No entries found. Showing closest matches:
condĭcĭo (in many MSS. and edd. incorrectly condĭtĭo, and hence falsely derived from condo; cf. 2. conditio), ōnis, f. [condico], an agreement, stipulation, condition, compact, proposition, terms, demand.
- I. Prop.
- (α) Absol.: alicui condicionem ferre, to offer terms, Plaut. Rud. 5, 3, 51; cf. id. ib. 4, 3, 91 sq.; id. Mil. 4, 1, 6; id. Men. 4, 2, 24; Liv. 37, 45, 13 al.: cognitis suis postulatis atque aequitate condicionum perspectā, Caes. B. G. 1, 40; Cic. Caecin. 14, 40: non respuit condicionem, Caes. B. G. 1, 42; so Cic. Cael. 6, 14: ne si pax cum Romanis fieret, ipse per condiciones ad supplicium traderetur, Sall. J. 61 fin.: condiciones pacis, quas adfertis, si accepero, Curt. 4, 11, 19: posse condicionibus bellum poni, Sall. J. 112, 1: dum de condicionibus tractat, Nep. Eum. 5 fin.: his condicionibus conpositā pace, Liv. 2, 13, 4: aliquot populos aut vi subegit aut condicionibus in societatem accepit, id. 9, 15, 2: ex quā condicione, in consequence of, id. 23, 35, 9: sub condicionibus eis pacem agere, id. 21, 12, 4: accipe sub certā condicione preces, Ov. F. 4, 320: sub condicione, conditionally, Liv. 6, 40, 8 Weissenb. ad loc.; usu. without a prep.: eā enim condicione acceperas, Cic. Tusc. 1, 39, 93: eādem condicione, id. Div. 2, 44, 93; id. Or. 71, 235; id. Verr. 2, 3, 6, § 12; Sall. J. 79, 8: istā quidem condicione, id. de Or. 2, 7, 27: nullā condicione, id. Verr. 2, 1, 52, § 137: ullā condicione, id. Fl. 18, 43: his legibus, his condicionibus erit quisquam tam stultus, etc., id. Verr. 2, 3, 29, § 70.
- (β) With ut or ne: fert illam condicionem, ut ambo exercitus tradant, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2: eā accepisse condicione, ut, etc., Auct. Her. 4, 24, 34: hac condicione, ut, etc., Cic. Rosc. Com. 13, 38; Phaedr. 4, 5, 8; Suet. Galb. 15; id. Vit. 15: jubere ei praemium tribui sed eā condicione, ne quid postea scriberet, Cic. Arch. 10, 25 B. and K.: permisit eā solā condicione, ne, etc., Suet. Tib. 26: fecit pacem his condicionibus: ne qui, etc., Nep. Thras. 3, 1; so Liv. 23, 7, 1; Suet. Tib. 13 al.
- (γ) With si (rare; not in Cic.): librum tibi eā condicione daret, si reciperes te correcturum, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4; Suet. Caes. 68; id. Claud. 24; id. Vit. 6.
- (δ) With dum (rare): jam vero istā condicione, dum mihi liceat negare, etc., Cic. de Or. 1, 22, 101.
Also transf. subject., free choice, option: quorum condicio erat, who had their choice, Plin. 36, 5, 4, § 20.
From the conditions made in marriage,
- B. Esp., a marriage, match; sometimes, by meton., = the person married (freq. and class.).
- 1. In an honorable sense, in full: condicio uxoria, Cic. Lael. 10, 34; usu. alone: tu condicionem hanc accipe; ausculta mihi, Atque eam desponde mihi, Plaut. Aul. 2, 2, 60; so id. ib. 3, 5, 2; id. Stich. 1, 2, 61: ut eam in se dignam condicionem conlocem, id. Trin. 1, 2, 122: hanc condicionem si quoi tulero extrario, Ter. Phorm. 4, 1, 13: aliam quaerere, Cic. Phil. 2, 38, 99: condicionem filiae quaerendam esse, Liv. 3, 45, 11; Nep. Att. 12, 1: alicui deferre, Suet. Caes. 27; id. Aug. 63; Plin. Ep. 1, 10, 8; 1, 14, 9; Mart. 3, 33; 5, 17; Just. 11, 7, 8.
Hence, in the jurists, the formula of separation: condicione tuā non utor, I will not have you, Dig. 24, 2, 2.
