Lewis & Short

rĕflātus, ūs, m. [reflo],

  1. I. a blowing against, blowing: navigium reflatu beluae oppletum unda, Plin. 9, 6, 5, § 15; concr., a contrary wind: naves delatas Uticam reflatu hoc, * Cic. Att. 12, 2, 1.
  2. II. Trop., reaction: doceat me, si potest, quae sit illa vis (sc. fortunae), qui flatus iste, et qui reflatus, Lact. 3, 28, 6.