Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ā-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. (amīsti, sync., = amisisti, Ter. Eun. 2, 2, 10; id. Hec. 2, 2, 9: amīssis, sync., = amiseris, Plaut. Bacch. 5, 2, 70).

  1. I.
    1. 1.
      1. A. In gen., to send away from one’s self, to dismiss (thus, anteclass., freq. in Plaut. and Ter.): quod nos dicimus dimittere, antiqui etiam dicebant amittere, Don. ad Ter. Heaut. 3, 1, 71; Att. ap. Non. 75, 32: stulte feci, qui hunc (servum) amisi, Plaut. Mil. 4, 8, 66; id. ib. 4, 5, 25; so id. ib. 4, 5, 28: quo pacto hic servos suum erum hinc amittat domum, id. Capt. prol. 36: et te et hunc amittam hinc, id. ib. 2, 2, 82; so id. Most. 2, 2, 2; id. Men. 5, 8, 6 al.: ut neque mi jus sit amittendi nec retinendi copia, Ter. Phorm. 1, 3, 24; 5, 8, 27; id. And. 5, 3, 27; id. Heaut. 4, 8, 17 al.: testis mecum est anulus, quem amiserat, which he had sent away, id. Ad. 3, 2, 49; Varr. ap. Non. 83, 12.
    2. B. Spec., to let go, let slip: praedā de manibus amissā, Cic. Verr. 2, 4, 20.
      With simple abl.: praedam ex oculis manibusque amittere, Liv. 30, 24; 29, 32 et saep.: Sceledre, manibus amisisti praedam, Plaut. Mil. 2, 5, 47 Ritschl.
      1. 2. Trop.
    1. A. In gen.: istam rem certum est non amittere, Plaut. Am. 2, 2, 217: tibi hanc amittam noxiam unam, to remit, to pardon, id. Poen. 1, 2, 191: occasionem amittere, Ter. Eun. 3, 5, 58; so Cic. Caecin. 5, 15; id. Att. 15, 11; Caes. B. G. 3, 18 al. (opp. occasionem raptare, Cic.: arripere, Liv.: complecti, Plin. Min.: intellegere, Tac.): servire tempori et non amittere tempus cum sit datum, Cic. Att. 8, 3, 6: fidem amittere, to break their word given on oath, Nep. Eun. 10, 2 Dähn.; Ov. M. 15, 556 al.
    2. B. Of trees, to let go, let fall, to drop, lose: punica florem amittit, Plin. 16, 26, 46, § 109: pyrus et amygdala amittunt florem et primos fructus, id. ib.: ocissime salix amittit semen, id. 16, 26, 46, § 110.
  2. II. Esp., to lose (commonly without criminality, by mistake, accident, etc.; while perdere usually designates a losing through one’s own fault; and omittere, to allow a thing to pass by or over, which one might have obtained): Decius amisit vitam; at non perdidit: dedit vitam, accepit patriam: amisit animam, potitus est gloriā, Auct. ad Her. 4, 44, 57: Multa amittuntur tarditie et socordiā, Att. ap. Non. 181, 21 (Trag. Rel. p. 73 Rib.): Simul consilium cum re amisti? Ter. Eun. 2, 2, 10: amittit vitam sensumque priorem, Lucr. 3, 769 et saep.: imperii jus amittere, Cic. Phil. 10, 5 fin.: ut totam litem aut obtineamus aut amittamus, id. Rosc. Com. 4, 10: classes optimae amissae et perditae, id. Verr. 1, 5, 13: filium amisit (sc. per mortem), id. Fam. 4, 6; so Tac. Agr. 6; Suet. Vesp. 3; id. Calig. 12: oppidum Capsam et magnam pecuniam amiserat, Sall. J. 97, 1: patrimoniis amissis, id. C. 37, 5: amittere optimates, i. e. favorem, animum eorum, Nep. Dion, 7, 2 Dähn.: patriam, Liv. 5, 53: exercitum, id. 8, 33: opera amissa (sc. incendio) restituit, id. 5, 7; so Suet. Claud. 6: si reperire vocas amittere certius, i. e. to know more certainly that she is lost, Ov. M. 5, 519: colores, Hor. C. 3, 5, 27; so id. S. 1, 1, 60; 2, 5, 2 (not elsewh. in Hor.).