Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. secta, ae, f. [part. perf. of seco, sc. via, v. seco, I. C. 2., and II. B. fin.]; prop., a trodden or beaten way, a path; footsteps; hence, trop., a (prescribed) way, mode, manner, method, principles of conduct or procedure (syn.: ratio, via, etc.); most freq. in the phrase sectam (alicujus) sequi (persequi, etc.), to follow in the footsteps (of any one); hence, also, sectam (alicujus) secuti, a party, faction, sect.

  1. I. In gen.: nos, qui hanc sectam rationemque vitae, re magis quam verbis, secuti sumus, mode of life, Cic. Cael. 17, 40; so, vitae, Quint. 3, 8, 38; 12, 2, 6; Plin. Pan. 45, 4; cf. id. ib. 85, 7: horum nos hominum sectam atque instituta persequimur, Cic. Verr. 2, 5, 70, § 181; cf.: cujus sectam sequi, cujus imperio parere potissimum vellet, id. Rab. Perd. 8, 22: sequi ejus auctoritatem, cujus sectam atque imperium secutus est, id. Fam. 13, 4, 2: omnis natura habet quasi viam quandam et sectam quam sequatur, id. N. D. 2, 22, 57: negant se pro Vitruvio sectamque ejus secutis precatum venisse, Liv. 8, 19; cf. id. 29, 27; 35, 49; 36, 1; 42, 31: juvenes hortatur, ut illam ire viam pergant et eidem incumbere sectae, Juv. 14, 121 sq.: divitioris sectam plerumque secuntur Quamlibet et fortes, follow, adhere to, Lucr. 5, 1114: gallae sectam meam exsecutae, mihi comites, etc., Cat. 63, 15 et saep.
  2. II. In partic., doctrines, school, sect (not freq. until the post-Aug. per.; syn.: schola, disciplina).
    1. A. In philosophic lang.: quo magis tuum, Brute, judicium probo, qui eorum philosophorum sectam secutus es, Cic. Brut. 31, 120; cf.: inter Stoicos et Epicuri sectam secutos pugna perpetua est, Quint. 5, 7, 35.
      Plur.: ad morem certas in philosophia sectas sequendi, Quint. 3, 1, 18: neque me cujusdam sectae velut quādam superstitione imbutus addixi, id. 3, 1, 22: assumptā Stoicorum arrogantiā sectāque, Tac. A. 14, 57: Demetrio Cynicam sectam professo, id. H. 4, 40: auctoritatem Stoicae sectae praeferebat, id. A. 16, 32; 6, 22: inter duos diversarum sectarum velut duces, Quint. 5, 13, 59.
    2. B. In jurisprudence: hi duo primum veluti diversas sectas fecerunt, schools, Dig. 1, 2, 2, § 47.
    3. C. In medicine, a school: alia est Hippocratis secta, alia Asclepiadis, Sen. Ep. 95, 9.
    4. D. In religion, a sect, Cod. Just. 1, 9, 3: plurimae sectae et haereses, Lact. 4, 30, 2: Nazaraenorum, Vulg. Act. 24, 5.
    5. E. Rarely of a class or guild of men: sincera et innoxia pastoriae illius sectae integritas, Flor. 3, 12, 2.
  3. F. In Appul., a band of robbers, App. M. 4, pp. 150, 29, and 153, 22.

2. secta, ōrum, n. [1. seco, I. B. 1.], parts of the body operated upon: secta recentia, Plin. 31, 11, 47, § 126.

* sectācŭla, ōrum, n. [1. secta], a succession in birth, descent, lineage: natalium, App. M. 5, p. 165.

* sectārĭus, a, um, adj. [seco], gelded, castrated: vervex, Plaut. Capt. 4, 2, 40 (but Fest. p. 336 Müll.: sextarius vervex, qui gregem agnorum praecedens ducit, i.e. bellwether, from secta).

sectātĭo, ōnis, f. [2. sector], a pursuing or striving after: malorum, Vulg. Prov. 11, 19; trop., emulation: boni, Tert. ad Uxor. 1, 6 fin.

sectātor, ōris, m. [2. sector], a follower, attendant, adherent; in the plur., a train, retinue, suite (syn. assectator).

  1. I. In gen. (rare but class.): at sectabantur multi. Quid opus est sectatoribus? (of the train accompanying a candidate) Cic. Mur. 34, 71 (shortly afterwards, assectatio and assectari); cf.: lex Fabia, quae est de numero sectatorum, id. ib. 34, 71: num Gabinii comes vel sectator? id. Rab. Post. 8, 21: puerorum rixantium, Sen. Brev. Vit. 12, 2; cf.: sectator domi, comes in publico, Tac. A. 4, 68: habet (Thrasea) sectatores vel potius satellites, id. ib. 16, 22: multis sectatorum dilapsis, id. ib. 5, 10 fin.: sectator quaestoris, id. ib. 11, 21.
  2. II. In partic.
      1. 1. A follower, adherent of a leader or sect (only post-Aug.): hic non tam discipulos quam sectatores aliquot habuit, Suet. Gram. 24; cf. Tac. Or. 34: cohors sectatorum Aristotelis, Gell. 13, 5, 2: eloquentiae aut philosophiae sectatores, id. 19, 5, 1; cf. id. 2, 2, 2.
      2. 2. One who practises, a follower (late Lat.): bonorum operum, Vulg. Tit. 2, 14.