- 2. In a bad sense, an amour, the relation of lover or mistress: accepit condicionem, dein quaestum occipit, Ter. And. 1, 1, 52; cf.: quae tibi Condicio nova, luculenta, fertur per me, id. Mil. 4, 1, 5; and hence, meton., a lover, paramour: habeo hortos … hinc licet condiciones cottidie legas, Cic. Cael. 15, 36; Suet. Aug. 69; Capitol. Anton. Phil. 19; Lampr. Elag. 5, 8.
- II. In gen., the external position, situation, condition, rank, place, circumstances (very freq. and class.).
- A. Of persons: est haec condicio liberorum populorum. etc., Cic. Planc. 4, 11: condicio infirma et fortuna servorum, id. Off. 1, 13, 41; cf.: tolerabilis servitutis, id. Cat. 4, 8, 16: condicione eo meliore est senex quam adulescens, id. Sen. 19, 68: humana, id. Tusc. 1, 8, 15: ista condicio est testium, ut quibus creditum non sit negantibus, eisdem credatur dicentibus, id. Rab. Post. 12, 35: alia oratoris, Quint. 10, 3, 8; 3, 8, 37: alicujus condicio vitaque, id. 3, 8, 50: abjectae extremaeque sortis. Suet. Calig. 35: fuit intactis quoque cura condicione super communi, solicitude concerning their common condition or circumstances, Hor. Ep. 2, 1, 152; Cic. Cat. 3, 1, 2; Sen. Ot. Sap. 31, 1; Quint. Decl. 308; Lact. 3, 28, 5.
- B. Of things, a situation, condition, nature, mode, manner: quae consuerint gigni gignentur eādem Condicione, Lucr. 2, 301: agri, Cic. Agr. 2, 21, 57: frumenti, Plin. 24, 17, 101, § 158: aliquam vitae sequi, mode or manner of living, Cic. Rab. Post. 7, 16: earum (frugum) cultus et condiciones tradere, id. Div. 1, 51, 116 B. and K.; cf.: haec vivendi, Hor. S. 2, 8, 65: diversa causarum inter ipsas, Quint. 10, 2, 23: duplex ejus disceptationis, id. 7, 5, 2: litium, id. 5, 1, 3; cf. id. 10, 1, 36: vel temporum vel locorum, id. 12, 10, 2 et saep.
* condĭcĭōnābĭlis, e, adj. [condicio], conditional: persecutio, Tert. adv. Gnost. 9.
condĭcĭōnālis (condit-), e, adj. [condicio], with a condition attached, conditional, with conditions (freq. in the jurists): datio, Dig. 34, 4, 9: creditores, ib. 50, 16, 54: servi, Cod. Just. 10, 1, 7 et saep.: criminatio, Tert. adv. Jud. 13 fin.—condĭcĭōnālĭter, adv., conditionally (opp. pure, simpliciter): conceptā causā, Dig. 25, 1, 17; cf. ib. 46, 3, 98, § 5 al.
con-dīco, xi, ctum, 3, v. a.
- I. To talk a thing over together, to agree upon, to concert, to promise (most freq. as publicists’ t. t.): condixit pater patratus populi Romani Quiritium patri patrato priscorum Latinorum, etc., old form ap. Liv. 1, 32, 11: status condictusve dies cum hoste, Cincius ap. Gell. 16, 4, 4; Plaut. Curc. 1, 1, 5; cf.: quoniam pactum atque condictum cum rege populi Romani perfide ruperat, Gell. 20, 1, 54: sic constituunt, sic condicunt, Tac. G. 11: inducias, Just. 3, 7, 14: tempus et locum coëundi, id. 15, 2, 16: ruptā quiete condictā, the truce, Amm. 20, 1, 1: in diem tertium, Gell. 10, 24, 9: in vendendo fundo quaedam etiam si non condicantur praestanda sunt, Dig. 18, 1, 66.
- * 2. Trop.: cum hanc operam (scribendi) condicerem, obligated myself to it, i. e. undertook it, Plin. praef. § 6 Jan.
Hence,
- B. Esp.
- 1. To proclaim, announce, publish: condicere est dicendo denuntiare, Paul. ex Fest. p. 64, 16 Müll.; cf.: sacerdotes populi Romani cum condicunt in diem tertium, diem perendini dicunt, Gell. 10, 24, 9.
- 2. Condicere alicui ad cenam or cenam, to engage one’s self as guest at an entertainment: ad cenam aliquo condicam foras, Plaut. Men. 1, 2, 16; id. Stich. 3, 1, 38: seni cenam eā lege condixit, Suet. Tib. 42; cf.: velut ad subitam condictamque cenulam invitare, i. e. without previous preparation, id. Claud. 21.
