Lewis & Short

turgĭdus, a, um, adj. [turgeo], swollen, inflated, distended, turgid (class.; syn. tumidus).

  1. I. Lit.: membrum tumidum ac turgidum, Cic. Tusc. 3, 9, 19: oculi, Plaut. Mil. 4, 3, 15: labra, Mart. 6, 39, 8: venter, App. M. 6, p. 176, 40; cf.: aqua subter cutem fusa turgidus, Plin. 7, 45, 46, § 148: haedus, Cui frons turgida cornibus, Hor. C. 3, 13, 4: loca semine, Lucr. 4, 1034: mare, Hor. C. 1, 3, 19; cf.: fluvii hibernā nive, id. ib. 4, 12, 4: vento vela, id. ib. 2, 10, 24; Ov. Am. 2, 11, 42: (femina), i. e. pregnant, id. A. A. 2, 661.
  2. II. Trop., of speech, inflated, turgid (very rare): oratio, Petr. 2, 6: Alpinus, Hor. S. 1, 10, 36: alto fastu, Claud. Laud. Stil. 2, 158.