Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Mŭtusca, ae, f., = Trebula Mutusca, a city in the Sabine territory: olivifera, Verg. A. 7, 711. Its inhabitants are called Trēbŭlāni Metusci, Plin. 3, 12, 17, § 107; v. Trebula.

trĕbācĭter, adv., v. trebax fin.

Trĕbātĭus, ii, m., C. Testa, a lawyer, a friend of Cicero, to whom the latter dedicated the Topica, Cic. Fam. 7, 5 sq.; 11, 27, 1; id. Att. 9, 15, A; 9, 17, 1; Hor. S. 2, 1, 4; 2, 1, 78; Suet. Caes. 78; Gell. 7 (6), 12, 4 al.

trĕbax, ācis, adj. [contr. from the Gr. τριβακός], practised, skilled in the ways of the world, cunning, crafty (lat. Lat.): trebacissimus senex, Sid. Ep. 1, 11 med.
Adv.:
trĕbācĭter, cunningly, slyly, Sid. Ep. 9, 11 med.

Trĕbellĭus, i, m., the name of a Roman gens. Esp.,

  1. I. L. Trebellius, Cic. Phil. 10, 10, 22; 11, 6, 14; 12, 8, 20.
  2. II. M. Trebellius, Cic. Quint. 5, 21.
  3. III. Trebellius Maximus, a consul under Nero.
  4. IV. Trebellius Pollio, a Roman historian under the emperor Constantine; v. Bähr, Röm. Lit Gesch. § 228.
    Hence,
    1. A. Trĕbellĭcus, a, um, adj., of or belonging to a Trebellius: vinum, named after a Trebellius, Plin. 14, 6, 8, § 69.
    2. B. Trĕbellĭānus, a, um, adj., of or belonging to the consul Trebellius, Trebellian: T. senatusconsultum de fideicommissariis, Dig. 36, tit. 1: fideicommissarius, ib. 36, 3, 15.

1. Trĕbĭa, ae, m., = Τρεβίας, ὁ (sc. ποταμός), a river in Upper Italy, celebrated for Hannibal’s victory over the Romans, now Trebbia, Liv. 21, 52 sq.; Flor. 2, 6, 12; Luc. 2, 46; Sil. 4, 495; 4, 645; 6, 707; 9, 189.

2. Trĕbĭa, ae, f., a village in Umbria, now Trevi, Arn. 3, 122.
Hence,

  1. A. Trĕ-bĭānus, a, um, adj., of or belonging to Trebia, Trebian: ager, Liv. 23, 14, 13: di, Arn. 3, 126.
    In plur. subst.: Trĕbĭāni, ōrum, m., the inhabitants of Trebia, Suet. Tib. 31.
  2. B. Trĕbĭātes, um, m., the inhabitants of Trebia, Plin. 3, 14, 19, § 114.

Trebĭus, ii, m., the name of a Roman gens.

  1. I. Statius Trebius, who surrendered his native town Compsa to Hannibal, Liv. 23, 1, 1.
  2. II. Trebius Niger, a historian, companion of Lucullus, proconsul of Hispania Bætica, Plin. 9, 25, 41, § 80; 9, 30, 48, § 89; 10, 18, 20, § 40; 32, 2, 6, § 15.

Trĕbōnius, i, m., the name of a Roman gens.

  1. I. C. Trebonius, a legate of Cœsar in Gaul, a friend of Cicero, Caes. B. G. 5, 24; 6, 40; 7, 81; id. B. C. 1, 36; 3, 20; Cic. Fam. 12, 16; 15, 20; id. Phil. 2, 14, 34; Vell. 2, 69, 1.
  2. II. The father of the preceding, C. Trebonius, Cic. Fam. 10, 21, 1; id. Phil. 13, 10, 23.
  3. III. Another of the name is mentioned, Hor. S. 1, 4, 114.

Trēbŭla, ae, f., the name of three Italian towns.

