Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Tītan, ānis (collat. form Tītānus, i,

  1. I. v. in the foll.), m., = Τιτάν.
    1. A. Son of Cœlus and Vesta, elder brother of Saturn, and ancestor of the Titans, called Tītāni or Tītānes, who contended with Saturn for the sovereignty of heaven, and were, by the thunderbolts of his son Jupiter, precipitated into Tartarus: quasi Titani cum dis belligerem? Plaut. Pers. 1, 1, 26.
      Dat. Titanis, Cic. N. D. 2, 28, 70.
      Gen. genus Titanum, Cic. Leg. 3, 2, 5: Titanum suboles, id. poët. Tusc. 2, 10, 23.
      Acc. Titanas, Hor. C. 3, 4, 43; Ov. F. 3, 797.
      Appellatively: Titanus, of an old man, Plaut. Men. 5, 2, 101.
    2. B. A grandson of the above, son of Hyperion, the Sun-god, i. q. Sol, Cic. Arat. 60; cf. Verg. A. 4, 119; Ov. M. 1, 10; 2, 118; 6, 438; id. F. 1, 617; 2, 73; 4, 180; 4, 919 al.
    3. C. Prometheus, as grandson of Titan, Juv. 14, 35.
      Hence,
  2. II. Tītānĭus, a, um, adj., of or belonging to Titan or the Titans, Titanian: pubes, Fulmine dejecti, i. e. the Titans, Verg. A. 6, 580: bella, i. e. of the Titans, Sil. 12, 725: antra, Val. Fl. 4, 91: ales, i. e. the Phœnix, as sacred to the sun (Titan, B.), Claud. Idyll. 1, 7. Subst.: Tītā-nĭus, ii, m., for Titan, B., the Sun-god, Avien. Arat. 127.
    In fem.: Tītānĭa, ae.
          1. (α) Latona, as daughter of the Titan Cœus, Ov. M. 6, 346.
          2. (β) Pyrrha, as descendant of the Titan Prometheus, Ov. M. 1, 395.
          3. (γ) Diana, as sister of Sol, Ov. M. 3, 173.
          4. (δ) Circe, as daughter of Sol. Ov. M. 14, 382; 14, 438.
    1. B. Tītānĭăcus, a, um, adj., of or belonging to Titan or the Titans, Titanic: dracones, sprung from the Titans’ blood, Ov. M. 7, 398.
    2. C. Tītānis, ĭdis or ĭdos, adj. f., Titanic: pugna, of the Titans, Juv. 8, 132: Circe, as daughter of Sol, Ov. M. 13, 968; 14, 376; Val. Fl. 7, 212.
      Also, absol.: Tītānis, ĭdis, f., Circe, Ov. M. 14, 14.
          1. (β) Diana, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); and of Tethys, as sister of Sol, Ov. F. 5, 81.

Tītānŏmăchĭa, ae, f., = Τιτανομαχία, the battle with the Titans, Hyg. Fab. 150 in lemm.

Titarīsos, i, m., a river of Thessaly, Luc. 6, 376.

Tithoës, is, m., an Egyptian king, builder of the labyrinth, Plin. 36, 13, 19, § 84.

Tīthōnus or -nos, i, m., = Τιθωνός, son of Laomedon, consort of Aurora, and father of Memnon; endowed with immortality, and changed at last, after reaching a decrepit old age, into a cicada, Cic. Sen. 1, 3; Verg. A. 4, 585; Ov. F. 6, 473; Hor. C. 2, 16, 30; 1, 28, 8: Tithoni conjux, Ov. H. 17 (18), 111.
Hence,

  1. A. Tīthōnĭus, a, um, adj., of or belonging to Tithonus, Tithonian: conjux, i. e. Aurora, Ov. F. 3, 403.
    Called also, absol.: Tīthōnia, Ov. F. 4, 943; Val. Fl. 1, 311; 3, 1; Stat. Th. 12, 3: senectus, id. S. 4, 3, 151.
  2. B. Tīthōnaeus, a, um, adj., of or belonging to Tithonus: Memnon, Avien. Perieg. 368.
  3. C. Tīthōnis, ĭdis, f., the wife of Tithonus, i. e. Aurora, Stat. S. 5, 1, 34.

tĭthymălis, ĭdis, v. the foll. art.

tĭthymălus (tĭthymallus), i, m., = τιθύμαλος, a plant with a milklike sap, spurge (Euphorbia, Linn.), of many species, Plin. 26, 8, 39, § 62; App. Herb. 108; Ser. Samm. 46, 841; 64, 1106.
A female species, called tĭthymălis, ĭdis, sea-spurge: Euphorbia paralias, Linn.; Plin. 26, 8, 41, § 68.

