Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sălūtābundus, a, um, adj. [saluto], greeting, saluting (late Lat.): Jovem, Mart. Cap. 7, § 729.

sălūtāris, e, adj. [salus], of or belonging to well-being, healthful, wholesome, salutary, serviceable, beneficial, advantageous (in the most general sense, while the predominant meaning of salubris, in class. lang., is healthy in a medical sense; very freq. and class.).

  1. I. In gen.
          1. (α) Absol.: ut quae mala perniciosaque sunt, habeantur pro bonis ac salutaribus, Cic. Leg. 1, 16, 44: pro salutaribus mortifera conscribere, id. ib. 2, 5, 13: res salutares (opp. pestiferae), id. N. D. 2, 12, 34: res utiles et salutares, id. ib. 1, 15, 38: salutaris et vitalis calor, id. ib. 2, 10, 27: sine quo nihil nec laudabile nec salutare est, Quint. 12, 10, 79: tuta et salutaria capessere (opp. praecipitia), Tac. A. 15, 29: salutares litterae, Cic. Att. 9, 7, 2; cf.: Apollonides orationem salutarem habuit, Liv. 24, 28: portus eloquentiae, Quint. 12, 7, 4; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17: salutaris ars, of healing, Hor. C. S. 63: herbae, Ov. R. Am. 45: amurca, Col. 6, 4, 4.
            Rarely of persons: civis, Cic. Mil. 8, 20: bonus et salutaris Princeps, Tiber. ap. Suet. Tib. 29.
          2. (β) With dat., ad, contra aliquid, etc. (the first very freq. in Cic.): ratio quoniam pestifera sit multis, admodum paucis salutaris, Cic. N. D. 3, 27, 69; Plaut. Aul. 2, 1, 26: hominum generi universo cultura agrorum est salutaris, Cic. Sen. 16, 56; id. Fam. 6, 6, 4; id. Brut. 4, 15: corporibus tot res, animis nulla, id. Tusc. 4, 27, 58: vox petentibus, Quint. 10, 7, 2; cf.: radicem decoctam bibere, spasticis, etc. … salutare ost, Plin. 21, 19, 77, § 132.
            Once also in the comp.: nihil est nobis salutarius, Cic. N. D. 3, 9, 23: stella Jovis aut Veneris conjuncta cum Lunā ad ortus puerorum salutaris sit, id. Div. 1, 39, 85: decoctum ad dentium dolorem, Plin. 24, 9, 42, § 71: herba Britannica non nervis modo salutaris sed contra anginas quoque et contra serpentes, id. 25, 3, 6, § 20: dicunt radicem et in pestilentiā salutarem esse in cibis, id. 24, 16, 92, § 148.
          3. (γ) As subst.: sălūtāre, is, n., salvation, deliverance, health (late Lat.), Vulg. Gen. 49, 18; id. Psa. 41, 5 et saep.
            Plur.: bibere salutaria alicui, to drink one’s health, App. M. 2, p. 128, 25.
  2. II. In partic.
    1. A. As an appellative: salutaris littera, i. e. the letter A, written on the voting tablets as an abbreviation for absolvo, Cic. Mil. 6, 15 (opp. littera tristis, i. e. C, for condemno): digitus, i. e. the index-finger (perh. as used in greeting), Suet. Aug. 80; Mart. Cap. 1, § 90.
      1. 2. Subst.: sălūtāre, is, n., i. q. salus, welfare, prosperity, Vulg. Psa. 115, 13 (4) (for the Heb. [??]).
        Adj. prop.: Collis Salutaris, one of the four summits of the Quirinal (so called from the temple of Salus, which stood on it), Varr. L. L. 5, § 52 Müll.; cf. Salus, II.; and v. Becker, Antiq. 1, pp. 568 and 578 sq.: Salutaris porta appellata est ab aede Salutis, quae ei proxima fuit, Fest. p. 326 Müll.: Jovem cum Optimum et Maximum dicimus, cumque eundem Salutarem Hospitalem. Statorem: hoc intellegi volumus, salutem hominum in ejus esse tutelā (corresp. to the Gr. Ζεὺς Σωτήρ), Cic. Fin. 3, 20, 66: qui (Jesus) Latine dicitur salutaris sive salvator, Lact. 4, 12, 6.
        Hence, adv.: sălūtārĭter, profitably, beneficially, salutarily: uti armis, Cic. Brut. 2, 8: se recipere, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 23, 2: cogitare aliquid, id. ib. 10, 24, 2: quinque consulatus salutariter rei publicae administrati, Val. Max. 5, 2, 3: haec salutariter scripsi, Amm. 20, 8, 17.
        Comp. and sup. of the adv., and sup. of the adj. do not occur.

sălūtātĭo, ōnis, f. [saluto], a greeting. saluting, salutation (rare but good prose).

