Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sēpărābĭlis, e, adj. [separo], that may be separated, separable: nec (eam vim) separabilem a corpore esse, Cic. Tusc. 1, 10, 21; a veritate unius Dei, Hilar Trin. 1, 16 fin.

sēpărātē, adv., v. separo, P a. fin.

sēpărātim, adv. [separo], asunder, apart, separately (freq. and good prose; syn. seorsum)

        1. (α) With ab: (di) separatim ab universis singulos diligunt, Cic. N D. 2, 66, 165: nihil accidet ei separatim a reliquis civibus, id. Fam. 2, 16, 5: separatim a reliquis consilium capere, Caes. B. C. 1, 76: separatim eos ab illis consulturos, Liv. 40, 47, 4.
        2. (β) Absol. (so most freq.): hoc sejungi potest separatimque perscribi, Cic. Phil. 13, 21, 50: unā in re separatim elaborare, id. de Or. 1, 3, 9: separatim singularum civitatium copias collocare, Caes. B. G. 7, 36; so (with singuli) Liv. 42, 44, 5; Quint. 4, prooem. § 7; (with quisque) Caes. B. C. 3, 18; Sall. C. 52, 23; Quint. 7, 4, 44; Cic. de Or 2, 16, 68; 2, 16, 70; id. Inv. 1, 18, 25; id. Brut. 53, 198; id. Fam. 13, 12; id. Att. 7, 3, 5; Caes. B. G. 1, 29; id. B. C. 3, 24; Quint. 5, 7, 6; Suet. Caes. 10; id. Aug. 29; id. Tib. 76 al.: vel separatim dicere de genere universo, vel definite de singulis temporibus, hominibus, causis, i.e. generally, Cic. de Or. 2, 27, 118 (cf.: separatum exordium, id. Inv 1, 18, 26).

sēpărātĭo, ōnis, f. [separo],

  1. I. a sundering, severing, separation (rare, but good prose): sui facti ab illā definitione separatio, Cic. Inv. 2, 18, 55: distributione partium ac separatione, id. de Or. 3, 33, 132: congregatio criminum accusantem adjuvat, separatio defendentem, Quint. 7, 1, 31: nominum idem significantium (opp. congregare, and corresp. to disjunctio), id. 9, 3, 45: animi et corporis in morte, Gell. 2, 8, 7: tamquam separatione ad caedem destinarentur, Tac. H. 4, 46.
  2. II. Esp., rhet. t. t. division, separation, when a word is inserted between two like words (as duc, age, duc, etc.), Jul. Ruf. de Schem. Lex. § 11.

sēpărātīvus, a, um, adj. [separo], of or belonging to separation, disjunctive, separative (late Lat.): conjunctio, Diom. p. 412 P.; Prisc. 1002 P.

sēpărātor, ōris, m. [separo], he that separates, a separator (late Lat.), Tert. Praescr. 30 med.; Vulg. Zach. 9, 6.

sēpărātrix, īcis, f. [separator], she that separates (late Lat.): voluntas conjunctrix ac separatrix hujuscemodi rerum, Aug. Trin. 11, 10.

1. sēpărātus, a, um, Part. and P. a. of separo.

* 2. sēpărātus, ūs, m. [separo], a parting, separating: parili (crinis), App. Flor. p. 350, 40.

sē-păro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. paro], to disjoin, sever, part, divide, separate (class. and freq., esp. in the trop. sense; cf.: divido, dirimo, disjungo, secludo).

  1. I. Lit.
          1. (α) With ab: senatoria subsellia a populari consessu, Cic. Corn. Fragm. 12, p. 449 Orell.: separat Aonios Oetaeis Phocis ab arvis, Ov. M. 1, 313: Asiam ab Europā, Plin. 4, 12, 26, § 87: separandos a cetero exercitu ratus, Curt. 7, 2, 35.
          2. (β) With abl. (poet.): Seston Abydenā separat urbe fretum, Ov. Tr. 1, 10, 28: separat (spatium) aethere terram, Luc. 4, 75; 9, 524; natura nos ceteris separatos animalibus sola homines fatetur, Diom. 275 P.
          3. (γ) With simple acc., Cic. Agr. 2, 32, 87; cf.: nec nos mare separat ingens, Ov. M. 3, 448: in ipsis Europam Asiamque separantis freti angustiis, Plin. 9, 15, 20, § 50; equitum magno numero ex omni populi summā separato, Cic. Rep. 2, 22, 39: Thessalorum omnis equitatus separatus erat, separated, divided, Liv. 42, 55 fin., Dig. 34, 2, 19, § 2.
            Pass.: ut corpora gentis illius separata sint in alias civitates, ingenia vera solis Atheniensium muris clausa existimes, Vell. 1, 18, 1.
  2. II. Trop., to treat or consider separately; to distinguish, except.
          1. (α) With ab: multi Graeci a perpetuis suis historiis ea bella separaverunt, Cic. Fam. 5, 12, 2: cogitatione magis a virtute potest quam re separari, id. Off. 1, 27, 95, suum consilium ab reliquis separare, Caes. B. G. 7, 63 fin.: ob separata ab se consilia, Liv. 23, 20, 4: nihil est, quod se ab Aetolis separent, id. 38, 43, 12: orato rem, quem a bono viro non separo, Quint. 2, 21, 12; saepe a figuris ea (vitia) separare difficile est, id. 1, 5, 5.
          2. (β) With simple acc.: separemus officium dantis testes et refellentis, Quint. 5, 7, 9: miscenda sit an separanda narratio, id. 4, 2, 101; cf. id. 12, 2, 13; cf.: virtus ipsa, separatā utilitate, Cic. Tusc. 4, 15, 34: oratio ac vis forensis, ut idem separetur Cato, ita universa erupit sub Tullio, ut, etc., i. e. if Cato again be excepted (shortly before: praeter Catonem), Vell. 1, 17, 3.
            Hence, sēpărātus, a, um, P. a., separated, separate, distinct, particular, different.
          1. (α) With ab: quaestiones separatae a complexu rerum, Quint. 5, 8, 6.
          2. (β) With abl.: (animalia) separata alienis, Vell. 1, 16, 2.
          3. (γ) Absol.: ista aliud quoddam separatum volumen exspectant, Cic. Att. 14, 17, 6; so id. Verr. 2, 1, 17, § 45 Zumpt N cr.: neutrum vitiosum separatum est, sed compositione peccatur, Quint. 1, 5, 35: quid separata, quid conjuncta (verba) exigant, id. 8, 3, 15: eorum nullum ipsum per se separatum probo, Cic. Rep. 1, 35, 54 Mos. N. cr.: privati ac separati agr: apud eos nihil est, Caes. B. G. 4, 1; cf.: separatae singulis sedes et sua cuique mensa, Tac. G. 22: separati epulis, discreti cubilibus, id. H. 5, 5: (exordium) separatum, quod non ex ipsā causā ductum est, nec, Cic. Inv. 1, 18, 26: tu (Bacchus) separatis uvidus in jugis (i. e. remotis), distant, remote, Hor C. 2, 19, 18.
            Comp.: intellectus, Tert. Anim. 18 fin.
            Sup.
            does not occur.
            Hence, * adv.: sēpărātē, separately, apart: separatius adjungi, Cic. Inv. 2, 51, 156.