Lewis & Short

stătŭa, ae, f. [statuo],

  1. I. an image, statue (syn.: signum, effigies, imago) (commonly made of metal, Quint. 2, 21, 10); rarely of the gods: statuae deorum, Cato ap. Prisc. p. 782 P.; Plin. 34, 7, 18, § 47; Sen. Q. N. 2, 42, 1.
    But freq. and class. of men: statuam dare auream Solidam faciundam, Plaut. Curc. 3, 80: statuae et imagines, non animorum simulacra sed corporum, Cic. Arch. 12, 30: statua istius persimilis, id. Pis. 38, 93: statua equestris inaurata, id. Phil. 5, 15, 41; cf. id. ib. 9, 7, 16; id. Sest. 38, 83; id. Verr. 2, 2, 20, § 48: ea statua, quae ad Opis per te posita in excelso est, id. Att. 6, 1, 17: si quaeret Pater urbium Subscribi statuis, Hor. C. 3, 24, 28.
    As a designation of immovability, taciturnity, etc.: ex hac statuā volo Erogitare, etc., Plaut. Capt. 5, 1, 31; id. Ps. 4, 1, 7; cf.: statuā taciturnius exit, Hor. Ep. 2, 2, 83: iste statuā pallidior, Cat. 80, 4: statuarum ritu patiemur pannos et vincula? Petr. 102, 12.
  2. II. A pillar: marmorea, Vop. Aur. 37, 2: salis, Sedul. Pasch. 1, 106.