Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. ĕquĭtātus, ūs, m. [equito].

  1. * I. In abstr., = equitatio, a riding: atteri equitatu, Plin. 28, 15, 61, § 218.
  2. II. In concr.
    1. A. Cavalry (very freq.), Caes. B. G. 1, 15, 1; 2; 1, 18, 5; 1, 24, 1 et saep.: ferreus, harnessed cavalry, Amm. 19, 1.
      Dat. equitatu, Caes. B. G. 1, 18 fin.; 1, 39, 5; 1, 52 fin.; also, equitatui, id. ib. 1, 42, 5; 7, 4, 9; id. B. C. 3, 89, 3.
      In plur., Caes. B. C. 1, 61, 3; 3, 8, 1; Cic. Font. 2; Sall. J. 46, 7; Flor. 3, 11, 8.
    2. B. The equestrian order (very rare), Plin. 33, 2, 9, § 35; cf. ib. § 36; Aus. Idyll. 11, 78.

* 2. ĕquĭtātus, ūs, m. [equio], a being in heat, of mares (with hinnitus), Lucil. ap. Varr. L. L. 7, § 103 Müll.

ĕquĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [eques], to ride.

  1. I. Neutr.
    1. A. In gen. (class.): cum in illo nostro exercitu equitaret, Cic. Deiot. 10; Sall. J. 6, 1; Suet. Caes. 57; Hor. C. 2, 9, 24 al.: in equo, Dig. 9, 2, 57; cf.: in equuleis, Cic. Verr. 2, 4, 20; v. Equuleus, II. A.; and: in arundine longa, Hor. S. 2, 3, 248.
    2. B. In partic. (acc. to eques, II. A.): EQVITARE antiqui dicebant equum publicum merere, Paul. ex Fest. 81, 15 Müll.
    3. C. Transf.
      1. 1. To skirmish, manœuvre: illa (certatio) qua tu contra Alfenum equitabas, Cic. Quint. 22, 73.
      2. 2. Of the horse, to go, Lucil. ap. Gell. 18, 5, 10, and ap. Non. 107, 1.
      3. 3. Of the wind, like ἱππεύειν, to blow violently: Eurus per undas, Hor. C. 4, 4, 44: per caelum, Poët. ap. Censor. Fr. 14, § 9.
      4. 4. In mal. part., Juv. 6, 311.
  2. II. Act., to ride through (post-Aug.).
    In pass.: flumen equitatur, Flor. 3, 4, 5: equitataque Culmina Taÿgeti, Claud. Bell. Get. 192: fluxis equitata Bactra Parthis, Sid. Carm. 23, 249.