45 (just before, reverti); Caes. B. C. 3, 45 (coupled with loco excedere); 3, 46; cf.: sui recipiendi facultas, id. B. G. 3, 4 fin.; 6, 37; for which: se recipiendi spatium, Liv. 10, 28: recipe te ad erum, Plaut. Trin. 4, 3, 20: se ad dominum, id. ib. 4, 3, 1: se ad nos, Cic. Att. 4, 15, 2: se ad suos, Caes. B. G. 1, 46; 7, 82; id. B. C. 3, 38; 3, 50; 3, 52 fin.: se ad Caesarem (Allobroges, legati), id. B. G. 1, 11; 4, 38: se ad agmen, id. ib. 7, 13; id. B. C. 3, 75 fin.: se penitus ad extremos fines, id. B. G. 6, 10: se ad legionem, id. ib. 7, 50 fin.: se ad oppidum llerdam, id. B. C. 1, 45: se ad ordines suos, id. ib. 2, 41: se ad signa, id. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 1, 43 fin.: se a pabulo ad stabulum, Plaut. Mil. 2, 3, 33: inde se in currus, Caes. B. G. 4, 33 fin.: se ex castris in oppidum, id. B. C. 2, 35: se in castra, id. B. G. 2. 11 fin.; 2, 24; 3, 6; 3, 26 fin.; 4, 15 et saep.: se in fines, id. ib. 4, 16: se in Galliam, id. ib. 4, 19 fin.: se in montem, id. ib. 1, 25: se in antiquas munitiones, id. B. C. 3, 54 fin.: se in silvas ad suos, id. B. G. 2, 19: se in castra ad urbem, id. B. C. 2, 25; 2, 26; cf.: se retro in castra, Liv. 23, 36; and with this cf.: sese retro in Bruttios, id. 23, 37; and so, se, with rursus, Plaut. Capt. 1, 2, 25; id. Pers. 4, 5, 6; id. Rud. 4, 6, 19; Caes. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 2, 41 et saep.: se in novissimos, Liv. 7, 40: se intra munitiones, Caes. B. G. 5, 44; cf.: se intra montes, id. B. C. 1, 65: se per declive, id. ib. 3, 51: se sub murum, id. ib. 2, 14: se trans Rhenum, id. B. G. 6, 41: se Larissam versus, id. B. C. 3, 97: se domum ex hostibus, Plaut. Am. 2, 2, 52: se domum, id. ib. 2, 2, 31; id. Capt. 1, 2, 25; id. Aul. 2, 1, 55: se Adrumetum, Caes. B. C. 2, 23: se Hispalim, id. ib. 2, 20: se Dyrrhachium ad Pompeium, id. ib. 3, 9 fin.: se illuc, Plaut. Most. 3, 1, 10; id. Merc. 5, 2, 40; id. Ps. 3, 1, 23 al.; cf.: se huc esum ad praesepim suam, id. Curc. 2, 1, 13: se eo, Caes. B. G. 1, 25 et saep.
          In the same meaning, without se: neque sepulcrum, quo recipiat, habeat portum corporis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 415 Vahl.); cf. of a military retreat: si quo erat longius prodeundum aut celerius recipiendum, Caes. B. G. 1, 48 fin.; so without se after the verbum finitum several times in Plaut.: rursum in portum recipimus, Plaut. Bacch. 2, 3, 60: dum recipis, id. Rud. 3, 6, 42: actutum face recipias, id. Merc. 2, 4, 30.
      1. 2. Transf.
          1. (α) In business lang., to keep back, retain, reserve (cf. Gell. 17, 6, 6): posticulum hoc recepit, quom aedis vendidit, Plaut. Trin. 1, 2, 157; so in a sale, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 55, 226; Cic. Top. 26, 100; Dig. 19, 1, 53; 8, 4, 10: mulier magnam dotem dat et magnam pecuniam recipit, Cato ap. Gell. 17, 6, 8.
            With object-clause, Cato, R. R. 149, 2.
            With dat.: aqua, itinere, actu domini usioni recipitur, Cato, R. R. 149, 2.
          2. (β) To restore (late Lat.): urbem munitissimam, to fortify anew, Amm. 16, 3, 2.
    2. B. Trop., to get back, bring back; to receive again, regain, recover: ut antiquam frequentiam recipere vastam ac desertam bellis urbem paterentur, Liv. 24, 3: jus, Quint. 5, 10, 118: et totidem, quot dixit, verba recepit, got back, Ov. M. 3, 384: quam (vitam) postquam recepi, received again, id. ib. 15, 535: anhelitum, to recover one’s breath, Plaut. Ep. 2, 2, 21; id. Merc. 3, 4, 16; cf. spiritum, Quint. 11, 3, 55: animam, Ter. Ad. 3, 2, 26; Quint. 6, prooem. § 13: a tanto pavore recipere animos, Liv. 21, 5, 16 Weissenb.: a pavore animum, id. 2, 50, 10: e pavore recepto animo, id. 44, 10, 1; for which: animos ex pavore, id. 21, 5 fin.: recepto animo, Curt. 6, 9, 2; 9, 5, 29: animum vultumque, Ov. F. 4, 615: mente receptā, Hor. Ep. 2, 2, 104: (vocem) ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipere, to bring it back, Cic. de Or. 1, 59, 251.
      In zeugma (cf. I. A. supra): arma et animos, Curt. 4, 12, 17.
        1. b. With se.
          1. (α) To betake one’s self, withdraw, retire from or to any place: ad ingenium vetus versutum te recipis tuum, Plaut. As. 2, 1, 7: ad frugem bonam, Cic. Cael. 12, 28: ad reliquam cogitationem belli, Caes. B. C. 3, 17 fin.: se a voluptatibus in otium, Plin. Pan. 82, 8: se in principem, to resume his princely air, id. ib. 76, 5.
            More freq.,
          2. (β) To recover, to collect one’s self: difficulter se recipiunt, regain strength, Varr. R. R. 2, 5, 17: quae cum intuerer stupens, ut me recepi, Quis hic, inquam, etc., Cic. Rep. 6, 18, 18: nullum spatium respirandi recipiendique se dedit, Liv. 10, 28: se ex terrore ac fugā, Caes. B. G. 2, 12: se ex timore, id. ib. 4, 34: se ex fugā, id. ib. 4, 27: nondum totā me mente recepi, Ov. M. 5, 275.
