Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sŭb-ĕo, ĭi, ĭtum, īre (perf. subīvit, Ov. F. 1, 314; Stat. S. 2, 1, 155: subivimus, Claud. ap. Tac. A. 11, 24 dub.), v. n. and a., to come or go under any thing; to come or go up to, to approach, draw near, advance or proceed to a place; to come or go on; to follow, succeed; to go down, sink; to come up, spring up (cf. succedo).

  1. I. Neutr.
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: subire sub falas, Plaut. Most. 2, 1, 10: in nemoris latebras, Ov. M. 4, 601; cf.: in aliquem locum, to enter, Auct. B. Alex. 74, 4: in adversum Romani subiere, Liv. 1, 12, 1: in adversos montes, id. 41, 18, 11: testudine factā subeunt, advance, Caes. B. G. 7, 85, 7: Albani subiere ad montes, Liv. 1, 28, 5: subire ad portam castrorum, id. 34, 16, 2; cf.: ad urbem subeunt, id. 31, 45, 4; 39, 27, 10; 36, 19, 1; and: subeundum erat ad hostes, id. 2, 31, 4: ad tecta subibant, Verg. A. 8, 359.
        With dat.: muro subibant, Verg. A. 7, 161; so, muro, id. ib. 9, 371: portu Chaonio (with accedere urbem), id. ib. 3, 292: luco, id. ib. 8, 125: dumis, Sil. 5, 283: ingenti feretro, Verg. A. 6, 222: age cervici inponere nostrae: Ipse subibo umeris, id. ib. 2, 708: per vices subeunt elephanti, Plin. 8, 7, 7, § 23: pone subit conjux, follows, Verg. A. 2, 725; so Val. Fl. 4, 197; cf.: dexterae alae sinistra subiit, Liv. 27, 2, 7: subeuntis alii aliis in custodiam, id. 25, 37, 6; and: subiit argentea proles, Ov. M. 1, 114: subit ipse meumque Explet opus, succeeds me, takes my place, id. ib. 3, 648: Volscus saxa objacentia pedibus ingerit in subeuntes, climbing, Liv. 2, 65, 4: vel eodem amne vel Euphrate subire eos posse, i. e. sail up stream, Curt. 9, 10, 3; cf.: adverso amne Babylona subituros, id. 10, 1, 16.
        1. b. Of things: stamen a stando: subtemen, quod subit stamini, Varr. L. L. 5, § 113 Müll.: cum luna sub orbem solis subisset, Liv. 37, 4, 4: tertio die mixtum flumini subibat mare, Curt. 9, 9, 7: venae nonnumquam incipiente febre subeunt, the pulse sinks, Cels. 3, 6 med.: subeunt herbae, come up, spring up, Verg. G. 1, 180; so, barba, i. e. sprouts, grows, Mart. 7, 83, 2: subisse aquam in caelum, Plin. 31, 3, 21, § 32.
      2. 2. In partic., to come on secretly, to advance or approach stealthily, to steal upon, steal into (poet.), Prop. 1, 9, 26; Ov. Am. 1, 2, 6; id. A. A. 1, 742.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., to come in, succeed, take place; to enter stealthily, come secretly or by degrees: in quarum locum subierunt inquilinae impietas, perfidia, impudentia, Varr. ap. Non. 403, 27: fugere pudor verumque fidesque: In quorum subiere locum fraudesque dolique, Ov. M. 1, 130: pulchra subit facies, id. ib. 14, 827: subit ecce priori Causa recens, id. ib. 3, 259: an subit (amor) et tacitā callidus arte nocet? id. Am. 1, 2, 6: subeunt morbi tristisque senectus, Verg. G. 3, 67: namque graves morbi subeunt segnisque senectus, Nemes. Cyn. 117; cf.: duo pariter subierunt incommoda, arise, come up, Quint. 5, 10, 100: ne subeant animo taedia justa tuo, Ov. P. 4, 15, 30: regio, quā vero ipsa subit ad Medos, approaches, Plin. 6, 26, 29, § 115.
      2. 2. In partic., to come into the mind, to occur, suggest itself: omnes sententiae verbaque omnia sub acumen stili subeant et succedant necesse est, Cic. de Or. 1, 34, 151: cum in loca aliqua post tempus reversi sumus, quae in his fecerimus, reminiscimur personaeque subeunt, Quint. 11, 2, 17: cum subeant audita aut cognita nobis, Ov. M. 15, 307: subit umbra, id. ib. 12, 591: subeunt illi fratresque parensque, id. ib. 11. 542: subiit cari genitoris imagosubiit deserta Creusa Et direpta domus et parvi casus Iuli, Verg. A. 2, 560 sq.; Tac. A. 1, 13: subeant animo Latmia saxa tuo, Ov. H. 18, 62: ne subeant animo taedia, id. P. 4, 15, 30: quantum subire animo sustinueris, tantum tecum auferas, to grasp with the mind, Val. Max. 3, 3, ext. 7.
          1. (β) Subit, with subj.- or rel.-clause (poet. and in postAug. prose), Ov. M. 2, 755: quo magis ac magis admirari subit, Plin. 12, prooem. § 2; 35, 7, 31, § 49: misereri sortis humanae subit, id. 25, 3, 7, § 23: quid sim, quid fuerimque subit, Ov. Tr. 3, 8, 38.
  2. II. Act.
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen., to come or go under, to enter; to submit to; to approach, etc.: exercitatissimi in armis, qui inter annos XIV. tectum non subissent, had not come under a roof, Caes. B. G. 1, 36: tecta, Quint. 2, 16, 6; Ov. M. 6, 669: jam subeunt Triviae lucos atque aurea tecta, Verg. A. 6, 13: limina victor Alcides subiit, id. ib. 8, 363: domos, Ov. M. 1, 121: penates, id. ib. 5, 650: macra cavum repetes artum, quem macra subisti, Hor. Ep. 1, 7, 33: cum novies subiere paludem, had plunged under, Ov. M. 15, 358; id. F. 1, 314: et juncti currum dominae subiere leones, Verg. A. 3, 313: leones jugum subeant, Plin. 10, 45, 62, § 128: asellus gravius dorso subiit onus, i. e. submits to, receives, Hor. S. 1, 9, 21: subire iniquissimum locum, Caes. B. G. 2, 27: iniquum locum, Auct. B. Alex. 76, 2; id. B. Hisp. 24, 3: collem, to go up, mount, climb, scale, Hirt. B. G. 8, 15: consules utrimque aciem subeuntium jam muros adgrediuntur, Liv. 7, 12, 3: muros, id. 27, 18: impositum saxis Anxur, Hor. S. 1, 5, 25: si subeuntur prospera castra, Juv. 16, 2 et saep.: perfurit, Fadumque Herbesumque subit, comes up to, attacks, assails, Verg. A. 9, 344; cf.: interim fallendus est judex et variis artibus subeundus, Quint. 4, 5, 5: precibus commota Tonantem Juno subit, approaches, Stat. Th. 9, 510: subit ille minantem, id. ib. 8, 84: Aeneae mucronem, Verg. A. 10, 798: qui procul hostium conspectu subibant aquam, Curt. 4, 13, 10: Hispo subit juvenes, i. e. paedicat, Juv. 2, 50.
        1. b. Of things: umbra subit terras, Ov. M. 11, 61: quos (lucos) aquae subeunt et aurae, enter, Hor. C. 3, 4, 8: montes Trasimenus, Liv. 22, 4, 2: litora pelagus, Mel. praef. 2: mare quod Ciliciam subit, Curt. 7, 3, 19: radices (petrae) Indus amnis subit, id. 8, 11, 7: clarus subit Alba Latinum, succeeds, Ov. M. 14, 612 (al. clarus subit ecce Latinum Epytus); cf. id. ib. 1, 114: furcas subiere columnae, come into the place of, succeed, id. ib. 8, 700: aqua subit altitudinem exortus sui, rises to, reaches, Plin. 31, 6, 31, § 57: lunamque deficere cum aut terram subiret aut sole premeretur, Curt. 4, 10, 5.