  1. I. A town in Campania, near Suessula and Saticula, now Maddaloni, Liv. 23, 39, 6.
    Hence, Trēbŭlānus, a, um, adj., of or belonging to Trebula, Trebulan: ager, Liv. 10, 1, 2: vina, Plin. 14, 6, 8, § 69.
    Subst.: Trēbŭlānum, i, n., an estate near Trebula, Cic. Att. 5, 2, 1; 5, 3, 1; 7, 2, 2.
    In plur.: Trēbŭlāni, ōrum, m., with the addition Balinienses, the inhabitants of Trebula, the Trebulans, Plin. 3, 5, 9, § 64.
  2. II. A town in the Sabine territory, Trebula Mutusca, now Monte Leone, Jul. Obs. 102; also called Trebula, Mart. 5, 71, 1; and Mutusca, Verg. A. 7, 711. The inhabitants are called Trēbŭlāni Mutuscaei, Plin. 3, 12, 17, § 107.
    Hence, Trebulanus ager, Cic. Agr. 2, 25, 66; id. Fam. 11, 27, 3.
  3. III. Another town in the Sabine territory, the inhabitants of which are called Trebulani Suffenates, Plin. 3, 12, 17, § 107.

Trēbŭlānus, a, um, v. Trebula.

trĕcēnārĭus ( TERCENARIVS, Inscr. Grut. 387, 8; 417, 5), a, um, adj. num. [treceni].

  1. I. Of or belonging to three hundred: vites, i. e. that yield three hundred amphorae of wine to the juger, Varr. R. R. 1, 2, 7.
  2. II. A soldier whose pay is three hundred sestertia (cf. ducenarius), Inscr. Grut. 365, 6; 387, 8; 417, 5.

trĕcēni (tercēni, Eum. Rest. Schol. 11), ae, a (gen. plur. trecenorum, Liv. 7, 25: trecenūm, Sen. Q. N. 3, 7, 3), num. distr. adj. [tres-centum].

  1. I. Lit., three hundred each, three hundred distributively: treceni equites in singulis legionibus, Liv. 39, 38, 11; 8, 8, 14: familiae in singulas colonias, id. 32, 29, 4: nummi in capita Romana, id. 22, 52, 3.
    Of an indefinitely large number: non si trecenis, quotquot eunt dies, Amice, places illacrimabilem Plutona tauris, Hor. C. 2, 14, 5.
  2. II. Transf., in gen., three hundred: vivere ducenis annis et quosdam trecenis, Plin. 8, 10, 10, § 28.

trĕcentēni, ae, a, num. distrib. adj. [trecenti], three hundred each: pedes, Col. 5, 2, 10.

trĕcentēsĭmus, a, um, adj. [contr. from the Gr. ], the three-hundredth: annus, Cic. Rep. 1, 16, 25; Liv. 4, 7, 1; Val. Max. 8, 13 fin.; Eutr. 2, 1.

trĕcenti (trĭcenti, Col. 5, 2, 5), ae, a (gen. plur. trecentūm. Cic. Dom. 44, 116; Liv. 22, 37), num. adj. [tres-centum], three hundred: nummi Philippii, Plaut. Poen. 1, 1, 38: Leonidas se in Thermopylis trecentosque eos, quos eduxerat Spartā, opposuit hostibus, Cic. Fin. 2, 30, 97: ad trecentos viros trucidavit, id. Phil. 3, 4, 10: juvenes, Verg. A. 10, 173: usque ad milia basiem trecenta, Cat. 48, 3; so, trecenta milia, id. 9, 2; Hor. Ep. 2, 2, 164: trecenta debet Titius, Mart. 4, 37, 2: a sene postquam patruo venere trecenta, id. 12, 70, 7.
To denote an indefinitely large number: causae, Plaut. Mil. 2, 2, 95: versus, id. Pers. 3, 3, 6: verba, id. Trin. 4, 2, 122: amatorem trecentae Pirithoum cohibent catenae, Hor. C. 3, 4, 79: amici, Cat. 9, 2.

trĕcentĭes (trĭcentĭes, Mart. 3, 22, 1), adv. num. [trecenti], three hundred times, Cat. 29, 15; Mart. 3, 22, 1.

trĕchĕdīpnum, i, n. (sc. vestimentum), = τρεχέδειπνον (running to a banquet), a light garment worn at table by parasites, Juv. 3, 67 (trechedipna vestimenta parasitica currentium ad cenam, Schol.).

