Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. histŏrĭcē, adv., v. historicus fin.

2. histŏrĭcē, ēs, f., = ἱστορική, explanation, interpretation of an author: finitae quidem sunt partes duae, quas haec professio pollicetur, id est ratio loquendi et enarratio auctorum: quarum illam methodicen, hanc historicen vocant, Quint. 1, 9, 1.

histŏrĭcus, a, um, adj., = ἱστορικός, of or belonging to history, historical.

  1. I. Adj.: earum rerum historiam non tam historico quam oratorio genere perscripsit, Cic. Brut. 83, 286; cf. Plin. Ep. 7, 9, 8: sermo, Cic. Or. 36, 124: fides, Ov. Am. 3, 12, 42: nitor, Quint. 10, 1, 33: prosopopϕae, id. 3, 8, 53: lingua, Sen. Q. N. 1, 13 fin.: homines litterati et historici, versed in history, Cic. Mur. 7, 16: fides, credibility, Aug. Civ. Dei, 15, 9; id. Ep. 143, 12; Vop. Aur. 35.
  2. II. Subst.: histŏrĭcus, i, m., one versed in history or who makes historical researches; a writer of history, historian: oratores et philosophi et poëtae et historici, Cic. Top. 20, 78; Quint. 1, 6, 2; 11; 2, 4, 9; 10, 2, 21; 12, 11, 17 et saep.: Pelopidas, magis historicis quam vulgo notus, Nep. Pelop. 1, 1: quis dabit historico, quantum daret acta legenti? Juv. 7, 104.
    Adv.: histŏrĭcē, historically: descriptiones locorum non historice tantum, sed prope poëtice prosequi fas est, Plin. Ep. 2, 5, 5; Hier. Galat. 10, 9, 10.