  2. II. (Acc. to re, I. b.) To take to one’s self, admit, accept, receive; constr. with the simple acc., with ad, or in and acc., in and abl., with simple abl., with a local acc.
    1. A. Lit.
          1. (α) With simple acc.: quos homines quondam Laurentis terra recepit, Enn. ap. Prisc. p 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.): (ego) excludor, ille recipitur, Ter. Eun. 1, 2, 79: aliquem, Cic. Off. 3, 11, 48: hic nulla munitio est, quae perterritos recipiat, Caes. B. G. 6, 39; cf.: hos tutissimus portus recipiebat, id. B. C. 3, 27; 1, 15; cf. id. ib. 3, 11 fin.; 3, 35: eum Jugurtha accuratissime recepit, Sall. J. 16, 3: neque quisquam aut expulsus invidiosius aut receptus est laetius, Vell. 2, 45, 3; Quint. 7, 1, 14; 9, 2, 89: nisi nos vicina Trivici Villa recepisset, Hor. S. 1, 5, 80 et saep.: quisnam istic fluvius est, quem non recipiat mare? Plaut. Curc. 1, 1, 86; cf. Caes. B. G. 4, 10; and: (Peneus) accipit amnem Orcon nec recipit, i. e. does not take it to itself, does not mingle with it, Plin. 4, 8, 15, § 31: equus frenum recepit, received, submitted to, Hor. Ep. 1, 10, 36: necesse erat, ab latere aperto tela recipi, Caes. B. G. 5, 35.
          2. (β) With ad: recipe me ad te, Plaut. Cist. 3, 9; id. Am. 3, 2, 11; id. Rud. 2, 3, 20; id. Ps. 3, 6, 6; Ter. Heaut. 3, 3, 6; Suet. Caes. 63: aliquem ad epulas, Cic. Top. 5, 25; cf.: ad lusum, Suet. Ner. 11.
          3. (γ) With in and acc.: recipe me in tectum, Plaut. Rud. 2, 7, 16: concubinam in aedes, id. Mil. 4, 3, 3: nos in custodiam tuam, id. Rud. 3, 3, 34: Tarquinium in civitatem, Cic. Rep. 2, 20, 35; id. Balb. 13, 31; Liv. 2, 5; Hor. Ep. 2, 1, 6: aliquem in ordinem senatorium, Cic. Phil. 7, 5, 15: aliquem in fidem, id. Fam. 13, 19, 2; id. Att. 15, 14, 3; Caes. B. G. 2, 15; 4, 22: aliquem in civitatem, Cic. Balb. 12, 29: aliquem in caelum, id. N. D. 3, 15, 39: aliquem in deditionem, Caes. B. G. 3, 21 fin.; Liv. 8, 13; Suet. Calig. 14 al.: aliquem in jus dicionemque, Liv. 21, 61: aliquem in amicitiam, Sall. J. 14, 5; 5, 4 Kritz N. cr.: aliquam in matrimonium, Suet. Caes. 50; Just. 9, 5, 9 et saep.
          4. (δ) With in and abl. (rare and in purely local relations; v. Kritz ad Sall. J. 5, 4): aliquem in loco, Plaut. Stich. 5, 4, 3: loricati in equis recipiuntur, Auct. B. Hisp. 4, 2: sidera in caelo recepta, Ov. M. 2, 529 (but in Liv. 24, 32, 6, the correct read. is tuto Hexapylo, without in; v. Weissenb. ad h. l.).
            (ε) With simple abl. (mostly in purely local relations): ut tuo recipias tecto servesque nos, Plaut. Rud. 1, 5, 18; so, aliquem tecto, Caes. B. G. 7, 66 fin.: exercitum tectis ac sedibus suis, Cic. Agr. 2, 33, 90: aliquem suis urbibus, id. Fl. 25, 61: aliquem civitate, id. Balb. 14, 32: aliquem finibus suis, Caes. B. G. 6, 6; 7, 20 fin.: aliquem oppido ac portu, id. B. C. 3, 12; 3, 102 fin.: aliquem moenibus, Sall. J. 28, 2: Romulus caelo receptus, Quint. 3, 7, 5: receptus Terra Neptunus, Hor. A. P. 63 et saep.
            (ζ) With local acc.: me Acheruntem recipere Orcus noluit, Plaut. Most. 2, 2, 68: aliquem domum suam, Cic. Arch. 3, 5; cf.: aliquem domum ad se hospitio, Caes. B. C. 2, 20.
            (η) Absol.: plerosque hi, qui receperant, celant, Caes. B. C. 1, 76.
      1. 2. Transf.
        1. a. In business lang., to take in, receive as the proceeds of any thing: dena milia sestertia ex melle, Varr. R. R. 3, 16, 11: pecuniam ex novis vectigalibus, Cic. Agr. 2, 23, 62: pecunia, quae recipi potest, id. ib. 2, 18, 47.
        2. b. In gladiator’s lang.: recipe ferrum, receive your death-blow, the cry of the people to a vanquished gladiator whom they were not inclined to spare, Cic. Sest. 37, 80; id. Tusc. 2, 17, 41 Kühn.; Sen. Tranq. 11, 1; for which: totum telum corpore, Cic. Rosc. Am. 12, 33; and: ense recepto, Luc. 2, 194 Corte.
        3. c. Milit. t. t., to seize, capture, take possession of, occupy: mittit in Siciliam Curionem pro praetore cum legionibus duo; eundem, cum Siciliam recepisset, etc., Caes. B. C. 1, 30: Praeneste non vi, sed per deditionem receptum est, Liv. 6, 29: Aegyptum sine certamine, Just. 11, 11, 1: eo oppido recepto, Caes. B. G. 7, 13 fin.: civitatem, id. ib. 6, 8; 7, 90; id. B. C. 1, 12; 1, 16; 1, 30; 3, 16: Aetoliam, id. ib. 3, 55: rempublicam armis, Sall. C. 11, 4: Alciden terra recepta vocat, the subjugated earth, Prop. 5, 9, 38.
        4. d. In the later medical lang., of medicines, to receive, i. e. be compounded of various ingredients: antidotos recipit haec: stoechados, marrubii, etc., Scrib. Comp. 106; so id. ib. 27; 28; 37; 52 al. (hence the mod. Lat. receptum, receipt, and recipe).
    2. B. Trop.
