Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sermōcĭnanter, adv., v. sermocinor fin.

sermōcĭnātĭo, ōnis, f. [sermocinor], a conversation, disputation, discussion (very rare): sermones hominum assimulatos dicere διαλόγους malunt, quod Latinorum quidam dixerunt sermocinationem, Quint. 9, 2, 31: sermocinatio alicujus aliquā de re, Gell. 19, 8, 2.
In rhet.: sermocinatio est, cum alicui personae sermo attribuitur et is exponitur cum ratione dignitatis, Auct. Her. 4, 52, 65; cf. id. 4, 43, 55; Vulg. Prov. 3, 32.

sermōcĭnātor, ōris, m. [sermocinor], a babbler, Fulg. Rasp. contra Serm. Fastid. 17.

sermōcĭnātrix, īcis, f. [sermocinator], that converses, adapted to conversation; in rhet. lang., as a part of rhetoric, a transl. of the Platonic προσομιλητική, Quint. 3, 4, 10.
In gen.: immodica, i. e. a prattler, babbler, App. M. 9, p. 224, 31.

sermōcĭnor, ātus, 1, v. dep. n. [sermo].

  1. I. To talk with any one, to parley, converse, commune, discourse about any thing (rare but class.; syn. colloquor): consuetudo sermocinandi, Cic. Inv. 2, 17, 54: cum aliquo, id. Verr. 2, 1, 52, § 138: psittaci etiam sermocinantes, Plin. 10, 41, 58, § 117.
    Act. collat. form sermōcĭno, Isid. Orig. 1, 39, 2.
  2. II. In partic. (acc. to sermo, I. B. 1.), to hold a literary conversation, to dispute, discuss: exquisitius sermocinari, etc., Suet. Tib. 56: pluria forte quis dixit sermocinans vir apprime doctus, Gell. 5, 21, 1.
    Hence, * sermōcĭnanter, adv., in discourse or conversation: horas extrahere, Sid. Ep. 8, 6 med.