No entries found. Showing closest matches:
suspectātĭo, ōnis, v. 2. suspicio.
suspectĭo, ōnis, f. [1. suspicio], a looking up to any one; trop., an esteeming highly (very rare), Arn. 7, p. 221 (7, 13 fin. Orell.).
1. suspecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [1. suspicio], to look up at; to look up, to watch, observe, etc. (ante-class. and postAug.).
- I. In gen.: tabulam pictam, Ter. Eun. 3, 5, 36.
Absol.: leo suspectans, Plin. 8, 16, 21, § 57: sollicitis suspectantibus populis, ne, etc., id. 11, 29, 35, § 104.
- II. In partic., to mistrust, suspect, apprehend: Agrippinam magis magisque suspectans, Tac. A. 12, 65: omnem prolationem, ut inimicam victoriae, suspectabant, id. H. 3, 82: perfidiam, id. ib. 2, 27 fin.; id. A. 11, 16; 13, 39: magiam, App. Mag. p. 292 fin.: dolum ab aliquo, Sulp. Sev. Chron. 1, 9, 4: suspectante Nerone, haud falsa esse, quae vera non probabantur, Tac. A. 15, 51 fin.
Pass.: ne pellici suspectaretur, Tac. A. 4, 3: (vidua) jam ob unum divortium suspectanda, App. Mag. p. 332, 29: cum externi motus suspectarentur, Aur. Vict. Caes. 4, 2, 9.
Note: Dep. collat. form (in analogy with suspicor): hi, quos suspectati sunt, Amm. 28, 1, 8.
2. suspectō, adv. [suspectus], in a manner to excite suspicion, suspiciously: qui mortem liberorum suspecto decedentium non defenderunt, Dig. 34, 9, 11.
1. suspector, āri, v. suspecto fin.
2. suspector, ōris, m. [1. suspicio], one who looks up to or respects a thing, a respecter: morum vestrorum suspector admiratorque, Sid. Ep. 3, 5.
1. suspectus, a, um, Part. of 1. suspicio.
2. suspectus, ūs, m. [1. suspicio], a looking up or upwards (poet. and in postAug. prose).
- I. Lit.: color nigricans aspectu idemque suspectu refulgens, Plin. 9, 38, 62, § 135: in suspectu esse, id. 37, 9, 40, § 123; 21, 8, 22, § 45.
- B. Poet., transf., a height: Tartarus ipse Bis patet in praeceps tantum … Quantus ad aetherium caeli suspectus Olympum, Verg. A. 6, 579: turris erat vasto suspectu, id. ib. 9, 530.
- II. Trop., high regard or esteem, respect: honorum, Ov. F. 5, 31: nimius sui suspectus, Sen. Ben. 2, 26: facta ejus dictaque quanto meruit suspectu celebramus, id. Cons. ad Marc. 5, 2.
Plur., Vitr. 7 praef. fin.
suspendĭōsus, a, um, adj. [suspendium], of or belonging to hanging: fames, suffered while hanging, Plin. 8, 37, 56, § 134 Jan.
Hence, subst.: suspendĭōsus, i, m., one that has hanged himself, Varr. ap. Serv. Verg. A. 12, 603; Plin. 28, 4, 12, § 49; Dig. 3, 2, 11.
suspendĭum, ii, n. [suspendo], a hanging of one’s self, a hanging (class.), Plaut. Cas. 1, 23: utinam me Divi adaxint ad suspendium, id. Aul. 1, 1, 11: injuriae remedium morte ac suspendio quaerere, Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129: suspendio vitam finire, Suet. Aug. 65: suspendio interemptus, Plin. 28, 1, 2, § 71 et saep.
