Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vānĭdĭcus, a, um, adj. [vanus-dico], vain-speaking; false-speaking; subst., a liar (ante- and post-class. and rare): cum probis potius quam cum improbis vivere vanidicis, Plaut. Trin. 2, 1, 37; Amm. 16, 7, 2.

Vānĭenses, ĭum, m., a people of Gallia Transalpina, Plin. 3, 19, 23, § 130.

vānĭlŏquentĭa, ae, f. [vaniloquus], empty or idle talk, prating, vaunting (rarely; not in Cic.), Plaut. Rud. 4, 1, 14: hac vaniloquentiā primum Aristaenum praetorem Achaeorum excitavit, Liv. 34, 24, 1; Tac. A. 3, 49; 6, 31.
Plur., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 10.

Vānĭlŏquĭdōrus, i, m. [vanus-loquor. δῶρον], gabble-giver, a facetiously-formed name of a liar, Plaut. Pers. 4, 6, 20.

vānĭlŏquĭum, ii, n. [vaniloquus], empty or idle talk, gabble, prate, vaunting (late Lat.): seductionis, Aug. Ep. 134, 4; 166, 6.

vānĭlŏquus (-lŏcus), a, um, adj. [vanus-loquor], talking emplily or idly, gabbling, prating, i. e.,

  1. I. Lying: quia vanilocu’s, vapulabis, Plaut. Am. 1, 1, 223.Ambros. Ep. 63, 7.
  2. II. Boastful, bragging, vaunting, Liv. 35, 48, 2: ore, Sil. 14, 280: genus, id. 8, 17.

vānĭtas, ātis, f. [vanus].

  1. I. Lit., emptiness, nothingness, nullity, want of reality: nulla in caelo nec fortuna, nec temeritas, nec erratio, nec vanitas inest; contra omnis ordo, veritas, ratio, constantia, Cic. N. D. 2, 21, 56: ne vanitas itineris ludibrio esset, uselessness, purposelessness, Liv. 40, 22, 5: Romanis Gallici tumultus adsueti, etiam vanitates notae sunt, id. 38, 17, 5 Weissenb.
    1. B. Esp., falsity, falsehood, deception, untruth, untrustworthiness, fickleness, etc.
      1. 1. Absol.: non pudet Vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: imbuimur erroribus, ut vanitati veritas cedat, Cic. Tusc. 3, 1, 2: mercaturamulta undique apportans, multisque sine vanitate impertiens, etc., id. Off. 1, 42, 151: nec vero quicquam turpius est vanitate, id. ib. 1, 42, 150: quamvis blanda ista vanitas apud eos valeat, etc., id. Lael. 26, 99: cum ad vanitatem accessit auctoritas, id. ib. 25, 94.
        Plur.: Magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18; cf. id. 27, 8, 35, § 57.
      2. 2. With gen.: quid de iis existimandum est, qui orationis vanitatem adhibuerunt? Cic. Off. 3, 14, 58: opinionum vanitas, id. Leg. 1, 10, 29: suum imperium minui per vanitatem populi, fickleness, Liv. 44, 22, 10: multa circa hoc non Magorum solum vanitate, sed etiam Pythagoricorum, Plin. 22, 8, 9, § 20 Jan.
  2. II. Trop., vanity, vainglory: huic homini non minor vanitas inerat quam audacia, Sall. C. 23, 2; id. J. 38, 1: qui se propalam per vanitatem jactassent tamquam amicos Persei, Liv. 45, 31, 7: vanitas atque jactatio, Quint. 11, 2, 22: vanitas atque insolentia, Suet. Vit. 10: Quintius Atticus consul umbrā honoris et suāmet vanilate monstratus, Tac. H. 3, 73: nec Agricola prosperitate rerum in vanitatem usus, etc., id. Agr. 18 fin.: Statius veniamvanitate exitūs corrupit, id. A. 15, 71.

vānĭtĭes, ēï, f. [vanus],

  1. I. emptiness, nullity, folly (late Lat.): plebeia, Amm. 29, 1, 13.
  2. II. Esp., vanity, vainglory: ad extollendam ejus vanitiem sidera quoque, si jussisset, exhiberi posse promittens, Amm. 29, 1, 11.

vānĭtūdo, ĭnis, f. [vanus], emptiness, nothingness, vainglory, vanity (ante-class.): ne turpasse vanitudine aetatem suam, Pac. ap. Non. 184, 7: vera vanitudine convincere, by empty, lying talk, Plaut. Capt. 3, 4, 37.