Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

lūcĕo, xi, 2, v. n. [Sanscr. ruk, to be bright; Gr. λύχνος, λευκός, ἀμφιλύκη; Lat. lux, lumen, lucidus, luna; O. H.-Germ. liŏht; Germ. Licht; cf. also illustris], to be light or clear, to shine, beam, glitter (syn.: splendeo, fulgeo).

  1. I. Lit.: (lumen) Nihilo minus ipsi lucet, Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51 (Trag. v. 389 Vahl.): tum candida lumina lucent, id. ap. Fest. p. 228 and 229 Müll. (Ann. v. 157 Vahl.): (stella) luce lucebat aliena, Cic. Rep. 4, 16, 16: dum meus assiduo luceat igne focus, Tib. 1, 1, 6: lucet igne rogus, Ov. H. 11, 104: rara per occultos lucebat semita calles, Verg. A. 9, 383: lucet via longo Ordine flammarum, id. ib. 11, 143; cf. Prop. 2, 14 (3, 6), 17: interior caeli qua semita lucet, Stat. Th. 9, 641: (luminaria) lucent in firmamento caeli, Vulg. Gen. 1, 15: niveo lucet in ore rubor, Ov. Am. 3, 3, 6: lucent oculi, id. M. 1, 239; Val. Fl. 6, 492: cinis in multam noctem pertinaciter luxit, Suet. Tib. 74: virgatis lucent sagulis (sc. Galli), glitter, Verg. A. 8, 660: taedā lucebis in illa, i. e. shall burn, Juv. 1, 155: non amplius erit sol ad lucendum, Vulg. Isa. 60, 19.
    In the part. pres.: e rosea sol alte lampade lucens, Lucr. 5, 610; so, globus lunae, Verg. A. 6, 725: faces, Ov. F. 3, 270: sedebat In solio Phoebus claris lucente smaragdis, id. M. 2, 24: lucerna lucens in caliginoso loco, Vulg. 2 Pet. 1, 19.
    Poet., with acc.: huic lucebis novae nuptae facem, will light her home with a torch, Plaut. Cas. 1, 30: tute tibi puer es; lautus luces cereum, id. Curc. 1, 1, 9.
      1. 2. Of the day, daylight, etc., to appear, dawn, become light: an umquam lucebit in orbe ille dies, Sil. 16, 91: lucente jam die, Amm. 21, 15, 2.
          1. (β) Esp., impers.: lucet, lucebat, etc., it is (was) light, it is (was) day, it is dawning: priusquam lucet, adsunt, Plaut. Mil. 3, 1, 115: si lucet lucet: lucet autem, lucet igitur, Cic. Ac. 2, 30, 96: si judicatum erit meridie non lucere, id. Att. 1, 1, 1: nondum lucebat, id. Rosc. Am. 34, 97: nec satis lucebat: cum autem luceret, etc., id. Att. 16, 13, a, 1: ubi lucere coepisset, id. Div. 1, 23, 47: expergiscere: lucet hoc, it is light, it is day there (in the sky), Plaut. Mil. 2, 2, 63: hocluce lucebit, id. Curc. 1, 3, 26.
    1. B. Transf., to shine or show through, to be discernible, visible (poet.): si qua Arabio lucet bombyce puella, Prop. 2, 2, 25 (2, 3, 15): femineum lucet sic per bombycina corpus, Mart. 8, 68, 7: vitalia lucent, are uncovered, Stat. Th. 8, 525.
  2. II. Trop., to shine forth, to be conspicuous, apparent, clear, evident: nunc imperii nostri splendor illis gentibus lucet, Cic. Imp. Pomp. 14, 41: mea officia et studia, quae parum antea luxerunt, id. Att. 3, 15, 4: cum res ipsa tot, tam claris argumentis luceat, id. Mil. 23, 61: virtus lucet in tenebris, id. Sest. 28, 60: tota oratio lucet, Quint. 8, 5, 29; 9, 1, 19.
    Hence, lūcens, entis, P. a., shining, bright, conspicuous: lucentior usus, Mall. Theod. de Metr. 9, 7.

Lū̆cĕres (also Lū̆cĕrenses, or perh. Lūcĕrēses, Paul. ex Fest. p. 119, 10), ium, m., an Etruscan tribe, whose union with the Ramnes (Latins) and Taties (Sabines) gave rise to the oldest Roman state. Romulus named after them one of his three centuries of horsemen: Luceres, ut Junius, a Lucumone, Varr. L. L. 5, §§ 55 and 81 Müll.; Cic. Rep. 2, 8, 14; 2, 20, 36; Liv. 1, 13, 8; 1, 36, 2; Prop. 4 (5), 1, 31; Ov. F. 3, 131: hinc Taties Ramnesque viri Lŭceresque coloni, Prop. 4 (5), 1, 31.