      2. 2. In partic., to approach secretly, to steal upon or into (cf. supra, I. A. 2.): multi Nomine divorum thalamos subiere pudicos, Ov. M. 3, 282: subit furtim lumina fessa sopor, id. H. 19, 56.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen. (very rare): sera deinde poenitentia subiit regem, came upon, overtook, Curt. 3, 2, 19.
      2. 2. In partic.
        1. a. To come into, enter, occur to one’s mind (cf. supra, I. B. 2.): deinde cogitatio animum subiit, indignum esse, etc., Liv. 36, 20: ut beneficiorum memoria subiret animos patrum, id. 37, 49, 3: spes animum subibat deflagrare iras vestras posse, id. 40, 8, 9: otiosum animum aliae cogitationes, Quint. 11, 2, 33: majora intellectu animos non subibunt, id. 1, 2, 28: mentem subit, quo praemia facto, etc., Ov. M. 12, 472; 7, 170: subit ergo regem verecundia, Curt. 5, 2, 15: me recordantem miseratio, Plin. Ep. 3, 7, 10: feminas voluptas, id. Pan. 22, 3: horum cogitatio subibat exercitum, Curt. 7, 1, 4.
        2. b. To follow in speech, interrupt, answer (post-class. and rare): dicturum plura parentem Voce subis, Claud. IV. Cons. Hon. 352: subit ille loquentem talibus, id. Cons. Mall. Theod. 173; id. Rapt. Pros. 3, 133.
        3. c. (The figure taken from stooping under a load, under blows, etc.) To subject one’s self to, take upon one’s self an evil; to undergo, submit to, sustain, endure, suffer it (class.; a favorite expression of Cic.): omnes terrores periculaque omnia succurram atque subibo, Cic. Rosc. Am. 11, 31: omnia tela intenta in patriam subire atque excipere, id. Prov. Cons. 9, 23; cf.: quis est non ultro appetendus, subeundus, excipiendus dolor? id. Tusc. 2, 5, 14: subire vim atque injuriam, id. Prov. Cons. 17, 41: inimicitiae sunt: subeantur, id. Verr. 2, 5, 71, § 182: maximas rei publicae tempestates, id. Mur. 2, 4: invidiam, pericula, tempestates, id. Fam. 15, 4, 12: nefarias libidinum contumelias turpitudinesque, id. Pis. 35, 86: potentiam, victoriam, id. Fam. 6, 1, 6: contumeliarum verbera, id. Rep. 1, 5, 9: majora Verbera, Hor. S. 1, 3, 120: non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae condicionem, Cic. Rep. 1, 4, 7: fortunam, id. Fam. 14, 5, 1: judicium multitudinis imperitae, id. Fl. 1, 2: odium eorum, id. Att. 11, 17, 2: usum omnium, id. de Or. 1, 34, 157: aliquid invidiae aut criminis, id. N. D. 3, 1, 3: quemque casum, id. Att. 8, 1, 3: quamvis carnificinam, id. Tusc. 5, 27, 78: dupli poenam, id. Off. 3, 16, 65: legis vim, id. Caecin. 34, 100: summae crudelitatis famam, id. Cat. 4, 6, 12; cf.: minus sermonis, id. Att. 11, 6, 2: poenam exsilii, Val. Max. 6, 5, 3: simultates, Plin. Ep. 2, 18, 5: offensas, id. ib. 13, 9, 26: periculum, Vulg. 2 Macc. 11, 7: jam tum peregrinos ritus novā subeunte fortunā, Curt. 4, 6, 29.
          With inf., to attempt, try, undertake: adversa tela pellere, Stat. S. 5, 2, 105: clavum torquere, Claud. Cons. Mall. Theod. 46.
          Hence, sŭbĭtus, a, um, P. a., that has come on suddenly or unexpectedly, i. e. sudden, unexpected (freq. and class.; cf.: repens, improvisus): res subita, Plaut. Curc. 2, 3, 23: in rebus tam subitis, Cic. Fam. 10, 16, 2: maris subita tempestas, id. Tusc. 3, 22, 52: subita et improvisa formido, id. Prov. Cons. 18, 43: laetitia, etc., Auct. Her. 1, 8, 13: subita pugna, non praeparata, Quint. 7, 1, 35: ut sunt Gallorum subita et repentina consilia, Caes. B. G. 3, 8: novae rei ac subitae admiratio, Liv. 2, 2: bellum, Caes. B. G. 3, 7: incursiones hostium, Hirt. B. G. 8, 11: ministeria belli, Liv. 4, 27: imbres, Lucr. 5, 216: vis, id. 1, 286; 4, 1210: res, id. 6, 1282: mors, Quint. 7, 2, 14: casus, id. 10, 3, 3; Suet. Aug. 73: tristia, Val. Max. 1, 6, 12: silentium, Quint. 12, 5, 3: miles, hastily collected (opp. vetus expertusque; syn. subitarius), Tac. H. 4, 76; cf.: aqua mulsa subita ac recens (opp. inveterata), Plin. 22, 24, 51, § 110: imagines non subitae, not newly sprung up, i. e. old, ancient, Plin. Ep. 8, 10, 3: homo, rash, Cic. Pis. Fragm. 5: clivi, sudden, i. e. steep, Stat. Th. 6, 258.
          Esp., = subito (post-Aug.): non percussor ille subitus erumpet? Quint. 6, 2, 31; so, manūs dux Trapezuntem subitus irrupit, Tac. H. 3, 47: subitum inopinatumque venisse, Plin. Ep. 1, 13, 3: evadere, Flor. 4, 2, 59.
      3. 2. As subst.: sŭbĭtum, i. n., a sudden or unexpected thing, a sudden occurrence, etc.: Lesbonicum foras evocate: ita subitum’st, propere eum conventum volo, Plaut. Trin. 5, 2, 51; cf.: subitum est ei remigrare, Cic. Fam. 13, 2: si tibi subiti nihil est, Plaut. Pers. 4, 4, 36: in subito, Plin. 7, 44, 45, § 143.
        In plur.: ut subitis ex tempore occurrant, Quint. 10, 7, 30; cf.: etiam fortes viros subitis terreri, Tac. A. 15, 59: quamvis non deficeretur ad subita extemporali facultate, Suet. Aug. 84: si repentina ac subita dominantur, Sen. Ep. 16, 6: sive meditata sive subita proferret, whether he spoke after deliberation or off-hand, Plin. Ep. 1, 16, 2.
        With gen.: ad subita rerum, Liv. 9, 43: ad subita belli, id. 6, 32; 25, 15, 20; Flor. 1, 1, 11.
        1. b. Adverb., suddenly, unexpectedly: per subitum erumpit clamor, Sil. 10, 505; so, per subitum, id. 7, 594; 8, 628; 12, 654; 14, 330; 15, 145; 15, 404: in subitum, id. 7, 527: ad subitum, Cassiod. Var. praef. med.
          Hence, adv.: sŭbĭtō, suddenly, unexpectedly (freq. and class.; cf.: repente, extemplo, ilico): ut subito, ut propere, ut valide tonuit! Plaut. Am. 5, 1, 10; cf. id. Curc. 2, 3, 4: nova res subito mihi haec objecta est, id. Ps. 2, 2, 7: ita abripuit repente sese subito, id. Mil. 2, 2, 21: subito tanta te impendent mala, Ter. Phorm. 1, 4, 2: cum tot bella subito atque improviso nascantur, Cic. Font. 19, 42: ex oculis subito fugit, Verg. G. 4, 499: cum subito ecce, Cic. Caecin. 10, 30: ut subito nostras Hymen cantatus ad aures Venit, Ov. H. 12, 137; Curt. 9, 9, 19: subito deficere, Quint. 7, 2, 14: quod serenā nocte subito candens et plena luna defecisset, Cic. Rep. 1, 15, 23: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, Caes. B. G. 1, 39: subito opprimi, Liv. 41, 3: si vespertinus subito te oppresserit hospes, Hor. S. 2, 4, 17 et. saep.: subito dicere, without preparation, extempore, Cic. de Or. 1, 33, 150: quod vox et gestus subito sumi non potest, id. ib. 1, 59, 252: neque potest quisquam nostrum subito fingi, id. Sull. 25, 69: aliquid subito ex tempore conjectura explicare, id. Div. 1, 33, 72; so, dicere, Quint. 10, 3, 30; 11, 3, 12: inventa (opp. domo allata), id. 4, 5, 4: cum subito evaserunt, Col. 9, 9, 3: tam subito copias contrahere non potuit, so quickly, Nep. Dat. 7, 3.

