Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

singillātim or singŭlātim (in many MSS. also sigillātim; contr. collat. form singultim), adv. [singuli], one by one, singly (class.): sic singillatim nostrum unusquisque movetur, Lucil. ap. Non. 176, 11: singillatim potius quam generatim atque universe loqui, Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143: singillatim de uno quoque genere dicere, id. Inv. 1, 30, 49; Ter. Phorm. 5, 8 (9), 43; Lucr. 2, 153; 4, 105; Caecil. and Cael. ap. Non. 176, 8 sq.; Cic. Mil. 1, 52, 98 and 99; 1, 55, 107; id. Tusc. 5, 33, 94; id. Phil. 2, 36, 92; id. Div. in Caecil. 15, 50; 22, 72; Caes. B. G. 3, 2 Oud. N. cr.; 5, 4; 5, 52; Sall. C. 49, 4; Suet. Aug. 9; id. Claud. 29.

singŭlārĭē, adv., v. singularius fin.

singŭlāris, e, adj. [singuli].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., one by one, one at a time, alone, single, solitary; alone of its kind, singular (class.; syn.: unus, unicus): non singulare nec solivagum genus (sc. homines), i. e. solitary, Cic. Rep. 1, 25, 39: hostes ubi ex litore aliquos singulares ex navi egredientes conspexerant, Caes. B. G. 4, 26: homo, id. ib. 7, 8, 3; so, homo (with privatus, and opp. isti conquisiti coloni), Cic. Agr. 2, 35, 97: singularis mundus atque unigena, id. Univ. 4 med.: praeconium Dei singularis facere, Lact. 4, 4, 8; cf. Cic. Ac. 1, 7, 26: natus, Plin. 28, 10, 42, § 153: herba (opp. fruticosa), id. 27, 9, 55, § 78: singularis ferus, a wild boar (hence, Fr. sanglier), Vulg. Psa. 79, 14: hominem dominandi cupidum aut imperii singularis, sole command, exclusive dominion, Cic. Rep. 1, 33, 50; so, singulare imperium et potestas regia, id. ib. 2, 9, 15: sunt quaedam in te singulariaquaedam tibi cum multis communia, id. Verr. 2, 3, 88, § 206: singulare beneficium (opp. commune officium civium), id. Fam. 1, 9, 4: odium (opp. communis invidia), id. Sull. 1, 1: quam invisa sit singularis potentia et miseranda vita, Nep. Dion, 9, 5: pugna, Macr. S. 5, 2: si quando quid secreto agere proposuisset, erat illi locus in edito singularis, particular, separate, Suet. Aug. 72.
    2. B. In partic.
      1. 1. In gram., of or belonging to unity, singular: singularis casus, Varr. L. L. 7, § 33 Müll.; 10, § 54 ib.: numerus, Quint. 1, 5, 42; 1, 6, 25; 8, 3, 20; Gell. 19, 8, 13: nominativus, Quint. 1, 6, 14: genitivus, id. 1, 6, 26 et saep.
        Also absol., the singular number: alii dicunt in singulari hac ovi et avi, alii hac ove et ave, Varr. L. L. 8, § 66 Müll.; Quint. 8, 6, 28; 4, 5, 25 al.
      2. 2. In milit lang., subst.: singŭlāris, is, m.
        1. a. In gen., an orderly man (ordonance), assigned to officers of all kinds and ranks for executing their orders (called apparitor, Lampr. Alex. Sev. 52): SINGVLARIS COS (consulis), Inscr. Orell. 2003; cf. ib. 3529 sq.; 3591; 6771 al.
        2. b. Esp., under the emperors, equites singulares Augusti, or only equites singulares, a select horse body-guard (selected from barbarous nations, as Bessi, Thraces, Bæti, etc.), Tac. H. 4, 70; Hyg. m. c. §§ 23 and 30; Inscr. Grut. 1041, 12 al.; cf. on the Singulares, Henzen, Sugli Equiti Singolari, Roma, 1850; Becker, Antiq. tom. 3, pass. 2, p. 387 sq.
      3. 3. In the time of the later emperors, singulares, a kind of imperial clerks, sent into the provinces, Cod. Just. 1, 27, 1, § 8; cf. Lyd. Meg. 3, 7.
  2. II. Trop., singular, unique, matchless, unparalleled, extraordinary, remarkable (syn.: unicus, eximius, praestans; very freq. both in a good and in a bad sense): Aristoteles meo judicio in philosophiā prope singularis, Cic. Ac. 2, 43, 132: Cato, summus et singularis vir, id. Brut. 85, 293: vir ingenii naturā praestans, singularis perfectusque undique, Quint. 12, 1, 25; so, homines ingenio atque animo, Cic. Div. 2, 47, 97: adulescens, Plin. Ep. 7, 24, 2.
    Of things: Antonii incredibilis quaedam et prope singularis et divina vis ingenii videtur, Cic. de Or. 1, 38, 172: singularis eximiaque virtus, id. Imp. Pomp. 1, 3; so, singularis et incredibilis virtus, id. Att. 14, 15, 3; cf. id. Fam. 1, 9, 4: integritas atque innocentia singularis, id. Div. in Caecil. 9, 27: Treviri, quorum inter Gallos virtutis opinio est singularis, Caes. B. G. 2, 24: Pompeius gratias tibi agit singulares, Cic. Fam. 13, 41, 1; cf.: mihi gratias egistis singularibus verbis, id. Cat. 4, 3: fides, Nep. Att. 4: singulare omnium saeculorum exemplum, Just. 2, 4, 6.
    In a bad sense: nequitia ac turpitudo singularis, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106; so, nequitia, id. ib. 2, 2, 54, § 134; id. Fin. 5, 20, 56: impudentia, id. Verr. 2, 2, 7, § 18: audacia (with scelus incredibile), id. Fragm. ap. Quint. 4, 2, 105: singularis et nefaria crudelitas, Caes. B. G. 7, 77.
    Hence, adv.: singŭlārĭter (singlā-rĭter, Lucr. 6, 1067).
      1. 1. One by one, singly, separately.
        1. a. In gen. (ante- and post-class.): quae memorare queam inter se singlariter apta, Lucr. l. l. Munro (Lachm. singillariter): a juventā singulariter sedens, apart, separately, Paul. Nol. Carm. 21, 727.
        2. b. In partic. (acc. to I. B. 1.), in the singular number: quod pluralia singulariter et singularia pluraliter efferuntur, Quint. 1, 5, 16; 1, 7, 18; 9, 3, 20: dici, Gell. 19, 8, 12; Dig. 27, 6, 1 al.
      2. 2. (Acc. to II.) Particularly, exceedingly: aliquem diligere, Cic. Verr. 2, 2, 47, § 117: et miror et diligo, Plin. Ep. 1, 22, 1: amo, id. ib. 4, 15, 1.