Absol.: nam cum mihi condixisset, cenavit apud me in mei generi hortis, Cic. Fam. 1, 9, 20: ad balneas, Tert. adv. Uxor. 2, 4.
- 3. In the jurists: condicere aliquid alicui, lit., to give notice that something should be returned; hence, to demand back, make a formal claim of restitution (from any one): rem, Dig. 39, 6, 13: pecuniam alicui, ib. 12, 1, 11; or for satisfaction: quia extinctae res, licet vindicari non possunt, condici tamen furibus et quibusdam aliis possessoribus possunt, Gai Inst. 2, 79; cf. id. 4, 5, and v. condictio and condicticius.
- II. In late Lat., to assent or agree unanimously, = consentire, Tert. Anim. 8; id. adv. Marc. 2, 2; id. Coron. 11.
condictīcĭus- or tĭus, a, um, adj. [condictio], of or pertaining to a demand of restitution: actio, Dig. 12, 1, 24; 12, 2, 13, § 2 al.
condictĭo, ōnis, f. [condico].
- I. In the lang. of religion, the proclamation of a festival, acc. to Serv. ad Verg. A. 3, 117 (without voucher); cf.: condictio, in diem certum ejus rei quae agitur denuntiatio, Paul. ex Fest. p. 66 Müll.
- II. In jurid. Lat., a formal claim of restitution, Gai Inst. 4, 18 sq.; Dig. 12, 6, 30 al.
condignē, adv., v. condignus fin.
con-dignus, a, um, adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).
- (α) Absol.: condignum donum, quali’st qui donum dedit, Plaut. Am. 1, 3, 39 sq.
- (β) With abl.: dum condignam te sectaris simiam, Plaut. Mil. 2, 6, 25; Gell. 3, 7, 1.
- (γ) With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.
- (δ) With gen.: providentiae divinae condignus exitus, App. M. 10, p. 244, 21.
Adv.: condignē, very worthily.
- (α) Absol.: condigne facere, Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: condigne atque recte loqui, Gell. 1, 6, 4: condigne et cum decore depingere, id. 14, 4, 1.
- (β) With abl.: condigne te cubare, Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.
Comp. and sup. are not in use.
condīmentārĭus, a, um, adj. [condimentum],
- I. of or pertaining to spices or seasoning: caepae, Plin. 19, 6, 32, § 105: genus, id. 19, 8, 50, § 165.
- II. Subst.: condī-mentārĭus, ii, m., one who prepares or sells spices; trop.: omnium haereticorum (Platonem), Tert. Anim. 23.
condīmentum, i, n. [condio] (rare;
- I. most freq. in Plaut. and Cic.), spice, seasoning, Plaut. Cas. 2, 3, 3 sq.; id. Ps. 3, 2, 31 sq.: cibi, Cic. Fin. 2, 28, 90: arida, Col. 12, 51, 2: viridia, green herbs used in seasoning, id. 12, 8, 1.
- II. Trop.: condimentum postremum Fabulae plausus, Plaut. Poen. 5, 6, 33: optumum aerumnae est animus aequus, id. Rud. 2, 3, 71 (but the verse Plaut. Trin. 2, 2, 87, is prob. spurious; cf. Ritschl N. cr.): amicitiae suavitas quaedam sermonum atque morum, Cic. Lael. 18, 66: omnium sermonum facetiae, id. de Or. 2, 67, 271; Quint. 6, 3, 19: humanitatis, Cic. Q. Fr. 1, 1, 7, § 21: condimenti fortasse non nihil, utilitatis certe nihil (voluptas) habebit, id. Off. 3, 33, 120.
condĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [an access. form from condo, q. v. II., and cf. compono, II. B. 2.] (orig. belonging to econ. lang.).
- I. To put fruit in vinegar, wine, spices, etc., to preserve, pickle: oleas albas, Cato, R. R. 117: lactucam (corresp. with componere), Col. 12, 9, 3; 12, 7, 5: corna, pruna, id. 12, 10, 2: caules vitium in aceto et muriā, Plin. 14, 19, 23, § 119 al.
- 2. Transf.
- a. Unguenta, to make fragrant, Cic. de Or. 3, 25, 99.
- b. To embalm a dead body: mortuos (Aegyptii), Cic. Tusc. 1, 45, 108.
