Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

rēn, rēnis, m., only in plur. renes, q. v.

rēnālis, e, adj. [renes], of or belonging to the kidneys or reins, renal: passio, Cael. Aur. Tard. 5, 3.

renancĭtur significat reprehendit. Unde adhuc nos dicimus nanciscitur et nactus id est adeptus, Paul. ex Fest. p. 276, and Fest. p. 277 Müll.

rĕ-narro, āre, v. a., to tell over again; to tell of, relate (poet.): fata divom, Verg. A. 3, 717: facta, Ov. M. 5, 635 Bach.: priora, id. ib. 6, 316: Thebas Argosque, Stat. Th. 12, 390.

rĕnascĭbĭlĭtas, ātis, f. [renascor], a regeneration, new birth (eccl. Lat.), Inc. Qu. ex Nov. Test. 50.

rĕ-nascor, ātus, 3, v. dep. n., to be born again; to grow, rise, or spring up again (class.; cf. regeneror).

  1. I. Lit.: res quaequeDe niloque renata forent, Lucr. 1, 542: de nilo, id. 1, 674; 757; cf.: corpore de patrio parvus phoenix, Ov. M. 15, 402: ex se ipsa phoenix, Plin. 13, 4, 9, § 43: nec te Pythagorae fallant arcana renati, Hor. Epod. 15, 21: ut revixisse aut renatum sibi quisque Scipionem imperatorem dicat, Liv. 26, 41, 25: illi qui mihi pinnas inciderant, nolunt easdem renasci. Sed, ut spero, jam renascuntur, Cic. Att. 4, 2, 5: fibrae, Verg. A. 6, 600: dentes, Plin. 11, 37, 64, § 168: dente renato, Juv. 14, 11: amarantus, Plin. 21, 8, 23, § 47.
    1. B. Transf., to come forth again, rise, or spring up again: velut ab stirpibus laetius feraciusque renatae urbis, Liv. 6, 1, 3; cf.: tot nascentia templa, tot renata, Mart. 6, 4, 3: ubi terreno Lycus (fluvius) est epotus hiatu, Exsistit procul hinc alioque renascitur orbe, i. e. comes forth again, reappears, Ov. M. 15, 274: flumen fonte novo, Luc. 3, 262.
  2. II. Trop., to be renewed, to revive: principium exstinctum nec ipsum ab alio renascetur, nec ex se aliud creabit, etc., Cic. Tusc. 1, 23, 54; id. Rep. 6, 24, 27: bellum renatum, id. Fam. 11, 14, 3; so, bellum, Liv. 9, 12: bellum ex integro, Tac. H. 3, 59: multa (vocabula) renascentur, quae jam cecidere, Hor. A. P. 70: Trojae renascens Fortuna, id. C. 3, 3, 61: dies, Sen. Herc. Oet. 862; Inscr. Orell. 2352.
    Esp.,
    1. B. (In eccl. Lat.) To be renewed in heart, to be born again, Vulg. Johan. 3, 3; 4; id. 1 Pet. 1, 23.

rĕnātus, a, um.

      1. 1. Part., from reno. —;
      2. 2. Part., from renascor.

rĕ -nāvĭgo, āvi, 1, v. n. and a., to sail back.

    1. 1. Neutr.: post in haec Puteolana et Cumana regna renavigaro, Cic. Att. 14, 16, 1: ab Asturā Antium, Plin. 32, 1, 1, § 4: ex Indiā, id. 6, 23, 26, § 106.
    2. 2. Act.: Acheron invius Renavigari, Sen. Herc. Fur. 716.

* rĕ-necto, ĕre, v. a., to connect: ali. quem, Avien. Arat. 474.

rĕ-nĕo, ēre, v. a., to unspin, i. e. to undo, unravel what had been spun (poet.): at Clymenus Clothoque dolent, haec fila reneri, i. e. that the destiny is reversed, Ov. F. 6, 757: Parcarum fila, Stat. S. 3, 1, 171 (dub.); cf.: fila manu, Albin. 1, 444.

rēnes, renum (renium, Plin. 21, 29, 103, § 175; 28, 8, 27, §§ 98 and 102; Scrib. Comp. 125; 143.
Sing. rēn, not used.
Collat. form rien, Plaut. ap. Fest. p. 276 Müll.; cf. Charis. p. 24 P.; Prisc. p. 645 P.), m. [φρένες; cf. Lid. and Scott, s. v. φρήν].

