Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word Mus�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

Misulāni (Mus-), ōrum, m., a people of Numidia, Plin. 5, 4, 4, § 30; called also Musulamii, Tac. A. 2, 52; 4, 24.

mūgĭnor, āri, v. dep., to dally, trifle, hesitate, delay (rare but class.): muginari est nugari et quasi tarde conari, Paul. ex Fest. p. 147 Müll.: muginamur, Lucil. ap. Non. 139, 6; Att. ib. 139, 7: dum tu muginaris, cepi consilium domesticum, Cic. Att. 16, 12, 1.
In the collat. form, mūsĭnor, āri: dum ista (ut ait M. Varro) musinamur. Plin. H. N. prooem. § 18.

1. mūs, mūris

    (
  1. I. gen. plur. murum, Arn. 3, 3; usually murium, Cic. N. D. 2, 63, 157; Plin. 8, 27, 41, § 98; v. Neue, Formenl. 1, 286 sq.), comm. [kindred to Greek μῦς; Sanscr. mūsh, the same, from mūsh, furari], a mouse: non solum inquilini, sed etiam mures migraverunt, Cic. Att. 14, 9, 1: exiguus, Verg. G. 1, 181: rusticus, urbanus, Hor. S. 2, 6, 80 al.
    Prov., v. mons, I.: neque enim homines murium aut formicarum causā frumentum condunt, Cic. N. D. 2, 63, 158.
    Compared with parasites: quasi mures semper edimus alienum cibum, Plaut. Pers. 1, 2, 6.
    The ancients included under this name the rat, marten, sable, er mine, e. g. mures domestici, agrestes, aranei, Pontici, Libyci, marini, Plin. 8, 57, 82, § 221; 9, 19, 35, § 71; 10, 65, 85, § 185: pelles, perh. ermine, Amm. 31, 2, 5: Africani, Plin. 30, 6, 14, § 43: odorati, musk-rats, Hier. Ep. 127, 3.
    As a term of abuse, you rat: videbo te in publicum, mus, imo terrae tuber, Petr. 58.
    As a term of endearment: cum me murem dicis, my little mouse, Mart. 11, 29, 3.
  2. II. Mus marinus, a kind of crustaceous sea-fish, Plin. 9, 19, 35, § 71; Enn. ap. App. Mag. p. 299 (Heduph. v. 2 Vahl.).

2. Mūs, muris, m., a Roman surname, e. g. D. Decius Mus, Liv. 10, 14; Cic. Sest. 21, 48; id. Sen. 13, 43.

1. Mūsa, ae, f., = Μοῦσα,

  1. I. a muse, one of the goddesses of poetry, music, and the other liberal arts. The ancients reckoned nine of them, viz.: Clio, the muse of history; Melpomene, of tragedy; Thalia, of comedy; Euterpe, of the flute; Terpsichore, of dancing; Calliope, of epic poetry; Erato, of lyric poetry; Urania, of astronomy; Polyhymnia, of the mimic art, Aus. Idyll. 20; Cic. N. D. 3, 21, 54; Hor. Ep. 2, 2, 92: Musarum delubra, Cic. Arch. 11, 27: hic Musarum parens domusque Pieria, Mela, 2, 3, 2: crassiore Musā, in a plainer, clearer manner, without too much refinement, Quint. 1, 10, 28: sine ullā Musā, without any genius, wit, taste, Varr. ap. Non. 448, 16.
  2. II. Transf.
    1. A. A song, a poem: musa procax, Hor. C. 2, 1, 37: pedestris, a style of poetry bordering on prose, id. S. 2, 6, 17.
    2. B. Plur., sciences, studies: quis est omnium, qui modo cum Musis, id est cum humanitate et cum doctrinā habeat aliquod commercium, qui, etc., Cic. Tusc. 5, 23, 66: agrestiores, id. Or. 3, 12: mansuetiores, philosophical studies, id. Fam. 1, 9, 23.

2. Mūsa, ae, m., a Roman surname, e. g. Antonius Musa, a physician in ordinary of Augustus, Suet. Aug. 59; Plin. 19, 8, 38, § 128: Q. Pomponius Musa, in Eckhel. D. N. V. t. 5, p. 283.

Mūsaeum, v. Museum.

1. Mūsaeus, a, um, v. Museus.

2. Mūsaeus, i, m., = Μουσαῖος.

  1. I. A famous Greek poet in the time of Orpheus, Cic. Tusc. 1, 41, 98; id. N. D. 1, 15, 41; Verg. A. 6, 667.
  2. II. A Roman surname, Inscr. Grut. 701, 3.