Subi, m. indecl., a river of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21.
Called also Subis, is, m., Mel. 2, 6.

sŭbĭces, um, f. [subicio], underlayers, supports: Ennius in tragoediā, quae Achilles inscribitur, pro aëre alto ponit, qui caelo subjectus est, in his versibus: per ego deum sublimas subices umidas, Unde oritur imber, sonitu saevo et strepitu, Gell. 4, 17, 14; cf. Fest. p. 305 Müll., and Non. 168, 33 (Trag. v. 5 Vahl.).

sūb-ĭcĭo (less correctly subjĭcĭo; post-Aug. sometimes sŭb-), jēci, jectum, 3, v. a. [sub-jacio].

  1. I. Lit., to throw, lay, place, or bring under or near (cf. subdo); in all senses construed with acc. and dat., or with acc. and sub and acc.; not with sub and abl. (v. Madvig. ad Cic. Fin. 2, 15, 48; cf. II. B. 2. infra).
    1. A. In gen.: si parum habet lactis mater, ut subiciat (agnum) sub alterius mammam. Varr. R. R. 2, 1, 20: manum ventri et sub femina (boum), Col. 6, 2, 6: nonnulli inter carros rotasque mataras ac tragulas subiciebant, discharged their javelins and darts below, i. e. between the wagons and the wheels, Caes. B. G. 1, 26: biremes, subjectis scutulis, subduxit, id. B. C. 3, 40: ligna et sarmenta circumdare ignemque circum subicere coeperunt, Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69; cf.: ignes tectis ac moenibus, id. Cat. 3, 1, 2: ignem, id. Rab. Post. 6, 13; Auct. B. Afr. 87, 1; 91, 3; Ov. M. 1, 229 al.: faces, Cic. Mil. 35, 98; Vell. 2, 48, 3; Val. Max. 5, 5, 4: bracchia pallae, Ov. M. 3, 167: eburnea collo Bracchia, id. Am. 3, 7, 7: scuto sinistram, Canitiem galeae, id. Tr. 4, 1, 74: laxiorem sinum sinistro bracchio, Quint. 11, 3, 146: umeros lecto, Val. Max. 4, 1, 12: pallium togae, id. 2, 2, 2: ova gallinis, Plin. 18, 26, 62, § 231; 10, 59, 79, § 161: cum tota se luna sub orbem solis subjecisset, Cic. Rep. 1, 16: ossa subjecta corpori, id. N. D. 2, 55, 139 et saep: sub aspectum omnium rem subicit, Auct. Her. 4, 47, 60: res sub oculos, Quint. 8, 6, 19: aliquid oculis, Cic. Or. 40, 139; Liv. 3, 69; Quint. 2, 18, 2: oves sub umbriferas rupes, to place near, close to, Varr. R. R. 2, 2, 11: castris legiones, Caes. B. C. 3, 56: aciem suam castris Scipionis, id. ib. 3, 37: se iniquis locis, id. ib. 3, 85: terram ferro, to throw up with the share, to plough up, Cic. Leg. 2, 18, 45 Moser N. cr.: corpora saltu Subiciunt in equos, throw up, i. e. mount, Verg. A. 12, 288: pavidum regem in equum, to set, Liv. 31, 37: me e postremo in tertium locum esse subjectum, have been brought, Cic. Toga Cand. Fragm. p. 522 Orell.: copias integras vulneratis defessisque subiciebat, i. e. put in the place of, substituted, Auct. B. Alex. 26, 2.
      Hence (poet.): se subicere, to mount, grow: quantum vere novo viridis se subicit alnus, shoots up, Verg. E. 10, 74: laurus Parva sub ingenti matris se subicit umbrā, id. G. 2, 19 Forbig. ad loc.
    2. B. In partic.
      1. 1. To hand to, supply: cum ei libellum malus poëta de populo subjecisset, Cic. Arch. 10, 25: ipse manu subicit gladios ac tela ministrat, Luc. 7, 574.
      2. 2. To substitute false for true; to forge, counterfeit (syn.: suppono, substituo): testamenta, Cic. Phil. 14, 3, 7: testamentum mariti, Quint. 9, 2, 73: locupleti falsum testamentum, Val. Max. 9, 4, 1: partum, Dig. 25, 4, 1 fin.: falsum aliquid, Quint. 12, 3, 3: aes pro auro in pignore dando, Dig. 13, 7, 36: fratrem suum, Just. 1, 9.
      3. 3. To suborn: subicitur L. Metellus ab inimicis Caesaris, qui hanc rem distrahat, Caes. B. C. 1, 33: testes frequenter subici ab adversario solent, Quint. 5, 7, 12: suspitione subjecti petitoris non carebit, id. 4, 2, 96.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.
      1. 1. To submit, subject: ea quae sub sensus subjecta sunt, Cic. Ac. 2, 23, 74: res, quae subjectae sunt sensibus, id. Fin. 5, 12, 36; id. Ac. 1, 8, 31: cogitationi aliquid subicere, submit, id. Clu. 2, 6; Quint. 5, 12, 13; ait (Epicurus), eos neque intellegere neque videre, sub hanc vocem honestatis quae sit subicienda sententia, i. e. what meaning is to be attributed to it, Cic. Fin. 2, 15, 48 B. and K.; Madvig. ad loc.; cf.: huic verbo (voluptas) omnes qui Latine sciunt duas res subiciunt, laetitiam in animo, commotionem suavem jucunditatis in corpore, id. ib. 2, 4, 13: dico eum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur, id. ib. 2, 2, 6; cf.: quaeritur, quae res ei (nomini) subicienda sit, Quint. 7, 3, 4.
      2. 2. To substitute: mutata, in quibus pro verbo proprio subicitur aliud, quod idem significet, Cic. Or. 27, 92; so Quint. 3, 6, 28: aliud pro eo, quod neges, id. 6, 3, 74 et saep.
    2. B. In partic.