  1. I. The kidneys, reins, Cels. 4, 1, 10; Plin. 11, 37, 81, § 206: renum vitia, id. 23, 7, 63, § 121; Plaut. Curc. 2, 1, 21: umores, qui ex renibus profunduntur, Cic. N. D. 2, 55, 137; id. Tusc. 2, 25, 60: renes morbo temptantur acuto, Hor. S. 2, 3, 163; id. Ep. 1, 6, 28 al.
    1. * B. The loins: accingere, Vulg. Exod. 12, 11; id. Dan. 10, 5: canis, Nemes. Cyn. 112.
  2. II. Trop. (eccl. Lat.), the seat of the affections, Vulg. Psa. 138, 12; id. Apoc. 2, 23.

* rēnĭcŭlus, i, m. dim. [ren, renes], a little kidney, Marc. Emp. 26 fin.

* rĕnīdentĭa, ae, f. [renideo], a smiling, a smile: infantum, Tert. Anim. 49.

rĕ-nīdĕo (perf. reniduit, ἐμειδίασεν, Gloss. Philox.), ēre, v. n. [perh. kindr. with νίζω], to shine again, shine back; to glitter, glisten, be bright or resplendent (poet. and not freq. till after the Aug. period).

  1. I. Lit.: nec domus argento fulgenti auroque renidet, Lucr. 2, 27: ut pura nocturno renidet Luna mari Gnidiusve Gyges, Hor. C. 2, 5, 19: non ebur neque aureum Meā renidet in domo lacunar, id. ib. 2, 18, 2; so, sparsa orichalca, Stat. Th. 10, 660: ostrum, Petr. poët. 119, 29: circum renidentes Lares, i. e. shining from the reflection of the fire, Hor. Epod. 2, 66: late fluctuat omnis Aere renidenti tellus, with gleaming brass (of arms), Verg. G. 2, 282 (cf.: aere renidescit tellus, Lucr. 2, 326).
  2. II. Trop.
    1. * A. In gen., to shine: jam sola renidet in Stilichone salus, Claud. in Eutr. 2, 501.
    2. B. In partic., to shine or beam for joy, to be glad, cheerful: (puer Icarus) ore renidenti Captabat plumas, Ov. M. 8, 197; Val. Fl. 4, 234: tractabat ceram puer pennasque renidens, id. A. A. 2, 49: puer, Stat. Th. 4, 789; cf.: hilarior protinus renidet oratio, Quint. 12, 10, 28.
      With object-clause, as cause of the joy: adjecisse praedam Torquibus exiguis renidet, rejoices, Hor. C. 3, 6, 12.
      1. 2. Transf. (by a natural figure, as, conversely, ridere is used poet. for splendere, Hor. C. 4, 11, 6 al.), to smile, laugh (syn. subrideo): homo renidens, smiling, Liv. 35, 49; Tac. A. 15, 66: ad haec renidens Miloinquit, App. M. 2, p. 120, 16: Tiberius torvus aut falsum renidens vultu, Tac. A. 4, 60; cf.: torvum renidens, Amm. 14, 9, 6; Tac. H. 4, 43: renidenti cohibens suspiria vultu, Val. Fl. 4, 359: (Cupido) Iste lascivus puer ac renidens, Sen. Hippol. 277: Egnatius quod candidos habet dentes, Renidet usquequaque, Cat. 39, 1 sq.
        1. * b. With dat. (like arridere), to smile upon, be gracious to: mihi renidens Fortuna, App. M. 10, p. 246, 17.

rĕnīdesco, ĕre, v. inch. n. [renideo], to grow bright, to shine: tota circum Aere (i. e. armis) renidescit tellus, Lucr. 2, 326.

rĕnīsus, ūs, m. [renitor], resistance (post-Aug. and very rare), Cels. 5, 28, 12; Aug. Civ. Dei, 21, 16.

rĕnītenter, adv. [renitor], unwillingly (late Lat.), Aug. Lib. Arbit. 3, 69.

rĕ-nĭtĕo, ēre, 2, v. n., to shine back, flash (eccl. Lat.), Ambros. de Fide, 2, 14 al.

rĕ-nītor, nīti, v. dep. n., to strive or struggle against, to withstand, resist (rare and not ante-Aug.; syn.: resisto, adversor, reluctor).

