Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Vecta, ae, f., v. Vectis.

* vectābĭlis, e, adj. [vecto], that can be carried, portable: materia insulae, Sen. Q. N. 3, 25, 9.

* vectābŭlum, i, n. [vecto], a carriage, vehicle, Gell. 20, 1, 28.

vectācŭlum, i, n. [vecto], a carriage, vehicle, Tert. Bapt. 3; id. Anim. 53.

* vectārĭus, a, um, adj. [vecto], of or for carrying or conveying: equus, a packhorse, draught-horse, Varr R. R. 2, 7, 15 (acc. to Schneid. we should read vectuarius).

vectātĭo, ōnis, f. [vecto], a carrying or being carried, a riding (post-Aug.): vectatio et iter reficiunt animum, Sen. Tranq. 17, 8: assidua equi post cibum, Suet. Calig. 3.
Also in act. sense, a carrying or bearing: sarcinae, Aug. Civ. Dei, 22, 8, 11.

vectĭārĭus, ii, m. [1. vectis], one who works the lever in machines, Vitr. 6, 9 med.

vectĭcŭlārĭus, a, um, adj.: vecticularia vita dicitur eorum, qui vectibus parietes alienos perfodiunt furandi gratiā. Cato; vecticulariam vitam vivere, repente largiter habere, repente nihil, Fest. p 378 Müll.

vectĭfer, fĕra, fĕrum, adj., having a bolt, well bolted (late Lat.), Aldh. Virg. 447.

vectīgal, ālis (gen. plur. vectigaliorum, Suet. Aug. 101; id. Calig. 16: vectigalium, id. Tib. 49), n. [vectus, from veho], a toll, tax, impost paid to the State (cf.: tributum, census, stipendium).

  1. I. Lit.: in vectigalibus non solum adventus mali, sed etiam metus ipse affert calamitatemita neque ex portu neque ex decumis neque ex scripturā vectigal conservari potest, Cic. Imp. Pomp. 6, 15; C. Gracch. ap. Gell 11, 10, 3; Caes. B C 1, 35; id. B. G. 1, 18; 1, 36: pensitare, Cic. Imp Pomp. 6, 16: imponere agro, id. Agr. 2, 21, 55 sq.: levare agrum vectigali, id. Brut. 36, 136.
    1. B. Esp., an honorarium or contribution paid to a magistrate: praetorium, Cic. Att. 5, 21, 11: aedilicium, the contribution of a province to the games instituted by an œdile, id. Q. Fr, 1, 1, 9, § 26.
  2. II. Transf, of private affairs, revenue, rents, income, etc.: vectigalia urbana rusticis (anteponantur), Cic. Off. 2, 25, 88; cf.: ex meo tenui vectigali, id. Par. 6, 3, 49; Hor. C. 3, 16, 40; Col. praef. § 27; Plin. 9, 54, 79, § 168; 26, 3, 8, § 15; Plin. Ep. 7, 18, 2 sq.
    Prov.: magnum vectigal est Parsimonia, Cic. Par. 6, 3, 49.

vectīgālĭārĭus, ii, m [vectigal], a collector or receiver of taxes: publicani et vectigaliarii, Firm. Math. 3, 13.

vectīgālis, e, adj [id.].

  1. I. Of or belonging to imposts or taxes: pecunia, i. e. impost, tribute, Cic. Verr. 2, 1, 35, § 89, cf.: annuum tributum, Just. 13, 1, 9.
    1. B. Paying tribute, subject to imposts, tributary: civitas, Cic. Verr. 2, 3, 34, § 79: agri, id. ib. 2, 3, 43, § 103: hos Suevivectigales sibi fecerunt, Caes. B. G. 4, 3; 3, 8; cf.: (Hannibal) vectigalis stipendiariusque et servus populi Romani, Liv. 21, 41, 7.
  2. II. Of or belonging to the revenue, that brings in revenue or income: equos vectigales tradere, Cic. Phil. 2, 25, 62: ita ei lecti sui contumelia vectigalis est, App. Mag. p. 323, 11: libertas, Tert. Apol. 18: quadrigae, Ascon. ap. Cic. Or. in Tog. Caud. p. 94, 14 Bait.

* vectĭo, ōnis, f. [veho], a carrying, conveyance: quadrupedum vectiones, Cic. N. D. 2, 60, 151.

1. vectis, is (acc. vectim, Varr. L. L. 5, 32, 153; abl. vecti, Prisc. p. 766; Serv. ad Verg. A. 9, 469), m. [vectigal], a strong pole or bar; esp.,

    1. 1. A lever: saxa quam maxima possunt vectibus promovent, Caes. B. C. 2, 11; 3, 40; Cic. N. D. 1, 8, 19.
      In a trial of strength: (Pompeius) cum alacribus saltu, cum velocibus cursu, cum validis vecte certabat, Sall. H. 2, 11 dub. Dietsch N. cr.
    2. 2. For moving machines, a handspike, Vitr. 6, 9.
    3. 3. For carrying, a carryingpole, Claud. IV. Cons. Hon. 571.
    4. 4. For breaking up or tearing down any thing, a crow, crow-bar: demoliri signum ac vectibus labefactare conantur, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; Caes. B. C. 2, 11: cum vecti, Ter. Eun. 4, 7, 4; Hor. C. 3, 26, 7: vecte in pectus adacto, Ov. M. 12, 452.
    5. 5. For fastening a door, a bar, bolt: cum ad eum (conjectorem) retulisset quasi ostentum, quod anguis domi vectem circumjectus fuisset: tum esset, inquit, ostentum, si anguem vectis circumplicavisset, Cic. Div. 2, 28, 62; Verg. A. 7, 609; Plin. 7, 56, 57, § 125.