Mūsăgĕtes, ae, m., = Μουσαγέτης, leader of the muses, an epithet of Apollo and Hercules, Eum. Rest. Schol. 7.

1. musca, ae, f. [Sanscr. makshikà, a fly; Gr. μυῖα, of which musca, μυἱσκα, may be a dim. form; cf. Germ. Mücke; Engl. midge, musquito], a fly, Varr. R. R. 3, 16: puer, abige muscas, Cic. de Or. 2, 60, 247: muscas fugare, Mart. 3, 82, 12: muscas captare ac stilo praeacuto configere (solebat Domitianus), Suet. Dom. 3.
Transf., of troublesome persons.
So of inquisitive, prying people, Plaut. Merc. 2, 3, 26; of obtrusive, unbidden guests, id. Poen. 3, 3, 76.

2. Musca, ae, m., a Roman surname, Cic. Att. 12, 40, 1.

muscārĭum, ii, v. muscarius, II.

muscārĭus, a, um, adj. [musca], of or belonging to flies, fly- (post-Aug.).

  1. I. Adj.: aranei muscarii tela, i. e. fly-hunting, Plin. 29, 6, 38, § 131: clavus, a broad-headed nail, Vitr. 7, 3, 11.
    Hence,
  2. II. Subst.: muscā-rĭum, ii, n., a fly-flap, fly-brush, used also as a clothes-brush, made of peacocks’ tails, Mart. 14, 67 in lemm.; or hairy ox-tails, id. 14, 71 in lemm.; or horse-tails, Veg. Vet. 4, 1.
    1. B. Transf.
      1. 1. The hairy or fibrous part of plants, the umbel: semine in muscariis dependente, Plin. 12, 26, 57, § 127.
      2. 2. A closet or safe, in which writings were kept to protect them from the flies, Inscr. Rom. Viagg. a Pompeii, p. 168.

muscellārĭum, ii, n. [mus], a mousetrap: muscellarium, viverrarium, γαλεάγρα, Gloss. Philox.

muscerda, ae, f. [mus], mouse-dung, Plin. 29, 6, 34, § 106; Paul. ex Fest. p. 196 Müll.

muscĭdus, a, um. adj. [muscus], full of moss, mossy (post-class.): pumices, Sid. Ep. 8, 16.

muscĭpŭla, ae, f., and muscĭpŭ-lum, i, n. [mus-capio], a mouse-trap: muscipulum, μυάγρα, Gloss. Philox.; Lucil. ap. Non. 266, 2: qui saepe laqueos, et muscipula effugerat, Phaedr. 4, 1, 8 verendum est, ne quando in muscipulā syllabas capiam, Sen. Ep. 48.

muscĭpŭlātor, ōris, m. [muscipula], a mouse-catcher; trop., a deceiver: muscipulator, deceptor, alterplex, Gloss. Isid.

muscĭpŭlum, i, v. muscipula.

Musclōsus, v. Musculosus.

muscōsē, adv., v. muscosus fin.

muscōsus, a, um, adj. [muscus], full of moss, mossy: prata, Varr. R. R. 1, 9, 5: fontes, Verg. E. 7, 45.
Comp.: nihil alsius, nihil muscosius, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5.
Hence, adv.: muscōsē, mossily, Sid. Carm. 2.

muscŭla, ae, f. dim. [musca], a little fly (eccl. Lat.): scyniphes musculae sunt brevissimae, Aug. Trin. 7, 3; Arn. 2, 74.

muscŭlōsus, a, um, adj. [musculus].

  1. I. Muscular, fleshy (post-Aug.): cor naturā musculosum, Cels. 4, 1: pectora, Col. 8, 2.
  2. II. Musclōsus, for Musculosus, a Roman surname, Inscr. Grut. 337.

muscŭlus, i, m. dim. [mus], a little mouse.

  1. I. Lit., Cic. Div. 2, 14, 33; Plin. 27, 7, 28, § 52.
  2. II. Transf.
    1. A. Of other creatures.
      1. 1. A companion of the whale, Plin. 9, 62, 88, § 186; called musculus marinus, id. 11, 37, 62, § 165.
      2. 2. A sea-mussel, Cels. 3, 6; 2, 29; Plaut. Rud. 2, 1, 9 (al. mytilus).
    2. B. Of things.
      1. 1. A muscle of the body: quodcunque musculum laesit, Cels. 5, 26, 3; 8, 1: femorum, Luc. 9, 771.
        Trop., muscle, vigor (post-Aug.): hanc (historiam) ossa, musculi, nervi decent, vigor, force, Plin. Ep. 5, 8, 10.
      2. 2. In milit. lang., a shed, mantelet (cf.: vinea, testudo); for its form and construction, v. Caes. B. C. 2, 10, 1; id. B. G. 7, 84; Veg. R. Mil. 4, 16.
      3. 3. A kind of small sailing vessel: longae naves sunt, quas dromones vocamus: dictae eo quod longiores sint ceteris: quibus contrarius musculus, curtum navigium, Isid. Orig. 19, 1.

muscus, i, m.