      1. 1. To take to or upon one’s self, to assume; to receive, accept, admit, allow, ἐνδέχομαι: non edepol istaec tua dicta nunc in aures recipio, Plaut. Cist. 2, 1, 34; cf. Quint. 11, 1, 91: jusjurandum, id. 5, 6, 1; 3; cf. id. 7, 1, 24: in semet ipsum religionem recipere, to draw upon one’s self, Liv. 10, 40: quae legibus cauta sunt, quae persuasione in mores recepta sunt, admitted, Quint. 5, 10, 13; cf. id. 10, 7, 15: antiquitas recepit fabulas . . . haec aetas autem respuit, Cic. Rep. 2, 10; cf. Quint. 6, 4, 19: nec inconstantiam virtus recipit nec varietatem natura patitur, Cic. Rep. 3, 11, 18; cf. Vell. 2, 130, 3: non recipit istam Conjunctionem honestas, Cic. Off. 3, 33, 119: assentatio nocere nemini potest, nisi ei, qui eam recipit atque delectatur, id. Lael. 26, 97: timor misericordiam non recipit, Caes. B. G. 7, 26: casus recipere (res), to admit, be liable to, id. B. C. 1, 78; so, aliquem casum (res), id. ib. 3, 51: re jam non ultra recipiente cunctationem, Liv. 29, 24; Vell. 2, 52, 3: sed hoc distinctionem recipit, Just. Inst. 1, 12 pr.: si recipiatur poëtica fabulositas, Plin. 7, 28, 29, § 101: in hoc genere prorsus recipio hanc brevem annotationem, Quint. 10, 7, 31; cf. id. 8, 3, 31: nos necessarios maxime atque in usum receptos (tropos) exequemur, id. 8, 6, 2; cf. id. 8, 6, 32; 5, 11, 20; 11, 3, 104; so with a subj.-clause, id. 1, 3, 14; 6, 3, 103; Plin. 28, 2, 5, § 24 al.
          1. (β) Of opinions, etc., to adopt, embrace (late Lat.): alicujus sententiam, Sulp. Sev. Chron. 2, 39, 1: opinionem, id. Dial. 1, 17, 5.
      2. 2. In partic.
        1. a. To take upon one’s self, undertake, accept the performance of a task consigned or intrusted to one (whereas suscipio denotes, in gen., the voluntary undertaking of any action; cf.: spondeo, stipulor, polliceor): recepi causam Siciliaeego tamen hoc onere suscepto et receptā causā Siciliensi amplexus animo sum aliquanto amplius. Suscepi enim causam totius ordinis, etc., Cic. Verr. 2, 2, 1, § 1: in hoc judicio mihi Siculorum causam receptam, populi Romani susceptam esse videor, id. Div. in Caecil. 8, 26; and: in quo est illa magna offensio vel neglegentiae susceptis rebus vel perfidiae receptis, id. de Or. 2, 24, 101; cf. also Quint. 12, 1, 39: verebamini, ne non id facerem, quod recepissem semel? Ter. Phorm. 5, 7, 9: causam Sex. Roscii, Cic. Rosc. Am. 1, 2: mandatum, id. ib. 38, 112: officium, id. Verr. 2, 5, 71, § 183: curam ad se, Suet. Tit. 6.
        2. b. To take an obligation upon one’s self, to pledge one’s self, pass one’s word, be surety for a thing, to warrant, promise, engage a thing to any one, = ἀναδέχομαι (a favorite word of Cic., esp. in his Epistles): Pe. Tute unus si recipere hoc ad te dicisPa. Dico et recipio Ad me, Plaut. Mil. 2, 2, 74; cf.: ad me recipio: Faciet, Ter. Heaut. 5, 5, 12: promitto in meque recipio, fore eum, etc., Cic. Fam. 13, 10, 3; cf.: spondeo in meque recipio eos esse, etc., id. ib. 13, 17, 3.
          With obj.-clause: promitto, recipio, spondeo, C. Caesarem talem semper fore civem, qualis hodie sit, Cic. Phil. 5, 18, 51; so with hoc, id. Fam. 13, 50, 2 (with spondeo); 6, 12, 3; 13, 41, 2 (with confirmo); id. Att. 5, 13, 2; Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4; Liv. 7, 14 Drak.; 33, 13 fin.: pro Cassio et te, si quid me velitis recipere, recipiam, Cic. Fam. 11, 1, 4.
          With de: de aestate polliceris vel potius recipis, Cic. Att. 13, 1, 2; Liv. 40, 35; cf. also: sed fidem recepisse sibi et ipsum et Appium de me, had given him a solemn assurance, Cic. Att. 2, 22, 2.
          With dat. (after the analogy of promitto, polliceor, spondeo): ea, quae tibi promitto ac recipio, Cic. Fam. 5, 8, 5; cf.: omnia ei et petenti recepi et ultro pollicitus sum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 1; 7, 1: mihi, id. ib. 10, 13, 3; Caes. B. C. 3, 82 fin.: quid sibi is de me recepisset, in memoriam redegit, Cic. Fam. 1, 9, 9.
          With dat. and obj.-clause: mihi in Cumano diligentissime se, ut annui essemus, defensurum receperat, Cic. Att. 5, 17, 5; so, id. Fam. 6, 12, 3 Manut. (with confirmare); 13, 72, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 17, 1; Caes. B. C. 3, 17; Suet. Caes. 23 fin.
        3. c. In jurid. lang.: recipere nomen, of the prætor, to receive or entertain a charge against one, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; 2, 2, 42, § 102; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2; Val. Max. 3, 7, 9; for which: recipere reum, Tac. A. 2, 74 fin.; 4, 21: aliquem inter reos, id. ib. 3, 70; 13, 10.
          Hence,
    1. A. rĕceptus, a, um, P. a. (acc. to II. B. 1.), received, usual, current, customary (post-class. and very rare): auctoritas receptior, Tert. adv. Marc. 4, 5: scriptores receptissimi, Sol. praef.
    2. B. rĕceptum, i, n. subst. (acc. to II. B. 2. b.), an engagement, obligation, guaranty: satis est factum Siculis, satis promisso nostro ac recepto, Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139; cf.: promissum et receptum intervertit, id. Phil. 2, 32, 79.

