Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

cōpŭlātor, ōris, m. [copulo], a connecter, binder (late Lat.), Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 7.

1. cōpŭlātus, a, um, Part. and P. a., from copulo.

2. cōpŭlātus, ūs, m. [copulo] (only in abl. sing.), a connecting or joining together: rationum consequentium, Arn. 1, p. 2.

cōpŭlo, āvi, ātum, 1 (part. perf., contr. cōplata, Lucr. 6, 1088; dep. collat. form cō-pŭlor, āri, v. I. A. b. infra), v. a. [copula], to couple, bind, or tie together, to join, connect, unite (class.; most freq. in Cic.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.
          1. (α) With cum: hominem cum beluā, Cic. Ac. 2, 45, 139 fin.: caput et corpus cum aliquo, Plaut. Poen. 1, 2, 130.
          2. (β) With inter se: inter se quaedam possint coplata teneri, Lucr. 6, 1088.
          3. (γ) With dat.: aurum auro, Lucr. 6, 1078: utrimque Armeniae majori Sophene copulatur, Plin. 6, 13, 16, § 41.
          4. (δ) With ad: caput animalis ad pedem, Veg. 3, 49, 2.
            (ε) With simple acc.: diversae insociabilesque arborum naturae copulantur, Plin. 17, 19, 30, § 137; Mart. 12, 43, 8.
        1. b. In dep. form: adeunt, consistunt, copulantur dexteras, Plaut. Aul. 1, 2, 38 Wagn. ad loc.; cf. Non. p. 476, 16; 479, 24, and Prisc. p. 797 P., and Ussing ad loc. (others explain dexteras as acc. of the part, or Gr. acc.).
    2. B. Esp., to confront: copulati in jus pervenimus, Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.
      1. 2. Mid., to associate with: cave siris cum filiā meā copulari hanc, Plaut. Ep. 3, 3, 20.
  2. II. Trop., to join, connect, unite.
          1. (α) With cum: sermonem cum aliquo, Plaut. Poen. 3, 3, 42: futura cum praesentibus, Cic. Fin. 2, 14, 45: honestatem cum voluptate, id. Ac. 2, 45, 139: equestrem ordinem cum senatu, id. Phil. 2, 8, 19: se cum inimico, id. Sest. 64, 133.
          2. (β) With inter se: ah haec inter se jungi copularique possint? Cic. de Or. 1, 51. 222.
          3. (γ) With dat.: quid naturae copulatum habuit Alcibiadis somnium? Cic. Div. 2, 69, 143.
          4. (δ) With acc. only: libenter copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, etc., Cic. Or. 45, 154; cf.: verba copulata (opp. simplicia), id. ib. 32, 115: constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur, id. Part. Or. 6, 21; Quint. 2, 4, 30; cf. id. prooem. § 13: voluntates nostras, to unite, Cic. Fam. 3, 4, 2; cf. concordiam, Liv. 4, 43, 11: matrimonium, Just. 1, 10 pr.; Dig. 12, 4, 6 pr.; cf.: copulari matrimonio, ib. 24, 1, 32; cf. ib. 1, 9, 8; and, taedis, Sen. Herc. Fur. 493.
            Hence,
      1. 1. cōpŭlātus, a, um, P. a., joined together, united, connected: nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex, Cic. Tusc. 1, 29, 71: verba, v. supra, II. δ.
        * Comp.: nihil amabilius nec copulatius quam morum similitudo bonorum, Cic. Off. 1, 17, 56.—‡ Sup., Inscr. de Lyon, p. 477, 3.
        Adv.: cōpŭlātē, connectedly (late Lat.): copulate dictum est (diequinti), Gell. 10, 24, 1; 17, 7 fin.
      2. 2. cōpŭlātum, i, n., a joint sentence, the Gr. συμπεπλεγμένον, called also conjunctum, Gell. 16, 8, 10.

* cōpŭlor, āri, v. dep., v. copulo, I. A. b.