  1. I. Lit.: quoniam alter motus alteri renititur, Plin. 2, 82, 84, § 198; 16, 42, 81, § 222; so, os (specillo), Cels. 5, 28, 12.
  2. II. Trop.: cum illi renitentes pactos dicerent sese, Liv. 5, 49 Drak.: renitentibus vobis, Curt. 6, 3, 5; Plin. 8, 32, 50, § 118: quo renitente, Amm. 31, 12, 15; 31, 13, 10.

1. rĕ-no, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to swim back (very rare): per Stygias aquas, Albin. 1, 432: simul imis saxa renarint Vadis levata, i. e. shall float back to the surface, Hor. Epod. 16, 25: eodem renato stagno, Aug. Civ. Dei, 18, 17.† †

    1. 2. rēno or rhēno, ōnis, m. [Celtic], a reindeer-skin, as a garment of the ancient Germans, a fur pelisse: renones sunt velamina umerorum et pectoris usque ad umbilicum atque intortis villis adeo hispida, ut imbrem respuant, Isid. Orig. 19, 23, 4: (Germani) pellibus aut parvis rhenonum tegimentis utuntur (i. e. rhenonibus quae sunt parva tegimenta), Caes. B. G. 6, 21 fin. (v. Kraner ad h. l.); cf.: Germani intectum renonibus corpus tegunt, Sall. H. Fragm. ap. Isid. l. l.; cf. also Serv. Verg. G. 3, 383.
      Acc. to Varr. L. L. 5, § 167 Müll., a Gallic dress: sagum reno Gallica (vestimenta).

* rĕ-nōdis, e, adj. [nodus], unbound, loose: capillus, Capitol. Albin. 13.

rĕ-nōdo, no perf., ātum, 1, v. a.

  1. * I. (Like religo, I.) To bind back or behind ( = in nodum colligere): longam comam, Hor. Epod. 11, 28; v. Dillenb. and Orell. ad h. l.
  2. II. To untie, unbind, loosen: teque (Dianam) renodatam pharetris, i. e. released from your quiver ( = quae solvit et deposuit umero pharetram), Val. Fl. 5, 381.

rĕ-normātus, a, um, Part. [normo], arranged or laid out anew: ager, Front. Col. p. 104 and 137 Goes.

* rĕ-nosco, ĕre, v. a., to recognize, Paul. Nol. Carm. 15, 342.

* rĕnŏvāmen, ĭnis, n. [renovo], a renewing, renewal: quorum Forma … in hoc renovamine mansit, in that new condition, Ov. M. 8, 731.

rĕnŏvātĭo, ōnis, f. [renovo].

  1. I. In gen., a renewing, renewal (Ciceron.): mundi, Cic. N. D. 2, 46, 118: doctrinae, id. Brut. 71, 250: timoris, id. Fam. 11, 18, 3; Vulg. Tit. 3, 5.
      1. 2. In partic., in business lang., a renewing of interest, compound interest: confeceram, ut solverent, centesimis sexennii ductis cum renovatione singulorum annorum, Cic. Att. 6, 1, 5.
  2. II. Trop.: auspiciorum, Liv. 5, 52, 9.

rĕnŏvātīvum fulgur vocatur, cum ex aliquo fulgure functio fieri coepit, si factum est simile fulgur, quod idem significet, Fest. p. 289 Muüll.

rĕnŏvātor, ōris, m. [renovo], a renovator, restorer: OPERVM PVBLICORVM, Inscr. Fabr. p. 101.

rĕ-nŏvello, āre, v. a., to renew: vineam, i. e. to plant or set anew, Col. Arb. 6.

rĕ-nŏvo, āvi, ātum, 1, v. a., to renew, restore (class., esp. in the trop. sense; syn.: instauro, redintegro).