rĕcĭpisco, ĕre, v. a., to recover (late Lat.), Ven. Fort. v. Germ. 16.

rĕcī̆prŏcātĭo, ōnis, f. [reciproco].

  1. I. Lit., a going back upon itself, a returning by the same way, retrogression (postAug.): aestus, i. e. the reflux. ebb, Plin. 9, 8, 9, § 29: fili, id. 11, 24, 28, § 83: caprorum, id. 8, 50, 76, § 201: errantium siderum, Gell. 14, 1, 23.
  2. II. Trop., alternation, reciprocation: talionum, retaliation, Gell. 20, 1, 18: animorum, the transmigration of souls, metempsychosis, Tert. ad Nat. 1, 19.
      1. 2. In gram., reciprocal action, in the pron. recipr., Prisc. p. 940 P.

rĕcī̆prŏcātus, ūs, m. [reciproco], = reciprocatio, Aug. Genes. ad litt. 11, 1 fin.; Prud. στεφ. 10, 574.

* rĕcī̆prŏcĭcornis, e, adj. [reciprocus-cornu], having horns curved backwards: aries, Laber. ap. Tert. Pall. 1.

rĕcī̆prŏco, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [reciprocus].

  1. I. Act., to move backwards or back and forth (rare but class.; cf.: meo, remeo).
    1. A. Lit.: rursus prorsus reciprocat fluctus feram, bears to and fro, Enn. ap. Non. 165, 11, and 384 fin. (Trag. v. 143 Vahl.): refluusque reciprocat aestus, Sil. 15, 225: (ventus) cum jam spiritum includeret nec reciprocare animam sineret, to breathe, fetch their breath, Liv. 21, 58, 4: spiritum per fistulam, Gell. 17, 11, 4: aurae per anhelitum reciprocatae, Arn. 2, 54: manu telum reciprocans, brandishing, Gell. 9, 11, 5: quid Chalcidico Euripo in motu identidem reciprocando putas fieri posse constantius? Cic. N. D. 3, 10, 24; cf. under II.: serram, to draw back and forth, Tert. Cor. Mil. 3: circulos, Prud. στεφ. 10, 573: quinqueremem in adversum aestum reciprocari non posse, would not be able to tack about, Liv. 28, 30; cf.: quoniam aestus semper e Ponto profluens nunquam reciprocetur, flow back, Plin. 4, 13, 27, § 93: reciprocari mare coepit, Curt. 9, 9, 20.
    2. * B. Trop., to reverse, convert a proposition: si quidem ista sic reciprocantur, ut et, si divinatio sit, dii sint, et si dii sint, sit divinatio, Cic. Div. 1, 6, 10.
  2. II. Neutr., to move backwards, go back; to move back and forth, to come and go, reciprocate (perh. only since the Aug. per.): fretum ipsum Euripi non septies die temporibus statis reciprocat, rises and falls, Liv. 28, 6; so of the ebb and flow: Euripus, Plin. 2, 97, 100, § 219: mare, Curt. 9, 9, 20: aquae, Flor. 2, 8, 9; and of the ebb (opp. accedere), Plin. 2, 97, 89, § 212.
    Of stars: saepe citra eos ad solem reciprocent, Plin. 2, 17, 14, § 72: nubem eos arcentem a reciprocando, from going back, id. 9, 46, 70, § 151.
    Note: Reciprocare pro ultro citroque poscere usi sunt antiqui, quia procare est poscere, Fest. p. 229 Müll.

rĕcī̆prŏcus, a, um, adj. [perh. from reque proque, back and forth].

