No entries found. Showing closest matches:
sanctĭfĭcātĭo, ōnis, f. [sanctifico], sanctification (eccl. Lat.), Tert. Exhort. ad Cast. 1; Sid. Ep. 8, 14; Vulg. 1 Cor. 1, 30 et saep.
sanctĭfĭcātor, ōris, m. [sanctifico], a sanctifier (eccl. Lat.), Tert. ap. Prax. 2; Aug. Conf. 10, 34; Vulg. Ezech. 37, 28.
sanctĭfĭcĭum, ii, n. [sanctifico], sanctification; meton., a sanctuary (eccl. Lat.), Tert. Res. Carn. 47 (from Paul. ad Rom. 6, 19); Vulg. Psa. 77, 69.
sanctĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [sanctusfacio], to make holy or treat as holy, to sanctify, consecrate, dedicate (eccl. Lat.), Tert. Or. 3; id. Exhort. ad Cast. 7; Prud. Cath. 3, 15; Vulg. Gen. 2, 3 et saep.
sanctĭfĭcus, a, um, adj. [sanctifico], sanctifying (eccl. Lat.): auctor Spiritus, Juvenc. praef. 1 fin.
sanctĭlŏquus, a, um, adj. [sanctus-loquor], speaking holily (eccl. Lat.): Lucas, Prud. Apoth. 1070: propheta, Paul. Nol. Carm. 23, 228.
sanctĭmōnĭa, ae, f. [sanctus; cf.: acrimonia, parsimonia, etc.], sacredness, sanctity, moral purity, virtuousness, chastity, etc. (rare but class.): ad deorum religionem et sanctimoniam demigrasse, Cic. Rab. Perd. 10, 30: habere domum clausam pudori et sanctimoniae, patentem cupiditati et voluptatibus, id. Quint. 30, 93: summa sanctimonia, id. ib. 17, 55: priscae sanctimoniae virgo, Tac. A. 3, 69 fin.; cf. id. ib. 2, 86: femina sanctimoniā insignis, id. ib. 12, 6: nuptiarum, Auct. Her. 4, 33, 44: sine quā nemo videbit Deum, Vulg. Heb. 12, 14.
sanctĭmōnĭālis, e, adj. [sanctimonia], holy; of Christians, pious, religious (late Lat.): vita, i. e. a monastic life, Cod. Just. 1, 3, 56: mulier, i. e. a nun, ib. 1, 2, 13.
As subst.: sanctĭmōnĭālis, is, f., a nun, Aug. Ep. 169; id. Retract. 2, 22.
Adv.: sanctĭmōnĭālĭter, holily, piously: degere, i. e. in a cloister, Cod. Just. 1, 3, 56.
sanctĭo, ōnis, f. [sancio], an establishing, ordaining, or decreeing as inviolable under penalty of a curse; a decree, ordinance, sanction: sanctiones sacrandae sunt … poenā, cum caput ejus qui contra fecerit consecratur, Cic. Balb. 14, 33; 16, 36; cf.: legis sanctio poenaque, id. Verr. 2, 4, 66, § 149: sanctio legum, quae novissime certam poenam irrogat iis, qui praeceptis legis non obtemperaverint, Dig. 48, 19, 41; cf.: interdum in sanctionibus adicitur, ut qui ibi aliquid commisit, capite puniatur, ib. 1, 8, 9: neque vero leges Porciae quicquam praeter sanctionem attulerunt novi, Cic. Rep. 2, 31, 54: plus valet sanctio permissione, Auct. Her. 2, 10, 15: jacere irritas sanctiones, Liv. 4, 51: pragmatica, Cod. Just. 1, 2, 10.
sanctĭtas, ātis, f. [sanctus].
sanctĭtūdo, ĭnis, f. [sanctus].