Lewis & Short

sīmĭa, ae, f. (rarely m.), or sīmĭus, ii, m. [etym. dub.; perh. akin with similis].

  1. I. An ape, Plin. 8, 54, 80, § 215; 11, 44, 100, § 246; Enn. ap. Cic. N. D. 1, 35, 97 (Sat. v. 45 Vahl.); Cic. Div. 1, 34, 76; 2, 32, 69; Plaut. Mil. 2, 2, 7; 2, 2, 23; 2, 2, 106; id. Rud. 3, 1, 6 sq.; 3, 4, 66; Quint. 5, 11, 30 al.
    Form simius, Phaedr. 1, 10, 6; 1, 10, 8; Mart. 14, 202; Claud. in Eutr. 1, 303.
  2. II. Esp.
    1. A. As a term of abuse (hence even simia in the masc.): quis hic est simia, qui, etc., Afran. ap. Charis. p. 84; so, simia, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2: simius, Laber. ap. Charis. l. l.; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 1.
    2. B. Of imitators: vide, ut fastidit simia! Plaut. Most. 4, 2, 4; so, simia, Plin Ep. 1, 5, 2; Capitol. Max. jun. 1; Sid. Ep. 1, 1: simius, Hor. S. 1, 10, 18; Sen. Contr. 4, 26 fin.