  1. I. Lit., turning back the same way, returning, receding (poet. and in post-Aug. prose): apud Attium: reciproca tendens nervo equino concita Tela; reciproca est, quom unde quid profectum, redit eo, flung back, Varr. L. L. 7, § 80 Müll. (an imitation of the Homeric παλίντονα τόξα).
    Esp. freq. of receding waters: vadosum ac reciprocum mare, Plin. 5, 4, 4, § 26: amnes, id. 9, 57, 83, § 176; 16, 36, 66, § 169; Tac. A. 1, 70; and of the ebb and flow, Plin. 2, 27, 99, § 213; hence, poet., an epithet of the sea, Sil. 3, 60.
  2. II. Trop., alternating, reciprocal, etc.: voces, reverberating echoes, Plin. 2, 44, 44, § 115: argumenta, retorted, Gr. ἀντιστρέφοντα, Gell. 5, 10, 2: ars, alternaling, reciprocal, Plin. 11, 2, 1, § 3; cf. taliones, Gell. 20, 1, 35: vices pugnandi, id. 15, 18, 3: epistulae, Hier. Ep. 5, 1: munus, Aus. Ep. 7.
      1. 2. In gram., pronomen, a reciprocal pronoun, as sibi, se, Prisc. p. 939 P.: versus, which has the same metre when the order of words is reversed, e. g. Verg. A. 1, 8 (4); Diom. p. 515 P.
        Hence, adv.: rĕcī̆prŏcē, alternately, to and fro (cf.: invicem, vicissim): fluere, Varr. R. R. 3, 17, 9.
        Transf., conversely, Prisc. 1142 P.

rĕcīsāmentum, i, n. [recīdo], that which is cut off, a paring, shaving, chip, bit (very rare): coronariorum, a scale struck off by the hammer, Plin. 34, 11, 26, § 111: duo recisamenta totius pyramidis, Auct. Palimps. ap. Maii praef. ad Cic. Rep. p. XL. (p. LVIIII. ext. Mos.).

rĕcīsĭo, ōnis, m. [recīdo].

  1. I. Lit., a cutting off (very rare): rosae, Plin. 21, 4, 10, § 21.
  2. II. Trop., a retrenchment, diminution: legatorum, Dig. 28, 5, 35; Mart. Cap. 9, § 971.

rĕcīsus, a, um, Part. and P. a., from recīdo.

rĕcĭtātĭo, ōnis, f. [recito].

  1. I. A publicist’s t. t., a reading aloud of documents in judicial proceedings: ut eum recitationis suae poeniteret, Cic. Clu. 51, 141; Auct. Her. 2, 10, 14 fin.; Cic. Dom. 9, 22; Suet. Calig. 16.
  2. II. A reading aloud of literary works (post-Aug.), Plin. Ep. 3, 15, 3; 3, 18, 4; Tac. Or. 9; 10; Suet. Claud. 41.
    Plur., Plin. Ep. 1, 13 fin.; Tac. Or. 10.

rĕcĭtātor, ōris, m. [recito].

  1. I. Publicist’s t. t., a reader of documents in judicial proceedings, Cic. Inv. 2, 47, 139: tris ipse excitavit recitatores, id. Clu. 51, 141.
  2. II. A reader, reciter of literary works (not anteAug.), Hor. A. P. 474; Sen. Ep. 95, 2; Plin. Ep. 1, 13, 2 al.

rĕ-cĭto, āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. In the best prose, a publicist’s t. t., to read out, recite a document, statement, report, etc., in public proceedings: alicujus testimonium, Cic. Verr. 2, 2, 8, § 23; cf.: testimonia tabulasve, Quint. 7, 10, 13: litteras in concione, Cic. Att. 8, 9, 2: litteras in senatu, id. Fam. 10, 12, 1; Caes. B. C. 1, 1; Sall. C. 34, 3; cf. Cic. Fam. 10, 16, 1; 12, 25, 1; Caes. B. G. 7, 48: edictum, Cic. Quint. 29, 89; id. Verr. 2, 3, 10, § 26: orationem, id. Planc. 30, 74: nolo cetera recitare, id. ib.: epistulam meam, id. Sull. 24, 67: quid ego nunc hic Chlori testimonium recitem? id. Verr. 2, 2, 8, § 23: rogationem suam populo, Quint. 10, 5, 13: testamentum, id. 9, 2, 35: recitet ex codice, Cic. Verr. 2, 3, 10, § 26; so, responsum ex scripto, Liv. 23, 11: de tabulis publicis, Cic. Fl. 17, 40: auctionem populi Romani de legis scripto, id. Agr. 2, 18, 48: elogium de testamento, id. Clu. 48, 135.
    Of persons: testamento si recitatus heres esset pupillus Cornelius, Cic. Caecin. 19, 54; so, heres, Plin. 7, 52, 53, § 177: aliquem praeterire in recitando senatu, in the list of senators, Cic. Dom. 32, 84; so, senatum, Liv. 29, 37: aut recitatis in actione, aut nominatis testibus, by reading over the witnesses (i. e. their testimony) or by simply naming them, Quint. 5, 7, 25; v. Spald. ad h. l.
  2. II. In gen., to read out, recite any thing in public (freq. since the Aug. per., after which it became customary to recite one’s own works before audiences; cf.: pronuntio, declamo): To. At clare recitato. Do. Tace, dum perlego, Plaut. Pers. 4, 3, 30: postquam recitasti quod erat cerae creditum, id. ib. 4, 3, 59: in medio, qui Scripta foro recitent, sunt multi, Hor. S. 1, 4, 75; cf. id. ib. 1, 4, 23; id. Ep. 1, 19, 42; 2, 1, 223; Ov. Tr. 4, 10, 45; id. P. 3, 5, 39; Juv. 8, 126; 3, 9; Plin. Ep. 7, 17, 1; 1, 5, 4; 1, 13; 2, 10, 6 et saep. al.
    With dat.: nec recitem cuiquam nisi amicis, Hor. S. 1, 4, 73: Quinctilio si quid recitares, id. A. P. 438: nec illiverba ultra suppeditavere quam ut sacramentum recitaret, Tac. H. 4, 59.
    1. B. To repeat from memory, say by heart, recite: quin etiam recitare, si qua meminerunt, cogendi sunt (phrenetici), Cels. 3, 18, 39; Mart. 9, 83, 4.
    2. C. Of prayers, to say, offer (eccl. Lat.): orationes, Vulg. Tob. 3, 25.

rē̆clāmātĭo, ōnis, f. [reclamo], a cry of opposition or disapprobation: vestra (sc. in Antonium), * Cic. Phil. 4, 2, 5 (cf. id. ib. 4, 1, 2); App. Mag. p. 315, 7.

