Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. vīlĭco (villĭco; perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor, ātus sum, āri, 1., v. dep. [vilicus].

  1. I. Neutr.
    1. A. To act as bailiff, overseer; to superintend (prop. of a country estate).
      1. 1. Form vilico: dispensare rem publicam, et in quodammodo vilicare, Cic. Rep. 5, 3, 5.
      2. 2. Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.): longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit, id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).
    2. B. Transf., to live or reside in the country.
      1. 1. Absol.: in Arpinos jamexplodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.
      2. 2. With adv. of place: ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.
      3. 3. With abl.: vilicatus praediis, Aus. Ep. 22, 1.
  2. II. Act., to manage an estate, etc., as a bailiff, etc.: possessionem maximam illam vilicabat, App. M. 8, p. 211, 20.

2. vīlĭco (villĭco), ōnis, m. [1. vilico, II.], one managing a farm; a bailiff, overseer, etc. (post-class.): neget eum rationibus viliconum, et upilionum, et equisonum sollertissime subscripsisse, App. Mag. p. 329.

vīlĭcus (less correctly villĭcus), a, um, adj. [villa], of or belonging to a countryhouse or villa (very rare): nomina lini, Aus. Ep. 4, 56.
As substt.

  1. A. vīlĭcus, i, m. (sc. homo).
    1. 1. An overseer of a farm or estate, a steward, bailiff; absol., Cato, R. R. 5, 1 sq.; 5, 142; id. ap. Col. 11, 1, 4; Varr. R. R. 1, 2, 14; Cic. Verr. 2, 3, 50, § 119; id. Rep. 5, 3, 5; 1, 38, 59; 1, 39, 61; Hor. Ep. 1, 14, 15.
      With gen.: vilice silvarum et mihi me reddentis agelli, Hor. Ep. 1, 14, 1: vilicus Orbi, id. ib. 2, 2, 160.
    2. 2. Transf., an overseer, superintendent, director: Pegasus attonitae positus modo vilicus urbi, Juv. 4, 77: vilici (sc. aquaeductum), Front. Aquaed. 117: malum vilicum esse imperatorem, Lampr. Alex. Sev. 15.
      With gen.: aerarii, Auct. Priap. 82, 1: AMPHITHEATRI, Inscr. Fabr. 5, n. 3.
      With ab: A PLVMBO, Inscr. Orell. 2859: AB ALIMENTIS, Inscr. Grut. 1033, 9.
  2. B. vīlĭca, ae, f. (sc. mulier), a female overseer; the wife of an overseer, Cato, R. R. 143, 1; Col. 12, praef. 8; Mart. 1, 56, 11; Juv. 11, 69; Cat. 61, 136.

villĭca, ae, v. vilicus, II. 2.

villĭcātĭo, v. vilicatio.

villĭco and villĭcor, v. vilico, vilicor.

villĭcus, v. vilicus.