Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

con-cerno, ĕre, v. a., to mix, mingle together (as in a sieve, in order to separate by sifting): carni, Aug. Conf. 5, 10 fin.

con-cerpo, psi, ptum, 3, v. a. [carpo], to pluck, pull, or tear in pieces, to rend (rare).

  1. I. Prop.: epistulas, Cic. Att. 10, 12, 3: librum, Liv. 38, 55, 11; cf. Gell. 4, 18, 12; cf. litteras, Suet. Ner. 47: folia coronae concerpta, Plin. 21, 3, 9, § 13: linteolum, lint, id. 28, 15, 61, § 216; 31, 9, 45, § 100.
  2. * II. Trop. (acc. to carpo, II. B. b. α), to abuse, revile, censure: Curionem ferventissime, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 5.

concerra and concerro, v. cong-.

concertātĭo, ōnis, f. [concerto], a strife of words, a disputation, dispute, controversy (several times in Cic.; elsewhere rare): contentiones concertationesque in disputando pertinaces, Cic. Fin. 1, 8, 27; cf.: concertationum plenae disputationes, id. de Or. 1, 43, 194: concertationis studium, id. Div. 1, 30, 62: imitatur disputandi prudentiam concertatio captatioque verborum, a love of disputation (the ἐριστική of the sophists), id. Part. Or. 23, 81: jejuna verborum, id. de Or. 2, 16, 68: magistratuum, id. Sest. 36, 77: sententiarum circa aegros (of the physicians at the sick-bed), Plin. 29, 1, 5, § 11; cf. id. 20, 18, 76, § 200.

* concertātīvus, a, um, adj. [concerto], pertaining to controversy: concertativa accusatio ( = mutua accusatio), a recrimination, countercharge, Gr. ἀντικατηγορία, Auct. ap. Quint. 7, 2, 9.

* concertātor, ōris, m. [concerto], one who contends or vies with another, a rival: concertator Corbulonis: scientiā militiae (corresp. with aemulus), Tac. A. 14, 29.

* concertātōrĭus, a, um, adj. [concerto], pertaining to controversy or disputation, controversial: genus (dicendi), Cic. Brut. 83, 287.

con-certo, āvi, ātum, 1, v. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).

  1. I. In gen.: te audio nescio quid concertasse cum ero, Ter. Ad. 2, 2, 3: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * Caes. B. G. 6, 5: de regno, Suet. Aug. 21: aves nandi velocitate concertant, Col. 8, 15, 4.
    Poet., with dat.: triclinia templis concertant, Manil. 5, 507.
  2. II. Esp., to dispute, debate (only so in Cic.): (Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit, Cic. Imp. Pomp. 10, 28: cum aliquo verbo uno, id. Att. 3, 12, 2: cum Apolline de tripode, id. N. D. 3, 16, 42: concertantes super cenam de nobilitate generis, Suet. Calig. 22.

concertor, āri, 1, v. dep.; collat. form of concerto, q. v. (late Lat.), Vulg. Sap. 15, 9; id. Ecclus. 38, 29.

congerra or concerra, ae, m., a playfellow, Fest. p. 263, 22; 297, 29.

congerro (concerro, Fest. p. 356 Lindem.), ōnis, m. [congero; prop. one who contributes to a common feast; cf. Lorenz ad Plaut. Most. v. 919], a jolly companion, a playfellow (ante-class.), Plaut. Pers. 1, 3, 9; id. Most. 3, 3, 27 (931 Ritschl.); 5, 1, 8; cf. Varr. L. L. 7, p. 55 Müll.