(trĕdĕcĭes, a false read. for terdeciens, Cic. Verr. 2, 3, 80, § 184.)

trĕdĕcim (tresd-, Front. Aquaed. 33), num. adj. [tres-decem], thirteen: tredecim captis navibus, Liv. 36, 45, 3: centum tredecim senatores, Tac. H. 5, 19 fin.: equus emptus talentis tredecim, Gell. 5, 2, 2 (for which we have decem et tres, Cic. Rosc. Am. 7, 20: decem tres, Liv. 37, 30, 8: decem tria milia, id. 29, 2, 17; v. decem).

treis or trīs, v. tres init.

trĕmĕbundus (trĕmĭb-), a, um, adj. [tremo],

  1. I. trembling, quivering, shaking (mostly poet.): (Iphigenia) tremibunda ad aras Deducta est, Lucr 1, 95: tremebunda manu tangere, Cic. Dom. 52, 134; cf.: Caius a primā tremebundus luce, trembling with fear, Mart. 9, 93, 5: membra, Ov. M. 4, 133: leo, Claud. ap. Eutr. 2, 440: tremebundā voce, Auct. Her 3, 14, 25.
    Comp.: (cucumis) effetae tremebundior ubere porcae, i.e. more flabby, softer, Col. poët. 10, 396.
  2. II. Transf.: cornus (i.e. hasta), Sil. 10, 119: tela, id. 5, 628: oratio, Nazar. Pan. Const. 2.

trĕmĕfăcĭo, fēci, factum, 3, v. a. [tremo-facio], to cause to shake, quake, or tremble (poet.): (Juppiter) Annuit, et totum nutu tremefecit Olympum, Verg. A. 9, 106; 10, 115: totum caelum supercilio et nutu, Arn. 4, 140: Lernam arcu, Verg. A. 6, 804: Thulem belli murmure, Claud. B. Get. 204: se tremefecit tellus, quaked, Cic. poët. Div. 1, 11, 18.
In part. perf.: folia tremefacta Noto, Prop. 2, 9, 34; so, tellus, Verg. A. 10, 102: pectora, id. ib. 2, 228: scuticae habenis, Ov. H. 9, 81: quies pueri, Stat. Achill. 1, 247.

trĕmĕfactĭo, ōnis, f., trembling (late Lat.); only transf., Cassiod. in Psa. 103, 31.

trĕmendus, a, um, v. tremo fin.

trĕmenter, adv., with trembling (late Lat.), Fulg. Serm. 24; Dracont. Hexaëm. 671.

trĕmesco (trĕmisco), ĕre, v. n. and a. inch. [tremo], to begin to shake or tremble, to shake, quake, or tremble for fear; to quake or tremble at a thing (poet.): plaustri concussa tremescunt Tecta viam propter, Lucr. 6, 548: tonitruque tremescunt Ardua terrarum, Verg. A. 5, 694: jubeo tremescere montes, Ov. M. 7, 205: latitans omnemque tremescens Ad strepitum, id. ib. 14, 214.
With acc.: sonitumque pedum vocemque tremesco, Verg. A. 3, 648: Phrygia arma, id. ib. 11, 403.
With object-clause: telum instare tremescit, Verg. A. 12, 916.
With rel.-clause: quercum nutantem nemus et mons ipse tremescit, Quā tellure cadat, Stat. Th. 9, 535.

* trĕmĭpēs, pĕdis, adj. [tremo-pes], trembling-footed, with trembling feet: anates tremipedes, Varr ap. Non. 460, 8.

trēmis, issis, m. [formed after the analogy of semis, from tres and as]; under the later emperors, a coin, the third part of an aureus, Lampr. Alex. Sev. 39; Cod. Just. 12, 40, 3; cf. semis, II. A. 2.

trĕmo, ŭi, 3, v. n. and a. [cf. Gr. τρέμω, to tremble; ἀτρέμας, quiet].