  1. I. In gen.: quis te aditu, quis ullo honore, quis denique communi salutatione dignum putet? Cic. Pis. 40, 96: salutationem facere, Liv. 1, 1 fin.: salutationem reddere, Tac. A. 4, 61: salutatione acceptā ac redditā, Macr. S. 1, 6: mutuā salutatione factā, Curt. 10, 8, 23.
    Of performing devotions: uti praetereuntes possint respicere (aedificia deorum) et in conspectu salutationes facere, Vitr. 4, 5.
    Rarely of a written greeting (in a lusus verbb. with salus), Cic. Brut. 3, 13; Vulg. 1 Cor. 16, 21; id. Col. 9, 18.
  2. II. In partic., of ceremonial visits, a visit, a waiting upon: mane salutamus domi et bonos viros multos, etc. … Ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, Cic. Fam. 9, 20, 3; 7, 28, 2; Sen. Brev. Vit. 14, 6 al.
    After the time of the emperors, of paying respects, paying court to the emperor, Suet. Aug. 27; id. Claud. 37; id. Vit. 14; id. Vesp. 4 al.; in plur., id. Aug. 53; Gell. 4, 1, 1.

sălūtātor, ōris, m. [saluto], one who greets; a greeter, saluter.

  1. I. In gen.: salutator regum, Stat. S. 2, 4, 29.
  2. II. In partic. (cf. salutatio, II.), one who makes complimentary visits, who pays his respects to another, a visitor; also (in the time of the emperors), one who appears at court, a courtier, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 34; Col. praef. § 9; Mart. 1, 71, 18; 10, 74, 2; Suet. Claud. 35; Juv. 5, 15.

sălūtātōrĭus, a, um, adj. [saluto] (postAug.).

  1. I. Of or belonging to visiting or paying court: cubilia, an audience-chamber, Plin. 15, 11, 10, § 38.
    As subst.: să-lūtātōrĭum, i, n., the audience-chamber, Cassiod. Hist. Eccl. 9, 30.
  2. II. In gram.. salutatorius casus, i. e. the vocative, acc. to Prisc. p. 671 P.

sălūtātrix, īcis, f. [salutator] (postAug.), she that salutes; occurring only in apposition.

  1. I. In gen.: pica, Mart. 7, 87, 6: charta, i. e. a letter of greeting, id. 9, 99, 2.
  2. II. In partic., she that makes complimentary visits, that pays court: turba, i. e. the crowd of clients who come to salute their patron in the morning, Juv. 5, 21.

sălūtĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [salus-fero] (poet. for salubris), health-bringing, healing, salubrious: totique salutifer orbi Cresce, puer, dicit, Ov. M. 2, 642; so, anguis Urbi, id. ib. 15, 744; 15, 632: herbae animantibus, Stat. Achill. 1, 117: aquae, Mart. 5, 1, 6; Ov. H. 21, 174: salutiferā potione pestem veneni exstinguere, App. M. 10, p. 251, 29; Aug. in Psa. 118, Serm. 26, 4: verba, Alcim. 4, 225.

sălūtĭfĭcātor, ōris, m. [salus-facio], a bringer of safety, a savior (eccl. Lat.), Tert. Res. Carn. 47; id. Carn. Chr. 14 (al. salvificator).

sălūtĭger, gĕra, gĕrum, adj. [salusgero] (post-class.).

  1. I. Health-bringing: Juppiter, Aus. Idyll. 8, 26 (cf. salutaris, II. fin.): ortus, Prud. στεφ. 11, 235.
  2. II. That brings a greeting, salutatory: libelli, Aus. Ep. 25, 4.
    Hence, subst.: sălūtĭger, gĕri, m., one who delivers a greeting; a messenger, servant, App. de Deo Socr. p. 45, 24.

* sălūtĭgĕrŭlus, a, um, adj. [salusgero], that carries salutations or messages: pueri, errand-boys, pages, Plaut. Aul. 3, 5, 28.