singŭlārĭtas, ātis, f. [singularis].

  1. I. In gen., a being alone or single, singleness (post-class.), Tert. adv. Valent. 37; id. Anim. 13; id. Exhort. ad Cast. 1; Salv. Cont. Avar. 7, p. 70.
  2. II. In partic., in gram., the singular number, Charis. p. 72 P.
  3. III. In arithmetic, unity, the number one: singularitas omnibus mensura communis, Mart. Cap. 7, §§ 750 and 774.

singŭlārĭter, adv., v. singularis fin.

sĭngŭlārĭus, a, um, adj. [singularis].

  1. I. Lit., single, separate, alone of its kind, peculiar (ante- and post-class. for the class. singularis; but cf. infra, adv.): homo unicā est naturā ac singulariā, Turp. ap. Non. 491, 2: litterae, i. e. abbreviations (syn. sigla), Gell. 17, 9, 2: catenae, perh. of a single ply, = simplices (or of a pound weight, i. e. light; opp. istas majores, v. 4; cf.: centenariae ballistae), Plaut. Capt. 1, 2, 3.
  2. * II. Remarkable, extraordinary, singular: homines singulariae velocitatis, Gell. 9, 4, 6.
    * Adv.: singŭlārĭē = singulariter: singularie pro singulariter quasi unice, Cicero, ut Maximus notat, Charis. p. 195 P.

singŭlātim, adv., v. singillatim.

singŭli, ae, a (in sing. only ante- and post-class.; v. infra), num. distr. adj. [cf. simul, v. simplex].

