Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* ūsurpābĭlis, e, adj. [usurpo], that may be used: homo, Tert. adv. Mart. 2, 6.

ūsurpātĭo, ōnis, f. [usurpo], a taking into use, a making use, using, use of a thing (cf. usus).

  1. I. In gen.: usurpatio et renovatio doctrinae, Cic. Brut. 71, 250: civitatis, id. Verr. 2, 5, 64, § 166: vocis, Liv. 27, 19, 5: superba nominis, Plin. 33, 2, 7, § 31: vetustatis, Cic. Agr. 2, 12, 31: itineris insoliti, the undertaking of a journey so uncommon, Liv. 41, 23, 14: bonae mentis, enjoyment, possession, Val. Max. 4, 4, 1.
  2. II. In partic., in jurid. lang.,
    1. A. A seizing or using unlawfully, usurpation: qui sanctitatem baptismatis illicitā usurpatione geminaverit, Cod. Just. 1, 6, 1: per vim et usurpationem vindicare ac tenere aliquid, ib. 1, 4, 6.
    2. B. A using by another party, whereby a prescription or usucaption is interrupted: usurpatio est usucapionis interruptio, Dig. 41, 3, 2.

ūsurpātīvē, adv., v. usurpativus fin.

ūsurpātīvus, a, um, adj. [usurpo, II. B. 2.], wrongly used, unusual, improper, usurpative (late Lat.): species verborum, Diom. p. 389 P.; Macr. Diff. Verb. p. 2764 ib.
Adv.: ūsurpātīvē, in an unusual manner, improperly, wrongly: usurpative ait hordea, Serv. ad Verg. G. 1, 210; id. ad Verg. A. 7, 289.

ūsurpātor, ōris, m. [usurpo, II. B. 2.],

  1. I. one who uses or takes possession unlawfully, a usurper of a thing (late Lat.): indebitae potestatis, Amm. 26, 7, 12: tanti nominis, Symm. Or. ap. Val. 1, 22.
  2. II. In gen., one who accomplishes: ardui operis, Jul. Sev. Syn. praef. 1.

ūsurpātōrĭus, a, um, adj. [usurpator], usurping, usurpatory: temeritas, Cod. Just. 10, 47, 8.
Adv.: ūsurpātōrĭē, presumptuously, pretentiously, Ambros. Hexaëm. 3, 15, n. 64; id. in Psa. 118, Serm. 5, § 23 al.

ūsurpātrix, īcis, f. [usurpator], she that assumes or takes to herself without right (late Lat.): innocentiae (arrogantia), Salv. Gub. Dei, 3, 12.