  1. I. Neutr., to shake, quake, quiver, tremble, etc. (freq. and class.; cf. trepido): sapiens si algebis, tremes, Novat. ap. Cic. de Or.2, 70, 285 (Com.Rel. v. 116 Rib.): pro monstro extemplo’st, quando qui sudat tremit, Plaut. As. 2, 2, 23: viden’, ut tremit atque extimuit, id. Mil. 4, 6, 57: totus Tremo horreoque, Ter Eun. 1, 2, 4: si qui tremerent et exalbescerent objecta terribili re extrinsecus, Cic. Ac. 2, 15, 48: timidus ac tremens, id. Pis. 30, 74: tremo animo, id. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4; so, animo, Sen. Agam. 833: toto pectore tremens, Cic. Tusc. 4, 22, 49: corde et genibus tremit, Hor. C. 1, 23, 8.
    In a Greek construction: tremis ossa pavore, Hor. S. 2, 7, 57: ingemit et tremit artus, Lucr. 3, 489; cf. Verg. G. 3, 84.
    1. B. Of things: mare caelum terram ruere ac tremere diceres, Afran. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31 (Com. Rel. v. 9 Rib.): membra miserae tremunt, Plaut. Cas. 3, 5, 2: genua, Sen. Ep. 11, 2: artus, Verg, A. 3, 627: manus, Ov. M. 8, 211: umeri, Verg. A. 2, 509: haec trementi questus ore, Hor. Epod. 5, 11; so, ore tremente, Ov. Tr. 3, 11, 54 et saep.: Africa terribili tremit horrida terra tumultu, Enn. ap. Fest p. 153 Müll. (Ann. v. 311 Vahl.): verbere ripae, Hor. C. 3, 27, 23: aequor, Ov. M. 4, 136: ilices, Hor. Epod. 10, 8: hasta per armos Acta, Verg. A. 11, 645: vela, Lucr. 4, 77: frusta (carnis), i.e. to quiver, Verg. A. 1, 212: seges altis flava spicis, Sen. Oedip 50; id. Med. 46.
  2. II. Act., to quake or tremble at a thing (mostly poet. and perhaps not ante-Aug.): virgas ac secures dictatoris tremere atque horrere, Liv, 22, 27, 3: Junonem Offensam, Ov. M. 2, 519: neque iratos Regum apices neque militum arma, Hor. C. 3, 21, 19: jussa virum nutusque, Sil. 2, 53: te Stygii tremuere lacus, Verg. A. 8, 296: non praesidum gladios tremunt, Lact. 5, 13, 17: varios casus, Sen. Troad. 262: hostem, id. ib. 317.
    Hence, trĕmendus, a, um, P a. (acc. to II.), that is to be trembled at; hence, fearful, dreadful, frightful, formidable, terrible, tremendous (poet. and in post-Aug. prose): manes adiit regemque tremendum, Verg. G. 4, 469: Chimaera, Hor. C. 4, 2, 15: vates visu audituque, Stat. Th. 10, 164: oculi, Ov. M. 3, 577: cuspis, Hor. C. 4, 6, 7: tumultus, id. ib. 1, 16, 11: Alpes, id. ib. 4, 14, 12: monita Carmentis, Verg. A. 8, 335: nefas, Val. Fl. 2, 209: tigris animal velocitatis tremendae, Plin. 8, 18, 25, § 66.

trĕmor, ōris, m. [tremo], a shaking, quaking, quivering, trembling, tremor.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.; cf. trepidatio); terrorem pallor et tremor consequitur, Cic. Tusc. 4, 8, 19; cf id. Ac. 2, 15, 48: quo tremore et pallore dixit! id. Fl. 4, 10: omnia corusca prae tremore fabulor, Plaut. Rud. 2, 6, 42: gelidusque per ima cucurrit Ossa tremor, Verg. A. 2, 121: subitus tremor occupat artus, id. ib. 7, 446; Ov M. 3, 40: donec manibus tremor incidat unctis, Hor. Ep. 1, 16, 23: tota tremor pertemptet equorum Corpora, Verg G 3, 250: errat per artus, Sen. Herc Oet. 706.
      Plur., Plin. 24, 7, 24, § 40.
      Personified: Frigus iners illic habitant Pallorque Tremorque, Ov. M. 8, 790.
        1. b. Of inanim. things: dum tremor (ignium) est clarus, Lucr. 5, 587.
    2. B. In partic., an earthquake: tremor terras graviter pertentat, Lucr. 6, 287; 6, 577; Claud. ap. Eutr. 2, 27.
      In plur., Lucr. 6, 547; Ov. M. 6, 699; 15, 271; 15, 798; Luc. 7, 414; cf. Sen. Q. N. 6, 21, 3; Plin. 36, 10, 15, § 73.
  2. II. Transf., act., like terror, of that which causes trembling, fear, etc., a dread, terror (very rare): (Cacus) silvarum tremor, Mart. 5, 65, 5; cf. id. 5, 24, 4: ponti, Petr. 123.

trĕmŭlē, adv., v. tremulus fin.

trĕmŭlus, a, um, adj. [tremo].