  1. I. One to each, separate, single (opp. universi; for syn. cf.: privus, unusquisque): vini in culleos singulos quadragenae et singulae urnae dabuntur, Cato, R. R. 148, 1: ut ad denas capras singulos parent hircos, Varr. R. R. 2, 3 fin.: binae singulis quae datae nobis ancillae, Plaut. Poen. 1, 2, 12: describebat censores binos in singulas civitates, Cic. Verr. 2, 2, 53, § 133: duodena describit in singulos homines jugera, id. Agr. 2, 31, 85: filiae singulos filios parvos habentes, each one a boy, Liv. 40, 4, 2: croci, myrrhae, singulorum (tantum), etc., of each, Cels. 6, 11: singuli singulorum deorum sacerdotes, a priest to each god, Cic. Leg. 2, 12, 29: quos ex omni copiā singuli singulos delegerant, Caes. B. G. 1, 48; 2, 20: si singuli singulos aggressuri fueritis, Liv. 6, 18, 6 et saep.
    Sing.: nummo singulo multabatur (for which, shortly before: poena erat nummus unus sestertius), Gell. 18, 13, 6.
        1. b. In dies singulos, adverb., from day to day, every day, daily; cottidie vel potius in dies singulos breviores litteras ad te mitto, Cic. Att. 5, 7, 1: crescit in dies singulos hostium numerus, id. Cat. 1, 2, 5; id. Att. 2, 22, 3.
  2. II. In gen., single, separate, individual: populus rationi (obtemperare debet), nos singuli populo, Varr. L. L. 9, § 6 Müll.: honestius eum (agrum) vos universi quam singuli possideretis, Cic. Agr. 2, 31, 85: antepono singulis (generibus rei publicae) illud, quod conflatum fuerit ex omnibus, id. Rep. 1, 35, 54: refert, qui audiantfrequentes an pauci an singuli, id. de Or. 3, 55, 211: ut conquisitores singuli in subsellia Eant, Plaut. Am. prol. 65: singulorum dominatus, Cic. Rep. 1, 39, 61; 1, 40, 63; 2, 1, 2 et saep.: proderit per se ipsum secedere: meliores erimus singuli, alone, Sen. Ot. Sap. 1, 1 (id. Vit. Beat. 28, 2): quod est miserrimum, numquam sumus singuli, id. Q. N. 4, § 2 praef.
    Sing. (for the class. unus or singularis): attat singulum video vestigium, a single trace, Plaut. Cist. 4, 2, 34: de caelo et tritico non infitias eo, quin singulo semper numero dicenda sint, in the singular number, Gell. 19, 8, 5: semel unum singulum est, Varr. ap. Non. p. 171, 20 al.; cf. Mart. Cap. 3, § 325.

singultim. adv. [from singultus; cf.: furtim, partim, etc.], sobbingly: μετά λυγμοῦ, Hor. S. 1, 6, 56 (others less correctly make it = singulatim, singillatim, singly): lamentabiles questus singultim instrepebat, App. M p. 127, 36.

singultĭo, īre, v. n. [singultus].

  1. I. To hiccup: aut bilem vomunt aut singultiunt, Cels. 5, 26, 19; Plin. 23, 1, 24, § 48; to sob, App. M. 3, p. 133, 40.
    1. * B. Transf., of a hen, to cluck, Col. 8, 11, 15.
  2. * II. Transf., to throb with pleasure: vena, Pers. 6, 72.

singulto, no perf., ātum, 1, v. n. and a. [id.].

  1. I. Neutr., to hiccup; to sob: singultantium modo, Quint. 10, 7, 10.
    1. B. Transf., poet., of persons dying, to rattle in the throat, Verg. A. 9, 333; Sil. 2, 362; 1, 388; Val. Fl. 2, 211.
      Of speech interrupted with sobs: verba singultantia, Stat. S. 5, 5, 26; Calp. Ecl. 6, 22.
      Of water flowing from an orifice, to gurgle, Sid. Ep. 2, 2 med.
  2. II. Act.: animam, to breathe out with sobs, to gasp away with short sobs or rattling in the throat, Ov. M. 5, 134: in limine vitae animas, Stat. Th. 5, 261: et singultatis oscula mixta sonis, Ov. Tr. 3, 5, 16.

singultus, ūs, m. [singuli, and hence, an uttering of single sounds].

  1. I. Lit., a sobbing, speech interrupted by sobs (class.); sing.: multas lacrimas et fletum cum singultu videre potuisti, Cic. Planc. 31, 76; Lucr. 6, 1160; Ov. M. 11, 420; id. Tr. 1, 3, 42; Tac. H. 3, 10 al.
    Plur., Cat. 64, 131; Ov. M. 6, 509; Hor. C. 3, 27, 74.
    As a disease, hiccups, Sen. Ep. 47, 3; Plin. 20, 17, 73, § 189; 21, 18, 72, § 120; 23, 1, 27, § 54 al.
  2. II. Transf., a rattling in the throat of dying persons, Verg. A. 9, 415; id. G. 3, 507; Sen. Cons. ad Marc. 11, 4.
    Of the clucking of a hen, Col. 8, 5, 3; 8, 11, 15; Pall. 1, 28, 6.
    Of the croaking of a raven, Plin. 18, 35, 87, § 362.
    Of the gurgling of water, Plin. Ep. 4, 30, 6.

singŭlus, a, um, v. singuli.