Lewis & Short

tŭmŭlus, i, m. (late Lat. in the neutr.: HOC TVMVLVM, Inscr. Rein. cl. 20, 197) [tumeo; cf. also tumor and tumidus], a raised heap of earth, a mound, hill, hillock (freq. and class.; cf.: agger, moles).

  1. I. In gen.: terrenus, Caes. B. G. 1, 43: ignis e speculā sublatus aut tumulo, Cic. Verr. 2, 5, 35, § 93: coacervatis cadaveribus, qui superessent ut ex tumulo tela in nostros conicerent, Caes. B. G. 2, 27: quaeris, utrum magis tumulis prospectuque an ambulatione delecter, Cic. Att. 14, 13, 1: cum tumulos Albano in monte nivalis Lustrasti, id. Div. poët. 1, 11, 18: vos enim, Albani tumuli atque luci, id. Mil. 31, 85: silvestres, id. Cat. 2, 11, 24: pecuda in tumulis deserunt, Att. ap. Non. p. 159, 10: tumuli ex aggere, Verg. A. 5, 44: tumulus naturalis, Auct. B. Alex. 72, 1.
  2. II. In partic., a sepulchral mound, barrow, tumulus (cf. sepulcrum): (Demetrius) super terrae tumulum noluit quid statui nisi columellam, etc., Cic. Leg. 2, 26, 66: (Alexander) cum in Sigaeo ad Achillis tumulum astitisset, id. Arch. 10, 24; id. poët. Tusc. 3, 27, 65; Quint. 7, 3, 31: tumulum facere, Verg. E. 5, 42: hostilem ad tumulum, id. A. 3, 322: statuent tumulum, id. ib. 6, 380: tumulo dare corpora, Ov. M. 2, 326; 4, 157; id. F. 3, 547; id. Tr. 3, 3, 72: tumulum Varianis legionibus structum, Tac. A. 2, 7: reliquiae tumulo Augusti inferebantur, id. ib. 3, 3: honorarius, i. e. a sepulchral monument, cenotaph, Suet. Claud. 1; called also inanis, Verg. A. 6, 505.