      1. 1. Pregn., to place under, to make subject, to subject: subiciunt se homines imperio alterius et potestati, i. e. submit, Cic. Off. 2, 6, 22; cf. Caes. B. G. 7, 1: exteras gentes servitio, Liv. 26, 49: Albius et Atrius quibus vos subjecistis, id. 28, 28, 9: ut alter alterius imperio subiceretur, id. 28, 21, 9: gentem suam dicioni nostrae, Tac. A. 13, 55; Curt. 8, 1, 37; cf.: Gallia securibus subjecta, Caes. B. G. 7, 77: omnia praeter eam (virtutem) subjecta, sunt sub fortunae dominationem, Auct. Her. 4, 17, 24: nos sub eorum potestatem, id. 2, 31, 50: matribus familias sub hostilem libidinem subjectis, id. 4, 8, 12: sub aspectus omnium rem subjecit, id. 4, 47, 60; cf.: deos penatis subjectos esse libidini tribuniciae, Cic. Dom. 40, 106: populum senatui, Val. Max. 8, 9, 1: si virtus subjecta sub varios incertosque casus famula fortunae est, Cic. Tusc. 5, 1, 2: id quod sub eam vim subjectum est, id. Top. 15, 58: cujus victus vestitusque necessarius sub praeconem subjectus est, id. Quint. 15, 49 B. and K.: bona civium voci praeconis, id. Off. 2, 23. 83; for which, simply reliquias spectaculorum, to expose for sale, Suet. Calig. 38; so, delatores, id. Tit. 8: hiemi navigationem, to subject, expose, Caes. B. G. 4, 36: domum periculo, Quint. 7, 1, 53: scelus fraudemque nocentis odio civium, Cic. de Or. 1, 46, 202: fortunas innocentium fictis auditionibus, id. Planc. 23, 56: aliquid calumniae, Liv. 38, 48.
      2. 2. To subject or subordinate a particular to a general, to range or treat it under, append it to, etc.; in the pass., to be ranged under or comprised in any thing: quattuor partes, quae subiciuntur sub vocabulum recti, Auct. Her. 3, 4, 7 B. and K.: unum quodque genus exemplorum sub singulos artis locos subicere, id. 4, 2, 3; cf. with dat.: formarum certus est numerus, quae cuique generi subiciantur, Cic. Top. 8, 33: qui vocabulum sive appellationem nomini subjecerunt tamquam speciem ejus, Quint. 1, 4, 20; cf.: sub metum subjecta sunt pigritia, pudor, terror, etc., Cic. Tusc. 4, 7, 16; 4, 8, 19; Quint. 3, 5, 1: fas, justum, etc. … subici possunt honestati, id. 3, 8, 26: dicere apte plerique ornatui subiciunt, id. 1, 5, 1 et saep.
      3. 3. To place under in succession or order, in speaking or writing, i. e. to place after, let follow, affix, annex, append, subjoin (cf.: addo, adicio): post orationis figuras tertium quendam subjecit locum, Quint. 9, 1, 36: longis (litteris) breves subicere, id. 9, 4, 34: B litterae absonam et ipsam S subiciendo, id. 12, 10, 32: narrationem prooemio, id. 4, 2, 24; cf. id. 5, 13, 59: cur sic opinetur, rationem subicit, adds, subjoins, Cic. Div. 2, 50, 104: quod subicit, Pompeianos esse a Sullā impulsos, etc., id. Sull. 21, 60: a quibusdam senatoribus subjectum est, Liv. 29, 15, 1: subicit Scrofa: De formā culturae hoc dico, etc., Varr. R. R. 1, 7, 2: non exspectare responsum et statim subicere, etc., Quint. 9, 2, 15: edicto subjecisti, quid in utrumque vestrum esset impensum, Plin. Pan. 20, 5 et saep.: vix pauca furenti Subicio, i. e. answer, reply, Verg. A. 3, 314.
      4. 4. To comprehend under, collect or embrace in: per quam res disperse et diffuse dictae unum sub aspectum subiciuntur, Cic. Inv. 1, 52, 98.
      5. 5. To bring forward, propose, adduce; to bring to mind, prompt, suggest, etc.: si meministi id, quod olim dictum est, subice, Ter. Phorm. 2, 3, 40 Ruhnk.; cf.: cupio mihi ab illo subici, si quid forte praetereo, Cic. Verr. 2, 5, 10, § 25: subiciens, quid dicerem, id. Fl. 22, 53: quae dolor querentibus subicit, Liv. 3, 48; 45, 18: nec tibi subiciet carmina serus amor, Prop. 1, 7, 20: spes est Peliā subjecta creatis, Ov. M. 7, 304.
        Hence, sub-jectus, a, um, P. a.
    1. A. Of places, lying under or near, bordering upon, neighboring, adjacent: alter (cingulus terrae) subjectus aquiloni, Cic. Rep. 6, 20: Heraclea, quae est subjecta Candaviae, Caes. B. C. 3, 79: Ossa, Ov. M. 1, 155: rivus castris Scipionis subjectus, Caes. B. C. 3, 37: subjectus viae campus, Liv. 2, 38: Armenia subjecta suo regno (opp. Cappadocia longius remota), Auct. B. Alex. 35, 2; 28, 3: genae deinde ab inferiore parte tutantur subjectae, Cic. N. D. 2, 57, 143.
    2. B. (Acc. to II. B. 1.) Subjected, subject: si quidem Ea (natura deorum) subjecta est ei necessitati, Cic. N. D. 2, 30, 77: servitio, Liv. 26, 49, 8: subjectior in diem et horam Invidiae, exposed, Hor. S. 2, 6, 47: ancipiti fortunae, Val. Max. 7, 2, ext. 2: species, quae sunt generi subjectae, subordinate, Quint. 5, 10, 57: tum neque subjectus solito nec blandior esto, submissive, Ov. A. A. 2, 411; cf.: parcere subjectis et debellare superbos, Verg. A. 6, 853.
      Subst.: sub-jectus, i, m., an inferior, subject: (vilicus), qui, quid aut qualiter faciendum sit, ab subjecto discit, Col. 1, 2, 4; 11, 1, 25: Mithridates ab omnibus subjectis singula exquirens, etc., Plin. 25, 2, 3, § 7.
    3. C. In the later philos. and gram. lang.: subjec-tum, i, n. (sc. verbum), that which is spoken of, the foundation or subject of a proposition: omne quicquid dicimus aut subjectum est aut de subjecto aut in subjecto est. Subjectum est prima substantia, quod ipsum nulli accidit alii inseparabiliter, etc., Mart. Cap. 4, § 361; App. Dogm. Plat. 3, p. 34, 4 et saep.
      * Adv.: subjectē (cf. B. supra), humbly, submissively: haec quam potest demississime et subjectissime exponit, Caes. B. C. 1, 84 fin.

