Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sībĭlātĭo (collat. form sĭfĭlātĭo, Non. 531, 4), ōnis, f. [sibilo], a sibilation, hissing (late Lat.): serpentium, Vulg. Sap. 17, 9: vel stridor, Cael. Aur. Tard. 2, 14, 198.

* sībĭlātrix, īcis, adj. f. [sibilator], hissing, whistling: fistula sibilatrix, Mart. Cap. 9, § 906.

* sībĭlātus, ūs, m. [sibilo], a hissing whistling, Cael. Aur. Acut. 2, 27, 144.

sībĭlo (collat. form sīfĭlo, Non. 531, 2), āre, v. n. and a. [sibilus] (class. but rare).

  1. I. Neutr., to hiss, to whistle: imitationis hoc modo, ut majores rudere et vagire et mugire et murmurare et sibilare appellaverunt, Auct. Her. 4, 31, 42: (serpens) sibilat ore, * Verg. A. 11, 754; so of a serpent, Prop. 4 (5), 7, 54; Ov M. 4, 588.
    Of gossips: contemplent, conspiciant omnes, nutent, nictent, sibilent, * Plaut. Merc. 2, 3, 72.
    Of things: illud (ferrum igne rubens) Stridet et in trepidā submersum sibilat undā, Ov. M. 12, 279: stridor rudentum sibilat, whistles, Sil. 17, 258; cf. aura, Luc. 2, 698: tempestas, Quint. Decl. 12, 16: horrendo fragore sibilantibus armis, Amm. 31, 12, 12.
  2. II. Act., to hiss, i. e. to hiss at, hiss down a person, Cic. Att. 2, 19, 2: populus me sibilat; at mihi plaudo Ipse domi, Hor. S. 1, 1, 66.

1. sībĭlus, i (collat. form, abl., sibilu, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.
In plur. in the poets, prob. merely for the sake of the metre: sībĭla, ōrum; cf. 2. sibilus init.; but in Cic. sibili), m. [cf. σιφνός, σιβλός, hollow; Angl. S. and Engl. sipan, sip; O. H. Germ. sip, Germ. Sieb, a sieve; regarded by the ancients as imitation of a natural sound; cf. Quint. 8, 6, 31; Auct. Her. 4, 31, 42], a hissing, a whistling (class.)

  1. I. In gen.
          1. (α) Sing., of men: sibilo dare signum, Liv. 25, 8 fin.
            Of cattle: (boves) sibilo allectari, Col. 2, 3, 2.
            Of things: clamor tonitruum et rudentum sibilus, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1: (arbor) Loquente saepe sibilum edidit coma, Cat. 4, 12: venientis sibilus austri, Verg. E. 5, 82: sibilu significare alicui, Sisenn. ap. Prisc. p. 715 P.
          2. (β) Plur., of wind instruments: calamorum sibila, Lucr. 5, 1382; cf. pastoria, Ov. M. 13, 785; Stat. Th. 6, 338.
            Of snakes, etc.: serpens horrenda sibila misit, Ov. M. 3, 38: sibila dant, id. ib. 4, 493: mittere, id. ib. 15, 670; 15, 684: sibila torsit draco, Val. Fl. 7, 726: angues stridula fuderunt vibratis sibila linguis, Luc. 9, 631: sibila effundere, id. 9, 724: vibrare, Sil. 3, 185; Corn. Sev. and Macer ap. Charis. p. 61 P.
            Of a flying missile: stridentis sibila teli, Sil. 9, 247; Val. Fl. 6, 201.
  2. II. In partic., a contemptuous hissing, a hissing at or off (usually in plur.).
          1. (α) Sing.: sibilum metuis? Cic. Pis. 27, 65.
          2. (β) Plur.: e scaenā sibilis explodi, Cic. Rosc. Com. 11, 30: aliquem sibilis consectari, id. Att. 2, 18, 1: crebris totius contionis sibilis vexatus, Val. Max. 7, 3, 6 ext.; Cic. Sest. 59, 126; cf.: gladiatorii sibili, id. Fragm. ap. Charis. p. 61 P.: quā dominus, quā advocati sibilis conscissi, id. Att. 2, 19, 3.

2. sībĭlus, a, um, adj. [1. sibilus], hissing, whistling (poet.; occurring, on account of the metre, only in the form sibila; cf. 1. sibilus init.): colla (colubrae), Verg. G. 3, 421; id. A. 5, 277; cf. ora (anguium), id. ib. 2, 211: coma torvae frontis (Panis), Val. Fl. 3, 50.

sĭbĭna or sĭbyna, ae, f., = σιβύνη, a kind of hunting-spear, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 336 Müll. (Ann. v. 496 Vahl.); Tert. adv. Marc. 1, 1, as a transl. of [??], Isa. 2, 4 (for which the Vulg. has lanceae).