  1. I. Moss, Cato, R. R. 6: musco circumlita saxa, Hor. Ep. 1, 10, 7: mollis, Ov. M. 8, 562.
  2. II. Musk, Hier. in Jov. 2, n. 8.

mūseiārĭus and mūsaeārĭus, ii, m., for musivarius, a worker in mosaic (post-class.): marmorarius, musaearius, albarius, Edit. Diocl. p. 19; Inscr. Grut. 586, 3.

Mūsēum, i, and Mūsīum, ĭi, n., = Μουσεῖον, a seat of the muses, a museum; a place for learned occupations, a library, academy, study, Varr. R. R. 3, 5, 9; Suet. Claud. 42; Spart. Hadr. 20; a grotto, Plin. 36, 21, 42, § 154.

Mūsēus or Mūsaeus, a, um, adj., = Μουσεῖος,

  1. I. of or belonging to the muses, poetical or musical (poet.): musaea mele, Lucr. 2, 412: musaeo lepōre, id. 1, 934: vates, i. e. Orpheus, App. M. 2, p. 124.
  2. II. For musivus, mosaic, Inscr. Spon. Miscell. Sect. 2.

Mūsĭa, ae, f., for Mysia, like Suria for Syria, Don. Ter. Hec. 1, 2, 8.

mūsĭca, ae, and mūsĭcē, ēs, f., = μουσική, the art of music, music; acc. to the notions of the ancients, also every higher kind of artistic or scientific culture or pursuit: musicam Damone aut Aristoxeno tractante? etc., Cic. de Or. 3, 33, 132: socci et cothurni, i. e. comic and dramatic poetry, Aus. Ep. 10, 43: musice antiquis temporibus tantum venerationis habuit, ut, Quint. 1, 10, 9.

Musicāni, ōrum, m., a people on the Indus, Curt. 9, 8, 8; 10; 16.

mūsĭcārĭus, ii, m. [musicus], a musical-instrument maker, Inscr. Grut. 654, 1.

mūsĭcātus, a, um, adj. [musica], set to music (post-class.): cantilenae, App. Trism. p. 81, 33.

1. mūsĭcē, adv., v. musicus fin.

2. mūsĭcē, v. musica.

mūsĭcus. a, um, adj., = μουσικός.

  1. I. Of or belonging to music, musical (class.).
    1. A. Adj.: leges musicae, the rules of music, Cic. Leg. 2, 15, 39: sonus citharae, Phaedr. 4, 18, 20: pedes, Plin. 29, 1, 5, § 6.
    2. B. Subst.
      1. 1. mūsĭcus, i, m., a musician: musicorum aures, Cic. Off. 1, 41, 146.
      2. 2. mūsĭ-ca, ōrum, n., music: in musicis numeri, et voces, et modi, Cic. de Or. 1, 42, 187: dedere se musicis, id. ib. 1, 3, 10: et omnia musicorum organa, Vulg. 1 Par. 16, 42.
  2. II. In gen.
      1. 1. Of or belonging to poetry, poetical; subst., a poet: applicare se ad studium musicum, the art of poetry, Ter. Heaut. prol. 23: ars, id. Phorm. prol. 18: musicus pes, a metrical foot of five syllables, –⏑–⏑⏑ (e. g. temperantia), Diom. p. 478 P.
      2. 2. Of or belonging to science, scientific: ludus, scientific occupation, Gell. praef.
        Hence, adv.: * mūsĭcē, = μουσικῶς: musice hercle agitis aetatem, you are in clover, i. e. living luxuriously at another’s expense, Plaut. Most. 3, 2, 40.

Mūsĭ-gĕna, ae, m. [Musa-gigno], muse-born, son of a muse (post-class.), Rufin. de Compos. et Metr. Orat.

mūsĭmo or musmo, ŏnis, m., = μούσμων,

  1. I. an animal of Sardinia, prob. the muflone, from which we have the tame sheep, Plin. 8, 49, 75, § 199.
  2. II. Transf.: musimones asini, muli, aut equi breves. Lucil. lib. sexto: pretium emit, qui vendit equum musimonem (i. e. a stallion). Cato Deletorio: asinum aut musimonem aut arietem, Non. 137, 22 sq.; cf. Serv. Verg. G. 3, 446.

mūsĭnor, āri, v. muginor fin.