Plur.: praebuit illa arbor misero suspendia collo, Ov. Am. 1, 12, 17: proscriptiones miserorumque suspendia, Amm. 19, 11, 3.
suspendo, di, sum, 3, v. a. [sus, from subs, for sub; v. sub, III., and pendo], to hang up, hang, suspend (freq. and class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: pernas suspendito in vento biduum … suspendito in fumo biduum … suspendito in carnario, Cato, R. R. 162, 3: aliquid in fumo, Plin. 30, 4, 11, § 31: suspensae in litore vestes, Lucr. 1, 305: religata ad pinnam muri reste suspensus, Liv. 8, 16, 9: oscilla ex altā pinu, Verg. G. 2, 389: columbam malo ab alto, id. A. 5, 489: tignis nidum suspendat hirundo, id. G. 4, 307: habilem arcum umeris, id. A. 1, 318: stamina telā, Ov. M. 6, 576: aliquid collo, Plin. 37, 9, 40, § 124: (ranae) suspensae pedibus, id. 32, 8, 29, § 92; Col. 7, 10, 3: aliquid e collo, Plin. 23, 7, 63, § 125: allium super prunas, id. 19, 6, 34, § 115: vitem sub ramo, id. 17, 23, 35, § 209: cocleam in fumo, id. 30, 4, 11, § 31: aliquid lance, to weigh, Pert. 4, 10; cf.: in trutinā Homerum, Juv. 6, 438: suspendi a jugulis suis gladios obsecrantes, Amm. 17, 12, 16: se suspendit fenestrā, i. e. to look out, App. M. p. 148, 6.
Poet.: nec sua credulitas piscem suspenderat hamo, had hung, caught, Ov. M. 15, 101.
In a Greek construction: (pueri) laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, with their satchels hanging on their arms, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56.
- B. In partic.
- 1. Pregn., of persons.
- a. To choke to death by hanging, to hang (cf.: suffoco, strangulo): capias restim ac te suspendas, Plaut. Poen. 1, 2, 184; cf. id. Pers. 5, 2, 34: nisi me suspendo, occidi, id. Rud. 5, 3 59: se suspendere, id. Trin. 2, 4, 135; Cic. Verr. 2, 3, 56, § 129; id. Att. 13, 40, 1: caput obnubito: arbori infelici suspendito, Lex. ap. Cic. Rab. Perd. 4, 13; Liv. 1, 26, 6: uxorem suam suspendisse se de ficu, Cic. de Or. 2, 69, 278: se e ficu, Quint. 6, 3, 88: hominem in oleastro, Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57: more vel intereas capti suspensus Achaei, Ov. Ib. 297: aliquem in furcā, Dig. 48, 13, 6; cf.: virgines, quae corporibus suspensis demortuae forent, Gell. 15, 10, 2.
- b. To hang at the whipping-post; pass., to be flogged, Amm. 15, 7, 4.
- 2. Of offerings in a temple, to hang up, dedicate, consecrate: votas vestes, Verg. A. 12, 769; cf. id. ib. 9, 408: arma capta patri Quirino, id. ib. 6, 859: vestimenta maris deo, Hor. C. 1, 5, 15: insignia, Tib. 2, 4, 23.
- 3. Esp., of buildings, to build upon arches or vaults, to arch or vault: primus balneola suspendit, Cic. Fragm. ap. Non. 194, 14; cf. id. Top. 4, 22: pavimenta, Pall. 1, 20, 2: cameras harundinibus, to arch over, Plin. 16, 36, 64, § 156: castra saxis praeruptis, to build on, Sil. 3, 556: velabra, Amm. 14, 6, 25: duo tigna … suspenderent eam contignationem, propped up, supported, Caes. B. C. 2, 9, 2; cf. id. ib. § 5.
- b. Transf. (with esp. reference to the thing beneath), to prop up, hold up, support: muro suspenso furculis, Liv. 38, 7, 9: agentem ex imo rimas insulam, Sen. Ben. 6, 15, 5: tellus ligneis columnis suspenditur, Plin. 33, 4, 21, § 68: dolia subjectis parvis tribus lapidibus suspenduntur, Col. 12, 18, 6; cf. id. 2, 15, 6; 3, 13, 8: orbis Libycos Indis dentibus, tables with ivory feet, Mart. 2, 43, 9: cum terra levis virgultaque molem suspendant, Luc. 3, 397; Petr. 135: pes summis digitis suspenditur, is raised on tiptoe, Quint. 11, 3, 125.
- c. Esp., of ploughing, etc., to lift up, raise: si non fuerit tellus fecunda … tenui sat erit suspendere sulco, Verg. G. 1, 68: ripas … litora multo vomere suspendere, Stat. Th. 4, 181; cf.: vineam in summā terrā suspendere, Col. 3, 13.
- II. Trop.; pass. suspendi, to depend, rest, etc.
