Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

insulto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.

  1. I. Lit.: fores calcibus, Ter. Eun. 2, 2, 54: floribus, Verg. G. 4, 11: sub armis Insultare solo, id. ib. 3, 116: busto, Hor. C. 3, 3, 40: fluctibus insultavere carinae, Ov. M. 1, 133: Batavi dum insultant aquis, Tac. A. 2, 8: rogis, Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).
          1. (β) With acc.: nemora avia matres Insultant thiasis, Verg. A. 7, 580.
          2. (γ) Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.
  2. II. Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult: alicui in calamitate, Cic. Verr. 2, 5, 50: dominis, Liv. 1, 48, 2: alicui per contumelias, id. 3, 62, 1: adversis rebus eorum, id. 36, 29, 9: jacenti, Ov. Tr. 2, 571: casibus alicujus, id. ib. 5, 8, 4.
          1. (β) With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643: patientiam et segnitiam cujuspiam, Tac. A. 4, 59.
          2. (γ) With in and acc.: in rem publicam, Cic. Mil. 32: in omnes, id. N. D. 2, 29.
          3. (δ) With abl.: morte mea, at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.
            (ε) Absol.: quippe impune se insultaturos, Liv. 2, 45: cernis ut insultent Rutuli, exult, Verg. A. 10, 20.