Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vĭtĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [vitium], to make faulty, to injure, spoil, mar, taint, corrupt, infect, vitiate (class., esp. in the trop. sense; syn.: corrumpo, noceo).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: dira lues quondam Latias vitiaverat auras, Ov. M. 15, 626; cf.: amnem salibus amaris, id. ib. 15, 286: ossa, Cels. 8, 2: corpora, Ov. F. 6, 136: oculos, id. F. 1, 691: facies longis vitiabitur annis, id. Tr. 3, 7, 33: ferramentum in opere, Col. 11, 1, 20: ova, id. 8, 11, 5: vina, Hor. S. 2, 4, 54: boves aliqua offensa, Pall. 4, 12, 1.
    2. B. In partic., to violate a woman (cf.: violo, polluo): aliquam in occulto, Cato ap. Gell. 17, 13, 4: virginem, Ter. Eun. 4, 4, 37; id. Ad. 4, 5, 52; Suet. Aug. 71; Quint. 9, 2, 70 al.; cf.: vitiati pondera ventris (sc. stupro), Ov. H. 11, 37.
  2. II. Trop.: comitiorum et contionum significationes sunt nonnumquam vitiatae atque corruptae, falsified, Cic. Sest. 54, 115 Halm N. cr.: dies, to make void the nomination of a day for the census, id. Att. 4, 9, 1; cf.: senatusconsulta arbitrio consulum supprimebantur vitiabanturque, Liv. 3, 55, 13: scripturas, Dig. 50, 17, 94: auspicia, Messala ap. Gell. 13, 15, 4: pectora limo malorum, Ov. P. 4, 2, 18; cf.: curis vitiatum corpus amaris, id. ib. 1, 10, 3.

vĭtĭōsē, adv., v. vitiosus fin.

vĭtĭōsĭtas, ātis, f. [vitiosus], faultiness, corruption, viciousness, vice.

  1. * I. Lit.: umoris, Macr. S. 7, 10, 10.
  2. II. Trop. (Ciceron.): hujus virtutis contraria est vitiositas. Sic enim malo quam malitiam appellare eam, quam Graeci κακίαν appellant. Nam malitia certi cujusdam vitii nomen est, vitiositas omnium, Cic. Tusc. 4, 15, 34: vitiositas autem est habitus aut affectio in totā vitā inconstans et a se ipsa dissentiens, id. ib. 4, 13, 29.

vĭtĭōsus, a, um, adj. [vitium], full of faults or defects, faulty, defective, bad, corrupt, etc.

  1. I. Lit. (very rare): pecus (with morbosum), Varr. R. R. 2, 1, 21: locus (corporis pecudum), i. e. diseased, Col. 7, 5, 6: nux, Plaut. Mil. 2, 3, 45.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: exemplum, Auct. Her. 2, 29, 46: suffragium, Cic. Leg. 3, 15, 34: vitiosissimus orator, id. de Or. 3, 26, 103: antiquarii, Suet. Aug. 86: consul, chosen contrary to the auspices, Cic. Phil. 2, 33, 84; cf.: quaeque augur injusta nefasta vitiosa dira deixerit, inrita infectaque sunto, XII. Tab ap. Cic. Leg. 2, 8, 21.
      Subst.: vĭtĭōsa, ōrum, n., misfortune, ruin: sinistra dum non exquirimus, in dira et in vitiosa incurrimus, Cic. Div. 1, 16, 29.
    2. B. In partic., morally faulty, wicked, depraved, vicious, Cato ap. Gell. 11, 2, 2: si quem conventum velit, Vel vitiosum, vel sine vitio; vel probum vel improbum, Plaut. Curc. 4, 1, 8: si qui audierunt philosophos, vitiosi essent discessuri, Cic. N. D. 3, 31, 77: vitiosa et flagitiosa vita, id. Fin. 2, 28, 93: vitiosas partes rei publicae exsecare, id. Att. 2, 1, 7.
      Comp.: progenies vitiosior, Hor. C. 3, 6, 48.
      Sup.: inter summam vitiorum dissimulationem vitiosissimus, Vell. 2, 97, 1.
      Hence, adv.: vĭtĭōsē, faultily, defectivelay, badly, corruptly.
      1. 1. Prop.: vitiose se habet membrum tumidum, Cic. Tusc. 3, 9, 19.
      2. 2. Trop.: ferre res bonas (sc. leges), Cic. Phil. 5, 4, 10: concludere (opp. recte), id. Ac. 2, 30, 98.
        Sup.: usurpare, Col. 4, 24, 15.