Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sătĭanter, adv., v. satio fin.

sătĭas, ātis (collat. form sătĭes, Juvenc. 1, 637: ad satiem, id. 3, 216; abl. satie, Plin. 8, 51, 77, § 209), f. [satis], a sufficiency, abundance, plentifulness.

  1. I. In gen. (mostly ante- and post-class.; not found in Cic. or Cæs.; commonly used only in nom. sing., the other cases being taken from satietas): quorum crudelitatem numquam ulla explet satias sanguinis, Att. ap. Non. 172, 7 (Trag. Rel. p. 133 Rib.); cf. id. ap. Cic. N. D. 3, 38, 90 (v. Charis. p. 70 P., and l. l. p. 188 Rib.): fessus satiate videndi, Lucr. 2, 1038: haec juvabant Cum satiate cibi, along with abundance of food, i. e. after eating sufficiently, id. 5, 1391: ut hodie ad litationem huic suppetat satias Jovi, * Plaut. Ps. 1, 3, 100: frumenti ex inopiā gravi satias facta, Sall. Fragm. ap. Non. 172, 13 (Hist. 2, 29 Dietsch): fructibus omnium generum ita subnascentibus ut numquam satias voluptatibus desit, Plin. 5, 1, 1, § 6; Macr. S. 7, 12, 21: ad satiatem terra ferarum Nunc etiam scatit, in abundance, abundantly, Lucr. 5, 39.
  2. II. In partic., subject., satisfied desire, satiety; a loathing, disgust (ante-class. and since the Aug. period, but not in Quint.; cf., on the other hand, satietas): satias jam tenet Studiorum istorum, Ter. Hec. 4, 2, 18: omnium rerum, Lucil. ap. Non. 172, 14: sicubi eum satias Hominum aut negoti si quando odium ceperat, Ter. Eun. 3, 1, 14; so (corresp. with odium) id. Eun. 5, 5, 3; (with taedium), Tac. A. 16, 16: si forte jam satias amoris in uxore ex multā copiā cepisset, Liv. 30, 3 Drak. N. cr.: satias capit aliquem, Tac. A. 3, 30 fin.; Macr. S. 7, 12 med.: vini, Liv. 25, 23 fin. Drak. N. cr.; Tac. A. 3, 54.

sătĭātē, adv., v. satio fin. adv. b.

1. sătĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [satis], to fill, satisfy; to sate, satiate with food (class.; esp. freq. in the trop. sense; syn. saturo).

  1. I. Lit.: satiat semimodius cibi in diebus singulis vicenos et centenos turtures, Col. 8, 9, 3: se (orca), Plin. 9, 6, 5, § 14: desideria naturae, to satisfy, appease, Cic. Fin. 2, 8, 25: sitim, Mart. 6, 35, 5: famem, Ov. M. 11, 371.
    In part. perf.: satiati agm ludunt, Lucr. 2, 320: canes sanguine erili, Ov. M. 3, 140: vultur humano cadavere, Plin. 30, 10, 27, § 92.
    1. B. Transf., in gen., to fill sufficiently; to saturate, impregnate, furnish abundantly with any thing (not anteAug.): solum stercore, Col. 2, 10, 23; Plin. 19, 8, 42, § 148: parietem palea, Petr. poët. 135, 8, 8: Tyrium colorem pelagio, to saturate, Plin. 9, 38, 62, § 135: fretum aquis, Ov. M. 8, 836; so, Nilum, Plin. 5, 9, 10, § 51: odoribus ignes, Ov. M. 4, 758: robora Dalmatico lucent satiata metallo, Stat. S. 1, 2, 153: lumine Phoebi, Mart. 8, 36, 9.
  2. II. Trop., to still, satisfy, content; to glut, satiate a desire (in a good or bad sense): in ejus corpore lacerando ac vexando cum animum satiare non posset, oculos paverit, Cic. Phil. 11, 3, 8: explere bonis rebus satiareque, Lucr. 3, 1004: neque enim expletur umquam nec satiatur cupiditatis sitis, Cic. Par. 1, 1, 6; id. Part. 27, 96: libidines, id. Rep. 6, 1, 1; cf. in the foll: populum libertate, id. ib. 2, 28, 51: funeribus, id. ib. 2, 41, 68: aviditatem legendi, id. Fin. 3, 2, 7; cf. id. Rep. 2, 1, 1: satiari delectatione non possum, id. Sen. 15, 52: nec satiare queunt spectando corpora coram, Lucr. 4, 1098; Quint. 2, 4, 5: cum satiaverit iram, Ov. Tr. 3, 8, 19: cor, id. M. 9, 178: oculos amore, Prop. 2, 16, 23: lumina longo visu, Stat. S. 4, 6, 34.
    In part. perf.: satiatis et expletis jucundius est carere quam frui, Cic. Sen. 14, 47: ait se nequaquam esse satiatum, id. Verr. 2, 4, 28, § 65: satiatus somno, Liv. 2, 65: satiatus poenā, id. 29, 9 fin.: suppliciis satiati nocentium, id. 8, 20: libido mentis satiata, Cat. 64, 147: ira satiata caedibus, Luc. 7, 803: patrum cognitionibus, Tac. A. 1, 75: heu nimis longo satiate ludo, Hor. C. 1, 2, 37.
    Poet. with gen. (on account of satis, or also in analogy with expletus): cum satiata ferinae Dextera caedis erat, Ov. M. 7, 808: satiata sanguinis hasta, Sil. 4, 437: satiatus et aevi Et decoris, id. 16, 605.
    1. B. In partic., subject., to overfill, cloy; to satiate, disgust; pass., to be cloyed, wearied, disgusted with a thing (rare but class.; cf. satias, II., and satietas, II. B.): secretae (figurae) ut novitate excitant, ita copia satiant, Quint. 9, 3, 5: primum numerus agnoscitur, deinde satiat, Cic. Or. 64, 215: horum vicissitudines efficient, ut neque ii satientur, qui audient, fastidio similitudinis, nec, etc., id. de Or. 3, 50, 193 (cf. id. ib. 2, 41, 177: similitudinis satietate defatigetur, v. satietas, II. B.): agricola assiduo satiatus aratro, Tib. 2, 1, 51: senem et prosperis adversisque satiatum, Tac. H. 3, 66: (Domitianus) secreto suo satiatus, id. Agr. 39 fin.
      Hence, advv.:
        1. * a. sătĭanter, sufficiently, to satiety (syn.: ad satietatem, affatim): equi satianter pasti, App. M. 7, p. 195, 6.
        2. b. sătĭātē, sufficiently, to satiety (postAug.): tilia ignis et aëris habendo satiate atque umoris temperate, Vitr. 2, 9 med. (cf. satietas, I.): eadem dicere, Arn. 6.
          Sup.: cetera Hermippus satiatissime exhibebit, Tert. Anim. 46: sentire, Aug. de Mus. 4, 14.