  1. I. Lit.: marc fontes assidue renovant, Lucr. 2, 591; cf.: quibus (vaporibus) altae renovataeque stellae atque omnis aether refundunt eodem, Cic. N. D. 2, 46, 118: Lucifer renovatus undā Oceani, Sil. 7, 639: vides Virtutis templum a M. Marcello renovatum, Cic. N. D. 2, 23, 61: VIAS ET MILLIARIA, Inscr. Orell. 905: renovare veteres colonias, Cic. Agr. 2, 13, 34: vitem, Col. 4, 27, 6: durum arvum, to renew by ploughing, Ov. M. 15, 125: agrum aratro, id. Tr. 5, 12, 23; id. F. 1, 159: meus renovatur campus aratris, id. Am. 1, 3, 9: multa jugera (tauri), Tib. 3, 3, 5; but also, to restore by not cultivating, to let lie fallow: agrum, Ov. M. 1, 110: sedeat praeterea cottidie ad rationes, tabulasque testamenti omnibus renovet, retouch, change, alter before everybody, Petr. 117, 10.
    Poet.: (Ulixem) veteres arcus leto renovasse procorum, i. e. used again, Prop. 3, 12 (4, 11), 35.
    Absol.: non si Neptuni fluctu renovare operam des (sc.: purpureum colorem conchyli), to restore, Lucr. 6, 1076.
      1. * 2. In partic., in business lang., to renew or redouble interest, i. e. to take interest on interest, take compound interest: Scaptius centesimis renovato in singulos annos faenore, contentus non fuit, Cic. Att. 6, 3, 5; cf. renovatio, I. 2.
  2. II. Trop., to renew, restore: periculum sit, ne instauratas maximi belli reliquias ac renovatas audiamus, Cic. Prov. Cons. 8, 19: scelus renovare et instaurare, id. Verr. 1, 4, 11: institutum, id. Div. in Caecil. 21, 68: vetus exemplum, id. Phil. 1, 1, 1; cf.: veterem iram, Tac. H. 4, 36: veterem animi curam molestiamque, Cic. de Or. 3, 1, 1: nolo eam rem commemorando renovare, id. Quint. 21, 70: infandum, regina, jubes renovare dolorem, Verg. A. 2, 3: memoriam prope intermortuam, Cic. Mur. 7, 16: antiquarum cladium memoriam, Liv. 23, 41; 22, 61: bona praeterita gratā recordatione renovata, Cic. Fin. 1, 17, 57: haec studia, id. Div. 2, 2, 7; cf. id. Ac. 1, 3, 11: pristina bella, id. Rep. 6, 11, 11: bellum, id. Fam. 4, 7, 3: belli renovandi consilium capere, Caes. B. G. 3, 2; id. B. C. 3, 102; Sall. J. 36, 1; Liv. 2, 31; cf. proelium, Caes. B. G. 3, 20 fin.; Sall. J. 51, 5; Ov. M. 5, 156: casus omnes, Verg. A. 2, 750: vulnera, to tear open, Ov. Tr. 2, 209: rursus cursum, Caes. B. C. 3, 93: sacra rite, Liv. 5, 18: auspicia, id. 5, 31; 6, 5: societatem, Cic. Fam. 12, 28, 2; cf. foedus, Liv. 9, 43 fin.: amicitiam et societatem, id. 34, 31: dextras, Tac. A. 2, 58: luctus, Tib. 2, 6, 41; Ov. M. 14, 465: lacrimas, id. ib. 11, 472: renovata clades domūs, Juv. 10, 243: viam doloremque, Curt. 3, 12, 17: gaudia (with redintegrare), Plin. Pan. 61 fin.: annos Anchisae, i. e. to restore his youth, make him young again, Ov. M. 9, 424: senectutem, id. ib. 7, 215: florem aetatis ex morbo, Liv. 28, 35: annos renovaverat Titan, Tib. 4, 1, 113.
    1. B. In partic.
      1. 1. To repeat in words, say again, say repeatedly: hic renovabo illud, quod initio dixi, regnum comparari, etc., Cic. Agr. 2, 10, 24; cf.: ut renovetur, non redintegretur oratio, Auct. Her. 2, 30, 47: de lege, de foedere, etc. … renovabo ea quae dicta sunt, Cic. Balb. 7.
        With ut: (consules) ipsis tribunis (plebis) ut sacrosancti viderentur, renovarunt, declared anew, repeated, that, Liv. 3, 55 Drak.
      2. 2. To renew in strength; to refresh, recreate, recover, revive (syn.: recreare, reficere): quies renovavit corpora animosque ad omnia de integro patienda, Liv. 21, 21: animum auditoris ad ea quae restant, Cic. Inv. 2, 15, 49: animos equitum ad alicujus odium, id. de Or. 2, 48, 199: virtus, quae risum judicis movendoanimum aliquando reficit et a satietate vel a fatigatione renovat, Quint. 6, 3, 1: refici atque renovari, id. 12, 6, 6: ars variandi renovat aures, id. 11, 3, 44: fatigata (facundia) renovatur, id. 10, 5, 14: et virium plus afferunt ad discendum renovati ac recentes, restored and fresh, id. 1, 3, 9: renovato modica quiete exercitu, Liv. 36, 14: se novis opibus copiisque, Cic. Mur. 15, 33: ipsi mihi locus optimi illius viri desiderium renovavit, Plin. Ep. 6, 10, 1.

