Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

vōmer, ĕris (collat. form of the nom. sing. vōmis, Cato, R. R. 135, 2; Verg. G. 1, 162; Col. 2, 2, 26; v. Heins. ad Ov. F, 4, 927; Serv. ad Verg. A. 1, 292), m., a ploughshare.

  1. I. Lit., Plin. 17, 4, 3, § 30; Cic. Phil. 2, 40, 102; Col. 2, 2, 23; Verg. G. 1, 46; Hor. C. 3, 13, 11; id. Epod. 2, 63; id. Ep. 1, 2, 45; Ov. F. 4, 927; id. A. A. 2, 671; Tib. 2, 1, 6.
  2. II. Transf.
    1. A. = membrum virile, Lucr. 4, 1269.
    2. B. A style for writing with, Atta ap. Isid. Orig. 6, 9.

vŏmĭca (o scanned long, Ser. Samm. 40, 743), ae, f. [vomo], a sore, boil, ulcer, imposthume, abscess, encysted tumor.

  1. I. Lit., Cels. 2, 8; 4, 8 fin.; Cic. N. D. 3, 28, 70; Plin. 20, 22, 89, § 244; Lucil. ap. Non. p. 186, 27; Plaut. Pers. 2, 5, 11; Juv. 13, 95.
  2. II. Transf., of stones, a bunch or knob filled with fluid, Plin. 33, 6, 32, § 99; 37, 2, 10, § 28.
  3. III. Trop., an evil, annoyance, grief, plague, curse (very rare. and censured as low by Quint.; v. the foll.): hostis, Romani, si expellere vultis, vomica quae gentium venit longe, Apollini vovendos censeo ludos, qui, etc., an old prophecy ap. Liv. 25, 12, 9; and Macr. S. 1, 17: sunt quaedam et humiles translationes et sordidae: non enim si Cicero recte Sentinam reipublicae dixit, foeditatem hominum significans, idcirco probem illud quoque veteris oratoris, Persecuisti reipublicae vomicas, Quint. 8, 6, 15: (Augustus) Agrippam nepotem et Julias, filiam et neptem, omnibus probris contaminatas appellare solebat tres vomicas aut tria carcinomata sua, Suet. Aug. 65.

vŏmĭcōsus, a, um, adj. [vomica], full of sores or tumors, Cael. Aur. Acut. 2, 17, 102; id. Tard. 5, 10, 93.

* vŏmĭcus, a, um, adj. [vomica], ulcerous; trop., foul, filthy, noisome: morbus, Sen. Contr. 2, 12 med.

vŏmĭfĭcus, a, um, adj. [vomo-facio], that causes vomiting, emetic: medicamentum, an emetic, Cael. Aur. Acut. 3, 2, 17; 3, 4, 32: sucus, App. Herb. 108.

vŏmĭflŭus, a, um, adj. [vomica-fluo], flowing with pus or matter: passio (i. e. morbus), a discharge of matter, Cael. Aur. Tard. 2, 14, 200.

vōmis, ĕris, v. vomer.

vŏmĭtĭo, ōnis, f. [vomo], a spewing, vomiting.

  1. I. Lit., Cic. N. D. 2, 50, 126; Plin. 11, 53, 117, § 282; 21, 20, 83, § 144; 22, 25, 64, § 132; 26, 7, 25, § 41 al.
    Collat. form vŏmĭtĭum, Mart. Cap. 2, § 136.
  2. II. Transf., concr., that which is vomited, a vomit: varii colores vomitionum, Plin. 25, 5, 23, § 57.

vŏmĭto, āre, v. freq. n. [id.], to vomit often, Col. 7, 10, 5; Sen. Ep. 18, 4; 83, 24; 108, 37: consuetudo vomitandi, Suet. Vit. 13.

* vŏmĭtor, ōris, m. [vomo], one who vomits, a vomiter: jejuni vomitores, Sen. Ep. 88, 19.

vŏmĭtōrĭus, a, um, adj. [vomo], that provokes vomiting, vomitive, vomitory, emetic.

  1. I. Adj.: bulbus, Plin. 20, 9, 41, § 107; 21, 19, 75, § 128.
  2. II. Transf., subst.: vŏmĭ-tōrĭa, ōrum, n., the entrances to the theatres or amphitheatres, vomitories (which led to the places where the people sat), Macr. S. 6, 4.

vŏmĭtus, ūs, m. [vomo], a throwing up, vomiting.

  1. I. Lit., Plaut. Merc. 3, 3, 15: pulmoneum vomitum vomere, to spit up the lungs, id. Rud. 2, 6, 27: aquam vomitu egerere, Curt. 7, 5, 8; Plin. 13, 23, 44, § 127; 20, 6, 23, § 50; Sen. Ep. 68, 6; Suet. Ner. 20 al.
  2. II. Transf., concr., that which is thrown up by vomiting, a vomit, Plin. 23, 8, 80, § 158; 29, 4, 27, § 86.
    Plur.: virides et nigri vomitus, Cels. 7, 23, 2.
    To denote a disgusting fellow, a puke, Lucil. ap. Non. p. 2, 30; Plaut. Most. 3, 1, 120.