- A. In gen. (very rare): extrinsecus aut bene aut male vivendi suspensas habere rationes, dependent upon externals, Cic. Fam. 5, 13, 1: cui viro ex se ipso apta sunt omnia, nec suspensa aliorum aut bono casu aut contrario pendere, etc., id. Tusc. 5, 12, 36: genus, ex quo ceterae species suspensae sunt, Sen. Ep. 58, 7: numquam crediderim felicem ex felicitate suspensum, id. ib. 98, 1.
- B. In partic., to cause to be suspended, i. e.,
- 1. To make uncertain or doubtful, to keep in suspense: medio responso rem suspenderunt, Liv. 39, 29, 1: illa Suspendit animos fictā gravitate rogantum, Ov. M. 7, 308: ea res omnium animos exspectatione suspenderat, Curt. 9, 7, 20: aliquem exspectatione, Plin. Ep. 2, 20, 3: diu judicum animos, Quint. 9, 2, 22; cf.: senatum ambiguis responsis, Suet. Tib. 24: suspensa ac velut dubitans oratio, Quint. 10, 7, 22: exspectationem, Curt. 7, 4, 14; cf. infra, in the P. a.
- 2. To stay, stop, check, interrupt, suspend (syn. supprimo): nec jam suspendere fletum Sustinet, Ov. F. 4, 849: lacrimas, id. Am. 1, 7, 57: spiritum, Quint. 1, 8, 1: sermonem, Quint. 11, 3, 35 sq.: fluxiones oculorum, Plin. 28, 7, 21, § 73: epiphoras, id. 25, 12, 91, § 143: causas morbi, Veg. Vet. 3, 65, 5: gressum, id. ib. 2, 55, 3: manum tuam, id. ib. 2, 40, 3; cf. P. a. 2. infra.
- * 3. To hang or fix upon something: suspendit pictā vultum mentemque tabellā, Hor. Ep. 2, 1, 97.
- 4. Aliquem or aliquid naso (adunco), to turn up one’s nose at, to sneer at a person or thing (Horatian): naso suspendis adunco Ignotos, Hor. S. 1, 6, 5: Balatro suspendens omnia naso, id. ib. 2, 8, 64.
- 5. Of a temporary removal from office, to suspend: duobus hunc (episcopum) mensibus, Greg. M. Ep. 3, 46: ab officio suspensus, id. ib.
Hence, suspen-sus, a, um, P. a.
- A. Lit. (mostly poet. and in post-Aug-prose).
- 1. Raised, elerated, suspended: Roma cenaculis sublata atque suspensa, Cic. Agr. 2, 35, 96; so, saxis suspensam hanc aspice rupem, Verg. A. 8, 190: equi illi Neptunii, qui per undas currus suspensos rapuisse dicuntur, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 27, 67; cf.: vel mare per medium fluctu suspensa tumenti Ferret iter, skimming lightly over the waters, Verg. A. 7, 810: (corus) suspensum in terras portat mare, raised on high, Sil. 1, 470: suspensis auribus, Prop. 3, 6 (4, 5), 8: aura suspensa levisque, Lucr. 3, 196: terra, loosened, loose, Col. 11, 3, 54: suspensissimum pastinatum, id. 3, 13, 7: (oliva) inicitur quam mundissimis molis suspensis ne nucleus frangatur, id. 12, 51, 2, and 54, 2: radix suspensa pariter et mersa, Plin. Ep. 8, 20, 6: suspensum inter nubila corpus, Sil. 12, 94; 1, 470: loco ab umore suspenso, Pall. 1, 40, 1: alituum suspensa cohors, Sen. Phoen. 77.
- 2. Transf., suspended, i. e. pressing or touching lightly, light: suspenso gradu placide ire perrexi, on tiptoe, Ter. Phorm. 5, 6, 28; so, gradu, Ov. F. 1, 426; 6, 338; cf.: evagata noctu suspenso pede, Phaedr. 2, 4, 18: pedes, Sen. Contr. 1 praef. fin.: suspensa levans digitis vestigia primis, Verg. Cir. 212: vestigia, Sil. 15, 617: suspensā manu commendare aliquem, slightly, Plin. Ep. 6, 12, 1: suspensis dentibus, Lucr. 5, 1069: suspensis passibus, Amm. 14, 2, 31: molis suspensis, Col. 12, 51, 2; 12, 54, 2.