  1. I. Lit., shaking, quaking, quivering, trembling, tremulous (poet. and in post-Aug. prose): anus, Plaut. Curc. 1, 3, 3; cf.: incurvus, tremulus, labiis demissis, gemens, Ter. Eun. 2, 3, 45: manus annisque metuque, Ov. M. 10, 414; so, anni, Prop. 4 (5), 7, 73: tempus, Cat. 61, 161: passus (senilis hiemis), Ov. M. 15, 212: artus, Lucr. 3, 7: manus, Plin. 14, 22, 28, § 142: guttur, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: ut mare fit tremulum, tenui cum stringitur aura, Ov. H. 11, 75: harundo, id. M. 11, 190: canna, id. ib. 6, 326: cupressus, Petr. 131: flamma, Cic. poët. N. D. 2, 43, 110; Verg. E. 8, 105; cf.: jubar ignis, Lucr. 5, 696: ignes, id. 4, 405: lumen, Verg. A. 8, 22: motus, Lucr. 3, 301: horror, Prop. 1, 5, 15: lorum, Luc. 4, 444: colores, Claud. in Ruf. 2, 356: equi, i.e. restless, spirited, Nemes. Cyn. 256 (cf. Verg. G. 3, 84 and 250).
    Subst.: sacopenium sanat vertigines, tremulos, opisthotonicos, i.e. shaking or trembling in the joints, Plin. 20, 18, 75, § 197; 20, 9, 34, § 85; 23, 4, 47, § 92.
    In neutr., adverb.: (puella) tam tremulum crissat, tremblingly, Mart. 14, 203, 1.
  2. II. Transf., act., that causes one to shake or shiver: frigus, Cic. Arat. 68.
    * Adv.: trĕmŭlē, tremblingly, App. M. 5, p. 168, 28.

trĕpĭdanter, adv., v. trepido fin

trĕpĭdātĭo, ōnis, f [trepido], a state of confused hurry or alarm, agitation, confusion, consternation, trepidation (not freq. till the Aug. per.): numquae trepidatio? numqui tumultus? * Cic. Deiot. 7, 20: quae senatūs trepidatio, quae populi confusio, quis urbis metus, Vell. 2, 124: cujus rei subita trepidatio magnum terrorem attulit nostris, Auct. B. Alex. 75, 2; cf.: nec opinata res plus trepidationis fecit, quod, etc., Liv. 3, 3, 2: ut jam ex trepidatione concurrentium turba constitit, id. 3, 50, 4: pilis inter primam trepidationem abjectis, id. 2, 46, 3: trepidationem inicere, id. 2, 53, 1: trepidatio fugaque hostium, id. 37, 24, 7: vitia non naturae sed trepidationis, Quint. 11, 3, 121: trepidatione mendacium prodere, Petr. 82: ferrum pectori per trepidationem admovens, Tac. A. 11, 38: vulgi, id. ib. 12, 43; in quā trepidatione multae captae naves, Just. 2, 12, 27: cum magnā trepidatione vigilavit, Suet. Ner. 34: nervorum, a trembling, Sen. Ira, 3, 10, 2.

trĕpĭdē, adv., v. trepidus fin.

trĕpĭdĭārĭus, a, um, adj. [trepidus], restless, moving briskly: sed ipsos equos, quos vulgo trepidiarios, militari verbo tottonarios vocant, ita edomant, etc., Veg. 1, 56, 37.