- II. Of food, to make savory, to season, spice: cenam, Plaut. Ps. 3, 2, 21: meas escas, id. ib. 3, 2, 41: fungos, helvellas, herbas omnes ita, ut nihil possit esse suavius, Cic. Fam. 7, 26, 2: jus male conditum, Hor. S. 2, 8, 69: vinum, Dig. 33, 6, 9; cf.: quis non videt, desideriis omnia ista condiri? Cic. Tusc. 5, 34, 97.
Hence,
- 2. As subst.: con-dītum, i, n. (sc. vinum), aromatic wine, spiced wine, Plin. 14, 16, 19, § 103; Pall. Oct. 19; id. Febr. 32; Cael. Aur. Tard. 3, 5 al.
- B. Trop., to cultivate, ornament; to make pleasant or agreeable; to soften, temper, etc. (freq. in Cic.): duo sunt, quae condiant orationem: verborum numerorumque jucunditas, Cic. Or. 55, 185; cf. Quint. 12, 10, 38; and 6, 3, 40: vitia, to set off, Cic. Clu. 26, 72: hilaritate tristitiam temporum, id. Att. 12, 40, 3: gravitatem comitate, id. Sen. 4, 10; cf. id. Mur. 31, 66: aliquid natura asperum pluribus voluptatibus, Quint. 5, 14, 35: urbanitatem ambiguitate, id. 6, 3, 96.
Hence, condītus, a, um, P. a.
- A. (Acc. to II. A.) Seasoned, savory: conditiora facit haec supervacanei etiam operis aucupium atque venatio, Cic. Sen. 16, 56: sapor vini, Col. 12, 20, 7.
- B. Trop. (acc. to II. B.), of discourse, polished, ornamented: sermo, Poët. ap. Cic. Att. 13, 52, 1: nimium condita oratio, Quint. 11, 3, 182.
Comp.: oratio lepore et festivitate conditior, Cic. de Or. 2, 56, 227; id. Brut. 29, 110.
Of the speaker: nemo suavitate conditior, Cic. Brut. 48, 177.
Sup. and adv. not in use.
condiscĭpŭla, ae, f. [condiscipulus], a female school-fellow, Mart. 10, 35, 15; App. M. 9, p. 224 al.
condiscĭpŭlātus, ūs, m. [condiscipulus], companionship in school (very rare), Nep. Att. 5, 3; and Just. 12, 6, 17 fin.; Inscr. Orell. 7392.
con-discĭpŭlus, i,m., a school-mate, companion at school, Cic. Tusc. 1, 18, 41; id. Att. 5, 19, 3; Nep. Att. 1, 3; Sen. Ep. 66; Quint. 1, 2, 26; 2, 2, 12; Suet. Ner. 22; id. Vit. 14; Plin. Ep. 1, 19, 1.
con-disco, dĭdĭci, 3, v. a.
- * I. To learn with or in company with one: ex his, qui mihi Athenis condidicere, App. Flor. 3, n. 18, p. 362, 8.
- II. To learn carefully, eagerly, or well, to learn thoroughly (rare but class. in prose and poetry).
- (α) With acc.: modos, Hor. C. 4, 11, 34: crimen a teneris annis, Ov. H. 4, 25: genera plausuum, *Suet. Ner. 20: pacem oculis, Sil. 7, 462.
Far more freq.,
- (β) With inf.: ego istuc aliis dare condidici, Plaut. Ps. 4, 1, 34: merum bibere, id. Curc. 1, 3, 4; 4, 3, 2; id. Poen. 3, 1, 11: mihi paulo diligentius supplicare, Cic. Planc. 5, 13; * Quint. 1, 9, 2: foris pasci, Col. 7, 3, 19: pauperiem pati, Hor. C. 3, 2, 3.
- * (γ) With a relative-clause: condiscere qui pecuniae fructus esset, Cic. Quint. 3, 12.
- B. Transf., of inanim. subjects: ut (flagellum) paulatim condiscat suis radicibus ali, Col. 4, 15, 3; so id. 3, 10, 16; Plin. 21, 5, 11, § 24.
condītānĕus, a, um, adj. [condio], of fruits, etc., suitable for pickling or preserving, pickled: olea, Varr. R. R. 1, 24, 1 (quoted in Non. p. 94, 9 sq.): ostreae, Apic. 9, 6: pisces, id. 9 fin.
* condĭtĭcĭus or -tĭus, a, um, adj. [condo], laid up, preserved: cibaria, Col. 8, 8, 2 (Schneid. conditiva).
1. condĭtĭo (condition, etc.), v. condicio, etc.