- B. Trop.
- 1. Uncertain, hovering, doubtful, wavering, hesitating, in suspense, undetermined, anxious (the predom. and class. signif.; syn.: incertus, dubius): nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere, Cic. Agr. 2, 25, 66; cf.: civitas suspensa metu, id. ib. 1, 8, 23: suspensum me tenes, id. Att. 10, 1, 2: maneo Thessalonicae suspensus, id. ib. 3, 8, 2; Hirt. B. G. 8, 43: tot populos inter spem metumque suspensos animi habetis, Liv. 8, 13: suspensus animus et sollicitus, Cic. Att. 2, 18, 1: suspenso animo exspectare, quod quis agat, id. ib. 4, 15, 10: animus, id. de Or. 1, 56, 239; id. Fam. 16, 3, 2; id. Verr. 2, 5, 6, § 14: animus suspensus curis majoribus, id. Phil. 7, 1, 1: auditā inspectāque re, omnia suspensa neutro inclinatis sententiis reliquere, Liv. 34, 62, 16: dimissis suspensā re legatis, id. 31, 32, 5.
Comp.: exercitus suspensiore animo, Auct. B. Afr. 48, 3: suspensus incertusque vultus, coloris mutatio, Cic. Clu. 19, 54; 3, 8; cf.: hominum exspectationem et spem rei publicae suspensam tenere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 1; Cic. Fam. 11, 8, 1: suspensam dubiamque noctem spe ac metu exegimus, Plin. Ep. 6, 20, 19: pro homine amicissimo, id. ib. 8, 5, 3: munera suspensi plena timoris, Ov. H. 16, 84 Ruhnk.: suspensa et obscura verba, Tac. A. 1, 11.
Neutr. absol.: quare non semper illam (nequitiam) in suspenso relinquam? Sen. Ep. 97, 14: est suspensum et anxium, de eo, quem ardentissime diligas, interdum nihil scire, Plin. Ep. 6, 4, 3: rem totam in suspenso reliqui, id. ib. 10, 31 (40), 4: ipse in suspenso tenuit, Tac. H. 1, 78 fin.: si adhuc in suspenso sit statuta libertas, Dig. 9, 4, 15; Just. Inst. 1, 12, 5.
- 2. Of goods held under a lien or judgment: suspensis amici bonis libellum deicio creditoribus ejus me obligaturus, Sen. Ben. 4, 12, 3.
- 3. Dependent: qui fideles nobis socii, qui dubii suspensaeque ex fortunā fidei, Liv. 44, 18, 4: animos ex tam levibus momentis fortunae suspensos, id. 4, 32, 2.
suspensē, adv. [suspensus], hesitatingly, in suspense; comp.: suspensius, Aug. Conf. 10, 34 fin.
suspensĭo, ōnis, f. [suspendo, I. B. 3.],
- I. an arching or vaulting, arched work, Vitr. 5, 10; cf. the foll. art.
- II. The imperfect pronunciation of a letter: litterae m, Isid. 1, 31, 6.
suspensūra, ae, f. [suspendo, I. B. 3.], an arching or vaulting, arched work, an arch: balneorum, Sen. Ep. 90, 25; cf. caldariorum, Vitr. 5, 10: cellarum, Pall. 1, 40, 2.
suspensus, a, um, Part. of suspendo.
1. suspĭcĭo, spexi, spectum, 3, v. a. and n. [sub-specio].
- I. To look up or upwards, to look up at a thing.
- A. Lit.: cum caelum suspeximus, Cic. N. D. 2, 2, 4; cf. id. ib. 2, 18, 49: caelum, Suet. Tit. 10: summum de gurgite caelum, Ov. M. 11, 506: astra, Cic. Tusc. 1, 25, 62: ramos, Ov. M. 14, 660: pisces qui neque videntur a nobis neque ipsi nos suspicere possunt, Cic. Ac. 2, 25, 81.
Poet.: nubes suspexit Olympus, looked up at, i. e. rose into the clouds, Luc. 6, 477: quae tuam matrem (i. e. Pleiadem) tellus a parte sinistrā Suspicit, which looks, i. e. is situated towards, Ov. M. 2, 840: suspexit in caelum, Cic. Rep. 6, 9, 9; 3, 2, 3.
