Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dis-cingo, nxi, nctum, 3, v. a., to ungird, deprive of the girdle.

  1. I. Lit.: discinctā tunicā fugiendum est, Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.: tunicati et discincti, Suet. Aug. 100: jam discingitur armis, Sil. 8, 34.
    As a milit. punishment: destrictis gladiis discinctos destituit, Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.: peltatam Amazona Scythico nodo, Mart. 9, 101, 5.
  2. II. Trop.
    1. A. In verb finit.: mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor, i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.: discinxit ratione dolos fraudesque resolvit, i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.: ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas, i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.
    2. B. discinctus, a, um, ungirt.
      1. 1. Lit.: ne glorietur accinctus aeque ac discinctus, i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.
      2. 2. Trop.
          1. (α) Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.
            Hence,
          2. (β) Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless: discincti ludere, Hor. S. 2, 1, 73: avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos, id. Epod. 1, 34: Natta, Pers. 3, 31: verna, id. 4, 22: discincta in otia natus, Ov. Am. 1, 9, 41.