rĕ-nūbo, ĕre, v. n., to marry again, Tert. ad Uxor. 1, 7.

rĕ-nūdo, āvi, ātum, 1, v. a., to uncover, make naked; to bare, strip (post-class.): bracchia umero tenus, App. M. 8, p. 214, 10: puellam laciniis cunctis, id. ib. 2, p. 122, 9; 8, p. 215, 37: tectum, parietes, januas, to uncover, open, Arn. 2 fin.; cf. coronam, Mart. Cap. 1, 15.

* rĕ-nūdus, a, um, adj., bare, Tert. Virg. Vel. 17 (others, nudae).

rĕ-nŭmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. (anteand post-class.). Lit., to count over, count up.
Hence, transf., to pay back, repay: aurum alicui, Plaut. Bacch. 1, 1, 12; 3, 4, 18: omnem pecuniam patri, id. ib. 4, 2, 26; cf.: dotem huc, Ter. Hec. 3, 5, 52: pecuniam, App. Mag. p. 332, 25.

rēnuncŭlus, i, m. dim. [ren], a little kidney (only in plur. and late Lat.), Marc. Emp. 26; Vulg. Lev. 3, 4; 9, 10.

rĕnuntĭātĭo (rĕnunc-), ōnis, f. [renuntio].

  1. I. Publicists’ and jurid. t. t., a report, declaration, proclamation, notice, announcement (class.), Cic. Verr. 2, 1, 34, § 88: Caesio renuntiat, se dedisse: cognoscite renuntiationem ex litteris publicis, id. ib. 2, 3, 39, § 89: suffragiorum, id. Planc. 6, 14: non eundem esse ordinem dignitatis et renuntiationis (sc. magistratus), propterea quod renuntiatio gradus habeat, id. Mur. 8, 18: alicujus, Plin. Pan. 77, 1: interest nostrā, ne fallamur in modi renuntiatione, Dig. 11, 6, 1.
  2. II. A giving notice or warning (post-class.): voluntate distrahitur societas renuntiatione, Dig. 17, 2, 63 fin.; 17, 2, 65, § 3; 6 al.

rĕnuntĭātor (rĕnunc-), ōris, m. [renuntio], a reporter, relater, proclaimer (late Lat.): consiliorum nostrorum renuntiatores, Dig. 48, 19, 38: dispositionis infernae, Tert. Anim. 57 fin.: erroris tui, id. Pall. 4, fin.