Mūsīum, ii, v. Museum.

mūsīvārĭus, ii, m. [musivum], a worker in mosaic (post-class.): intestinarii, statuarii, musivarii, Imp. Const. Cod. Just. 10, 64, 1; Cassiod. Var. 7, 5.

mūsīvus, a, um, adj. [musa], of or belonging to a muse, artistic: fontem opere musivo exornare, Inscr. Orell. 3323; cf. Museus.
As subst.: mūsīvum, i, n., = μουσεῖον, mosaic work, mosaic (post-class.): pictum de musivo, Spart. Pesc. 6: musivo picta genera hominum, Aug. Civ. Dei, 16, 8.

musmo, v. musimo.

Mūsōnĭus, i, m., a famous Stoic philosopher of the time of Tiberius, Vespasian, and Titus, teacher of Epictetus, Tac. A. 14, 59; Plin. Ep. 3, 11, 5; Amm. 27, 9, 6; Gell. 16, 1, 1.
Hence, Mūsōnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Musonius, Musonian, Amm. 15, 13, 1; 16, 9, 2.

mussātĭo, ōnis, f. [musso], a suppression of the voice, silence (post-class.), v. l. ap. Amm. 20, 8, 9 (al. simulatione).

mussĭtābundus, a, um, adj. [mussito], suppressing the voice, silent, Vet. Gloss.

mussĭtātĭo, ōnis, f. [mussito], a suppression of the voice, silence (post-class.), App. M. 8 init.; Hier. in Isa. praef. 9; Tert. Pudic. 7; Cael. Aur. Acut. 1, 3, 35.

mussĭtātor, ōris, m. [mussito],

  1. I. a silent person, a mutterer, Vulg. Isa. 29, 24; cf. mussitator, ὀπογογγυστής, Vet. Gloss.
  2. II. A grumbler: mussitatores discent legem, Vulg. Isa. 29, 24.

mussĭto, 1, v. freq. n. and a. [musso].

  1. I. Neutr., to be silent, keep quiet, not let one’s self be heard; to speak in an undertone, to mutter, grumble (not in Cic. or Cæs.): si sapis, mussitabis, Plaut. Mil. 2, 5, 65: sub lectis latentes metu mussitant, id. Cas. 3, 5, 33: ita clam quidam mussitantes, Liv. 1, 50: cum David vidisset servos suos mussitantes, Vulg. 2 Reg. 12, 19: contra nos, id. Exod. 16, 7.
  2. II. Act., to say in a low tone, to mutter, murmur any thing: to be silent respecting, to take no notice of a thing: ego (haec) mecum mussito, Plaut. Mil. 3, 1, 119; id. Truc. 2, 2, 57; 2, 6, 10.
    With rel.-clause: malo ambigere bonos, quam ob rem id non meruerim, quam, quod est gravius, cur impetraverim, mussitare, Amm. 14, 6, 8: accipienda et mussitanda injuria adulescentium est, is to be borne in silence, Ter. Ad. 2, 1, 53: timorem, App. Mag. p. 320.

musso, āvi, ātum, 1, v. n. and a. (depon. collat. form: discumbimus mussati, Varr. ap. Non. 249, 10) [root mu-, shut; Sanscr. mūkas, dumb; Gr. μυάω, μυώψ; cf. μυστήριον; Lat. mutus], to say in a low tone, to mutter, murmur; to be silent respecting a thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: mutio, murmuro).

  1. I. Lit.: mussare murmurare. Ennius: in occulto mussabant. Vulgo vero pro tacere dicitur, ut idem Ennius: non decet mussare bonos, Paul. ex Fest. p. 144 Müll. (cf. Ann. v. 185; 348; 426; Trag. v. 432 Vahl.): soli Aetoli id decretum clam mussantes carpebant, Liv. 33, 31: flent maesti mussantque patres, Verg. A. 11, 454; Anthol. Lat. 1, 170, 108: aequum non est occultum id haberi, neque per metum mussari, to bear or brook in silence, Plaut. Aul. 2, 1, 12: egomet mecum mussito: Bona mea inhiant, id. Mil. 3, 1, 118: quidquid est, mussitabo potius quam inteream, keep it to myself, id. ib. 2, 3, 40: ergo si sapis, mussitabis, id. ib. 2, 5, 67.
    Poet., of bees, to murmur, hum, Verg. G. 4, 188.
  2. II. Transf., to be afraid to say or do any thing, to be in fear or uncertainty: mussat rex ipse Latinus, Quos generos vocet, i. e. deliberates in silence, Verg. A. 12, 657: dicere mussant, id. ib. 11, 345: medici, Plin. Ep. 7, 1: juvencae, are silent, expect in silence, Verg. A. 12, 718.