sŭbĭcĭtāre, v. subigito, I.

(sŭbĭcŭlum, a false read., Plaut. Pers. 3, 3, 14; v. Ritschl ad h. l.)

* sŭbĭdus, a, um, adj, knowing, sensible, Poët. ap. Gell. 19, 9, 11 (dub.; Hertz, subitus).

* sŭbĭgĭtātĭo (sŭbăgĭt-), ōnis, f. [subigito], illicit intercourse, Plaut. Capt. cat. 2.

* sŭbĭgĭtātrix (sŭbăgĭt-), īcis, f. [subigito], she that indulges in illicit intercourse, a lascivious woman, Plaut. Pers. 2, 2, 45.

sŭbĭgĭto (sŭbăgĭto), āre, v. freq. a. [sub-agito].

  1. I. Lit., to lie with illicitly (ante-class.): scortum, Plaut. Mil. 3, 1, 53 (649 Ritschl): aliquam, id. ib. 5, 9; id. Cas. 5, 4, 2 (al. subicitare); id. Merc. 1, 2, 91; Ter. Heaut. 3, 3, 6.
  2. II. Trop., to work upon, incite to any thing (post-class.): aliquem, M. Aurel. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 4, 5: mulierem blanditiis, App. Mag. p. 329, 3.

sŭbĭgo, ēgi, actum, 3 (sūbĭgĭt, scanned with u long, Cic. poët. Div. 1, 47, 106), v. a. [sub-ago], to bring under, get under; bring or get up, or up to any place.