* rē̆clāmĭto, āre, v. freq. n. [id.], to cry out against, exclaim against, loudly contradict; trop.: reclamitat istiusmodi suspitionibus ipsa natura, Cic. Rosc. Am. 22, 63.

rē̆-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to cry out against, exclaim against, contradict loudly.

  1. I. In gen. (class.): in his, si paulum modo offensum est, theatra tota reclamant, Cic. de Or. 3, 50, 196: reclamat Sicilia tota, propter, etc., id. Verr. 2, 4, 14, § 41: illi reclamarunt, id. Fam. 11, 21, 2: tribuni reclamantibus consulibus refecti, in spite of their protest, Liv. 3, 21; cf. id. 3, 26; 10, 41 fin.; Suet. Vit. 15; id. Aug. 11; Just. 24, 2, 11: cum ejus promissis legiones reclamassent, Cic. Phil. 5, 8, 22: orationi, id. Fam. 1, 2, 2.
    Pass.: mihi, Quint. 12, 1, 14: mihi pro reo, Plin. Ep. 3, 9, 25: unā voce omnes judices, ne is juraret, reclamasse, Cic. Balb. 5, 12: quaere peregrinum, vicinia rauca reclamat, Hor. Ep. 1, 17, 62.
    With object-clause: reclamantibus cunctis, satis majestatem ejus imminui, etc., crying out loudly, Suet. Aug. 37 fin.; so Just. 24, 2, 10; Phaedr. 4, 16, 25: (servus) si ex possessione servitutis in libertatem reclamaverit, obstinately demands his freedom, Dig. 41, 2, 3, § 10 (more usually: proclamare ad libertatem; v. proclamo).
    Impers.: cum erat reclamatum, Cic. Sest. 59, 126: ab universo senatu reclamatum est, id. Dom. 4, 10: vehementer ab omnibus reclamatur, Suet. Aug. 76.
    Poet., with abstract subject: quod quoniam ratio reclamat vera, etc., * Lucr. 1, 623.
  2. II. Esp.
    1. A. Poet., to reverberate, re-echo, resound: scopulis illisa rĕclamant Aequora, * Verg. G. 3, 261: arva plangoribus, Stat. Th. 3, 120: ager canenti domino, id. S. 4, 5, 20.
    2. B. In Val. Fl., to call one aloud or repeatedly: rursus Hylan et rursus Hylan per longa reclamat Avia, Val. Fl. 3, 596: dominam nomine, id. 8, 172.

* rĕ-clango, ĕre, v. n., to re-echo, resound, Amm. 17, 7, 4.

rē̆-claudo, v. recludo.

rē̆clīnātōrĭum, i, n. [reclino]; in plur.,

  1. I. the back of a couch: reclinatoria vulgus appellat ornamenta lectorum, quae fulciunt toros sive caput, Isid. Orig. 19, 26, 3.
  2. II. The seat in a chariot: aureum, Vulg. Cant. 3, 10.

rē̆clīnis, e (dub. collat. form rē̆clī-nus, Vop. Firm. 4), adj. [reclino],

  1. I. leaning back, bent back, reclining (a poet. word of the Aug. per., but not in Verg. or Hor.): inque sinu juvenis positā cervice reclinis, Ov. M. 10, 558 (dub.; al. renidens): in gramine floreo, Mart. 9, 90, 1; Sil. 5, 470; Val. Fl. 4, 535: cubili, Stat. S. 1, 2, 161; 4, 3, 70; Tac. A. 13, 16: super pedes cubitantis, id. ib. 14, 5.
  2. II. Of things: tabula, a projecting shelf or seat, Pall. 7, 2, 3: sellula, a recliningchair, Hier. Reg. S. Pamsch. 87.

rē̆-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. [clino, κλίνω], to bend back, lean back, recline (class. but rare).

  1. I. Lit.: alces ad eas (arbores) se applicant atque ita paulum modo reclinatae quietem capiuntHuc cum se consuetudine reclinaverunt, etc., Caes. B. G. 6, 27: caput, * Cic. Arat. 417: non habet ubi caput reclinet, Vulg. Matt. 8, 10: scuta, to lay aside, rest, * Verg. A. 12, 130: corpora prona, to turn over, Stat. Th. 9, 369.
    Mid.: reclinari ad suos (in dicendo), Quint. 11, 3, 132: te in remoto gramine reclinatum, Hor. C. 2, 3, 7: reclinatus in cubitum, Petr. 39, 2; cf.: in aliquod adminiculum, Sen. Ep. 36, 9.
  2. II. Trop.: nullum ab labore me reclinat otium, removes, releases me, Hor. Epod. 17, 24: in quem onus imperii reclinaret, might lean, rest, be supported by, Sen. Cons. ad Marc. 2, 3.
    Absol., to revolt, become rebellious: nec arrogantibus verbis quidquam scripsit (Julianus), ne videretur subito reclinasse, Amm. 20, 8, 4.

rē̆clīnus, v. reclinis.

rē̆-clīvis, e (also -vus, a, um), adj. [clivus], leaning backwards, sloping, inclined (late Lat.): campo ad solem reclivi, Pall. 1, 6, 15: tabulae, id. 7, 2, 3 (al. reclines).
Form reclivus: nave reclivā, Ven. Fort. Mart. 3.

rē̆-clūdo (-claudo, Coripp. 3 Joann. 118), si, sum, 3, v. a.

