Lewis & Short

sător, ōris, m. [1. sero].

  1. I. Lit., a sower, planter, Varr. R. R. 1, 45, 3; Lucr. 2, 1168; Cic. N. D. 2, 34; Col. 3, 15, 3; Plin. 15, 1, 1, § 3; Vulg. Jer. 50, 16.
    1. B. Poet., transf., a begetter, father, creator: caelestum sator, i. e. Jupiter, Cic. poët. Tusc. 2, 9, 21; also termed hominum sator atque deorum, Verg. A. 1, 254; 11, 725: hominum (with deorum genitor), Phaedr. 3, 17, 10: rerum, Sil. 4, 432: aevi, id. 9, 306: verus Alcidae sator, Sen. Herc. Fur. 357: annorum nitidique mundi, i. e. Janus, Mart. 10, 28, 1: qui et sator omnium deorum fuit, Lact. 1, 23, 5.
  2. II. Trop., a sower, promoter, author (very rare; not in Cic.): sator sartorque scelerum, Plaut. Capt. 3, 5, 3: litis, Liv. 21, 6, 2: turbarum. Sil. 8, 260.