trĕpĭdo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [id.], to hurry with alarm, to bustle about anxiously, be in a state of confusion, agitation, or trepidation (class., but not in Cic.): ut ille trepidabat! ut festinabat miser! Plaut. Cas. 2, 7, 9; so with festinare, Ter. Ad. 3, 2, 25; Sall. C. 31, 1: quid est quod trepidas, Ter Eun. 5, 5, 8: tum demum Titurius trepidare, concursare, Caes. B. G. 5, 33: trepidare omnibus locis, Sall. J. 38, 5: currere per totum pavidi conclave magisque Exanimes trepidare, Hor. S. 2, 6, 114: dum in sua quisque ministeria discursu trepidat ad prima signa, Liv. 23, 16, 12: trepidante totā civitate ad excipiendum Poenum visendumque, id. 23, 7, 10: circa vallum (hostes), Auct. B. Afr. 82, 1: circum artos cavos (mures), Phaedr. 4, 6, 3: vigiles tumultuari, trepidare, moliri portam, Liv. 27, 28, 10: nobis trepidandum in acie instruendā erat, id. 44, 38, 11: dum trepidant alae, Verg. A. 4, 121: lymphati trepidare coeperunt, Curt. 4, 12, 14: at Romanus homoCorde suo trepidat, Enn. Ann. 4, 7; Plaut. Ep. 1, 1, 59: spe trepido, Luc. 7, 297: trepidare laetitiā, Arn. 7, n. 4: voce, Pers. 1, 20: multa manu medicā Phoebique potentibus herbis Nequiquam trepidat, Verg. A. 12, 403: nam veluti pueri trepidant atque omnia caecis In tenebris metuunt, Lucr. 2, 55; 3, 87; 6, 35; cf.: ancipiti trepidant terrore per urbes, id. 6, 596: recenti mens trepidat metu, Hor. C. 2, 19, 5: metu falso, Ov. Tr 1, 5, 37: formidine belli, id. ib. 3, 10, 67: in dubiis periclis, Lucr. 3, 1076: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat, Hor. C. 3, 29, 32.
Impers. pass.: trepidari sentio et cursari rursum prorsum, Ter. Hec. 3, 1, 35: totis trepidatur castris, Caes. B. G. 6, 37: ubi jam trepidatur, Lucr. 3, 598: vastis trepidatur in arvis, Sil. 4, 26: si gradibus trepidatur ab imis, Juv. 3, 200.

        1. (β) Like tremo with acc., to tremble at, be afraid of (poet. and very rare): et motae ad lunam trepidabis harundinis umbram, Juv. 10, 21: occursum amici, id. 8, 152: lupos (damae), Sen. Herc. Oet. 1058.
        2. (γ) With inf. (poet.): ne trepidate meas, Teucri, defendere naves, Verg. A. 9, 114: occurrere morti, Stat. Th. 1, 639.
        3. (δ) With ne: trepidat, ne Suppositus venias et falso nomine poscas, Juv. 1, 97; 14, 64.
      1. b. Of things, Lucr. 2, 965: quae (aqua) per pronum trepidat cum murmure rivum, Hor. Ep. 1, 10, 21; cf.: obliquo laborat Lympha fugax trepidare rivo, id. C. 2, 3, 12: flammae trepidant, flare, waver, flicker, id. ib. 4, 11, 11: trepidantia exta, throbbing, quivering, palpitating, Ov. M. 15, 576: sic aquilam pennā fugiunt trepidante columbae, id. ib. 1, 506: sub dentibus artus, id. ib. 14, 196.
      2. c. With inf.: octavum trepidavit aetas Claudere lustrum, Hor. C. 2, 4, 24.
        Hence, trĕpĭdanter, adv., trem blingly, timorously, anxiously, with trepidation (rare): trepidanter effatus, Suet. Ner. 49.
        Comp.: trepidantius timidiusque agere, Caes. B. C. 1, 19.

* trĕpĭdŭlus, a, um, adj. dim. [id.] trembling, anxious, timorous: pulli circumstrepere, Gell. 2, 29, 8.