  1. I. (Acc. to re, II. 1.) To unclose what had been closed, to open, throw or lay open; to disclose, reveal (poet. and in post-Aug. prose; syn.: resero, aperio, pando): pergam pultare ostium. Heus reclude: heus, Tranio, etiam aperis? Plaut. Most. 4, 2, 28: natus nemo in aedibus servat, neque qui recludat neque respondeat, id. ib. 2, 2, 22; id. Poen. 3, 4, 19; id. Rud. 2, 3, 82; cf. fores, Lucr. 3, 360: aeratas hosti rēcludere portas, Ov. M. 8, 41; cf. id. ib. 7, 647; Tac. A. 14, 44; Prop. 3, 19, 24: ostia, Lucr. 3, 366: portas, Verg. A. 7, 617; 9, 675; Ov. M. 14, 781: viam arcis, id. ib. 14, 776: reclusā Mane domo vigilare, Hor. Ep. 2, 1, 103: stabula, Ov. H. 8, 17: adyta, Verg. A. 3, 92: locum, Quint. 7, 2, 44: armarium, Plaut. Capt. 4, 4, 10: pectora pecudum (in augury), Verg. A. 4, 63: specus quaerendis venis argenti, Tac. A. 11, 20: recludit se specus, Sil. 13, 424: humum, to dig up, Tac. A. 2, 25; cf.: tellurem dente unco, to break up, till, Verg. G. 2, 423.
    Of the underworld: regna recludat Pallida, Verg. A. 8, 244: non optanda regna, Sil. 13, 523: januam leti, Val. Fl. 4, 231.
    Of the grave: aequa tellus Pauperi recluditur, Hor. C. 2, 18, 33: contecta vulnera (with aperire), Tac. H. 2, 77: pectus mucrone, Verg. A. 10, 601; cf.: ense pectus, Hor. Epod. 17, 71; and: ense jugulum, Ov. M. 7, 285: ensem, to draw, unsheathe, Verg. A. 4, 646; 9, 423: thesauros tellure, to disclose, reveal, id. ib. 1, 358; id. G. 2, 423; cf. id. ib. 12, 924: (ubi sol) caelum aestivā luce reclusit, id. ib. 4, 52.
    Of springs: ora fontana, Ov. F. 1, 269: fontes, Verg. G. 2, 175: psittacus reclusus, set free, Stat. S. 2, 4, 32.
    1. B. Trop.: iram, to unclose, let loose, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 66: subdolus avaritiam ac libidinem occultans: quae postquam pecuniā reclusa sunt, etc., Tac. A. 16, 32; cf.: ebrietas operta recludit, Hor. Ep. 1, 5, 16: si recludantur tyrannorum mentes, Tac. A. 6, 6: superas mentes, Sil. 1, 19; cf.: principis justitiam, gravitatem, comitatem, Plin. Ep. 6, 31, 2: virtus recludens immeritis mori Caelum, Hor. C. 3, 2, 21: (Mercurius) Non lenis precibus fata recludere, to relax, obviate the decrees of fate, id. ib. 1, 24, 17.
  2. II. To shut off or up (postclass. and rare): singulas separatim, Just. 1, 9, 16: ficus a se separatas, Pall. 4, 10, 33: matronas in carcerem, Just. 26, 1, 7; cf. Tert. Idol. 17 fin.: tamquam recluso Jani templo, Amm. 16, 10, 1 (in Flor. 4, 12, 64, dub.): speculum, Stat. S. 3, 4, 93; Vulg. Lev. 13, 4: aliquem in carcerem, id. Num. 15, 34.
    1. B. Trop.: quod cognatis a praetore apertum est, hoc agnatis esse reclusum, Just. Inst. 3, 2, 7: nebulā recludens omnia, Sedul. 5, 390.

rĕclūsĭo, ōnis, f. [recludo], an unclosing, opening: oculi, Cael. Aur. Tard. 2, 1, 8.

rĕclūsus, a, um, Part., from recludo.

rĕcoctus, a, um, Part., from recoquo.

rĕcōgĭtātĭo, ōnis, f. [recogito], a recollection, reflection, Rutil. Sup. 1, 21.

rĕcōgĭtātus, ūs, m. [recogito], thought, reflection, Tert. Anim. 7 fin.; 15; id. Pall. 6; id. Apol. 22.

rĕ-cōgĭto, āvi, no sup., 1, v. a., to think over, consider, reflect upon (rare): homunculi quanti sunt, quom recogito! Plaut. Capt. prol. 51; id. Curc. 3, 5; id. Merc. 4, 4, 2; id. Stich. 2, 1, 29: tu mihi videris de formā Minucianā in otio recogitasse, * Cic. Q. Fr. 2, 2, 1: saepe mecum retractans ac recogitans, quam … exoleverit disciplina ruris, Col. 1, prooem. § 13: quidquid dixi cum recogito, Sen. Vit. Beat. 2, 3: in corde, Vulg. Deut. 8, 5: de nobis Deus, id. Jonae, 1, 6; Tert. ad Max. 1, 4; id. adv. Marc. 1, 5.

rĕcognĭtĭo, ōnis, f. [recognosco, II.].

  1. I. A recognition: inter se mutua, Gell. 5, 14 in lemm.
  2. II. A reviewing, investigation, examination (August.): frequens, Col. 11, 1, 21: equitum, a review, Suet. Claud. 16: certi dies ad recognitionem mutuam nundinis dantur, for mutual inspection, Plin. 11, 30, 36, § 109: sui, self-examination, Sen. Ira, 3, 36, 2: per recognitionem Postumii consulis magna pars agri Campani recuperata in publicum erat, Liv. 42, 19 (in Cic. Verr. 2, 4, 50, § 119, the correct read. is recordatio).

rĕ-cognosco, gnōvi, gnĭtum, 3, v. a.

