Lewis & Short

tĕgĭmen, tĕgŭmen, and tegmen (in obliq. cas. usu. syncop. tegminis, etc.), n. [tego], a covering, cover (mostly poet. and in post-Aug. prose; in Cic. in prose only once, as a transl. from the Greek; syn.: operculum, integumentum): mihi (Anacharsi) amictui est Scythicum tegimen, Cic. Tusc. 5, 32, 90: tegimen direpta leoni Pellis erat, Ov. M. 3, 52; so, tegimen, id. ib. 1, 672; id. A. A. 3, 112; Sil. 1, 402; Sen. Q. N. 6, 25; Tac. A. 2, 21: consertum tegumen spinis, Verg. A. 3, 594; so, tegumen, Liv. 1, 20, 4; 4, 39, 3; Col. 7, 4, 4: textile tegmen, Lucr. 5, 1350; so id. 3, 649; Verg. A. 7, 666; 7, 742; Luc. 9, 771; Liv. 5, 38, 8; Quint. 9, 4, 4; Auct. B. Afr. 72: tegmina membrorum, Col. 3, 10, 12: vites opacare tegminibus, id. 5, 5, 15: removebitur hujus Tegminis officium, of the shield, Ov. M. 12, 92: pedum, i. e. shoes, Col. 1, 8, 18; Amm. 22, 9, 11.
Of the husk: grani, Col. 10, 243; cf.: hordeaexue de paleā tegminibusque suis, Ov. Med. Fac. 54.
Poet. sub caeli tegmine, the vault of heaven, Lucr. 1, 988; so id. 2, 662; 5, 1016; Cic. poët. N. D. 2, 44, 112: fluminis, icy covering, Laev. ap. Gell. 19, 7, 15.
With obj. gen.: ardoris, Vulg Ecclus. 34, 19.

tegmen, ĭnis, v. tegimen.