trĕpĭdus, a, um, adj. [root in Gr. τρέπω, to turn, put to flight; cf. Lat. torqueo (cf. Fest. p. 367 Müll.); prop. scared; hence], restless, agitated, anxious, solicitous, disturbed, alarmed, in a state of trepidation, etc. (not. freq. in prose till the Aug. per.; perh. not at all in Cic. and Cæs.): tum trepidae inter se coëunt pennisque coruscant (apes), in a hurry, Verg. G. 4, 73; so, Dido, id. A. 4, 642 Serv.: hic galeam tectis trepidus rapit, id. ib. 7, 638; 9, 233: trepidi improviso metu, Sall. J. 97, 5; cf.: curia maesta ac trepida ancipiti metu, Liv. 2, 24, 3: Romae nocturnus terror ita ex somno trepidam repente civitatem excivit, id. 8, 37, 6: trepidi formidine portas Explorant, Verg. A. 9, 169; Just. 2, 13, 9.
( β ) With gen.: illae (apes) intus trepidae rerum per cerea castra Discurrunt, Verg. A. 12, 589: Messenii trepidi rerum suarum, Liv. 36, 31, 5; so, rerum suarum, id. 5, 11, 4: salutis, Sil. 12, 13: admirationis ac metus, Tac. A. 6, 21 fin.: tubarum, Stat. Th. 11, 325.

      1. b. Of things: illud (ferrum) in trepidā submersum sibilat unda, Ov. M. 12, 279 (Merkel, tepidā); cf.: et foliis undam trepidi despumat aheni, i. e. bubbling, foaming, Verg. G. 1, 296: venae, Ov. M. 6, 389: pes, id. ib. 4, 100: ōs, id. ib. 5, 231: vultus, id. ib. 4, 485: cursus, Verg. A. 4, 672: terror, Lucr. 5, 41: metus, Ov. Tr. 3, 1, 54; Plin. 2, 7, 5, § 15: tumultus belli, Lucr. 3, 846: certamen, Hor. Ep. 1, 19, 48: motus, Ov. M. 8, 606: fletus, id. ib. 4, 673: in re trepidā, in a critical situation, perilous juncture, Liv. 1, 27, 7; 4, 46, 8; 26, 5, 7; cf. in plur.: in trepidis rebus, id. 4, 17, 8; 4, 56, 8; Tib. 2, 3, 21; Hor. C. 3, 2, 5; Sil. 7, 1; cf. Sall. J. 91, 5: incerta et trepida vita, Tac. A. 14, 59; so, vita, id. ib. 4, 70 fin.: litterae, i. e. announcing danger, bringing alarming news, Curt. 7, 1, 36; so, nuntius, Just. 31, 2, 8.
        Adv.: trĕpĭdē, hastily, in a state of confusion or alarm, with trepidation: trepide concursans, Phaedr. 2, 5, 2: classis trepide soluta, Liv. 22, 31, 5; so, relictis castris, id. 7, 11, 1: deserta stativa, id. 10, 12, 6: trepide anxieque certare, Suet. Ner. 23.

trĕpit vertit, unde trepido et trepidatio, quia turbatione mens vertitur, Fest. p. 367 Müll. [ = τρέπει].

trĕpondo, neutr. indecl. [tres-pondus; cf. duapondo, under duo], three pounds: ejusdem radicis trepondo, panacis pondo IV., Scrib. Comp. 165: adipis porcinae, id. ib. 271; cf. Quint. 1, 5, 15.

trēs (also treis and trīs; acc. tres and tris), trĭa, num. adj. [Sanscr. tri-, trajas; Gr. τρεῖς, τρία; Goth. thrija; Germ. drei; Engl. three].

  1. I. Three: duas, tris minas auferunt, Plaut. Bacch. 4, 4, 7: tria corpora, Tris species tam dissimiles, Lucr. 5, 93 sq.: horum trium generum quodvis, Cic. Rep. 1, 26, 42: hoc loquor de tribus his generibus, id. ib. 1, 28, 44: tribus modis, unoalterotertio … , Cic. Div. 1, 30, 64: fundos decem et tres reliquit, id. Rosc. Am. 7, 20.
  2. II. To denote a small number: (sermo) tribus verbis, of three words, Plaut. Mil. 4, 2, 29; so, verbis, id. Trin. 4. 2, 121; cf. Ter. Phorm. 4, 3, 33; Ov. P. 4, 3, 26: ego tribus primis verbis, quid noster Paetus; at ille, etc., at the first three words, Cic. Fam. 9, 19, 1: haec omnia in tribus verbis, Quint. 9, 4, 78: chartis, Cat. 1, 5: suavia, id. 79, 4: cum tribus illa bibit, Mart. 13, 124, 2.

tresdĕcim, v. tredecim init.