2. condĭtĭo, ōnis, f. [condo], a making, creating; and, meton., a thing made, a work (eccl. Lat.), Prud. Ham. 19; Tert. Habit. Mul. 8; id. Spect. 2 al.
3. condītĭo, ōnis, f. [condio].
- I. A preserving of fruits, etc.: amurcae, Varr. R. R. 1, 61.
In plur., Varr. R. R. 1, 61 (for Cic. Div. 1, 51, 116, v. condicio, II. B.).
- II. A spicing, seasoning, flavoring: suci, Varr. L. L. 5, § 109: vini, Col. 12, 53, 1.
In plur.: ciborum, Cic. N. D. 2, 58, 146.
condĭtĭōnābĭlis, v. condicionabilis.
condĭtĭōnālis and -ālĭter, v. con dicionalis.
condĭtīvus, a, um, adj. [condo], suitable for laying up or preserving, laid up, preserved (rare; not in Cic.): olea, Cato, R. R. 6, 1; Macr. S. 2, 16: mala, Cato, R. R. 7, 3; Varr. R. R. 1, 59, 1: cibi, Col. 7, 9, 9; cf. also conditicius.
Subst.: condĭtīvum, i, n., a tomb, Sen. Ep. 60, 4; 82, 2; Inscr. Orell. 4511.
1. condĭtor, ōris, m. [condo], a maker, builder, framer, establisher, founder, author, compiler, etc.
- I. Prop. (class.; most freq. in the poets and prose writers after the Aug. per.).
- (α) With gen.: Romanae arcis, Verg. A. 8, 313: oppidum magnum, cujus conditor, Sall. J. 89, 4: simulacra infantium conditorum urbis, i. e. Romulus and Remus, Liv. 10, 23, 12; cf.: casa illa conditoris nostri, id. 5, 53, 8; cf. of the founders of states, Ov. M. 4, 566; 14, 849; *Hor. A. P. 394; Quint. 2, 16, 9; 3, 2, 4 al.; Suet. Aug. 7; 98 Bremi al.: tanti regni Cyrus, Just. 2, 10: historiae, Ov. lb. 522; Poët. ap. Quint. 8, 3, 29: Romani anni, i. e. author of the Fasti, Ov. F. 6, 21: scientiae medicorum, Sen. Ep. 95, 20: pessimorum carminum, Curt. 8, 5, 8: legum atque jurium, Plaut. Ep. 3, 4, 86; cf.: legum lator conditorque Romani juris, Liv. 3, 58, 2: ejus sacri, id. 39, 17, 7: Romanae libertatis, id. 8, 34, 3; 1, 42, 4: mundi, Sen. Ep. 119, 15; id. Phoen. 655.
Rarely,
- (β) Absol.: T. Sicinium … conditorem Veios sequantur, i. e. who advises a removal to Veii, κτιστήν, Liv. 5, 24, 11: conditorum, parentum, deorum numero nobis eritis, id. 7, 30, 19: sacrificium quod Aeneae conditori faciunt, id. 40, 4, 9: humilis, writer, author, Tib. 4, 1, 4.
In a sarcastic pun: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Balbo (with allusion to the meaning of condo, to lay up fruits, cf. the foll.), Cic. Clu. 26, 71.
- II. Condĭ-tor, nom. propr., a rural deity who presided over the laying up of fruits, acc. to Serv. ad Verg. G. 1, 21.
2. condītor, ōris, m. [condio], one who prepares a thing in a savory manner, a seasoner (very rare): ciconiarum, Poët. ap. Schol. Hor. S. 2, 2, 49.
condĭtōrĭum, ii, n. [condo], a place where any thing is laid up, a repository (post-Aug.).
- I. In gen.: tormentorum muralium, Amm. 18, 9, 1.
- II. Specif.
- A. A place for preserving a dead body or the ashes of the dead, a coffin, Suet. Aug. 18; id. Calig. 52; Plin. 37, 2, 7, § 19.
- B. A tomb, sepulchre, in gen., Plin. Ep. 6, 10, 5; Petr. 111, 2; 112, 3; Inscr. Orell. 2473.
condī̆trix, īcis, f. [1. conditor].
- I. She who lays to rest (late Lat.): luna mortalium corporum et auctor et conditrix, Macr. Somn. Scip. 1, 11.
- II. A female builder, founder, etc. (post-class.): Romae, Poët. ap. Philarg. Verg. E. 1, 20; Tert. Spect. 7: Karthaginis, id. Apol. 50: Athenarum, Eum. Pan. pro Instaur. Schol. 9, 4.
