Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ūsĭtātē, adv., v. usitor, P. a. fin.

ūsĭtātus, a, um, Part. and P. a. of usitor.

ūsĭtor, ātus, 1, v. freq. dep. [utor], to use often, be in the habit of using; as a verb. fin. only a few times in Gellius in the perf.; with abl.: verbo, Gell. 17, 1, 9; 10, 21, 2: anulis, id. 10, 10, 1.
Much more freq. and quite class.: ūsĭtātus, a, um, P. a., in the passive sense, usual, wonted, customary, common, ordinary, accustomed, familiar: hoc jam vetus est et majorum exemplo multis in rebus usitatum, Cic. Caecin. 16, 45: usitatus honos pervulgatusque, id. Phil. 14, 4, 11: nomen, Quint. 3, 6, 53: vocabula, Cic. Fin. 3, 2, 4: apud eos omne genus cuniculorum notum atque usitatum est, Caes. B. G. 7, 22: usitato more peccare, Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9: penna, Hor. C. 2, 20, 1: potiones, id. Epod. 5, 73: oratio, Quint. 8, 3, 4: alius, ne condemnaretur, pecuniam dedit: usitatum est, Cic. Verr. 2, 5, 44, § 117; cf., with acc. and inf.: cum eas non solum refelli, sed etiam accusari sciamus usitatum esse, Quint. 5, 5, 1.
Comp.: faciamus tractando usitatius hoc verbum et tritius, Cic. Ac. 1, 7, 27: quod usitatius esse coepit, Quint. 3, 9, 4.
Sup.: utatur verbis quam usitatissimis, Cic. Or. 25, 85: mos, Quint. 1, 7, 14.
Adv.: ūsĭtātē, in the usual manner: loqui, Cic. Fin. 4, 26, 72; 5, 29, 89: dictum, Gell. 19, 7, 3.
Comp.: dicere, Gell. 13, 20, 21; Aug. Trin. 9.