  1. I. Lit. (mostly poet.): sues antequam aestus incipiat, subigunt in umbrosum locum, Varr. R. R. 2, 4, 6: qui adverso flumine lembum Remigiis subigit, i. e. rows up stream, Verg. G. 1, 202: naves ad castellum, Liv. 26, 7: classem ad moenia, Sil. 15, 218: saxum contra ardua montis, id. 13, 610: frondosum apicem ad sidera, id. 17, 641 et saep.: celsos sonipedes ocius subigit jugo, brings under the yoke, Sen. Hippol. 1002.
    In mal. part.: ancillam, i. e. to lie with, Aus. Epigr. 142; cf. Suet. Caes. 49.
    1. B. In gen., to turn up from beneath, to break up, dig up, plough, cultivate; to work, knead; to rub down, sharpen, whet; to tame, break (class.; syn. domo): terram ferro, Cic. Leg. 2, 18, 45 fin.: locum subigere oportet bene: ubi erit subactus, areas facito, to turn over and over, turn up, Cato, R. R. 161, 1: segetes aratris, Cic. Fragm. ap. Non. 401, 9: agrum bipalio, Col. 3, 5, 3: glebas, Cic. Agr. 2, 31, 84: vomere terram, Ov. M. 11, 31: arva, Verg. G. 1, 125.
      Poet.: ratem conto, to work, move, Verg. A. 6, 302: pontum remis, i. e. to plough, furrow, Val. Fl. 1, 471: farinam in mortarium indito, aquae paulatim addito subigitoque pulchre: ubi bene subegeris, defingito, knead it thoroughly, Cato, R. R. 74; so, corium pilis, id. ib. 18, 7: harenam argillae usque ad lentorem, id. ap. Plin. 17, 14, 24, § 111: panem, Plin. 18, 11, 27, § 105: aliquid oleo, id. 32, 10, 44, § 126: digitis opus, Ov. M. 6, 20: subigunt in cote secures, i. e. sharpen, Verg. A. 7, 627: pressa manu (pecudum) terga, to rub down, Col. 6, 30, 1: (beluam) facilem ad subigendum frenat, easy to be tamed, Cic. Rep. 2, 40, 67; cf. vitulos, Col. 6, 2, 1: ubera, Vulg. Ezech. 23, 3.
  2. II. Trop.
    1. A. To put down, overcome, conquer, subjugate, subject, subdue, etc. (freq. in prose and poetry): plerique omnes subiguntur sub suum judicium, Naev. Bell. Pan. Fr. Inc. 7 (p. 18 Vahl.): Persas, Paphlagonas … subegit solus, Plaut. Curc. 3, 78: tertiam partem orbis terrarum, Cic. Rosc. Am. 36, 103: quos armis subegimus, id. Balb. 10, 25: Gallia devicta et subacta, Hirt. B. G. 8, 46: urbes atque nationes, Sall. C. 2, 2: totam inter Alpes fretumque Italiam armis, Flor. 1, 26, 9: Africam, Val. Max. 6, 9, 14; Just. 30, 3, 9: poëtae consuetudine subigere aures populi debent, Varr. L. L. 9, 11, 130: nos in deditionem, Curt. 7, 7, 38: vitulos, to break in, Col. 6, 2: bos subactus, id. 6, 3.
      Plur. subst.: victi ac subacti, Cic. Font. 16, 36.
      Absol.: mors amici subigit, Att. ap. Non. 2, 22.
      In mal. part. (cf. signif. I.): Gallias Caesar subegit, Nicomedes Caesarem, Poët. ap. Suet. Caes. 49.
      1. 2. To bring, incite, impel; to force, compel, constrain to any thing; constr. with ut, ad, or in aliquid; rarely with inf.: subegi, fenore argentum ab danistā ut sumeret, Plaut. Most. 3, 3, 14: tu me numquam subiges, redditum ut reddam tibi, id. Curc. 4, 3, 8: subigor, ut, etc., id. Trin. 4, 2, 6; cf.: nec subigi queantur, ut, etc., id. Pers. 2, 2, 12: ut ederet socios, subigi non potuit, Tac. A. 2, 40: egestate stipendii ad deditionem subigi, id. H. 3, 8: ad deditionem Volscos, Liv. 6, 2: hostes ad deditionem, id. 9, 41; 9, 1: urbes metu subactae in dicionem, id. 28, 43: hostes fame in deditionem, Curt. 7, 7, 18: vis subegit verum fateri, Plaut. Truc. 4, 3, 9: Tarquiniensem metu subegerat frumentum exercitui praebere, Liv. 9, 41: subegit socios ignotae linquere terrae, Verg. A. 5, 794: ambitio multos mortalis falsos fieri subegit, Sall. C. 10, 5: injuria te subegit decernere, etc., id. ib. 51, 18; cf. Tac. A. 1, 39: insidiis subactus, Verg. A. 12, 494.
    2. B. (Acc. to I. B.) To cultivate, of the mind; to train, discipline (very rare): subacto mihi ingenio opus est, ut agro non semel arato sed novato et iterato, etc., Cic. de Or. 2, 30, 131: subacti atque durati bellis, Liv. 42, 52.

Sŭbĭgus, i, m. [subigo, I.], the tutelary god of the wedding-night, Aug. Civ. Dei, 6, 9.

sŭbimplĕo, ēre, 2, v. a. [sub-impleo], to fill up, Aug. c. Epist. Manich. 22, 24.

* sŭb-impŭdens, entis, adj., somewhat shameless or impudent: saepe, Cic. Fam. 7, 17, 1.

* sŭb-ĭnānis, e, adj., somewhat empty or vain: quod est subinane in nobis, Cic. Att. 2, 17, 2.

sŭb-inde, adv., a particle of time.

  1. I. In gen., immediately after, just after, presently, forthwith, thereupon (not ante-Aug.): primum gaudere, subinde Praeceptum auriculis hoc instillare memento, Hor. Ep. 1, 8, 15: ager primum aretur ultimā parte mensis Augusti, subinde Septembri sit iteratus, Col. 2, 4, 11: primo auctumno arandi et subinde conserendi, id. 11, 2, 8; Tac. Agr. 14: sparge subinde, Hor. S. 2, 5, 103: aliud subinde bellum cum alterius orae Graecis ortum, Liv. 8, 27; cf. id. 28, 25, 1 Weissenb. ad loc.: semperne eosdem an subinde alios? Tac. A. 6, 2; Liv. 7, 10: duae subinde urbes captae direptaeque, id. 30, 7: legem suis liberis subinde dare, Quint. 11, 1, 83; Suet. Aug. 95.
  2. II. In partic., of repeated actions, one after the other, from time to time, now and then, repeatedly, frequently, continually (cf. interdum): praedae minus inventum est, quod subinde spolia agrorum capta domos mittebant, Liv. 35, 21; 10, 17: subinde exsecuntur legati, id. 9, 16, 4 Weissenb. ad loc.: quae subinde nuntiata sunt regi, continuae felicitati rerum ejus imposuerant labem, Curt. 7, 7, 30: si diligenter subinde emundata fuerit humus, Col. 6, 30, 2: tragicum illud subinde jactabat: Oderint dum metuant, Suet. Calig. 30: erit pergratum mihi hanc effigiem ejus subinde intueri, subinde respicere, Plin. Ep. 2, 7, 6: mentitur tua subinde tussis, Mart. 5, 39, 6.

sŭb-indĭco, āre, 1, v. a., to indicate slightly, to hint at (late Lat.), Mar. Marc. Cyril. Incarn. Unigen. 31.

sŭb-indo, ĕre, 3, v. a., to subjoin, add, Aur. Vict. Orig. Rom. 3, § 7.

sŭb-infĕro, tŭli, ferre, irreg. v. a., to subjoin, add, Aug. Genes. Litt. 3, 24; Rutil. Lup. 1, 1; Vulg. 2 Pet. 1, 5.

sŭb-inflo, āre, 1, v. a., to puff up somewhat; pass. subinflari, Cael. Aur. Tard. 2, 4, 71.
Rare, except in part., somewhat puffed up or inflated (late Lat.): vultus, Cael. Aur. Acut. 1, 2 sq.: pulsus, id. ib. 1, 6: pectus, Arn. 2, 46.

(sŭb-inflŭo, a false read. for subterfluant, Sen. Q. N. 3, 30, 4.)

* sŭb-injectus, a, um, Part. [inicio], laid down upon: subinjectā manu, Sen. Contr. 3, 13 init.

sŭb-inscrībo, ĕre, 3, v. a., = παρεγγράφω, to subjoin, Rustic. c. Aceph. p. 1208 B.