Tĭtĭānus, a, um, v. Titius, II. B.

Tĭtĭenses, ĭum, v. Titius, II. C.

Tĭtĭens, ĭum, v. Titius, II. C. fin.

* tītillāmentum, i, n. [titillo], a tickling, for titillatio, Fulg. Myth. 2, 18.

tītillātĭo, ōnis, f. [titillo], a tickling, titillation: voluptates, quibus quasi titillatic sensibus adhibetur, Cic. N. D. 1, 40, 113: non est voluptatum tanta quasi titillatio in senibus, id. Sen. 14, 47; Hier. Ep. 52, 3: corporis, Sen. Ep. 92, 6.

tītillātus, ūs, m. [titillo], a tickling, for titillatio, Plin. 11, 37, 77, § 198; Cael. Aur. Acut. 2, 6, 26; id. Tard. 2, 11, 129.

tītillo, āvi, ātum, 1, v. a., to tickle, titillate.

  1. I. Lit.: sensus, Lucr. 2, 429: voluptas, quae quasi titillaret sensus, Cic. Fin. 1, 11, 39; cf. carnem, Tert. Pud. 22 med.: multitudinis levitatem voluptate quasi titillantes, Cic. Off. 2, 18, 63.
  2. II. Trop.: ne vos titillet gloria, Hor. S. 2, 3, 179: maerorem, Sen. Ep. 99, 7: appetentia cum titillatur, Macr. S. 7, 5, 30: titillata voluptas, Aus. Epigr. 108, 15: femina nulla prorsus invidia titillata, Mart. Cap. 2, § 172: his blandimentis titillat animas, Lact. 6, 22, 3; Aug. in Psa. 102, 5, Serm. 154, 4; Leo. M. Serm. 41, 1.
    Absol.: ego titillare non desinam, to amuse myself, Sen. Ep. 113, 21; cf.: per diem noctemque titillari velle, id. Vit. Beat. 5, 4: titillante gulā, Macr. S. 7, 5, 23.

* tītillus, i, m. [titillo], a tickling, for titillatio, Cod. Th. 8, 5, 2.

Tĭtĭnĭus (Tĭtinnĭus), ii, m., a Roman comic poet of the ante-class. period; see the fragments of his writings in Com. Rel. pp. 115-137 Rib.; Varr. ap. Charis. p. 215 P.

tĭtĭo, ōnis, m., a burning brand, firebrand (syn.: taeda, fax), Varr. ap. Non. 182, 21; 302, 7; Cels. 2, 17; Hyg. Fab. 171 al.; cf.: titionem vulgus appellat extractum foco torrem semiustum et exstinctum, Lact. 4, 14 med.

Tĭtĭus, i, m.; Tĭtĭa, ae, f.,

  1. I. the name of a Roman gens; e. g. Sex. Titius, a tribune of the people, whose motions so much resembled dancing that a certain dance was named Titius after him, Cic. Brut. 62, 225; id. de Or. 2, 11, 48.
  2. II. Titius Septimius, to whom is addressed Hor. C. 2, 6; cf. id. Ep. 1, 9, 1.
    Hence,
    1. A. Tĭtĭus, a, um, adj., of or belonging to a Titius, Titian: lex, Cic. Mur. 8, 18; id. Leg. 2, 6, 14; Val. Max. 8, 1, 3; Dig. 11, 5, 3: atrium, Liv. 39, 44, 7: sodales, appointed for the Sabine worship by king Titus Tatius, Varr. L. L. 5, § 85 Müll.; Tac. A. 1, 54; Luc. 1, 602.
      Called also TITIALES, Inscr. Orell. 2432; cf. also SODALIS TITIENSIS, Inscr. Murat. 299.
    2. B. Tĭ-tĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Titius, Titian: fundus, Dig. 23, 3, 50; ib. 45, 1, 85.
    3. C. Tĭtĭensis, e, adj., of or belonging to king Titus Tatius; v. sodalis, A.
      Subst.: Tĭtĭenses, ĭum, m., for the usual Tatienses, one of the three Roman equestrian centuries; v. Tatius; also abbrev. Tĭtĭens, ĭum, Varr. L. L. 5, § 81; Prop. 4 (5), 1, 31.