  1. I. To know again, recollect, recall to mind, recognize, i. q. recordor (class.; esp. freq. in Cic.): se non tum illa discere, sed reminiscendo recognoscere, Cic. Tusc. 1, 24, 57 (just before, recordari); cf. id. Verr. 2, 1, 12, § 32: fugam et furtum, id. ib. 2, 2, 6, § 18: ea, quae scit, mecum recognoscere, id. ib. 1, 5, 15; cf. id. Cat. 1, 3, 6: noctem illam superiorem mecum recognosce, id. ib. 1, 4, 8; Liv. 44, 38: cum te penitus recognovi, timere desino, Cic. Deiot. 2, 4; cf.: personas quasdam, id. Mil. 6, 6: in quibus (litteris) mirificum tuum erga me amorem recognovi, Cass. ap. Cic. Fam. 12, 12, 1; so, res (suas), Liv. 5, 16: spatia certaminum, Tac. H. 2, 70: dona templorum, id. Agr. 6: cuncta loca, Ov. M. 11, 62: sacra eruta annalibus, id. F. 1, 7; cf.: ille se imperatorem cognosceret, feel himself, Capitol. Gord. 30.
  2. II. To look over, review, investigate, examine, inspect, i. q. recenseo (so most freq. since the Aug. per.): quoniam non recognoscimus nunc leges populi Romani sed aut repetimus ereptas aut novas scribimus, Cic. Leg. 3, 16, 37: socios navales, Liv. 42, 31; cf. Front. Strat. 4, 6, 3: peregrinos, Just. 43, 4, 11: equitum turmas, Suet. Aug. 37; 38; id. Tib. 61; Just. 43, 4, 11: agros, Liv. 42, 8, 9: ergastula, Suet. Aug. 32: supellectilem Darei et omnem pecuniam, Curt. 5, 1, 23: mancipia ergastuli, Col. 1, 8, 16: instrumentum rusticum, id. 11, 1, 20: numerum (gregis, militum), id. 8, 11, 2; Just. 3, 1, 7: praedam, id. 11, 14, 8: sigillum, App. M. 10, p. 243, 8.
    Poet.: (Caesar triumphans) Dona recognoscit populorum, surveys, * Verg. A. 8, 721.
    1. B. In partic., to examine a writing in respect to its genuineness and value; to certify, authenticate: tabulas in foro summā hominum frequentiā exscriboHaec omnia summā curā et diligentiā recognita et collata et ab hominibus honestissimis obsignata sunt, Cic. Verr. 2, 2, 77, § 190; cf.: decretum Pompeii, id. Balb. 5, 11: codicem, id. Vatin. 2, 5: descriptum et recognitum, Dig. 10, 2, 5; Inscr. Grut. 214; 573: libellos recognoscere et emendare, to revise and correct, Plin. Ep. 4, 26, 1.

* rĕ-cōgo, ĕre, v. a., to collect again: cineres in corpora posse recogi, Paul. Nol. Carm. 35, 309.

rĕ-collĭgo, lēgi, lectum, 3, v. a., to gather again what has been scattered; to gather up, collect (mostly post-Aug.).

  1. I. Lit.: sparsos ignes, Luc. 1, 157: sparsa, Sen. Ben. 1, 9, 4: multitudinem, quae passim vagabatur, Just. 42, 3, 8: captivos, id. 42, 5, 11: nata ova, Col. 8, 5, 4: talos, Sen. poët. Apoc. fin.: stolam, Plin. Ep. 4, 11, 9: actionem, id. ib. 9, 13, 23.
    Of a single object: parvulum expositum, to take up again, Just. 23, 4, 8: recollecto gladio, id. 33, 2, 4.
  2. II. Trop.: quod scribis, etiam si cujus animus in te esset offensior, a me recolligi oportere, to be reconciled, * Cic. Att. 1, 5, 5: vires ab imbecillitate, Plin. 28, 9, 33, § 129; cf.: se a longā valetudine, to recover, id. 23, 7, 63, § 122; also with se, to collect one’s self, take courage, Ov. M. 9, 744: primos annos, to regain, id. ib. 7, 216.

rĕ-collŏco, āre, v. a., to lay back again, replace: aegrum lecto, Cael. Aur. Acut. 4, 1; id. Tard. 1, 1, 31.

1. rĕ-cŏlo, cŏlŭi, cuitum, 3, v. a., to till or cultivate again, to work anew.

  1. I. Lit.: desertam terram, Liv. 27, 5: spargere humo post tempora longa recultae, Ov. M. 5, 647: agros, Val. Fl. 7, 68: metalla intermissa, Liv. 39, 24.
    1. * B. To inhabit again, to revisit a place: nemo libenter recolit, qui laesit locum, Phaedr. 1, 18, 1.
  2. II. Trop., to exercise or practise again, to resume, renew.
    1. A. In gen.: certum est, antiqua recolam et servibo mihi, I’ll drive the old trade again, i. e. will lead again my old way of life, Plaut. Merc. 3, 2, 3: eas artes, quibus a pueris dediti fuimus, Cic. de Or. 1, 1, 2; cf.: ad haec studia recolenda, id. Arch. 6, 13: dignitatem, id. ap. Non. 439, 2: ingenia nostra meditatione, Plin. Ep. 7, 9, 7: avitum decus, Tac. A. 3, 72: Galbae imagines, to set up again, id. H. 3, 7: adulescentulos paternis sacerdotiis, to reinvest, id. ib. 1, 77: diem dapibus, to celebrate, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 262.
    2. B. In partic.
      1. 1. To think over, recall to mind, reflect upon, consider: haec ego quom ago Cum meo animo et recolo, Plaut. Trin. 2, 1, 25; cf.: quae si tecum ipse recolis, Cic. Phil. 13, 20, 45: sua facta pectore, Cat. 63, 45: hoc tua, nam recolo, quondam germana canebat, Ov. H. 5, 113; Hilar. Trin. 1, 17: haec in corde, Vulg. Thren. 3, 21.
      2. 2. To contemplate, survey: inclusas animasLustrabat studio recolens omnemque suorum Forte recensebat numerum, * Verg. A. 6, 681.

* 2. rĕ-cōlo, āre, v. a., to strain again: oleum per linteum duplex, Scrib. Comp. 268.

A maximum of 100 entries are shown.