2. Vectis, is, f., an island south of Britain, now the Isle of Wight, Plin. 4, 16, 30, § 130; Suet. Vesp. 4.
Also called Vec-ta, f., Eutr 7, 19.

vectĭtātus, a, um, Part. [vectito, acc. to Gell. 9, 6, 3; Caper, p. 2246 P.], borne or carried about: curru quadrijugo vectitatus, Arn. 5, 183; Sol. 11, 9.

Vectĭus, i, m., the name of a Roman gens, Tac. A. 11, 30; 11, 31; 11, 35; Plin. 2, 83, 85, § 199.

vecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a [veho], to bear, carry, convey (perh. not ante-Aug.): delphinum dorso super fluctus edito vectavisse (Arionem), Gell. 16, 19, 16: corpora viva nefas Stygiā vectare carinā, Verg. A. 6, 391: plaustris ornos, id. ib. 11, 138: saucia corpora vectet aquā, Prop. 3, 3 (4, 2), 46; cf. v. 39.
Pass., to be carried or borne, to ride: vectabor umeris, Hor. Epod. 17, 74: vectari equis, to ride on horseback, Ov. M. 8, 374; Just. 41, 3, 4; Curt. 3, 3, 22: octophoro, App Mag. p. 323.

Vectōnes or Vettōnes, um, m., a people of Lusitania, in the modern Salamanca and Estremadura, Plin. 3, 3, 4, § 19; 4, 20, 34, § 112; Caes. B. C. 1, 38; Liv 35, 22, 8; Luc. 4, 9; Sil. 3, 378.
Hence, Vet-tōnĭa, ae, f., the territory of the Vettones, Prud. στεφ. 3, 187; Inscr. Grut. 383, 7.

vector, ōris, m. [veho].

  1. I. Act., one that bears, carries, or conveys any thing; a bearer, carrier (poet. and in post-Aug. prose); (equus) gradarius optimu’ vector, Lucil. ap. Non. 17, 25: Sileni (asellus), Ov. F. 1, 433: puellae (taurus), Sen. Herc. Oet. 553: stelligeri Olympi (Atlas), id. ib. 1907: vector meus, i. e. my horse, App. M. 1, p. 111; 3, p. 140.
  2. II. Neutr., one that rides upon any thing; a rider, traveller, passenger (class.); on a ship: etiam summi gubernatores in magnis tempestatibus a vectoribus admoneri solent, Cic. Phil. 7, 9, 27: ingratis vectoribus bene gubernare, id. Att. 2, 9, 3; Ov. H. 18, 148; Verg. E. 4, 38; Luc. 5, 581: animosius a mercatore quam a vectore solvitur votum, Sen. Ep. 73, 5; 85, 35; Petr. 107; Dig. 4, 9, 1 fin.
    In mal. part.: numquam nisi navi plenā tollo vectorem, Macr S. 2, 5.
    On horseback, a rider, horseman: vector equum regit, Ov A. A. 3, 555; Prop. 4 (5), 7, 84.

vectōrĭus, a, um, adj [id.], of or for carrying: navigia, transport-ships, Caes. B. G. 5, 8, Suet. Caes. 63.

vectrix, īcis, f. [vector, I.], she that carries or transports: navis, Paul. Nol. Ep. 49, 8 fin.: equa, Poët. ap. Anth. Lat. Burm. 1, p 628.

vectūra, ae, f. [veho], a bearing, carrying, conveying, transportation by carriage or by ship; a riding, etc.

  1. I. Lit. (class.): equi idonei ad vecturam, Varr. R. R. 2, 7, 15: misimus qui pro vecturā solveret, for the transportation, Cic. Att. 1, 3, 2: mercium. Dig. 4, 9, 4: sine vecturae periculo. of transportation by sea, Cic. Fam. 2, 17, 4.
    Plur.: remiges, arma, frumenta, vecturae imperabantur, transport, conveyance, Caes. B. C. 3, 32: vecturas frumenti finitimis civitatibus descripsit, id. ib. 3, 42: onerum, Gell. 5, 3, 1.
  2. II. Transf., passage-money, freight-money, fare, freight, Plaut. Most. 3, 2, 138; Sen. Ben. 6, 15, 4; Petr. 101, 5.

vectūrārĭus, ii, m. [vectura], a driver of a vehicle, Cod. Th. 14, 6, 1.

vectus, a, um, Part. of veho.