Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

singillātim or singŭlātim (in many MSS. also sigillātim; contr. collat. form singultim), adv. [singuli], one by one, singly (class.): sic singillatim nostrum unusquisque movetur, Lucil. ap. Non. 176, 11: singillatim potius quam generatim atque universe loqui, Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143: singillatim de uno quoque genere dicere, id. Inv. 1, 30, 49; Ter. Phorm. 5, 8 (9), 43; Lucr. 2, 153; 4, 105; Caecil. and Cael. ap. Non. 176, 8 sq.; Cic. Mil. 1, 52, 98 and 99; 1, 55, 107; id. Tusc. 5, 33, 94; id. Phil. 2, 36, 92; id. Div. in Caecil. 15, 50; 22, 72; Caes. B. G. 3, 2 Oud. N. cr.; 5, 4; 5, 52; Sall. C. 49, 4; Suet. Aug. 9; id. Claud. 29.

singultim. adv. [from singultus; cf.: furtim, partim, etc.], sobbingly: μετά λυγμοῦ, Hor. S. 1, 6, 56 (others less correctly make it = singulatim, singillatim, singly): lamentabiles questus singultim instrepebat, App. M p. 127, 36.

singultĭo, īre, v. n. [singultus].

  1. I. To hiccup: aut bilem vomunt aut singultiunt, Cels. 5, 26, 19; Plin. 23, 1, 24, § 48; to sob, App. M. 3, p. 133, 40.
    1. * B. Transf., of a hen, to cluck, Col. 8, 11, 15.
  2. * II. Transf., to throb with pleasure: vena, Pers. 6, 72.