rĕ-nuntĭo (rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. To bring or carry back word, to report, give notice, declare, announce.
    1. A. In gen. (rare and mostly ante-class.; syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme? Ter. Heaut. 4, 8, 18: hoc alii mihi renuntiant, Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36: quia nihil a quoquam renuntiabatur, no answer was brought, Suet. Ner. 47: teque ad patrem esse mortuum renuntiem, Plaut. Bacch. 1, 2, 49.
      With obj.clause: istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere, Plaut. Ps. 1, 5, 15: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore, Ter. And. 3, 2, 28: Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam), Plin. 6, 31, 36, § 198: is me nunc renuntiare repudium jussit tibi, Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72: deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon, id. Hec. 3, 5, 58: hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā, Plaut. Men. 2, 3, 67.
      Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: tibi renuntiari sic me habere in animo, Cic. Clu. 5, 17.
      Absol.: abi et renuntia, Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5: rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio, Plaut. Merc. 4, 5, 2: huc, Ter. And. 3, 4, 15: ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis, Plaut. Poen. 3, 5, 19; so, renuntiatum est, Ter. And. 3, 2, 21.
    2. B. In partic., publicists’ and jurid. t. t., to state officially, to report, declare, proclaim, announce, etc. (freq. and class.; syn. indico): legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intelligere se, etc., Caes. B. C. 1, 35: Volusenus perspectis regionibusad Caesarem revertitur quaeque ibi perspexisset, renuntiat, id. B. G. 4, 21 fin.; cf. id. ib. 7, 5: Roscius postulata Caesaris renuntiat, id. B. C. 1, 10: Caesari renuntiaverunt, pulverem majorem in parte videri, id. B. G. 4, 32: Caesar cognoscit Considium timore perterritum, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse, id. ib. 1, 22: si ille vir legationem renuntiare potuisset, had been able to give an account of his mission, Cic. Phil. 9, 1, 1; so, legationem, Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.; cf.: haec dicta legatis renuntiataque in consilium, Liv. 29, 3: nunc imperant pullario: ille renuntiat, Cic. Div. 2, 35, 74; cf. Liv. 34, 44: haec cum renuntiata essent, id. 36, 1, 4: renuntiat collegae facturum se quod is censeret, id. 37, 1, 8: tribuni revocaturos se easdem tribus renuntiarunt, id. 45, 36 fin.: hostium numerum, Cic. ad Q. Fr. 3, 2, 2: acta et imperia tua domum ad senatum suum renuntiaverunt, id. Verr. 2, 3, 31, § 73.
      Esp. of the official announcement of an election (either by the praeco or the presiding magistrate), to declare or announce elected, to make the return: coepti sunt a praecone renuntiari, quem quaeque tribus fecerint aedilem, Varr. R. R. 3, 17; cf.: cum esset praetor renuntiatus, Cic. Verr. 2, 5, 15, § 38: cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum, id. Imp. Pomp. 1, 2: eo modo sacerdos Climarchias renuntiatus est, id. Verr. 2, 2, 52, § 129: qui (magistratus) priusquam renuntiarentur, Liv. 5, 18 et saep.: aliquem consulem, Cic. Mur. 1, 1; cf. id. de Or. 2, 64, 260: ut hostis renuntiaretur, declared a public enemy, Spart. Jul. 5, 3: dictator comitia consularia habuit aemulumque decoris sui absentem M. Valerium Corvum consulem renuntiavit, Liv. 7, 26; Plin. Pan. 92, 3; Val. Max. 3, 8, ext. 3: renuntiare repudium, v. h. v.
      1. 2. Transf., in gen., to announce, report, declare: assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus, Cic. Rep. 2, 44, 71.
    3. C. Renuntiare sibi, to report to one’s self, impress on one’s own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.: potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco, Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.
  2. II. (Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.: renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit, Sen. Clem. 1, 9: ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem, id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat; domo ejus emigrat, Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89: societatem et amicitiam alicui, Liv. 36, 3; so, societatem alicui, id. 38, 31: amicitiam alicui, id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3: renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus, Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.
    Absol.: quid imprudentius publicanis renuntiantibus? Cic. Att. 2, 1, 8: nemo ingemuit, etc. … pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur, id. de Or. 1, 53: civilibus officiis, Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8: vitae, Suet. Galb. 11: foro, id. Rhet. 6: Campaniae, Sen. Q. N. 6, 1, 10: inertiae, Plin. Pan. 59, 2: nuptiis, Tert. ad Uxor. 1, 1: societati, Dig. 17, 19, 65, § 3.

rĕnuntĭus, ii, m. [renuntio], one who brings back intelligence, a reporter (anteand post-class.), Plaut. Trin. 2, 1, 22; Cod. Th. 3, 7, 1.

rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).

  1. I. Neutr.: renuit negitatque Sabellus, Hor. Ep. 1, 16, 49: renuit Tiberius, Tac. A. 1, 76: renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari), Suet. Caes. 82: renuente deo, against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.: fato renuente, Sil. 10, 49: credere me tamen hoc oculo renuente negavi, with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.
    With dat.: dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini! they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36: idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus, checked, Tac. A. 15, 58 fin.: vocavi et renuistis, Vulg. Prov. 1, 24.
  2. II. Act.: renuis tu quod jubet alter, Hor. Ep. 2, 2, 63: convivium, to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27: plaga renuit curari, Vulg. Jer. 15, 18.

rĕnūto, āre, v. freq. n. [renuo], to decline, refuse (ante- and post-class.), Lucr. 4, 600; Prud. Ham. 774.

* rĕ-nutrĭo, īre, v. a., to nourish again: aliquem, Paul. Nol. Ep. 23, 9.

* rĕnūtus, ūs, m. [renuo], a denying, refusal; a word formed by Pliny the Younger, for the Homeric ἀνένευσεν (Il. 16, 250): ego quoque simili nutu ac renutu respondere voto tuo possum, Plin. Ep. 1, 7, 2.