* sŭb-insulsus, a, um, adj., somewhat tasteless or insipid: si quid absurdumaut subinsulsum est, Cic. Opt. Gen. 3, 7.

sŭb-intellĕgo, ĕre, v. a.,

  1. I. to understand or perceive a little (late Lat.), Tert. adv. Marc. 5, 3; Hier. Ep. 145 med.
  2. II. To supply in thought, understand in addition, Aug. Trin. 6, 4; id. Serm. 104, 3 fin.; Greg. M. in Job, 33, 7 al.

sŭb-intro, āvi, ātum, 1, v. n., to go into secretly, to enter by stealth, steal into (late Lat.); trop.: populo bellicoso ludorum scenicorum subintravit insania, Aug. Civ. Dei, 1, 32; so Tert. adv. Marc. 5, 3 al.

sŭb-intrōdūco, ĕre, v. a., to introduce in secret (late Lat.): eum, Aug. Ep. 137: fratres, Vulg. Gal. 2, 4.

sŭb-intrŏĕo, īre, v. a., to go into, enter: subintroire speciem alicujus, Arn. 6, 198; Vulg. Gal. 2, 4.

sŭbintrōmitto, ĕre, 3, v. a. [sub-intromitto], introduced temporarily, Facund. Defens. 9, 1 (probably an error for subintermitto).

sŭb-invĭdĕo, no perf., sum, 2, v. a.

  1. I. To envy a little or slightly, to be somewhat envious of (Ciceronian): subinvideo tibi, ultro te etiam arcessitum ab eo, Cic. Fam. 7, 10, 1.
  2. * II. Part. perf., a little disliked, somewhat odious: subinvisum apud malevolos Postumi nomen, Cic. Rab. Post. 14, 40.

* sŭb-invīto, āvi, 1, v. a., to invite slightly: aliquem, ut ad se scriberet, Cic. Fam. 7, 1, 6.

sŭb-īrascor, ātus, 3, v. dep. n., to be somewhat angry (Ciceronian): interdum soleo subirasci, Cic. Fin. 2, 4, 12: brevitati litterarum, id. Fam. 11, 24, 1: in Epirum quod me non invitas, subirascor, id. Att. 9, 7, 7.
Hence, sŭbīrātus, a, um, P. a., somewhat angry: tibi, Cic. de Or. 1, 16, 72; id. Fam. 3, 9, 1: anus subiratior, App. M. 4, p. 154 (dub. al. iratior).

1. subis, is, f., a kind of bird that breaks eagles’ eggs, otherwise unknown, Nigid. ap. Plin. 10, 14, 17, § 37.

2. Subis, is, m., v. Subi.

sŭbĭtānĕus, a, um, adj. [subitus], sudden: imber, Col. 1, 6, 24; 2, 4, 4; Sen. Q. N. 7, 22, 1; Vulg. Sap. 17, 6; 17, 14; 19, 16.

sŭbĭtārĭus, a, um, adj. [subitus], done suddenly or in haste, sudden, hasty: ad eum exercitum explendum Latini Hernicique dare Quintio subitarios milites (ita tum repentina auxilia appellabant) jussi, Liv. 3, 4, 11; so, milites (corresp. to tumultuarii), id. 40, 26, 6: exercitus, id. 3, 30, 3; 31, 2, 6; 41, 17, 9: res, Plaut. Mil. 2, 2, 70: aedificia, Tac. A. 15, 39: gradus theatri (with scena in tempus structa), id. ib. 14, 20: dictio, a speaking extempore, Gell. 9, 15, 5: consilium, App. M. 9, p. 228, 17.
Plur. subst. n.: subitaria ista nostra, off-hand sayings, App. de Deo Socr. p. 104.

sŭbĭtātĭo, ōnis, f. [subitus], suddenness (late Lat.), Vulg. Sap. 5, 2.

sŭbĭtō, adv., v. subeo, P. a. fin.

sŭbĭtum, i, n., v. subitus, 2. s. v. subeo fin.

sŭbĭtus, a, um, v. subeo, P. a.

subjăcentia, ae, f. [sub-jaceo], the being a subject (philos. t. t., = τὸ ὑποκεῖσθαι): omni qualitate remotā ipsum subjacentiae solius punctum contuetur, absolute objectiveness, Rufin. Orig. Princ. 4, 1.

sub-jăcĕo, cŭi, 2, v. n., to lie under or near any thing (post-Aug.).

  1. I. Lit.: feles coeunt mare stante, feminā subjacente, Plin. 10, 63, 83, § 174: frumentum si tegulis subjaceat, id. 18, 30, 73, § 301: fenestris subjacet vestibulum villae, Plin. Ep. 2, 17, 15; cf.: subjacentes petrae, Curt. 5, 3, 18: campus aedificio subjacet, adjoins, lies close to the building, Col. 1, 2, 3; so, monti, Plin. Ep. 5, 6, 2: fenestra subjacens, id. ib. 2, 17, 6.
  2. II. Trop., to be under, subject to any thing; to belong to or be connected with, etc.: causa, cui plurimae subjacent lites, Quint. 3, 6, 27; cf. id. 3, 6, 41: subjacet utilitati etiam illa defensio, id. 7, 4, 12: quantitas plerumque eidem (qualitati) subjacet, id. 7, 4, 41: quaestiones velut subjacentes, id. 3, 6, 91 et saep.: vita, quae multis casibus subjacet, App. M. 11, p. 266, 10: inopes divitum impotentiae subjacentes, id. Dogm. Plat. 2, p. 28, 31: viliores personae capitali supplicio subjaceant, Cod. Just. 4, 40, 4: delicto, Vulg. Lev. 5, 3: ditioni regis, id. Esth. 9, 16: ex materiā subjacente (deo) ac paratā, within his power, Lact. 2, 8.

subjacto, āre, v. subjecto init.

subjectē, adv., v. subicio, P. a. fin.

subjectĭbĭlis, e, adj. [subicio], submissive, Vulg. Baruch, 1, 18.

subjectĭo, ōnis, f. [subicio], a laying, putting, or placing under.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: rerum sub aspectum paene subjectio, Cic. de Or. 3, 53, 202: totius rei sub oculos subjectio, Gell. 10, 3, 7; Quint. 9, 2, 40.
    2. B. In partic.
      1. 1. A representation, Vitr. 9, 8; 9, 9.
      2. 2. A substituting, forging: testamentorum, Liv. 39, 18.
  2. II. A subjugation, reduction to obedience: provinciarum, Oros. 3, 14 fin.: mentium, Ambros. in Psa. 118, Serm. 12, § 27: in omni subjectione, in all submissiveness, Vulg. 1 Tim. 2, 11; the state of slavery, Jornand. Get. 32.
  3. III. Trop., an annexing, subjoining.
    1. A. In gen.: rationis, Auct. Her. 4, 17, 24.
      Plur., Vitr. 9, 7, 7; 9, 8, 1.
    2. B. In partic., rhet. t. t.
          1. (α) An answer subjoined by an orator to a question which he has just asked, Auct. Her. 4, 23, 33; Quint. 9, 3, 98.
          2. (β) An added explanation, Auct. Her. 2, 18, 28.