* mussor, ātus, 1, v. dep., v. musso, init.

mustācē, ēs, f., a kind of laurel, Plin. 15, 30, 39, § 127.

mustācĕus, i, m., and mustācĕum, i, n., a must-cake or laurel-cake, a kind of wedding-cake mixed with must and baked on bay-leaves: mustaceos sic facito, etc., Cato, R. R. 121; Juv. 6, 200.
Prov.: laureolam in mustaceo quaerere, to look for a laurel-wreath in a cake, i. e. for fame in trifles, Cic. Att. 5, 20, 4.

mustārĭus, a, um, adj. [mustum], of or belonging to must (ante-class.): urceus, Cato, R. R. 11.

mustax, ācis, f., a kind of laurel, Plin. 15, 30, 39, § 127.

* mustēcŭla, ae, f. dim. [mustela], a small weasel: velox mustecula dintrit (al. velox mustelaque dintrit), Auct. Carm. Phil. 61.

mustēla or mustella, ae, f. [mus].

  1. I. A weasel: certum est mustelae posthac numquam credere, Plaut. Stich. 3, 2, 43; cf. Plin. 29, 4, 16, § 60.
  2. II. A fish; acc. to some, a lamprey; acc. to others, an eelpout, Plin. 9, 17, 29, § 63: marina, Enn. ap. App. Mag. p. 299 (Heduph. v. 1 Vahl.).

* mustēlātus (mustell-), a, um, adj. [mustela], weasel-colored: peplum, App. M. 2, p. 126, 22 dub.

mustēlīnus (mustell-), a, um, adj. [mustela], of or belonging to a weasel, weasel-: color, Ter. Eun. 4, 4, 22: utriculus, Plin. 30, 14, 43, § 124.

mustellāgo, ĭnis, f., a plant: mustellago eadem ac laurago, chamaedaphne, App. Herb. 58.

mustĕus, a, um, adj. [mustum], of or belonging to new wine or must, like must.

  1. I. Lit.: mala, quae antea mustea vocabant, nunc melimela appellant, must-apples, Cato, R. R. 7, 3: mala, Plin. 15, 14, 15, § 51: fructus, Col. 9, 15, 13.
  2. II. Transf., young, new, fresh (post-Aug.): musteus caseus, Plin. 11, 42, 97, § 240: piper, id. 12, 7, 14, § 29: liber, Plin. Ep. 8, 21, 6.

mustĭcus, v. mysticus.

mustrĭcŏla (mustrĭcŭla), ae, f., a shoemaker’s last, Paul. ex Fest. p. 147 Müll.; Afran. ib. (Com. Rel. v. 421 Rib.).

mustŭlentus, a, um, adj. [mustum], abounding in new wine or must (ante- and post-class.).

  1. I. Lit.: mustulentus auctumnus, App. M. 2, p. 116, 20.
  2. II. Transf., mustulentus aestus (or ventus), Plaut. Fragm. ap. Non. 63 fin.; 415, 15.

mustum, i, v. mustus, II.

mustŭōsus, a, um, adj. [mustum], full of new wine (late Lat.), Cassiod. ap. Ps. 79, s. f.

mustus, a, um,

  1. I. adj., young, new, fresh (as adj. only ante-class.): agna, Cato ap. Prisc. 711 P.: vinum, id. R. R. 115.
  2. II. Subst.: mustum, i, n., new or unfermented wine, must, Cato, R. R. 120: dulce, Verg. G. 1, 295: novum, Plin. Ep. 9, 16, 2: linire victuro dolia musto, Juv. 9, 58.
    Plur., of the different kinds of must, Plin. 14, 20, 25, § 125 al.
    Poet. in plur.: musta, ōrum, vintages, i. e. autumns: tercentum musta videre, Ov. M. 14, 146.
    Trop.: quasi de musto ac lacu fervidam orationem fugiendam, Cic. Brut. 83, 288.
    1. B. Transf., of oil: olei musta, new oil (al. olei, quam musta), Plin. 15, 1, 2, § 5.

Musulāmii (Musulāmi, Misu-lami), ōrum, m., a powerful African tribe, west of the Great Syrtis, Tac. A. 2, 52; 4, 24; Plin. 5, 4, 4, § 30; Aur. Vict. Caes. 4, 2.