tressis, is, m. [tres-as],

  1. I. Three asses, Varr. L. L. 5, § 169; 9, § 81 Müll.
  2. II. To denote a trifle: hic Dama est non tressis agaso, is not worth three coppers, Pers. 5, 76.

tres-vĭri, ōrum, m., three men holding an office together, or associated in public business, a board of three, three joint commissioners; as overseers of prisons, Plaut. Am. 1, 1, 3; id. Aul. 3, 2, 2.
As inferior priests: tresviri epulones, Cic. de Or. 3, 19, 73 (v. epulo).
As commissioners to distribute land among colonists, Liv. 32, 2, 6; 39, 44, 10; 40, 29, 2; cf. also under Treveri.

Trēvĕri (Trēvĭri), ōrum, m.

  1. I. A people in Gallia Belgica, between the Moselle and the forest of Ardennes, in and about the mod. Treves, Caes. B. G. 1, 37; 2, 24; 3, 11; 6, 8 et saep.; Mel. 3, 2, 4; Plin. 4, 17, 31, § 106; Liv. Epit. 107 al.
    In sing.: Trēvĭr, one of the Treviri, Tac. H. 3, 35; 4, 55; Luc. 1, 441.
    In a pun with tresviri, Cic. Fam. 7, 13, 3.
    1. B. Afterwards, the town of the Treviri, the mod. Treves, Amm. 15, 11, 9; called, at an earlier date, Augusta Trevirorum, Mel. 3, 2, 4.
  2. II. Hence, Trēvĕ-rĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Treveri: ager, Plin. 18, 20, 49, § 183; 11, 49, 109, § 262: tumultus, Tac. A. 3, 42 fin.: proelium, id. H. 5, 17: urbs, i. e. Treves, Aus. Urb. 4.

triumvĭri (also written tresvĭri, and IIIvĭri), ōrum or ūm, m. [tres-vir], three men holding an office together or associated in public business, a board of three, three joint commissioners appointed for various purposes, a triumvirate. So,

  1. I. Triumviri coloniae deducendae or agro dando, for leading out a colony and distributing the land among its members, Liv. 3, 1, 6; 4, 11, 5; 6, 21, 4; 8, 16, 14 al.
    In sing.: nobilitasGaium Gracchumtriumvirum coloniis deducundis ferro necaverat, Sall. J. 42, 1: triumvir agrarius, Liv. 27, 21, 10; Cic. Brut. 20, 79.
  2. II. Triumviri capitales, superintendents of public prisons, who performed many of the duties of modern police magistrates, Plaut. Am. 1, 1, 3; Cic. Or. 46, 156: carceris lautumiarum, Liv. 32, 26, 27; Dig. 1, 2, 2, § 30; Liv. 25, 1, 10; 39, 14, 10.
    In sing., Val. Max. 5, 4, 7.
  3. III. Triumviri Epulones, v. epulo.
  4. IV. Triumviri monetales, directors of the mint, Dig. 1, 2, 2, § 30.
  5. V. Triumviri mensarii, three commissioners to regulate money, Liv. 23, 21, 6; 24, 18, 12; 26, 36, 8.
  6. VI. Triumviri nocturni, fire-wardens, Liv. 9, 46, 3; Val. Max. 8, 1, 6; Dig. 1, 15, 1.
  7. VII. Triumviri reipublicae constituendae; these were Antony, Octavianus, and Lepidus, appointed to regulate public affairs, Liv. Epit. 120; Suet. Aug. 96; id. Tib. 4; Flor. 4, 6.
    In sing., Vell. 2, 88, 1; Suet. Aug. 9; 54; Gell. 3, 9, 4; Nep. Att. 12, 2.
  8. VIII. Boards for recruiting troops: senatus triumviros binos creari jussit, Liv. 25, 5, 6.
  9. IX. Triumviri sacris conquirendis donisque persignandis, to collect and register votive offerings, etc., Liv. 25, 7, 5.
  10. X. Triumviri reficiendis aedibus Fortunae et matris Matutae et Spei, for the restoration of temples, Liv. 25, 7, 6.
  11. XI. The three chief magistrates of a municipality: Q. Manlius, qui tum erat IIIvir, Cic. Clu. 13, 38.