tītivillitĭum, ĭi, n., a very small trifle, a bagatelle: non ego istuc verbum empsitem (empsiculem, Müll.) titivillitio, Plaut. Cas. 2, 5, 39; cf. Fest. p. 366 Müll. N. cr., and Fulg. Prisc. Serm. 562.

tĭtŭbanter, adv., v. titubo fin.

tĭtŭbantĭa, ae, f. [titubo], a staggering, wavering (very rare): linguae, i. e. stammering, Suet. Claud. 30; so too, oris, id. Vit. 6; cf. the foll. art., I.

tĭtŭbātĭo, ōnis, f. [titubo], a staggering, wavering.

  1. I. Lit.: in ipsā ebrietate, Sen. Ep. 95, 16: linguae, i. e. stammering, Macr. S. 7, 6 med.; cf. the preced. art.
  2. II. Trop.: titubatio aut offensio, Auct. Her. 2, 8, 12; Cic. Inv. 2, 12, 41; Hier. de Cain et Abel, 1, 5, 19.

tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.

  1. I. Lit. (rare; cf.: vacillo, labo); of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque, Ov. M. 11, 90: mero somnoque gravis titubare videtur, id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.: titubans pes, Phaedr. 4, 14, 12: vestigia titubata, tottering, Verg. A. 5, 332: titubat lingua, stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.
  2. II. Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.): Licinius titubans, Cic. Cael. 28, 66: cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono, Ov. A. A. 1, 598: erubuisse, expalluisse, titubasse, Auct. Her. 2, 5, 8: testes, si verbo titubarint, Cic. Fl. 10, 22: at vide, ne titubes, Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93: lacrumans titubanti animo, corde et pectore, id. ib. 1, 1, 43: hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus, Nep. Eum. 9, 2: quid agat, ne quid titubet, Plaut. Ps. 2, 4, 75: verum illa ne quid titubet, Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11: nihil, Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.: ne quid titubetur, Plaut. Mil. 3, 3, 70: si quid forte titubatum est, ut fit in bello, Cic. Fam. 12, 10, 2: versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum, id. de Or. 3, 50, 192.
    Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
    1. A. Lit.: lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae, Amm. 24, 4, 28.
    2. B. Trop., hesitatingly, falteringly: titubanter et inconstanter loqui de aliquā re, Auct. Her. 4, 41, 53: titubanter et strictim, Cic. Cael. 7, 15.

tĭtŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [titulus], to give a title to, to call, name, entitle (postclass.): magos quoque Samaritanorum appellatione titulavit, Tert. adv. Jud. 9 med.; id. Anim. 13; Carm. Judic. Dom. 2; Mart. Cap. 1, § 41.

tĭtŭlus, i (collat. form, n.: HOC TITVLVM, Inscr. Fabr. 8, 47; Inscr. Cardin. Dipl. 22), m. [root ti- of τίνω, τιμάω], a superscription, inscription, label, litle; a ticket, bill, placard, notice that a thing is to be sold or let (syn. index).

