Lewis & Short

auxĭlĭo, v. auxilior fin.

auxĭlĭor, ātus, 1, v. dep. [auxilium], to give help or aid, to help, aid, assist, succor (syn.: juvo, adjuvo, opitulor, subvenio, succurro).

  1. I. In gen. (class. but rare; in Cic. perh. only once in his Epistt.), constr. with dat.: alicui, Plaut. Trin. 2, 2, 102: nonne id flagitiumst te aliis consilium dare, tibi non potis esse auxiliarier? Ter. Heaut. 5, 1, 50; Cic. Fam. 5, 4; Caes. B. G. 7, 50 fin.; 4, 29; Sall. J. 24, 3; Plin. 10, 8, 9, § 22; Vulg. 4 Reg. 14, 26; ib. Psa. 88, 44; ib. Heb. 2, 18: nihil Numantinis vires corporis auxiliatae sunt, Auct. ad Her. 4, 27.
  2. II. Esp., of the aid of a physician, to aid, to relieve, heal, cure; constr. with dat. or contra: Nec (medicina) formidatis auxiliatur aquis, Ov. P. 1, 3, 24: ferulam quibusdam morbis auxiliari dicunt medici, Plin. 13, 22, 43, § 125: phalangites auxiliantur contra scorpionum ictus, id. 27, 12, 98, § 124.
    Note:
        1. a. Act. access. form auxĭlĭo, āre, to give aid, etc.: alicui, Gracch. ap. Diom. p. 395 P.; cf. Prisc. p. 797 P.
        2. b. Auxilior in pass. signif.: a me auxiliatus, Lucil. ap. Prisc. pp. 791 and 927 P.: consonantes sunt in quibus (vox) ab imis auxiliata egrediatur ad aures disertā verborum claritate, Vitr. 5, 8, 2.