Absol.: nec suspicit nec circumspicit, Cic. Div. 2, 34, 72: formare vultus, respicientes, suspicientesque et despicientes, Plin. 35, 8, 34, § 56.
- B. Trop.
- * 1. In gen., to look up to a thing with the mind, to raise the thoughts up to: nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui, etc., Cic. Lael. 9, 32.
- 2. In partic., to look up to with admiration, to admire, respect, regard, esteem, honor, etc. (opp. despicere, Sen. Vit. Beat. 25; syn. stupeo): eos viros suspiciunt maximisque efferunt laudibus, in quibus, etc., Cic. Off. 2, 10, 36: suspicit potentem humilis, Vell. 2, 126, 2; Suet. Claud. 28: eloquentiam, Cic. Or. 28, 97: naturam (with admirari), id. Div. 2, 72, 148: honores praemiaque vestra, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: argentum et marmor vetus aeraque et artes, Hor. Ep. 1, 6, 18.
- II. To look at secretly or askance; hence, by meton. (effectus pro causā), to mistrust, suspect (perh. only in participles; and most freq. in the part. perf.): Bomilcar suspectus regi et ipse eum suspiciens, Sall. J. 70, 1.
Hence, suspectus, a, um, P. a. (acc. to suspicio, II.), mistrusted, suspected; that excites suspicion.
- a. Of persons, Plaut. Bacch. 4, 9, 81: habere aliquem falso suspectum, id. ib. 3, 6, 43: quo quis versutior et callidior est hoc invisior et suspectior detractā opinione probitatis, Cic. Off. 2, 9, 34: provincia de morbis, Pall. 1, 16: ne super tali scelere suspectum se haberet, Sall. J. 71, 5: in quādam causā suspectus, Quint. 6, 3, 96: in morte matris, Suet. Vit. 14: in eā (filiā), id. Gram. 16; Tac. H. 1, 13: suspectus societate consilii, Vell. 2, 35, 3: suspecti capitalium criminum, Tac. A. 3, 60: nimiae spei, id. ib. 3, 29 fin.: Licinius Proculus intimā familiaritate Othonis suspectus, id. H. 1, 46: aemulationis, id. A. 13, 9: proditionis, Just. 5, 9, 12: sceleris, Curt. 6, 8, 3.
With dat.: non clam me est, tibi me esse suspectam, Ter. Hec. 4, 2, 1: meis civibus suspectus, Cic. Cat. 1, 7, 17; id. Quint. 4, 14: cum filius jamjam patri suspectus esset de novercā, id. Off. 3, 25, 94: nomine neglegentiae suspectum esse alicui, id. Fam. 2, 1, 1: suspectissimum quemque sibi haud cunctanter oppressit. Suet. Tit. 6.
With inf.: suspectus consilia ejus fovisse, Tac. H. 1, 46.
- b. Of things, concr. and abstr.: (in tyrannorum vitā) omnia semper suspecta atque sollicita, Cic. Lael, 15, 52: (voluptas) invidiosum nomen est, infame, suspectum, id. Fin. 2, 4, 12: res, Liv. 41, 24, 17: ut quae suspecta erant, certa videantur, Quint. 5, 9, 10: in suspecto loco, i. e. uncertain, critical, dangerous, Liv. 21, 7, 7: in eā parte consedit, quae suspecta maxime erat, Suet. Aug. 43: lacus Ambiguis suspectus aquis, Ov. M. 15, 333: metuit accipiter Suspectos laqueos, Hor. Ep. 1, 16, 51: periculum, Suet. Dom. 14: suspectae horae (quartanae), Sen. Ben. 6, 8, 1: tumores, Plin. 20, 6, 23, § 55: aqua frigida, id. 31, 6, 37, § 71: promissum suspectius, Quint. 5, 7, 14.
With dat.: animi medicina pluribus suspecta et invisa, Cic. Tusc. 3, 1, 1: suspectam facit judici causam, Quint. 5, 13, 51.
Neutr., with subject-clause: crudele, suos addicere amores: Non dare, suspectum, Ov. M. 1, 618.
- 2. Act., suspicious, distrustful: timidi et suspecti, Cato, Dist. 4, 44; Amm. 29, 4, 5.