  1. I. Lit. (esp. freq. after the Aug. per.): aram condidit dedicavitque cum ingenti rerum ab se gestarum titulo, Liv. 28, 46, 16: virtutes in aevum Per titulos memoresque fastos Aeternet, Hor. C. 4, 14, 4: dant munera templis; Addunt et titulum: titulus breve carmen habebat, Ov. M. 9, 793: cumque ducum titulis oppida capta legat, id. Tr. 4, 2, 20: titulus nomenque libelli. Ov. R. Am. 1: librorum, Quint. 2, 14, 4: titulum scribere, Col. 9, praef. § 2: quorum titulus per barbara colla pependit, i. e. of slaves put up for sale, Prop. 4, 5, 51: paterae, quas cum titulo nominis Camilli ante Capitolium constat positas esse, Liv. 6, 4, 3: signa cum titulo lamnae aëneae inscripto, id. 23, 19, 18: patrem familias canibus objecit, cum hoc titulo, Suet. Dom. 10: cras bibet aliquid, cujus patriam titulumque senectus delevit, Juv. 5, 34: sepulcri, epitaph, id. 6, 230; cf.: cinerem sine titulo, sine nomine jacere, Plin. Ep. 6, 10, 3; so of an epitaph, id. ib. 9, 19, 3: domus proscribebatur, si quis emere, si quis conducere vellet: venit Athenodorus, legit titulum auditoque pretio, etc., the bill, the notice of sale, Plin. Ep. 7, 27, 7; cf. poet.: ite sub titulum lares, Tib. 2, 4, 54: sub titulum nostros misit lares, Ov. R. Am. 302.
  2. II. Transf.
    1. A. Like our title for an honorable appellation, title of honor, glory: sustinere titulum consulatus, Cic. Pis. 9, 19: quos si titulus hic (sapientis) delectat, id. Tusc. 5, 10, 30: servatae pubis Achivae, Ov. M. 7, 56: qui stupet in titulis et imaginibus, Hor. S. 1, 6, 17; id. C. 4, 14, 4; id. S. 2, 3, 212: et domus est titulis utraque fulta suis, Prop. 4 (5), 11, 32; Ov. F. 2, 16; 1, 602; id. M. 7, 448; 12, 334.
    2. B. Repute, renown, fame: par titulo tantae gloriae fuit, Liv. 7, 1, 10; Stat. S. 2, 7, 62: prioris perpetrati belli titulus, Liv. 28, 41, 3; cf.: quid in purpurā istā aliud quam victoriarum mearum titulos geris? Just. 18, 7, 13: titulo Spartanae victoriae inflatus, Curt. 10, 10, 14: captae urbis titulo cedens, id. 6, 6, 33.
    3. C. A sign, token: ciconia, titulus tepidi temporis, Petr. 55.
    4. D. A cause or reason alleged, a pretence, pretext (so perh. not ante-Aug.; cf.: causa, nomen): non vos pro Graeciae libertate tantum dimicare: quamquam is quoque egregius titulus esset, etc., Liv. 36, 17, 13: praetendere titulum belli, id. 37, 54, 13: honestiorem causam libertatis quam servitutis praetexi titulo, id. 34, 59, 1 Weissenb. ad loc.: sub titulo aequandarum legum nostra jura oppressa, id. 3, 67, 9: sub honorificentissimo ministerii titulo, Vell. 2, 45, 4: ipse (probabatur) accepisse HS. decem milia foedissimo quidem titulo, Plin. Ep. 2, 11, 23: transfugae titulo Babyloniam proficiscitur, Just. 1, 10, 16: erat hic quidem titulus cum Graecis coëundi, id. 5, 1, 8; 11, 10, 10; 15, 4, 13: titulum sollemnis officii occulto sceleri praeferentes, Curt. 5, 10, 12: titulus facinori speciosus praeferebatur, id. 7, 5, 20.
    5. E. The title of a book (post-Aug.; cf. index): M. Tullius in ipsis librorum quos hac de re primum scripserat titulis, Quint. 2, 14, 4: materiam (libri) ex titulo cognosces, Plin. Ep. 5, 15, 3: cui vix voluminum suorum frontes maxime placent titulique, Sen. Tranq. 9, 6.

Tĭtūrĭānus, a, um, v. Titurius.

Titūrĭus, ii, m., a legate of Cæsar in the Gallic war, Caes. B. G. 5, 27; 5, 29; 5, 33; Suet. Caes. 25.
Hence, Tĭtūrĭā-nus, a, um, adj., of Titurius, Titurian: clades, Suet. Caes. 67.

Titurnĭus, i, m., the name of a Roman gens, Cic. Fam. 13, 39.

Tĭtus, i, m., a Roman prænomen, abbreviated T.

Tĭtyos, yi, m., = Τιτυός, a giant, son of Jupiter, slain by Apollo with arrows for his attempt on the chastity of Latona; and, as a further punishment, as he lay in the infernal regions stretched out over a space of nine jugera, a vulture kept feeding on his liver, which was as constantly reproduced, Lucr. 3, 992 sq.; Verg. A. 6, 595; Prop. 3, 5, 44; Tib. 1, 3, 75; Ov. M. 4, 457; id. P. 1, 2, 41; Hor. C. 4, 6, 2; 3, 11, 21.

Tītyrus, i, m.

  1. I. Lit., the name of a shepherd in Virgil’s Eclogues, Verg. E. 1.
  2. II. Transf.
    1. A. For a shepherd in gen., Verg. E. 8, 55.
    2. B. As a designation of Virgil’s Eclogues, Ov. Am. 1, 15, 25.
    3. C. As a designation of Virgil himself, Prop. 2, 34 (3, 32), 72.

Tityus, i, m., a river of Illyria, Plin. 3, 21, 25, § 139; Flor. 2, 5.