- III. Trop., of things: paupertas omnium civitatum, App. Mag. 18, p. 285: praestantissima potentia caeli ac terrae conditrix, Lact. 1, 5, 6.
1. condĭtūra, ae, f. [condo], a preparing, making: vitreorum (vasorum), Petr. 51, 5; cf. Isid. Orig. 16, 16, 6.
2. condītūra, ae, f. [condio].
- I. A preserving of fruits, Col. 12, 48, 1; 12, 49, 3: olivarum, id. 12, 11, 2.
- II. A seasoning, Sen. Ira, 3, 15, 1; Col. 12, 19, 1.
- (β) In concr., a condiment, spice, Dig. 33, 6, 9 pr.
1. condĭtus, a, um, Part., from condo.
2. condītus, a, um, Part., from condio.
3. condĭtus, ūs, m. [condo],
- I. a preparing, founding, establishment (post-class.): Thebarum, Censor. de Die Nat. 4 fin.; so App. Mag. 24, p. 289.
- II. A concealing, hiding: consilia altiore conditu texit, Aus. Prof. 15, 17.
* 4. condītus, ūs, m. [condio], a preserving of fruits, Col. 2, 22, 4.
con-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a. [con- = cum, and 2. do], lit., to bring, lay or put together (very freq. in all periods and species of composition).
- I. With the access. idea of uniting, to put or join together into a whole, to form, fashion, produce, make by joining together.
- A. Prop., of the founding of towns or states, to found, establish: Romam, Enn. ap. Varr. R. R. 3, 1, 2, and Suet. Aug. 7 fin. (Ann. v. 494 Vahl.): oppida, Varr. L. L. 5, § 142; Hor. Ep. 2, 1, 8: urbem, Lucr. 5, 1107; Cic. Cat. 3, 1, 2; Sall. C. 6, 1; Liv. 1, 19, 1; Suet. Aug. 18; 47; Just. 2, 4, 15; 2, 15, 1: arces, Verg. E. 2, 61: locum, Hor. S. 1, 5, 92: colonias. Vell. 1, 15; Just. 16, 3, 7: civitatem, Cic. Rep. 1, 7, 12: regna, Just. 2, 1 init.: imperium Poenorum, id. 19, 1, 1.
Hence, often ante and post Romam conditam, before and after the foundation of Rome, Cic. Tusc. 1, 1, 3; cf. Liv. praef. § 6 al.
- (β) Transf. to the inhabitants: Romanam gentem, Verg. A. 1, 33: genus hominum, Just. 2, 6, 11.
Hence, mid.: optato conduntur Thybridis alveo, they settle, Verg. A. 7, 303 (condi proprie dicuntur, qui sibi statuunt civitatem. Conduntur ergo; sedem stabilem locant, Serv.).
- b. Of the erecting, building of other things, to make, construct, build: aram, Liv. 1, 7, 11; 28, 46, 16: sepulcrum, Hor. Epod. 9, 26: moenia, Verg. A. 1, 276; Ov. M. 3, 13; 14, 775; Just. 2, 12, 4.
- c. Of written productions, to compose, write, celebrate, write or treat of, describe: SIVE CARMEN CONDIDISSET, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; so, carmen, Lucr. 5, 2; Hor. S. 2, 1, 82; id. Ep. 1, 3, 24; id. A. P. 436; Liv. 27, 37, 7; 31, 12, 10; Quint. 10, 1, 56 et saep.: poëma, Cic. Att. 1, 16, 15: longas Iliadas, Prop. 2, 1, 14: bella, Verg. E. 6, 7: Caesaris acta, Ov. Tr. 2, 336: proelia, Stat. Th. 1, 8: festa numeris, Ov. F. 6, 24: alterum satirae genus, Quint. 10, 1, 95: aliqua in hac materiā, id. 3, 1, 19: prosam orationem, Plin. 5, 29, 31, § 112: historiam, id. 12, 4, 8, § 18; cf.: aliquid annalibus, id. 2, 9, 6, § 43: praecepta medendi, id. 26, 2, 6, § 10: laudes alicujus, id. 22, 13, 15, § 35.
Rarely,
- (β) Absol.: si etiamnum Homero condente Aegyptus non erat, Plin. 13, 13, 27, § 88.