Sălūtĭo, or Salvitto, ōnis, m., a Roman surname of one Scipio, Suet. Caes. 59; Plin. 7, 12, 10, § 54; 35, 2, 2, § 8; v. Sillig ad h. l.

sălūto, āvi, ātum (gen. plur. salutantum, Lucr. 1, 318; Verg. G. 2, 462; Ov. M. 5, 295), 1, v. a. [salus].

  1. * I. (Acc. to salus, I. A.) To keep safe, to preserve: sequenti anno palmites salutentur pro viribus matris singuli aut gemini, Plin. 17, 22, 35, § 177.
  2. II. (Acc. to salus, I. B.) To greet, wish health to, pay one’s respects to, salute any one (freq. in all periods and kinds of composition; cf.: salvere jubeo).
    1. A. In gen.: Charmidem Lysiteles salutat, greets, bids good-day, Plaut. Trin. 5, 2, 29: Ly. Di te ament, Agorastocles. Ag. Magis me benigne nunc salutas, quam antidhac, id. Poen. 3, 5, 7; cf. Cic. Phil. 13, 2, 4; id. Att. 5, 2, 2; Suet. Aug. 53: equidem te heri advenientem ilico et salutavi et, valuissesne usque, exquisivi simul, Plaut. Am. 2, 2, 83 sq.: cum ille eum salutasset, ut fit, dixissetque: Quid agis, Grani? respondit: Immo vero, tu Druse, quid agis? Cic. Planc. 14, 33: aliquem paulo liberius, id. Cael. 16, 38 fin.: salutabunt benigne, comiter appellabunt unum quemque nostrum, id. Phil. 13, 2, 4: eo me salutat blandius, Plaut. Aul. 2, 2, 8: quos postquam salutavi, Quid vos, inquam, Brute et Attice, nunc? Cic. Brut. 3, 10: quem quidem sui Caesarem salutabant, greeted as Cœsar, saluted by the name of Cœsar, id. Att. 14, 12, 2; cf. passively: Pompeius eo proelio Imperator est appellatus. Hoc nomen obtinuit, atque ita se postea salutari passuś est, * Caes. B. C. 3, 71; so, aliquem imperatorem, Tac. A. 2, 18; id. H. 2, 80: aliquem dominum regemque. Juv. 8, 161: Nero Britannicum nomine, illi Domitium salutavere, Tac. A. 12, 41; Liv. 1, 6; Suet. Aug. 58: bene vale Tironemque meum saluta nostris verbis, greet in my name, for me, Curius ap. Cic. Fam. 7, 29, 2: Dionysius te omnesque vos salutat, salutes, sends greeting to, Cic. Att. 4, 11, 2: esse salutatum vult te, Ov. P. 2, 7, 1.
      Absol.: ut salutem, Ter. Ad. 3, 3, 92; id. Eun. 2, 2, 28.
      Of paying reverence to a divinity: deos atque amicos iit salutatum ad forum, Plaut. Bacch. 2, 3, 113; Cato, R. R. 2, 1; Plaut. Stich. 4, 1, 29; id. Curc. 1, 1, 70; Ter. Phorm. 2, 1, 81: Cic. Rosc. Am. 20, 56 al.
      Of wishing one well when sneezing: cur sternumentis salutamus? why do we say, God bless you? Plin. 28, 2, 5, § 23.
      Of greeting a place: Italiam laeto socii clamore salutant, Verg. A. 3, 524: agros, Ov. M. 3, 25; cf. templa, id. ib. 15, 687; id. Tr. 1, 1, 15.
      1. 2. To bid farewell, to take leave (rare): etiamnunc saluto te, priusquam eo, Plaut. Mil. 4, 8, 29: notam puppem de rupe salutant, Stat. Th. 4, 31.
    2. B. In partic.
      1. 1. To visit out of compliment, to pay one’s respects to, to wait upon a person: Curtius venit salutandi causā, Cic. Att. 13, 9, 1: cum ad me salutandi causā venisset, id. ib. 6, 2, 1: eram continuo Piliam salutaturus, id. ib. 14, 20, 5: salutatum introire, Sall. C. 28, 1; Hor. S. 1, 6, 101; cf. Juv. 10, 90; 3, 184.
      2. 2. To greet one’s visitors (rare): mane salutamus domi et bonos viros multos, etc. … Veniunt etiam, qui, etc., Cic. Fam. 9, 20, 3.
      3. 3. Under the emperors, of the morning attendance at court, Suet. Tib. 32; id. Galb. 17; id. Oth. 6; id. Vesp. 12; 21; Tac. H. 2, 92 et saep.