No entries found. Showing closest matches:
sermōcĭnanter, adv., v. sermocinor fin.
sermōcĭnātĭo, ōnis, f. [sermocinor], a conversation, disputation, discussion (very rare): sermones hominum assimulatos dicere διαλόγους malunt, quod Latinorum quidam dixerunt sermocinationem, Quint. 9, 2, 31: sermocinatio alicujus aliquā de re, Gell. 19, 8, 2.
In rhet.: sermocinatio est, cum alicui personae sermo attribuitur et is exponitur cum ratione dignitatis, Auct. Her. 4, 52, 65; cf. id. 4, 43, 55; Vulg. Prov. 3, 32.
sermōcĭnātor, ōris, m. [sermocinor], a babbler, Fulg. Rasp. contra Serm. Fastid. 17.
sermōcĭnātrix, īcis, f. [sermocinator], that converses, adapted to conversation; in rhet. lang., as a part of rhetoric, a transl. of the Platonic προσομιλητική, Quint. 3, 4, 10.
In gen.: immodica, i. e. a prattler, babbler, App. M. 9, p. 224, 31.
sermōcĭnor, ātus, 1, v. dep. n. [sermo].