subjectīvē, adv., v. subjectivus.

subjectīvus, a, um, adj. [subjectus], of or belonging to the subject of a proposition, subjective: pars, i. e. the subject, App. Dogm. Plat. 3, p. 30, 30; Mart. Cap. 4, § 393; Tert. Virg. Vel. 4 fin.
Adv.:
subjectīvē, subjectively, Mart. Cap. 4, § 393.

subjecto (also written subjacto, Varr. R. R. 1, 52, 2), āre, v. freq. a. [subicio], to lay, place, or put under; to throw out from below (mostly poet.; not in Cic.): manus, Ov. M. 4, 359: acres Subjectat lasso stimulos, Hor. S. 2, 7, 94: saxa, Lucr. 6, 700: nigram alte harenam, to cast up from its depths, Verg. G. 3, 241; so, grana e terrā, Varr. R. R. 1, 52, 2.

* subjector, ōris, m. [subicio], one who substitutes, a substitutor, forger: testamentorum, Cic. Cat. 2, 4, 7.

subjectum, i, v. subicio, II. C.

1. subjectus, a, um, Part. and P. a., from subicio.

2. subjectus, ūs, m. [subicio], a laying under (post-Aug. and very rare), Plin. 26, 15, 90, § 154.

subjĭcĭo, v. subicio.

* sub-jŭgālis, e, adj., accustomed to the yoke: subjugales beluae, Prud. στεφ. 10, 333.
Subst., a beast of burden, Vulg. Matt. 21, 5.

subjŭgātor, ōris, m. [subjugo], one who brings under the yoke, a conqueror, subjugator (post-Aug.): ORBIS TERRARVM, Inscr. Orell. 838: malorum, App. Dogm. Plat. 2, pp. 16, 17.

subjŭgĭus, a, um, adj. [sub-jugum], of or belonging to the yoke, that is attached to the yoke: lora, Cato, R. R. 135, 5; Vitr. 10, 3, 3 Schneid. N. cr.
Subst.:
subjŭ-gĭa, ōrum, n. plur. (sc. lora), yoke-straps, Cato, R. R. 63.

subjŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [sub-jugum] (postclass.)

  1. I. To bring under the yoke: decus publicum, Arn. 4, p. 129: exercitum, Eutr. 4, 17.
  2. II. In gen., to subject, subjugate: ORBEM TERRAE ROMANO NOMINI, Inscr. Grut. 281, 2: hostes, Claud. VI. Cons. Hon. 249: provinciam, Ps.-Ascon. ad Cic. Verr. 1, 21: multi periculo subjugati sunt, Lact. Mort. Pers. 34.
    With dat.: aliquem poenae, Dig 4, 8, 43: aliquem personali muneri, ib. 50 4, 18, § 9: ingratum populum legi, Lact. 4, 10, 10: totum hominem alienae dicioni, id. 3, 8, 19: gentes servituti, id. 7, 24, 4.

subjŭgus, a, um, adj. [sub-jugum]

  1. * I. That is attached to the yoke, yoked: molae machinariae subjugum aliquem dare, App. M. 7, p. 194, 29.
  2. II. subjŭgum, i, n., the name of an unknown animal: eïdem auctores subjugum, quod nec quale esset animal, nec ubi nasceretur, tradiderunt, Plin. 30, 15, 52, § 146.

subjunctīvus, a, um, adj. [subjungo], of or belonging to binding together, connecting; in the later gram. lang., modus, the subjunctive mood, Diom. p. 331 P.; Prisc. p. 820 ib. al.: conjunctiones, e. g. si, cum, antequam, etc., Charis. p. 200 sq. P.: vocales, Prisc. 561 ib.

subjunctōrĭum, ii, n. [subjungo],

  1. I. a carriage drawn by animals, Cod. Th. 8, 5, 10.
  2. II. = ὑποζύγιον, a beast used for draught, Ambros. Interp. Job et Dav. 2, 5, § 20.

subjunctus, a, um, Part. of subjungo.

sub-jungo, xi, ctum, 3

    (
  1. I. inf. pass. subjungier, Prud. ap. Symm. 2, 586), v. a., to yoke, harness (rare): curru subjungere tigres, Verg. E. 5, 29: (juvencos) plostro, Col. 6, 2, 8: carpento suo equas, Plin. 11, 49, 109, § 262.
  2. II. Transf., in gen.
    1. A. To join or add to, to annex, affix, subjoin.
      1. * 1. Lit.: Aeneia puppisrostro Phrygios subjuncta leones, having affixed, Verg. A. 10, 157.
      2. 2. Trop., to bring under, make subject, subordinate, subjoin (class.): aliquid sub suom judicium, Naev. 1, 5: tu fac utrumque uno subjungas nomine eorum, Lucr. 3, 421: omnes artes oratori, Cic. de Or. 1, 50, 218: Aristoteles translationi haec ipsa subjungit, id. Or. 27, 94: Calliope haec percussis subjungit carmina nervis, Ov. M. 5, 340: quod memoriam quidam inventioni, quidam dispositioni subjunxerunt, have associated, Quint. 3, 3, 10.
        Poet. and postAug., of speech, to add, subjoin: verbo idem verbum, Quint. 9, 3, 67: nunc quae sit narrandi ratio subjungam, id. 4, 2, 31: subjunxit egregiam causam, Plin. Ep. 1, 5, 14: quid praeterea novi? Nihil; alioqui subjungerem, id. ib. 3, 14, 6; 5, 7, 4; 5, 14, 3; 7, 33, 7: at ille subjunxit, Vulg. Gen. 27, 36.
    2. B. To bring under, subdue, subject, subjugate (class.): urbes multas sub imperium populi Romani, Cic. Verr. 2, 1, 21, § 55: urbes sub vestrum jus, id. Agr. 2, 36, 98: nulli fas Italo tantam subjungere gentem, Verg. A. 8, 502: novas provincias imperio nostro, Vell. 2, 39, 3: et mihi res, non me rebus subjungere conor, Hor. Ep. 1, 1, 19.
    3. C. To lay under (very rare): immortalia fundamenta rebus, Lucr. 2, 862.
    4. D. To put in the place of, to substitute: exempta una littera sonitus vastioris et subjuncta levioris, Gell. 1, 25, 8.