- B. Trop., to establish, found, to be the author of, to produce, make: jusjurandum, Plaut. Rud. 5, 3, 18: aurea saecula, Verg. A. 6, 793: collegium novum, Liv. 5, 52, 11: morem, Plin. 11, 37, 55, § 150: nova fata, Verg. A. 10, 35: aeternam famam ingenio suo, Phaedr. 3, prol. 53; so, nomen memorandum, Sil. 4, 37: militarem disciplinam artemque bellandi, Flor. 1, 3, 1: somniorum intellegentiam (Joseph), Just. 36, 2, 8.
Of the gods: portenta sua, to fuifil, accomplish, Sil. 16, 126.
Impers.: naturā rerum conditum est, ut, etc., Dig. 19, 5, 4.
- II. With the access. idea of carefulness, to put away, to lay, put, or place somewhere for preservation, etc.; to lay up, store or treasure up (opp. promo).
- A. In gen.
- 1. Prop.
- (α) Aliquid: pecuniam, Cic. Clu. 26, 72: frumentum, id. N. D. 2, 63, 157; Hor. Ep. 2, 1, 140: condere et reponere fructus, Cic. N. D. 2, 62, 156: agri multa efferunt, quae … mandentur condita vetustati, id. ib. 2, 60, 151; cf. id. Brut. 4, 16; Varr. R. R. 1, 62; Auct. B. Afr. 65: vinum, Varr. R. R. 1, 13; cf. Mart. 13, 111, 2; Verg. E. 3, 43; Hor. Ep. 1, 1, 12: aliquid proprio horreo, id. C. 1, 1, 9: Sabinum testā levi, id. ib. 1, 20, 3: pressa mella puris amphoris, id. Epod. 2, 15: messem, Tib. 1, 1, 42: fruges, Paul. Sent. 2, 8, 2.
- (β) With the designation of the place (most freq. by in and acc.): minas viginti in crumenam, Plaut. Truc. 3, 1, 9: mustum in dolium, Varr. R. R. 1, 65, 1: cineres in urnas, Suet. Calig. 15: barbam in auream pyxidem, id. Ner. 12; cf. id. ib. 47: legem in aerarium, id. ib. 28: libri in sacrarium conditi, Gell. 1, 19, 10; cf. the foll.: te in pistrinum, Plaut. Ps. 1, 5, 120; cf.: aliquem in custodiam, Liv. 31, 23, 9; Tac. H. 4, 2: aliquem in carcerem, to thrust into prison, imprison, Cic. Verr. 2, 5, 29, § 76; Liv. 26, 16, 6; 29, 22, 7; 30, 21, 5; 45, 42, 5: aliquem in vincula, id. 23, 38, 7; 26, 34, 4.
With adv.: argentum intro, Plaut. Ps. 1, 3, 120; id. Truc. 5, 28: sortes eo, Cic. Div. 2, 41, 86 Orell. N. cr.
With in and abl.: litteras publicas in aerario sanctiore, to keep, lay up, Cic. Verr. 2, 4, 63, § 140: se (aves) in foliis, Verg. G. 4, 473: novissimo die dein (argyritin) condunt in plumbeo vase, Plin. 33, 6, 35, § 109.
With abl.: condidit (libros Sibyllinos) duobus forulis auratis sub Palatini Apollinis basi, Suet. Aug. 31; Scrib. Comp. 145.
With locat.: id domi nostrae, Cic. Verr. 2, 2, 2, § 5; cf.: ut ei jam exploratus et domi conditus consulatus videretur, i. e. he was sure of it, id. Mur. 24, 49.
- 2. Trop.: teneo omnia; in pectore condita sunt, Plaut. Ps. 4, 1, 31: mandata corde memori, Cat. 64, 231: tu, qui omne bonum in visceribus medullisque condideris, Cic. Tusc. 5, 9, 27: in causis conditae sunt res futurae, lie, are contained, id. Div. 1, 56, 128.
Hence,
- B. Esp.,
- 1. In econom. lang., to preserve, pickle (for which the access. form condio, īre, became prevalent): lentiscum in acetum (cf. just before, oleae quomodo condiantur), Cato, R. R. 117: ficus in orcas, Col. 12, 15, 2: fructum in cados, Plin. 13, 4, 9, § 48: corna in liquidā faece, Ov. M. 8, 666: oleum, Suet. Caes. 53.
- 2. In medic. lang., to set: ossa, Cels. 8, 23: calcem, id. 8, 22: articulum, id. 8, 24.
