Lewis & Short

vĭdŭo, āvi, ātum, 1, v. a. [viduus], to deprive, bereave of any thing (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. In gen.: civibus urbem, Verg. A. 8, 571: ornos foliis, Hor. C. 2, 9, 8: arva pruinis, Verg. G. 4, 518: vitem pristino alimento, Col. Arb. 1, 4: regna (Plutonis) lumine, Sil. 3, 601: dexteram ense, Sen. Hippol. 866: penates, Stat. Th. 3, 385: maritum amplexibus, App. M. 4, p. 154, 38.
    With gen.: architectus ingeni viduatus, Vitr. 5, 7, 7: orba pedum partim, manuum viduata vicissim, Lucr. 5, 840.
  2. II. In partic.: vĭdŭāta, ae, adj. f., bereft of her husband, widowed: Agrippina viduata morte Domitii, Suet. Galb. 5; cf. Mart. 9, 31, 6; Tac. A. 16, 30: conjux viduata taedis, i. e. divorced, Sen. Med. 581.