Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vĕtustas, ātis, f. [Sanscr. vatsas, year; Gr. ], old age, age, long existence.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: municipium vetustate antiquissimum, Cic. Phil. 3, 6, 15: vetustate possessionis se, non jure defendunt, id. Agr. 2, 21, 57: tantum aevi longinqua valet mutare vetustas, Verg. A. 3, 415: tum senior: quamvis obstet mihi tarda vetustas; Multaque me fugiant, etc., = senectus, Ov. M. 12, 182.
      Plur.: quae familiarnm vetustatibus aut pecuniis ponderantur, Cic. Rep. 1, 31, 47.
    2. B. In partic., ancient times, antiquity: historia nuntia vetustatis, Cic. de Or. 2, 9, 36: contra omnia vetustatis exempla, Caes. B. C. 1, 6: in tantā vetustate non rerum modo sed etiam auctorum, Liv. 2, 21, 4: vetustatem in majus componens, exaggerating, Sall. H. 3, 60 Dietsch: judicio vetustatis, Quint. 1, 5, 72: sic credidit alta vetustas, Sil. 1, 26.
  2. II. Transf.
    1. A. Long duration, great age: quae mihi videntur habitura etiam vetustatem, i.e. will have a long duration, Cic. Att. 14, 9, 2: scripta vetustatem si modo nostra ferent, Ov. Tr. 5, 9, 8: vinum in vetustatem servare, till it becomes old, acquires age, Cato, R. R. 114, 2: terebinthi materies fidelis ad vetustatem, Plin. 13, 6, 12, § 54; Quint. 10, 1, 40; Col. 3, 2, 19; Cels. 3, 14: conjuncti vetustate, officiis, benevolentiā, i. e. long intimacy, ancient friendship, Cic. Fam. 13, 32, 2; 10, 10, 2; 11, 16, 2; Q. Cic. Pet. Cons. 5, 16.
    2. B. Hence, posterity, the remote future (conceived as a time when this age will have become ancient): de me semper omnes gentes loquentur, nulla umquam obmutescet vetustas, Cic. Mil. 35, 98: si qua fidem tanto est operi latura vetustas, Verg. A. 10, 792 Ladew. and Forbig. ad loc.; cf.: quis hoc credat, nisi sit pro teste vetustas, Ov. M. 1, 400.
    3. C. In medic. lang.: ulcerum, i. e. inveterate ulcers, Cels. 5, 26, 31; Plin. 21, 19, 74, § 127.

vĕtustē, adv., v. vetustus fin.

vĕtustesco (-tisco acc. to Nigid. ap. Non. p. 437, 27), ĕre, v. inch. n. [vetustus], to grow old: vina, Col. 1, 6, 20.

vĕtustus, a, um, adj. [vetus], that has existed a long time, aged, old, ancient (in the posit. mostly poet., and almost exclusively of things; for the comp. vetustior, v. vetus): veteris vetusti (vini) cupida sum, Plaut. Curc. 1, 2, 4: templum Cereris, Verg. A. 2, 713: lucus, Ov. M. 11, 360: silva, id. ib. 6, 521: ligna, Hor. Epod. 2, 43: gens, Verg. A. 9, 284: cornicum saecla, Lucr. 5, 1084: spatium aetatis, id. 2, 1174; 3, 774, cf. id. 5, 827: ratio, id. 5, 160: res, Quint. 11, 2, 5: opinio, Cic. Clu. 1, 4: hospitium, id. Fam. 13, 36, 1: amicitia, Ov. P. 4, 3, 11: sors, id. M. 4, 642.
Of a person: vetusto nobilis ab Lamo, Hor. C. 3, 17, 1.
Comp.: pix, Col. 12, 23, 1: ova, id. 8, 5, 4: memoria, Plin. 13, 16, 30, § 102: semen, id. 21, 19, 73, § 124.
Sup.: sepulcra, Suet. Caes. 81: navis, id. ib. 66: foedera, Quint. 8, 2, 12: tempora, id. 1, 7, 11: instrumentum imperii, ancient records of the State, Suet. Vesp. 8.
Of persons: qui vetustissimus ex iis, qui viverent, censoriis esset, Liv. 23, 22, 10: auctores, Quint. 10, 1, 40: vetustissimus liberorum. Tac. A. 2, 2; 2, 43; 11, 32.
Adv.: vĕtustē.

    1. * 1. After the manner of the ancients, Ascon. ad. Cic. Verr. 1, 47; 2, 13.
    2. 2. From ancient times: vetustissime in usu est, Plin. 27, 7, 28, § 46.