- 3. To inter, bury (cf. compono, II. B. 1. c.): mortuos cerā circumlitos, Cic. Tusc. 1, 45, 108: aliquem sepulcro, id. Leg. 2, 22, 56; Verg. A. 3, 67; Ov. M. 7, 618; 8, 235: ossa parentis terrā, Verg. A. 5, 48; so, aliquem terrā, Plin. 7, 54, 55, § 187: corpora defunctorum in lapide sarcophago, id. 36, 17, 27, § 131: fraternas umbras tumulo, Ov. F. 5, 451; so id. M. 14, 442; Val. Fl. 5, 198: ossa peregrinā ripā, Ov. M. 2, 337: in Tomitanā condar humo? id. P. 3, 1, 6: inhumatos Manes, Luc. 9, 151: Alexandrum intemperantiā bibendi … condidit, brought to the grave, Sen. Ep. 83, 23: patrem, Phaedr. 4, 4, 30: fulgura publica condere, Juv. 6, 587, v. fulgur; cf.: Aruns dispersos fulminis ignes Colligit et terrae maesto cum murmure condit, Luc. 1, 606 sq.
- b. Poet., of time, to pass, spend, live through, bring to a close: saecla vivendo, Lucr. 3, 1090: longos soles cantando, Verg. E. 9, 52: cum referetque diem condetque relatum, i. e. morning and evening, id. G. 1, 458: diem collibus in suis, Hor. C. 4, 5, 29: diem, Stat. Th. 10, 54; Plin. Ep. 9, 36, 4; id. Pan. 80 fin.; Macr. Somn. Scip. 1, 20 fin.: noctem, Sil. 4, 482.
In respect to lustrum, v. 2. lustrum, I.
- 4. Transf., to conceal, hide, secrete, suppress: Sibyllam quidem sepositam et conditam habeamus, ut … injussu senatūs ne legantur quidem libri, Cic. Div. 2, 54, 112: quicquid sub terrā est in apricum proferet aetas, Defodiet condetque nitentia, Hor. Ep. 1, 6, 25: lumen, Lucr. 4, 434; so, lunam (nubes), Hor. C. 2, 16, 3: aliquid jocoso furto, id. ib. 1, 10, 8: vultus, Ov. M. 2, 330; cf.: vultum aequore, id. ib. 11, 255: enses, to sheathe, Hor. Epod. 7, 2: ferrum, Phaedr. 5, 2, 8: gladium, Quint. 8, prooem. § 15: scuta latentia, Verg. A. 3, 237: oculos, to close, shut, Ov. Tr. 3, 3, 44 (but oculi conditi, v. P. a. infra); so, lumina, Prop. 4 (5), 11, 64: se in viscera (terrae), Ov. M. 2, 274: se sub lectum, Suet. Calig. 51.
Mid., Plin. 8, 57, 82, § 223: nocte … aliquot Numidarum turmas medio in saltu condiderat, i. e. placed in ambush, Liv. 27, 26, 8; so, hostis in silvis armatum militem condidit, Curt. 8, 1, 4; cf.: ibi Dahas condidit, id. 7, 7, 32: (Danai) notā conduntur in alvo, concealed themselves, Verg. A. 2, 401: fera murmura, Prop. 4 (5), 4, 61: iram, Tac. A. 2, 28.
With abl.: his mensibus pisces jacent speluncis conditi, Plin. 9, 16, 24, § 56: huic sollertiā est inanium ostrearum testis se condere, id. 8, 31, 51, § 98: luna condita tenebris, Tac. A. 1, 28: aliquid alvo, to swallow, Sil. 6, 199.
- 5. Poet.
- a. To thrust or strike in deep, to plunge (cf. abscondo): ensem in pectus, Ov. M. 13, 392: digitos in lumina, id. ib. 13, 561; 12, 295; 5, 423: ensem totum alicui in adverso pectore, Verg. A. 9, 348: telum jugulo, Ov. M. 13, 459; Sen. Oedip. 1037; cf. pass.: nihil tam facile in corpus quam sagitta conditur, Cels. 7, 5, n. 2.
- (β) Trop.: stimulos caecos in pectore, Ov. M. 1, 727.
- b. To hide by sailing away, to lose sight of: navita condit urbes, Val. Fl. 2, 443; cf. abscondo.
Hence,
- 1. condĭtus, a, um, P. a., close, secret, deep (rare): praecordia, Hor. S. 1, 4, 89: oculi, deep set, Plin. 11, 37, 53, § 141.
- 2. condĭta, ōrum, n., the laid up store (late Lat.), Cod. Th. 7, 4, 3; Dig. 32, 95 al.